အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့) - စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၁ဝ)
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၄
ယခင္အပတ္မွ အဆက္
(၄၇)
ပစၥည္းမ်ား ေနရာတက် ခ်ၿပီးေသာအခါ ဦးသူရိယႏွင့္အတူ သေဘၤာအေပၚဆံုးထပ္သို႔ တက္သည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ကပၸိယတို႔က ေနာက္မွ လုိက္လာမည္ဟု ဆိုသည္။ အေပၚသို႔ တက္ရာတြင္ ႀကီးမားသန္႔ျပန္႔ေသာ ဓာတ္ေလွကားေရာ၊ ႐ိုး႐ိုးေလွကားေရာ ရွိသည္။ စူပါမားကတ္ႀကီးတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ေျမျပင္ေပၚရွိဆိုင္မ်ားကဲ့သို႔ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုရွိသည္။ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား၊ ယမကာဆိုင္မ်ား၊ ေကာ္ဖီဆိုင္မ်ား၊ ဒစၥကိုခန္းမမ်ား၊ ေလာင္းကစားဝိုင္းမ်ား၊ အေပ်ာ္ကစားစရာ ဂိမ္းမ်ား၊ ဆိုင္ကယ္၊ ကား၊ စက္ဘီး၊ ေသနတ္ပစ္ … မ်ိဳးစံုျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ ခန္းမႀကီး။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း သေဘၤာေပၚ ေရာက္ေနသည္ဟု မထင္၊ ေျမျပင္ေပၚက အေဆာက္အအံုႀကီးတစ္ခုထဲသို႔ ေရာက္ေနသလား ထင္မွတ္ရသည္။
အေပၚဆံုးထပ္ေရာက္သည့္အခါ ႐ႈခင္းမ်ားကို အားပါးတရ ၾကည့္မိသည္။ ခဏၾကာေသာအခါ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္ကပၸိယတို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ၾကသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ စကားေတြ ေျပာၾကသည္။ စာေရးသူက ကိုကိုးကၽြန္းသြားစဥ္ သေဘၤာႀကီးေပၚတြင္ “ေရႊပင္လယ္ႀကီး …. ကာဆီးထားလို႔ …”သီခ်င္းကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ သီဆိုေနၾကေသာ လူငယ္မ်ား၏အသံကို နားထဲမွာ ၾကားေယာင္သည္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ လြမ္းသလို ေႏြးသလိုလို တစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္သည္။
သီခ်င္း၏ မူလအဓိပၸာယ္ကေတာ့ အခ်စ္သီခ်င္း ျဖစ္မည္။ ပင္လယ္ႀကီးျခားေနေသာ ခ်စ္သူကို ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတသည့္ အလြမ္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္မည္။ ပင္လယ္ႀကီး ဘယ္လိုပင္ ကာဆီးထား၊ ကာဆီးထား လြမ္းေနရတယ္၊ ေဆြးေနရတယ္၊ ေမွ်ာ္ေနရတယ္ဆိုေသာအေျခအေနကို အႏုပညာေျမာက္ဖန္တီးထားတာ ျဖစ္မည္။
စာေရးသူကေတာ့ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ေတြးသည္။ ေရႊပင္လယ္ႀကီး၏အဆုံးမွာ အမိေျမ၊ ေမြးရပ္ေျမ၊ သားခ်င္းတို႔ေျမ ရွိသည္။ ခ်စ္ရခင္ရေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား … ရွိသည္။ စပယ္ေတြ၊ သဇင္ေတြ၊ ပိေတာက္ပန္းမ်ား၏ ရနံ႔မ်ား ႀကိဳင္လႈိင္ေနသည္။ ခ်ယ္ရီေတြ ဘယ္ေလာက္လွေအာင္ ပြင့္ပြင့္ ရင္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေနေသာ စံပယ္ေတြ၊ သဇင္ေတြ၊ ပိေတာက္ပန္းမ်ားႏွင့္ေတာ့ အစားထိုးမရႏိုင္ပါ။ ပင္လယ္ႀကီး၏ ဟိုမွာဘက္ကမ္းတြင္ရွိေသာ အမိေျမကို ဒီမွာဘက္ကမ္းတြင္ရွိေသာ ၾကြယ္ဝမႈမ်ား၊ ကိုယ္က်န္းမာ,စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းမ်ား ရွိေစခ်င္သည္။ “…. ဘယ္ေလာက္ထိ ေစာင့္ရမယ္ မသိဘူး”စာသားေလး အေတြးထဲေရာက္လာေတာ့ ေမာသြားသည္။ ေတာ္ရာမွာေန ေႏြမိုးေဆာင္းတို႔ ကုန္ဆံုးကူးေျပာင္းခ်ိန္ မလြမ္းဘဲ မည္သူမွ် မေနႏိုင္ၾကပါ။ အေပၚဆံုးထပ္တြင္ အတန္ၾကာေနၿပီးေသာအခါ အခန္းသို႔ျပန္ၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးသည္။ သေဘၤာအခန္းတြင္း၌ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာပါ တဲြလ်က္ပါသျဖင့္ အဆင္ေျပလွသည္။ ခဏနားသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဦးသူရိယႏွင့္အတူ သေဘၤာေပၚ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည္။
(၄၈)
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သေဘၤာအေပၚဆံုးထပ္တြင္ အေတာ္ေလး ေအးေနၿပီ။ ဂ်ာမနီထက္ အေအးဓာတ္ပိုသည္ကို သတိမထားမိခဲ့။ သို႔ရာတြင္ သေဘၤာအေပၚဆံုးထပ္တြင္ ေနရတာ အလြန္သေဘာက်သည္။ ည ၁ဝ နာရီခန္႔အထိ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ အလြန္ေအးၿပီး မခံႏိုင္ေတာ့သည့္အခါမွ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ေအာက္ထပ္သို႔အဆင္း အေပ်ာ္စီး ဆိုင္ကယ္၊ ကား စတာေတြ ရွိသည့္ခန္းမတြင္ ကပၸိယကိုေျပာင္ႀကီးႏွင့္ကိုလွမင္းတို႔ ေရာက္ေနၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ နာရီဝက္ခန္႔ ေနၿပီး အခန္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
