(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၄
(၁)
ေညာင္ကန္မွာ ဘုရားၾကီးလႈပ္္လို႔တဲ့ ဟူေသာသတင္းက ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေနသည္၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပါ သည္၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ရန္ကုန္ရံုးမွာ အလုပ္ဆင္းေနခ်ိန္ျဖစ္သည္၊ ခင္ဦးျမိဳ႔ နယ္ေညာင္ကန္ေက်းရြာ ရွိဘုရား ၾကီးမွာ ကိုယ္ေတာ္ကို ဘယ္ညာ လႈပ္္ရန္းျပ သည္ဟုသတင္း ျဖစ္ေနပါသည္၊ ခင္ဦးတျမိဳ႔လံုး သြားႏိုင္သူမွန္ သမွ် ဘုရားဖူးေရာက္ျပီးၾကျပီဟုလည္းဆိုသည္၊
သတင္းၾကားရသည္ဆိုကတည္းက သြားခ်င္ ဖူးခ်င္ခဲ့သည္ မွန္ပါ၏၊ သို႔ေသာ္အခ်ိန္ တစ္လေလာက္ၾကာမွ ကြ်န္ေတာ္ အေရာက္သြားႏိုင္ခဲ့ပါသည္၊ ေညာင္ကန္ေက်းရြာသည္ ခင္ဦးျမိဳ႔ အေရွ႔ ေျမာက္အရပ္မွာ ရွိျပီး ရ မိုင္ ခန္႔ ေ၀းသည္၊ ကားလမ္းမေပါက္ေသး၊ လွည္းလမ္းႏွင့္ စက္ဘီးလမ္းသာရွိသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ ခြင့္ ျပန္ခြင့္ရသည္ ႏွင့္ ေညာင္ကန္သို႔သြား လိုေၾကာင္း အေဖ့ ကိုေျပာရပါသည္၊ သားအၾကီးေကာင္မွာ အေမက ခါးတစ္ခြ ခ်ီရတံုး၊ သူ႔ကိုပါ ပါေအာင္ေခၚရမွာဆိုေတာ့ ႏြားက ေသာလွည္း ႏွင့္သြားမွ ျဖစ္မည္၊ အေဒၚေတြ က လွည္းစီစဥ္ေပးပါ သည္၊
ကြ်န္ေတာ္သည္ ခင္ဦးမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ဖူးရာ ကြ်န္ေတာ့္ တပည့္ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ကလည္း စက္ဘီးေတြႏွင့္ လိုက္ၾကမည္၊ မေရာက္ေသး၍ မဟုတ္၊ ေပ်ာ္၍လိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္၊ တေယာက္ကမူ ၁၀ ၾကိမ္ထက္မနဲေရာက္ျပီးျပီ၊ ဘုရားလႈပ္္တာ တကယ္လားဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ ဟုတ္တိ ပတ္တိ မေျဖ၊ ျပံဳး၍ သာေနၾကေလသည္၊
လွည္းေမာင္းမည့္သူ ကအိမ္ေဘးမွ ကုလား ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခၚၾကေသာ ၆ တန္းကေလးျဖစ္ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ မနက္ေစာေစာ ေနမထြက္မီ အိမ္မွ ထြက္ၾကရပါသည္၊ ေညာင္ကန္သည္မေ၀း၊ မေ၀း ေသာ္လည္း လွည္းမွာ ေပါင္းမိုး မပါေသာေၾကာင့္ ေစာေစာထြက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ခင္ဦးျမိဳ႔ ထိပ္တြင္ ကာဘိုး ဆည္မွလာေသာ ေရေ၀ တူးေျမာင္းရွိပါသည္၊ ေျမာင္းေဘာင္မွာ အေတာ္မတ္ေစာက္ေနေပရာ ထိုေခ်ာက္ထဲ သို႔ေမာင္းမခ်မွီ ကုလားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုလွည္းေပၚမွ ဆင္းခိုင္းသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ အဖို႔ ႏြားလွည္း မစီးဘူး သည္မွာ ၾကာလွေပျပီ၊ လွည္းႏွင့္ ခရီးသြားရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွ သည္၊ ဖံုေတြ က တေထာင္းေထာင္း လမ္းကလည္း ၾကမ္းလိုက္ ေသးသည္၊ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာကား လယ္ကြင္းျပင္ က်ယ္ေတြ ကို ေတြ႔ရ သည္၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ လယ္ကြင္းေတြ ကို မၾကည့္ ႏိုင္၊ စကားကိုမွ ေအးေအးေဆးေဆး မေျပာႏိုင္၊ လက္တဖက္က ကေလးကို ေပြ႔ ခ်ီထားရသည္၊ တဖက္က လွည္းအိမ္ေဘာင္ကို အတင္းဆုပ္ကိုင္ ထားရ ေလသည္၊
