ထင္ေအာင္ - ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့ဘူးေသာ အၿငိမ့္ႏွင့္ ဇာတ္ပြဲမ်ား
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၄
ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က အေပ်ာ္အပါးကို အလြန္ႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ အဖိုးအဖြားတို ့နဲ ့ ပံုမွန္ သြားၾကည့္ရေသာ ရုပ္ရွင္ ျပဇာတ္မ်ားကို ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန ့တြင္ ကန္ေတာ္ႀကီးသို ့သြားကာ အနားယူရင္း အေဖကစာေရးတတ္ပါတယ္။ မိသားစုလိုက္ အားလံုး နံနက္ေစာေစာထၾကကာ ကန္ေတာ္ႀကီးကို သံုးဘီးကားနဲ ့သြားၾကပါတယ္။ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း၊ ေနရာေကာင္းေကာင္းကို ရွာၿပီး ဖ်ာခင္းရပါတယ္။ ယူသြားေသာစားစရာမ်ားကို စားလိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလိုက္၊ ေမာလာပါက ဖ်ာေပၚတြင္လဲွအိပ္လိုက္ႏွင့္ ညေနေစာင္းတဲ့အထိ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေလးမ်ားကို ရယူခဲ့ပါ တယ္။
ညေနေစာင္းလာေသာအခါမွာ ပစၥည္းမ်ားကိုျပန္သိမ္းစည္းၾကၿပီး ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ဖ်ာခင္းေနရာယူရျပန္ပါတယ္။ အျခားမိသားစုေတြလဲ ဖ်ာခင္းေနရာယူေနၾကတာကို ေတြ႔မိပါတယ္။ မ်က္ႏွာမူရာအရပ္မွာ အၿငိမ့္စင္တစ္ခုရိွေနပါတယ္။ အပတ္စဥ္တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း နံမည္ႀကီးအၿငိမ့္အဖဲြ႔ေတြက လာေရာက္ကျပၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ယူတီစီမတင္ၫြန္႔၊ ေကာလိပ္ၿမိဳင္ စတဲ့ ရန္ကုန္မွနံမည္ႀကီးအၿငိမ့္မ်ားက လာေရာက္ကျပၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပရိသတ္ေတြ ဖ်ာခင္းေနကတည္းက စင္ေပၚမွာ ဆိုင္းအဖဲြ ့ေတြက ဆိုင္းဝိုင္းကို တီးခတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ စင္ေပၚတြင္ဆိုင္းအဖဲြ႔၊ လူျပက္(လူရႊင္ေတာ္)၊ ေရွ့ထြက္မင္းသမီးႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးတို႔က ေနရာယူၾကကာ ကျပေျဖေဖ်ာ္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြင့္အပိတ္လုပ္ေပးေသာ ကတၱီပါလိုက္ကာခန္႔ခန္႔ႀကီး မပါပါ။ ဆိုင္းအဖဲြ႔၏ အေနာက္နားမွာ အဝတ္စေပၚတြင္ ေရႊခ်ည္ေငြခ်ည္မ်ားျဖင့္ေရးထိုးထားေသာ အၿငိမ့္အဖဲြ႔၏အမည္၊ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးအမည္တို႔ကို စာလံုးအႀကီးႀကီးျဖင့္ ေရးထိုးထားၿပီး ေရွ့ထြက္မင္းသမီး၏အမည္၊ လူျပက္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အမည္ေတြကိုေတာ့ ေဘးႏွစ္ဘက္မွာ စာလံုးေသးေသးနဲ ့ေရးထိုးထားပါတယ္။ အဖြဲ႔အမည္ကို ဦးစားေပးကာ မင္းသမီးအကကို အဓိကခံစား ၾကည့္ရႈေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ကာလျဖစ္ပါတယ္။