ခင္ဦးျမိဳ႔နယ္သည္ မူးျမစ္ ႏွင့္ ဧရာ၀တီ ျမစ္ႏွစ္စင္း အၾကား ေျမျပန္႔လြင္ျပင္မွာရွိသည္၊ ေျမ သည္ အျပန္႔အျပဴး က်ယ္ျပီး ညီညာေနေပရာ မိုးအခါ မိုး ရြာခ်ေသာ္ ေရသည္ ဘယ္ကိုစီးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္ဟု လူၾကီးေတြက ဆိုၾကေလသည္၊ လမ္းတေလ်ာက္ လူေတြက မျပတ္၊ ခင္ဦးသူ ခင္ဦးသားအသိေတြဘဲျဖစ္သည္၊ ျမန္မာစာ ဆရာမ ၾကီးေဒၚျမေသြး ကို တပည့္ ေလးငါးေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ လိုက္ရပါသည္၊ ဆရာမၾကီးသည္ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ဆယ္တန္းတံုးက အတန္းပိုင္ ဆရာမၾကီး ျဖစ္သည္၊” သြားၾကသြားၾက” ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္၊ ဘုရားတကယ္ လႈပ္္သလား ဆရာမ ဟု ေမးလိုေသာ္လည္း မေမးလိုက္ရေပ၊
ေညာင္ကန္မွာ တပည့္မ တေယာက္ရွိရာ သူတို႔အိမ္သို႔ နံနက္ ၈ နာရီခန္႔မွာ ေရာက္သြားၾကသည္၊ လွည္းခြ်တ္ျပီး ႏြားကို ေရတိုက္ အစာေၾကြး လုပ္ရပါသည္၊ အိမ္ေရွ႔ ေဇာင္းတဲမွာ ထိုင္စရာ ကုတင္ ကုလားထိုင္ေတြ ရွိျပီး ဆီရႊဲရြဲ ေျမပဲဆံေက်ာ္ ႏွင့္ ထညက္ပြဲကို ေတြ႔ရေလသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ အခ်ိဳပြဲ ကို စားမေနအားပါ၊ ဘုရား ကို သြားခ်င္လွျပီ၊ ထိုစဥ္ သူတို႔ အိမ္ကို လည္း အခ်ိဳပြဲ စားဘို႔ ၾကြပါဦးဆိုျပီး အိမ္နီးခ်င္းေဘးအိမ္ က လာ ဖိတ္ေလသည္၊ ဘုရားဖူး ဧည့္သယ္ေတြ လာၾကမွာမို႔ ေညာင္ကန္ရြာ ကအိမ္တိုင္းလိုလို အခ်ိဳ ပြဲ မုန္႔ ပြဲေတြ ျပင္ထားၾကေလသည္၊ သိတာမသိတာက အေရးမၾကီး ဧည့္သည္ဆိုလ်င္ လာပါ စားပါ ဖိတ္ေခၚၾကေလသည္၊ ျမန္မာတို႔ ၏ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ဤ ဓေလ့ သည္ ျမန္မာေက်းရြာေတြ မွာ အခုအခ်ိန္ အထိ ေတြ႔ ရတုန္းျဖစ္ပါ သည္၊
ဘုရားၾကီးမွာ ရြာထိပ္ ကဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀န္းထဲမွာရွိသည္၊ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရံုႏွင့္ ဘုရားေျခေတာ္ ရင္း သို႔ေရာက္သည္၊ ဆင္းတုေတာ္ၾကီးမွာ ဥာဏ္ေတာ္ ေပ ၂၀ ထက္မက ျမင့္ျပီး သကၤန္း ကို ပုခံုးတစ္ဖက္ တင္ ထိုင္ကိုယ္ေတာ္ၾကီးျဖစ္ပါသည္၊ ပလႅင္ က လူတေယာက္ ခါးလည္ေလာက္ျမင့္ ပါလိမ့္မည္၊ အေပၚမွာ ယာယီ အမိုး မိုးထားသည္၊ ပရိတ္သတ္ တစ္ရာခန္႔ ထိုင္ဘို႔ ကေတာ့ ေျမေပၚမွာ ဖ်ာေတြ ခင္းထားေလသည္၊ ေရကုသိုလ္ အျဖစ္ ပရိတ္သတ္ေသာက္ႏိုင္ေအာင္ ေသာက္ေရအိုးေတြ စီ ျပီး ခ်ထားသည္မွာ အေတာ္မ်ား သည္၊ ဘုရား၀န္းက်င္ ဖံုမထ ေအာင္ ေရႏိုင္ႏိုင္ျဖန္းထားၾကရသည္၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ သည္ ဆင္းတုေတာ္ၾကီးကို ထိုင္ကာ ၀တ္ခ်ၾကသည္၊ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးလႈပ္္လာပါေသာ္ လြတ္ မသြားေစရန္ ေမာ့ပီး မမွိတ္မသံု ၾကည့္ေနၾကရပါသည္၊ ဘုရားပုခုန္းေတာ္ေပၚမွ ေက်ာ္၍ ေကာင္းကင္ ျပာျပာမွာ တိမ္ျဖဴျဖဴေတြ ေျပးေနတာက္ုျမင္ရသည္၊ ေနသည္ တစ္စတစ္စ ျမင့္တက္လာေပျပီ၊ ေနပူ ဒဏ္ကိုလည္းစတင္ ခံစားရသည္၊ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ၾကီးကား တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္္ေသးေခ်၊ ရြာလူၾကီး အခ်ိဳ႔က ဘုရားကိုယ္ေတာ္ ၾကီး ဘယ္လို လႈပ္္သည္ဆိုသည္ကို နားေထာင္မည့္သူ ေပၚလာတိုင္းရွင္းျပေနၾကေလသည္၊ ဘုရားၾကီးေရွ႔ က အလႈခံပံုးမွာ ျပည့္သေလာက္ရွိေတာ့ မည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္း အိပ္ထဲ ပါလာသမွ် ကို ထုတ္ျပီး လႈၾကရပါ သည္၊
ေဟာလႈပ္္ျပီလႈပ္္ျပီ ဆိုျပီး ပရိတ္သတ္က ေ၀ါကနဲေ၀ါကနဲ ေအာ္ၾကေလသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ေသခ်ာၾကည့္ ေနတာကေတာ့ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ၾကီးသည္ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္္ပါ၊
(၂)
ခင္ဦးျမိဳ႔သည္ ရာဇ၀င္ထဲမွာေက်ာ္ၾကားေသာျမိဳ႔ျဖစ္ေလ၏၊ ပဥၥမ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး ကို တည္ေထာင္ေတာ္မူ ေသာ အေလာင္းမင္းတရားသည္ ဘ၀ရွင္မင္းတရားၾကီး မျဖစ္မီ ႏိုင္ငံေတာ္ကို စုစည္းသိမ္း ဆည္းေတာ္မူသည္၊ ခင္ဦးစား ငခ်စ္ညိဳက သူ႔ကို ပုန္ကန္ျခားနားေလသည္၊ တခ်ိန္တြင္ ဦးေအာင္ေဇယ် သည္ သူ႔တပ္ေတြ ႏွင့္ ကြဲလာျပီး ငခ်စ္ညိဳက ဖမ္းမိေတာ့မည့္အေျခအေနျဖစ္ေနသည္၊ ထိုစဥ္ “အစ္ကို ကြ်န္ေတာ့္ကို ကယ္ပါ ကယ္ပါ” ဟူ၍ ေအာ္သံၾကားရသည္၊ ငခ်စ္ညိဳသည္ ဦးေအာင္ေဇယ် ကို ဖမ္းရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ကို စြန္႔ လႊတ္လိုက္ရေလ သည္၊ ညီကိုကယ္တင္ရန္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ခဲ့ရေလ၏၊ သူ႔ညီမွာ ဘာမွမျဖစ၊္ နတ္ေတြက ေအာ္သံေပး ျခင္း ျဖစ္သည္ ဟုဆိုၾကသည္၊ သူ႔အေမက “ငါ့သားရယ္ မင္းညီေတြ ငါ့ဗိုက္ထဲမွာ အမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္ “ဟု ယူၾကံဳးမရ ဗိုက္ကိုပုတ္ခါပုတ္ခါ ေျပာသည္ ဟု ဆို၏၊ ထိုစကား မွန္သလား မွားသလား ဘယ္သူမွ်မသိ သို႔ပါေသာ္လည္း ခင္ဦးျမိဳ႔ ကမိခင္ေတြ က ေတာ့ သူတို႔ျမိဳ႔ က လူစြမ္းေကာင္းၾကီးအေၾကာင္း သူတို႔သားေတြ ကိုေျပာၾကေလသည္၊
စည္ပုတၱရာမွာ ေရွးေခတ္ကတည္းက ရွိခဲ့ေသာ ရြာၾကီးျဖစ္သည္၊ စည္ပုတၱရာက်မ္း ငါးရနဲက်မ္း ဟူ၍ နာမည္ ၾကီးေသာ က်မ္းသည္ ထိုရြာမွာ ရွိသည္၊ ဟိုတံုးကေတာ့ ရြာသူၾကီးစဥ္ဆက္ ထိမ္းသိမ္းခဲ့ၾကျပီး အခုေတာ့ ဘုန္း ေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္ ၾကီးက ထိမ္းသိမ္းထားရေလသည္၊ ထိုက်မ္းသည္ အစြမ္းထက္လွေပရာ ထိုက်မ္းကို ေစာင့္ေရွာက္ရေသာ သူၾကီးသည္ လူေမႊးလူေတာင္ မေျပာင္ေတာ့ေပ၊ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိ ေအာင္ ဆင္းရဲသြားၾကသည္ဟုဆိုသည္၊
အကယ္၍လူႏွစ္ဦး ပိုင္ဆိုင္မႈ ကိုျဖစ္ေစ၊ ေပးစရာေၾကြး ေပးျပီးမျပီး ကိုျဖစ္ေစ၊ အျငင္းပြားၾကျပီ ဆိုပါစို႔၊ မွန္သည္ ဟုယူဆသူကို က်မ္းကိုင္ၾကရန္ စိန္ေခၚေလသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ဘူးေသာ က်မ္းကိုင္ပြဲမွာ ခင္ဦးျမိဳ႔ သက္ေတာ္ရွည္ဘုရားထဲမွာျဖစ္သည္၊ က်မ္းထုပ္ကိုဘုရားေရွ႔သို႔ ယူလာၾကရသည္၊ က်မ္းက်ိမ္မည့္လူႏွစ္ဦး သည္ ေညာင္ ေရအိုး ကိုယ္စီႏွင့္ ဘုရားကို ပန္းကပ္ ၾကရသည္၊ မရိုးသားသူ၏ ပန္းသည္ ညိႈးသြားသည္ ဟုအယူရွိသည္၊ မိမိ ပန္းကညိႈးသြားလ်င္အရံႈးသာေပးေပေရာ၊့ ေရွ႔ဆက္ျပီး က်မ္းၾကိမ္ပါလ်င္ ၾကီးစြာေသာ ဒုကၡသည္ ထိုသူ႔ အေပၚ သို႔ က်ေရာက္ရေတာ့မည္၊ ကာယ ကာ့ရွင္က ေခါင္းမာေနပါလ်င္ ပါလာသူ အေဖၚတို႔ က အတင္း ၀င္ျပီး တားျမစ္ၾကရသည္၊ က်မ္းစူးျပီ ဆိုလ်င္ တမ်ိဳးလံုးတေဆြလံုး ထိေတာ့သည္၊
ကြ်န္ေတာ္ျမင္ဘူးေသာ က်မ္းကိုင္ပြဲမွာ အထမေျမာက္ပါ၊ ပန္းအိုးက ပန္းေတြ ညွိဳးသြားေသာေၾကာင့္ ေနာက္ ဆုတ္သြားသည္၊
စည္ပုတၱရာသို႔ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း ခဏခဏ လာတတ္သည္၊ ဆရာၾကီးသည္ တစ္ခါ လာလ်င္ ညအိပ္ညေန တည္းခိုေနတတ္သည္၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အိပ္ျပီး ဘုန္းၾကီးထိမ္းသိမ္းထားေသာ ေပစာေတြ ကို ကူးယူေလ့ရွိသည္၊ စာတမ္းေတြလည္းေရးသည္ဟု ၾကားရဘူးသည္၊ မ၊ဆ၊လ ေခတ္တရားသူၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးတင္ေအာင္ဟိန္း မွာလည္း စည္ပုတၱရာရြာကို မၾကာမၾကာ သြားသည္ဟု ၾကားရဘူးသည္၊
တခါက စည္ပုတၱရာ ဘုရားမွာ ေသြးေတြ ထြက္ေနသည္ဟု သတင္းျဖစ္ေနေလသည္၊ ၁၉ရရ ခုႏွစ္ ဟု ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိပါသည္၊ ခင္ဦး တျမိဳ႔ လံုး ရြာနီးစပ္ခ်ဳပ္ အကုန္သြားၾကည့္ၾကသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လည္း စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္ သြားျပီးၾကည့္ဘူးသည္၊ ဆရာေတာ္ဘုန္းၾကီးက ဘုရားေဆာင္ကုိဖြင့္ မေပးေပ၊ လ်ပ္စစ္မီးက မရွိ မွန္ေတြသံဇကာေတြ ၾကားမွ ၾကည့္ေသာ္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို မႈံမႊားမႊားသာ ျမင္ရ ေလသည္၊ ဘယ္သူ ေတြက ေျပာၾကသည္မသိ၊ ေသြးကိုကြ်န္ေတာ္မေတြ႔ခဲ့ရေပ၊ ဘုန္းၾကီးမွာ ပရိတ္သတ္ ေတြကို ဘာမွဧည့္ခံ ေျပာ ဆိုေနတာမဟုတ္၊ လူေတြက သူတို႔ဖါသာေျပာျပီးသူတို႔ ဖါသာလာၾကည့္ေနၾက ျခင္းသာျဖစ္သည္၊ ေနာက္မ်ား မၾကာမွီ ကာလေတြ မွာ ၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းေပၚလာေပရာ ဘုရားက နိမိတ္ဖတ္တာဘဲ ဟု လူေတြ ကေ၀ဖန္ ေနၾကေလသည္၊