အၿငိမ့္သဘင္တို႔၏ သမားစဥ္အတိုင္း ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးမွ လူေခၚအဖြင့္တီးခတ္သံကုိ ၾကားလိုက္တာနဲ ့ ေနရာဦးထားတဲ့ဖ်ာေတြေပၚမွာ ပရိသတ္က ေနရာယူၾကပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္းတီးသံကို နားေထာင္ရင္း လူျပက္ႏွစ္ေယာက္ထြက္အလာလမ္း ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ဆိုင္းက အားရပါးရတီးခတ္ၿပီး ေလေျပထိုးလိုက္ခ်ိန္မွာ လူျပက္မ်ားက စင္၏တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီကေန ထြက္လာၾကပါတယ္။ ပရိသတ္ေတြကေတာ့ ဘာျပက္လံုးမွ မထုတ္ရေသးဘဲ သူတို ့ရဲ ့မ်က္ႏွာေပးအမူအရာကို ၾကည့္ေနကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရယ္ေမာေနၾကပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးတသိုက္ကေတာ့ လူရႊင္ေတာ္မ်ား ဘာလုပ္လုပ္ ရယ္စရာျဖစ္ေနၿပီး၊ ရယ္ရမည္ဟုသာ ေတြးေနမိပါတယ္။
လူႀကီးမ်ားက ယူတီစီက ဘယ္လိုအကေကာင္းတာ၊ ေကာလိပ္ၿမိဳင္ကေမာင္ေလးလို႔ေခၚၿပီးရင္ အကကို ထကလိုက္တာ ဆိုတာေတြကိုေျပာၾကရင္း မင္းသမီးအကကို အာရံုစိုက္ေနခ်ိန္မွာ ကေလးေတြကေတာ့ ဇာတ္ခံုကို ေနာက္ေၾကာေပးထိုင္ေနတဲ့ လူျပက္မ်ားကိုသာ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ အက အပိုဒ္ၿပီးမွ လူျပက္ေတြရဲ့အလွည္ ့ရယ္စရာေတြၾကားရမွာ ဆိုေတာ့ အကကို ျမန္ျမန္ ျပီးေစခ်င္လွၿပီ။
ေရွ ့ထြက္မင္းသမီးေလးက အဆို အကႏွစ္ေၾကာ့ခန္ ့ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သီဆိုကေနရင္း စင္တစ္ဘက္နားကို ကပ္သြားပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ စင္၏အျခားတစ္ဘက္ကေန ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးက ဒီသီခ်င္းကိုပဲဆက္ဆိုရင္း ကေနရင္း ထြက္လာပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္မ်ားနဲ ့ပီယဝါစာခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားမ်ားကို ေျပာလိုက္၊ ပရိသတ္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာကကြက္ေလးမ်ားကို ကျပလိုက္ႏွင့္ ေနညိဳခ်ိန္တြင္ အၿငိမ့္ပဲြ သိမ္းပါေတာ့တယ္။
တစ္ပတ္တႀကိမ္ကျပေသာ ကန္ေတာ္ႀကီးဥယ်ာဥ္မွ အၿငိမ့္ေျဖေဖ်ာ္ပဲြသည္ ၀န္ထမ္းမ်ား၊ အလုပ္သမားမ်ားကို အပမ္းေျဖေစႏိုင္ေသာေနရာတစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။ နာရီပိုင္းေလးသာ ရယ္ေမာလိုက္ေပမဲ့၊ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္မႈမ်ားက ေျပေလ်ာ့သြားကာ လူေတြကို လန္းဆန္းသြားေစပါတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးအၿငိမ့္စင္ကိုၾကည့္ခဲ့ရာမွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အၿငိမ့္ပဲြကို စဲြလမ္းႏွစ္သက္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
ထိုအခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္ သိမ္ျဖဴကြင္း၌ အလကၤာေက်ာ္စြာေရႊမန္းတင္ေမာင္က ညဝက္သဘင္ပဲြကို စတင္တီထြင္ကျပေနပါတယ္။ယခင္က ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္ေတြဟာ မိုးအလင္းကၾကတာေၾကာင့္ လူမ်ားအိပ္ေရးပ်က္တာေၾကာင့္ အင္မတန္ဝါသနာပါသူမ်ားသာ လာေရာက္ၾကည့္ရႈ ၾကပါတယ္။ အေမရိကန္ကိုေလ့လာေရးသြားခြင့္ရတဲ့ ေရႊမန္းက အေနာက္ႏိုင္ငံသဘင္ကျပမႈစံနစ္က ေကာင္းမြန္သင့္ေတာ္မယ္ထင္တာကို ျပဳလုပ္လိုက္တာပါ။ ယဥ္ေက်းမႈ႒ာနအတြင္းဝန္လုပ္ေနေသာ ဘႀကီးျဖစ္သူက ေခၚေဆာင္သြားမႈေႀကာင့္ ညဝက္သဘင္မွာ လက္ဝဲသုႏၵရဇာတ္ကို ၾကည့္ရႈခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ျပဇာတ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ "မဲဇာေတာင္ေျခ"ရတုကို စ ၾကားဘူးကာ သေဘာက်သြားပါေတာ့တယ္။
ေရႊမန္းလိုပင္ ႏိုင္ငံျခားတြင္ အကပညာေလ့လာခဲ့ၿပီး ေခတ္မီဇာတ္ခံုတည္ေဆာက္မႈပညာမ်ားကို သင္ၾကားတတ္ေျမာက္လာသူကက္နက္စိန္ကလည္း ပေလဒီယံရုပ္ရွင္ရံု (ေနာင္တြင္ ပပဝင္းရံုဟု အမည္ေျပာင္းသည္။ ယခု ေဟာ္တယ္ႀကီး ျဖစ္ေနေသာေနရာ) တြင္ ကျပအသံုးေတာ္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ေရကူးျပျခင္း၊ ေရေအာက္ျမင္ကြင္းမ်ားႏွင့္ ကျပ အသံုးေတာ္ခံပါမည္ဆိုေသာ ေၾကာ္ျငာေၾကာင့္ လူႀကီးမ်ားႏွင့္အတူ ပေလဒီယံသို ့ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ငယ္ရြယ္ေသးလို ့လား မသိပါ၊ ကက္နက္စိန္၏ စိန္မဟာသဘင္ကို သိပ္မခံစားတတ္ေသးပါ ။ အေျပာေကာင္းတဲ့ေရႊမန္းကို ပိုသေဘာက်မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာကတဲ့ဇာတ္ကိုေတာ့ သေဘာက် ၾကည့္တတ္လာပါၿပီ။
သီတင္းကၽြတ္ပဲြေတာ္ကာလမွာရန္ကုန္အေရွ ့ပိုင္းကခရစ္လမ္း၌ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးကို ကျပေလ့ရိွပါတယ္။ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးကို အျပည့္အစံုတင္ဆက္ကျပရန္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကျပရသည္ဟု ၾကားခဲ့ဘူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သံုးညသာ ကျပပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးညက ေလးတင္ခန္းကို ကျပပါတယ္။ မယ္သီတာရဲ ့ခမည္းေတာ္က ေလးတင္ပဲြအတြက္ဖိတ္စာကို အျပည္ျပည္က မင္းမ်ားထံ ေပးပို ့ဖိတ္ၾကားေစပါတယ္။ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ပသ်ဴးရာမမင္းက ဖိတ္စာကို လႊတ္ပစ္လိုက္ရာ ဒႆဂီရိဘီလူးမင္းထံ မထင္မွတ္ပဲေရာက္သြားတဲ့အခန္းကေန စ ကျပတာျဖစ္ပါတယ္။ ပဲြႀကိဳက္တဲ့အဖြားနဲ ့လိုက္ၾကည့္ရင္း ရာမဇာတ္ကို စဲြလန္းသြားပါတယ္။ ဇာတ္ပဲြကို ပထမဆံုးမိုးအလင္း ၾကည့္ခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။
မဟာဗႏၶလပန္းၿခံ၊ ပုဇြန္ေတာင္လိပ္ကန္ပန္းၿခံေတြမွာလဲ အၿငီမ့္မ်ားကို အပတ္စဥ္ညညအခ်ိန္မ်ားမွာ ကျပေလ့ရိွပါတယ္။ မိုးအေတာ္ခ်ဳပ္မွ ပဲြက စကျပေတာ့ ၾကည့္ခြင့္မရခဲ့ပါ။ ပဲြခင္းမွ ေဈးတန္းကိုသာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ မၾကည့္ရေပမယ့္ အၿငိမ့္အဖဲြ႔ေတြရဲ့အမည္ေတြကိုေတာ့ နားရည္ဝေနပါၿပီ။
တစ္ခုေသာ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အေမရဲ့ဇာတိ မုဒံုၿမိဳ့ကို သြားလည္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမႀကီးအရပ္က အေမရဲ့အမႀကီးအိမ္မွာ တည္းၾကပါတယ္။ အိမ္ေရွ့တဲ့တဲ့ လမ္းတစ္ဘက္က ေျမကြက္လပ္ႀကီးမွာ ဇာတ္ရံုႀကီးထိုးတာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ စိန္ပိုးတီအၿငိမ့္အဖဲြ ့က ဇာတ္ရံုထဲမွာ ဇာတ္ပဲြလိုမ်ိဳး ကျပမယ္ဆိုလို ့ အံ့ၾသမိပါေသးတယ္။ ၾကည့္ဘူး သေလာက္က အၿငိမ့္ဆိုရင္ ဗလာပဲြ၊ ဇာတ္ဆိုမွ ရံုသြင္းၿပီးပိုက္ဆံယူ ကျပတာလို ့ သိထားတာပါ။ နယ္က သဘာဝအေလွ်ာက္ အၿငိမ့္ကိုလဲ ပိုက္ဆံယူၿပီး ရံုသြင္းကျပတာ ခုမွႀကံဳဘူးပါေတာ့တယ္။
အၿငိမ့္ကို မိုးအလင္းမၾကည့္ဘူးေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့အေတြ ့ အႀကံဳတစ္ခုရမွာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္မဆံုးျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ဇာတ္ရံုရဲ ့ေရွ ့တဲ့တဲ့က အိမ္မွာ ဇာတ္သမားေတြ ေရလာခ်ိဳးေနၾကလို ့သိရပါတယ္။ အလွည့္က် ေရလာခ်ိဳးတဲ့ယိမ္းသမေတြ၊ လူရႊင္ေတာ္ေတြကို ေငးၾကည့္ရတာကလဲ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ထမင္းလာစား (အရပ္အေခၚထမင္းလာဆဲြ)တဲ့ ဆိုင္းအဖဲြ ့သားေတြ ကားဆဲြသမားမ်ားရဲ ့ဟန္ေရးျပေျပာေနၾကတဲ့စကားသံမ်ားကိုလည္း လိုက္နားေထာင္မိေနပါတယ္။ ဒီညျပဇာတ္က ဘာျပဇာတ္၊ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္က ဘာဇာတ္ဆိုတာေတြကို သူတို႔ေျပာသံၾကားရတာနဲ ့သိေနပါၿပီ။ ဦးက ဒီညျပဇာတ္မွာ မင္းသားရဲ့အေဖ သူေ႒းႀကီးအခန္းက ကရမွာကြလို႔ ႀကိဳတင္အသိေပးရင္း သူေ႒းႀကီးက ေဆးလိပ္ေတာင္းေသာက္သြားပါတယ္။ ယခုထိ အဓိကမင္းသားနဲ ့ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီး စိန္ပိုးတီကို မေတြ ့ဘူးေသးပါ။
ဒီလိုႏွင့္ပင္ ညေနေစာင္းလာ၍ ဆယ့္ႏွစ္ပဲြေဈးသည္မ်ားက ပဲြေဈးတန္းမ်ားကိုစတင္ ခင္းက်င္းလာၾကပါၿပီ။ ဇာတ္ရံုမွလည္း လူေခၚေတးသီခ်င္းမ်ားကို ေလာ္စပီကာမွတဆင့္ အက်ယ္ႀကီး ထြက္လာပါၿပီ။ ပဲြေဈးတန္းေလွ်ာက္ၾကမည့္သူမ်ားကလဲ ေစာေစာကထဲက ေရမိုးခ်ိဳး၊ အဝတ္အစားလဲကာ ေလာ္စပီကာသံကို ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ သီခ်င္းသံၾကားတာနဲ ့လူစုကာ ပဲြခင္းဆီကို ဦးတည္လာေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုကေလးတစ္သိုက္ကေတာ့ ရံုတြင္းဝင္ႀကည့္လိုက္၊ ပဲြေဈးတန္းမွာ ဟန္ေရးျပလမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ အိမ္ျပန္ၿပီး မုန္႔ဘိုးေတာင္းလိုက္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ဇာတ္ရံုက ဆိုင္းဝိုင္းက လူေခၚဆိုင္းစတီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးအားလံုးက ရံုတြင္းကိုေျပးဝင္ကာ၊ ဆိုင္းတီးတာကို ေငးၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။ ဘာတီးလံုး တီးေနသည္ကို မသိနားမလည္ေပမယ့္ ဆိုင္းဆရာေတြ အားရပါးရတီးေနမႈတ္ေနတာကို နားေထာင္ရင္း မၾကာခင္အၿငိမ့္ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သတိထားမိၿပီး