စည္ပုတၱရာႏွင့္ ငွက္ေပ်ာရြာမွာ မေ၀းပါ၊ ငွက္ေပ်ာရြာ ဘုန္းၾကီးကို ၀တ္ခ်အျပီး “ဘုရားေသြးထြက္တယ္ဆိုလို႔ ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ေသာ္ ဘုန္းၾကီးက ျပံဳးေနေလသည္၊ “ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ကြာ “ ဟုမိန္႔ေလသည္၊
(၃)
ကြ်န္ေတာ္သည္ ေနာက္တၾကီမ္ ေညာင္ကန္သို႔ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ ၾကာျပီးမွ ေရာက္သြားေလသည္၊ ဘုရားၾကီးမွာ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ျပီ၊ အကာအရံ တန္တိုင္းေတြ ႏွင့္ ျဖစ္ေနျပီ၊ ဘုရား၀န္းတစ္ခုလံုး ေက်ာက္ျပားျဖဴျဖဴေတြ ခင္း ထား ေလ၏။ ဘုရားမွာ ဘံုအဆင့္ဆင့္ ျပသာဒ္ အေဆာင္ေဆာင္ ေတြႏွင့္ ခန္႔ထယ္ေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ ၾကီး ႏွင့္ ျဖစ္ေနေပျပီ၊ ေၾကးစည္တီးျပီး ဘုရား ၾကီးကိုေစာင့္ေရွာက္ေန ေသာ ဘုရားလူၾကီးကိုလည္းေတြ႔ခဲ့ရ၏၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေတြ႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ကလူေတြ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ဘုရားလာဖူး ၾက ပံုမ်ားကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ျပန္ေျပာျပႏိုင္ တုန္းျဖစ္ပါသည္၊
ေက်ာက္ဆင္းတုကိုယ္ေတာ္ၾကီးမွာ ဘယ္မွညာသို႔ လႈပ္္ယမ္းျပလိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္မယံုၾကည္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ သည္ ကိုယ္ေတာ္လႈပ္္တာကိုျမင္ရလိမ့္မည္ဟုၾကည့္ဘို႔လာခဲ့ျခင္းမဟုတ္၊ ျမန္မာျည္သူျပည္သားေတြသည္ ဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က သတိေပးလံႈ႔ေဆာ္ျခင္းကို သူတို႔ယံုၾကည္ခ်က္သဒၵါတရားျဖင့္ လာၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ထိုဘုရားဖူးသူေတြ၏ ယံုၾကည္မႈ သဒၵါတရားျဖင့္ဘုရားဖူးလာၾကသည္ကို ေတြ႔ျမင္ပီတိပြားလိုျခင္းသာျဖစ္ပါ သည္၊ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ခ်င္ေသာအရာကို ေညာင္ကန္ဘုရားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ျမင္ ခဲ့ရေပျပီ၊
လူတိုင္းသည္ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ လာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္၊ ဆင္းတုေတာ္ကို ၀တ္ခ်ကေတာ့ၾကေသာ္ သူတို႔စိတ္ထဲ မွာ ဘယ္လိုရွိၾကမည္မသိ၊ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ၾကည္ႏူးစိတ္၊ ပီတိျဖစ္စိတ္၊ ေမြ႔ေပ်ာ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ျပည့္ လ်မ္းေနသည္၊ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအၾကာ ဘုရားလႈပ္္သည္ဟုၾကားပါေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္တေခါက္ အေရာက္သြားဦးမည္သာ၊
ကိုသန္းလြင္
Illustration - Aung Htet