ဝမ္းသာေန ၾကပါတယ္။ ဝယ္ထားေသာဖ်ာေနရာမွာသြားထိုင္လိုက္၊ ကိုယ္ဖ်ာေပၚသူမ်ားေတြလာထိုင္မွာကို စိုးရိမ္ၿပီး လူႀကီးေတြကိုေျပးေခၚလိုက္နဲ႔၊ အၿငိမ့္ၾကည့္ဖို႔အေရး အလုပ္မ်ားေနပါတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ရံုအျပင္ကိုထြက္ရေအာင္လို ့ ညီငယ္တစ္ေယာက္က လာေျပာပါတယ္။ ဘာလို ့ထြက္ရမွာလဲ - အၿငိမ့္က စကေတာ့မွာေလ။ အဲဒီအခါမွ ရံုခါတယ္ဆိုေသာ စကားကို စႀကံဳဘူးပါေတာ့တယ္။ ရံုထဲေရာက္ေနတဲ့သူအားလံုး အျပင္ကိုျပန္ထြက္၊ ၿပီးမွ ဝယ္ထားတဲ့ လက္မွတ္ကိုျပၿပီး ရံုထဲကို ျပန္ဝင္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွ အပ်ိဳေတြ လူပ်ိဳေတြ၊ လူႀကီးေတြက ဖ်ာ၊ ေကာ္ေဇာ၊ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုး - ထဲ့ထားတဲ့ျခင္းႀကီးကို ဆဲြကာ ရံုထဲကိုဝင္လာၾကပါတယ္။ စားစရာေတြကို ထဲ့ထားတဲ့ သံုးဆင့္ခ်ိဳင့္၊ ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ေတြကိုလည္း ဟန္ႏွင့္ စတိုင္ႏွင့္ ကိုင္လာၾကကာ ေနရာယူၾကပါေတာ့တယ္။ ပဏာမအဖြင့္ဆိုင္းကို စတီးၿပီး အပ်ိဳေတာ္အက၊ ခုႏွစ္ေထြအကကို စကျပတာနဲ ့လူႀကီးစတိုင္ဖမ္းကာ ဟန္နဲ ့ပန္နဲ ့ၾကည့္ခြင့္ရတာကိုပင္ ေက်နပ္ေနပါတယ္။
ျပဇာတ္ကတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းသားမင္းသမီးေတြက ေခတ္ေပၚအဝတ္အစားေတြကို ဝတ္စားထားၿပီး၊ ဝင္းဝင္းရံုက ျပဇာတ္ပံုစံအတိုင္းကျပေနတာကို ပရိသတ္က အလြန္သေဘာက်ကာ အားေပးၾကပါတယ္။ ေရွ့ထြက္မင္းသမီးရဲ့အက၊ လူရႊင္ေတာ္မ်ားရဲ့ ရယ္ေမာစရာ ဟာသ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ ေနာက္ပိုင္းမွထြက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီး စိန္ပိုးတီအကအလွမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ကို အၿငိမ့္ႀကိဳက္သူျဖစ္သြားေစပါတယ္။
သီတင္းကၽြတ္မီးထြန္းပဲြေတာ္ကာလတြင္ ရန္ကုန္အေရွ႔ပိုင္းရိွ ၅၁ လမ္း၌ က်ားပ်ံမေကာက္ေဆးေပါ့လိပ္က အၿမဲတမ္းအၿငိမ့္ပဲြကို တာဝန္ယူ ကျပေစပါတယ္။ မမၿမိဳင္လို ့သူကိုယ္သူေျပာရင္း ကျပတတ္တဲ့ ေကာလိပ္ၿမိဳင္အၿငိမ့္ကိ ႏွစ္စဥ္ကျပေစပါတယ္။ ပဲြခင္းသဘာဝအတိုင္းေသာက္စားထားတဲ့ လူရႈပ္လူေပြ၊ လူေနာက္လူေပ်ာ္မ်ား ပါဝင္စၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ ထံုးစံအတိုင္း ေကာလိပ္ၿမိဳင္က "မမရဲ့ကၾကိဳး ေနာက္တစ္မ်ိဳးကို ၾကည့္ၾကအံုးမလားကြယ္" လို ့ ေမးေလးေငါ့ကာ ေမးလိုက္ခ်ိန္မွာ၊ စင္ေအာက္က လူရႈပ္တစ္ေယာက္က "မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး ေတာ္ပါေတာ့့ဗ်ိဳ့"လို ့ထေအာ္လိုက္ပါတယ္။ မမၿမိဳင္ကလဲစိတ္တိုသြားဟန္နဲ ့"မၾကည့္ခ်င္ရင္ပဲြသိမ္းတယ္" ဆိုကာ ပဲြကိုသိမ္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္ကစၿပီး ၅၁လမ္းကလူေတြ အၿငိမ့္မၾကည့္ရေတာ့ပါဘူး။
တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကံေကာင္းလာတယ္ဆိုရမလား ျဖစ္လာပါတယ္။ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရားပဲြမွာ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္က ေအာ္ပဒါအသစ္ - ၀႑ပထ လွည္းသားငါးရာဇာတ္ကို ဘုရားနားက ဇာတ္ရံုမွာ စာနယ္ဇင္းသမားေတြကိုဖိတ္ၿပီး ကျပပါတယ္။ အေဖက ေမတၱာလက္မွတ္ရလာေတာ့ ပဲြႀကိဳက္တဲ့ကၽြန္ေတာ္၊ အဖြားနဲ ့သြားၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ပဲြၿပီးေတာ့ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္လံုး" လွည္းသားငါးရာ၊ လွည္းသားငါးရာ ... မိသားစုစိတ္ကိုေမြးကာ..." ဆိုတဲ့ ရသမွ်စာသားေလးေတြနဲ ့သီခ်င္းကိုဆိုလာရတာ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ဆံုးသြားေၾကာင္း သတင္းစာထဲမွာ ဖတ္ရပါတယ္။
ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ေနာက္ထပ္ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ ရလာျပန္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္မင္းသားေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္းပံုစံ ကၿပီး ေက်ာ္ၾကားလာတဲ့ ၿမိဳ့ေတာ္သိန္းေအာင္ဇာတ္အဖဲြ႔က ဖိတ္စာပါ။ ပဲြႀကိဳက္တဲ့ ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္ သြားရျပန္တာေေပါ့။ ပဲြၾကည့္ရန္ ေစာင္ေခါင္းအံုး၊ လက္ဘက္သုပ္ေတြ မလိုပါ။ ျပဇာတ္အသစ္ကိုသာ အဓိကထား ကျပတာေၾကာင့္ ႏွစ္နာရီေလာက္သာ ၾကာပါတယ္။ ၿမိဳ့ေတာ္အဖဲြ႔သား ေမာင္ယဥ္ေအာင္ဒါရိုက္တာလုပ္ထားတဲ့ "မိုးလား တိမ္လား ျမဴလား" ဆိုတဲ့ ျပဇာတ္အသစ္ကို ျပသတာပါ။ မင္းသမီးကို စစ္ဗိုလ္အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္ရတဲ့ ၿမိဳ ့ေတာ္သိန္းေအာင္က ေခးရယ္ - ေခးရယ္လို႔ေခၚတာရယ္ ေခးကို ေခြးလားလို ့ေနာက္ေျပာင္ေခၚတဲ့ ရဲေဘာ္ေပါစံကို သေဘာက် စဲြမက္သြားပါတယ္။ ယမ္းေတြ ေဗ်ာက္အိုးေတြကို တဒိုင္းဒိုင္းနဲ ့ေဖါက္ျပ၊ ေဆာင္းရုပ္ရွင္ကားထဲကလို တံတားႀကီးကို ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ေဖါက္ခဲြခ်ိဳးျပလိုက္တဲ့ ေမာင္ယဥ္ေအာင္ရဲ ့တီထြင္မႈကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ အားလဲက်မိပါတယ္။
ပဲခူးၿမိဳ က ေရႊေမာေဓါဘုရားပဲြမွာ ၿမိဳ့ေတာ္အဖဲြ့က ေမာင္ယဥ္ေအာင္ရဲ့ဇာတ္လမ္းအသစ္ "ကိုးဆယ္ဆသာလိမ့္မယ္" ကို စင္တင္ကျပပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ၏ခမ္းနားဆန္းသစ္ေသာ အျပင္အဆင္မ်ား၊ ပါဝင္သရုပ္ေဆာက္သူမ်ား၏ သဘာဝက်က် သရုပ္ေဆာင္ႏိုင္မႈမ်ားေၾကာင့္ ပရိသတ္သတ္မ်ားက သေဘာက်ႏွစ္သက္သည့္ ေအာင္ျမင္ေသာျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ကျပေလရာ ၿမိဳ့တိုင္း၊ နယ္တိုင္းမွာပရိသတ္ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ညတိုင္းကျပရေသာ ျပဇာတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ျပဴေစာထီးဗိုလ္သိန္းဆု၊ မင္းသမီးဂ်င္းစိမ္းကို တဖက္သတ္သေဘာက်ေနေသာတိမ္ၫြန္႔၊ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ပရိသတ္က သေဘာက်ေနေသာ ေပါစံတို႔၏ အေျပာ၊အဆို သရုပ္ေဆာင္မႈေတြေၾကာင့္ ေအာင္ျမက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
တေပါင္းလ ေရႊစာရံဘုရားပဲြမွာ "ထန္းရြက္ပုတီးေလး" သီခ်င္းက ပိုမိုထင္ရွားကာ ေက်ာ္ၾကား သြားပါတယ္။ "သိန္းဆုတဲ့ တစ္ဆုထဲရိွတယ္၊ ႏွစ္ဆုရိွရင္ ႏွစ္က်ပ္နဲ ့ေရာင္းစားလိုက္မယ္" ဆိုေသာျပက္လံုးမ်ား၊ အေဖ - သမီးဂ်င္းစိမ္းကို ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ေပးစားမွာေနာ္ ... လို႔ေျပာရင္း အညာသားမ်က္ခမ္းစပ္ပုံႏွင္ ့ေရေျပးေျပးခပ္ေနေသာ တိမ္ၫြန္ ့၊ 'ရြာထဲမွာ အပ္က်တာကအစ သိတဲ့ အေကာက္ - ႏွမဗိုက္ႀကီးတာ မသိလိုက္တာ နာသကြာ" စတဲ့ အေျပာမ်ား၊ ဟန္ပန္မ်ားေတြက လူႀကိဳက္မ်ားေစေသာ အခ်က္မ်ားျဖစ္ေနပါတယ္။
အၿငိမ့္ေတြမွာလည္း အေျပာေကာင္းေသာလူရႊင္ေတာ္မ်ား ေရွ႔တန္းေရာက္လာေသာအခ်ိန္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ယခင္က အကေကာင္းေသာမင္းသမီးကို ဦးစားေပးခဲ့ပါတယ္။ မေဗဒါအၿငိမ့္သဘင္အဖဲြ႔ - ေဆာင္းမင္းသမီးေလး ဝင္းဝင္းေအးအၿငိမ့္အဖဲြ ့စသျဖင့္ သံုးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လူရႊင္ေတာ္မ်ားက ဦးေဆာက္လာပါတယ္။ ဒီပါ၊ ခ်စ္စရာ၊ ထင္ေပၚတို ့ပါဝင္ကျပတဲ့ အၿငိမ့္လို ့ေၾကာ္ျငာတဲ့ပံုစံ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုေရွ ့တန္းေရာက္ေအာင္လဲ သူတို႔ေတြက စာဖတ္ရပါတယ္။ ကကြက္တည္ထြင္မႈေတြကို လုပ္ရပါတယ္။ ေရွးလူရႊင္ေတာ္ႀကီးေတြရဲ ့ျပက္လံုးေတြနဲ ့ ကဲြျပားေအာင္ ေခတ္မီေသာျပက္လံုးေတြျဖစ္ေအာင္ ထုတ္ရပါတယ္။ လူတိုင္းနားလည္ေအာင္ ရုပ္ရွင္ထဲမွ ဇာတ္ကြက္ဝင္စကားလံုးမ်ားကို ျပက္လံုးထုတ္ေသာေခတ္ ျဖစ္လာပါတယ္။
ဒႆဂီရိ မင္းသားျဖစ္လာခ်ိန္မွာ အၿငိမ့္တိုင္းက ဘီလူးအလြမ္းအကဇာတ္ ကျပႀကပါေတာ့တယ္။ လူျပက္ေခတ္ျဖစ္တာကလဲ သူတို ့၏ ေလ့လာ ၾကိဳးစားမႈမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာပါ။ က်ရာျပက္လံုးကို ရယ္စရာျဖစ္သြားေအာင္ ေျပာႏိုင္တာကိုက အရည္အခ်င္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ကေနရင္းမွာ အသံထြက္ေနေသာ ေလာ္စပီကာပ်က္သြားကာ အသံမထြက္ေတာ့တာကိုပင္ ေနရာ႒ာနနဲ႔လိုက္ေအာင္ ခ်က္ျခင္း ျပက္လံုးျဖစ္ေအာင္ ျပက္ႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ပရိသတ္ကလဲ ျပက္လိုက္ေသာျပက္လံုး၏ အဓိပၸါယ္ကိုနားလည္ၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ ့ျပက္လံုးေတြက အဓိပၸါယ္ ႏွစ္ခြ ျဖစ္ေစေနပါတယ္။ ညစ္ညမ္းသလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ ပရိသတ္က လက္ခံၾကပါတယ္။ ေတြးေတြးရင္းနဲ႔မွ တဟားဟားရယ္ရေသာ ျပက္လံုးမ်ားကမူ ေနာက္တစ္ေန႔ေဈးထဲ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ား၊ ရံုးမ်ားအထိ လူတိုင္းရဲ့ပါးစပ္ဖ်ားကို ေရာက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။
မႏၱေလးမွာအေနၾကာလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘုရားပဲြမ်ားမွာ ဗလာပဲြမ်ားကို လိုက္လံ၍ ၾကည့္တတ္လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တည္ေထာင္လာတဲ့အၿငိမ့္အဖဲြ႔တိုင္းမွာ ေတးဂီတအစီအစဥ္ဆိုတာ ပါလာၾကပါတယ္။ ထိုေတးဂီတ စတိတ္ရိႈးအစီအစဥ္ မပါပါက - အၿငိမ့္ငွားသူ မရိွ သလိုျဖစ္လာပါတယ္။ စိန္ပိုးတီအၿငိမ့္ကို ၾကည့္ရတံုးက ျပဇာတ္ကို ရုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ကျပတာကို သေဘာက်မိေပမဲ့၊ စတိတ္ရိႈးေခတ္က်မွ အၿငိမ့္ဝတ္စံု၊ ထိုင္မသိမ္းအက်ႌနဲ႔ကေသာ မင္းသမီးကို တမ္းတလာမိပါတယ္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားတစ္ေခတ္ဆန္းလာခ်ိန္မွာ ရုပ္ျမင္သံၾကားအၿငိမ့္ခန္းမ်ား ေခတ္စားလာျပန္ပါတယ္။ တစ္ပဲြထိုး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ ကတာသင္ေပးေသာသူမ်ား ေပၚေပါက္လာပါတယ္။
အၿငိမ့္အဖဲြ ့ေထာင္ကာ ရုပ္ျမင္ရိုက္စားသူေတြလဲ စီးပြားျဖစ္လာၾကပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္သူမ်ားကလဲ အေပ်ာ္တမ္း ကျပလာၾကပါတယ္။ ကေလးေလးေတြကို အကသင္ေပးကာ ရုပ္ျမင္ထဲမွာ မိဘေတြက ကခိုင္းၾကပါတယ္။ ျမန္မာအက ကတာေကာင္းေပမဲ့၊ ရုပ္ျမင္ထဲပါဘို႔သာ အဓိကထားေနေတာ့၊ စံနစ္တက် ကျပတာ မျဖစ္လာေတာ့ပါ။ ယခုအခါ ဆိုကေရးတီးၿပိဳင္ပဲြေတြေၾကာင့္ စံနစ္တက် အခ်ိန္ယူသင္ၾကားကာ ၿပိဳင္ပဲြဝင္လာၾကပါၿပီ။ ဝါသနာပါသူမ်ားက ယဥ္ေက်းမႈကိုထိမ္းလာသလို၊ ပရိသတ္ကလည္း အားေပးဘို ့လိုအပ္ပါတယ္။ အားေပးသူမရိွပါက ထိန္းသိမ္းသူေတြ စိတ္ပ်က္သြား ႏိုင္ပါတယ္။
ယခင္ကလို တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ပန္းၿခံမ်ားမွာကျပေသာ အၿငိမ့္ပဲြမ်ားကိုေမွ်ာ္ေနမိပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမွာ ကခြင့္ရေသာေၾကာင္ ့ယူနီဗာစတီျမသန္းၾကည္အမည္တပ္ရတာကို ဂုဏ္ယူေနေသာ အၿငိမ့္အဖဲြ ့မ်ားကို တမ္းတမိလာပါတယ္။ မႏၲေလးမွာလို ၁၆ လမ္းမွာ လမင္းတစ္ရာအၿငိမ့္၊ ၃၂ လမ္းမွာ သစ္လြင္အၿငိမ့္ စသျဖင့္ အၿပိဳင္ကေနေသာေၾကာင့္ ပရိသတ္က မိမိႀကိဳက္ရာကိုေရြးၿပီး လိုက္အားေပးေနေသာ အခ်ိန္မ်ားကို သတိရမိပါတယ္။ မႏၲေလးက မ်က္ပါးရပ္၊ ရန္ကုန္က ဝါးတန္းလမ္းေတြမွာ အၿငိမ့္ေတြအၿပိဳင္အဆိုင္အကတိုက္ေနၾကတာကို ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ ပြင့္လင္းရာသီပဲြေတြစၾကတာနဲ ့ဘုရားပဲြမွာကေနရင္း၊ လူရႊင္ေတာ္ေတြကမ နက္ဖန္ လမ္း၃၉မွာ၊ သဘက္ခါ ဆိုင္းတန္းမွာလို ့ ပဲြဆက္ေတြကို ေၾကာ္ျငာေနတာကို ျပန္ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အလြန္ႀကိဳက္တဲ့ အၿငိမ့္ေတြ ျပန္ကလာခဲ့ရင္၊ ဘယ္သူနဲ ့ သြားၾကည့္ရမလဲဆိုတာကို ႀကိဳစဥ္းစားရင္း၊ ပဲြအၿပီး မိုးအလင္းမွာ အိမ္ကို ဘယ္လိုဘတ္စကားစီးျပန္ရပါလိမ့္လို႔ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
Photo Credit - https://mmfreethinker.wordpress.com/2014/11/14/copy-of-u-kyaw-thaungs-artwork/1404956_10202058727327541_1551039363_o/