မနက္က်ေတာ့ အေစာႀကီး ႏိုးေနျပန္သည္။ သေဘၤာအေပၚဆံုးထပ္သို႔ တစ္ပါးတည္း ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ေနာ္ေဝကမ္းေျခမ်ားကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ အေအးဓာတ္က နားရြက္မ်ားပင္ က်င္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေျခာက္ကပ္လာသည္။ ေနာ္ေဝကမ္းေျခမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ဒိန္းမတ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ရင္ထဲမွာ ကိန္းေနေသာ အေတြးအျမဳေတမ်ားေနရာတြင္ ေနာ္ေဝႏွင့္ပတ္သက္သည့္အေတြးမ်ား ဝင္ေရာက္ေနရာယူေနၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။ “ေနာ္ေဝ … မင္းေျမေပၚ မၾကာခင္ နင္းေတာ့မယ္” တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။ ေနာ္ေဝက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရနံ႔မ်ားျဖင့္ ခြန္းတုန္႔ဆိုသည္။
(၄၉)
မနက္ ၇ နာရီ ၁၅ ေလာက္မွာ သေဘၤာႀကီးက ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ၊ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕ကမ္းမွာ ကပ္သည္။ အထပ္မ်ားစြာပါၿပီး ထုထည္ႀကီးမားလွေသာ သေဘၤာႀကီးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကမ္းကပ္ပံုမွာ ညင္သာလွသည္။ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚမွ ေအာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လက္ျပေနသူတစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လာႀကိဳေနေသာ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ေလယာဥ္ဆိုက္ၿပီး ေလဆိပ္အတြင္း သြားရသလိုမ်ိဳး ခရီးသည္မ်ား အစီအရီ ဆင္းၾကသည္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကသည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ ကားယူရန္ ေစာင့္ေနေသာ ကပၸိယႀကီးကို ေစာင့္ၾကသည္။
ကားက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္မလာသျဖင့္ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္က တကၠစီငွါးၿပီး သူ႔ေနအိမ္သို႔ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္စာေရးသူတို႔ကို ပင့္သည္။ မၾကာခင္မွာပဲ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္အိမ္သို႔ ေရာက္သည္။ ကပၸိယႀကီးတို႔ကား အေတာ္ၾကာမွ ေရာက္လာၾကသည္။ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ မပူစူးတို႔က အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္သည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္၊ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္မိသားစု၊ သူ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စကားေျပာၾကသည္။ အက္ေၾကာင္းထပ္ေနေသာႏိုင္ငံေရးကိစၥမ်ားသာ မ်ားပါသည္။
စာေရးသူကေတာ့ ဘာသာေရးႏႊယ္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကိုမိုးေမာင္ေမာင္ထံမွ နားေထာင္သည္။ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံတြင္လည္း ဘာသာမဲ့မ်ား တိုးပြားလာျခင္းႏွင့္ အစၥလာမစ္ျပႆနာက ရွိေနသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ဒိန္းမတ္စေသာ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားလို ဒုကၡသည္မ်ားအျဖစ္ ေခၚသြင္းၿပီး ပညာသင္ေပး၊ ေနစရာစားစရာေပး၊ ၿပီးမွ အိမ္ရွင္ကို အားမနာဘဲ အစၥလမၼိဳက္ေဇးရွင္း ျပဳလုပ္ခ်င္ၾကသည့္ကိစၥမ်ားကို သိရသည္။ ဥေရာပအစိုးရမ်ားက သူတို႔ေတြ သနားလို႔ေခၚလာေသာသူမ်ားသည္ ျဖဴျဖဴမည္းမည္း သူတို႔စနစ္ထဲဝင္ေအာင္ သြင္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကနဦးက ယူဆထားၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ မြတ္စလင္ကို သူတို႔စနစ္ပံုစံထဲ သြင္းမရေၾကာင္းကို သိလာရခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်ိန္က အေတာ္ေလး ေႏွာင္းေနပံုရသည္။
(၄၉)
Anders Behring Breivik ဆိုလွ်င္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကလိမ့္မည္။ ေသြးပ်က္ဖြယ္၊ ေၾကာက္မတ္ဖြယ္ လူသတ္မႈႀကီးကို က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္သူျဖစ္သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ အႀကီးမားဆံုး ရာဇဝတ္မႈႀကီးတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ လူေပါင္း ၆၉ ေယာက္ကို အူတိုယ (Utoya)ကၽြန္းတြင္ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ခဲ့သည္။ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕၊ အစိုးရဌာနတစ္ခုကိုလည္း ဗံုးခဲြသည္။ လူ ၈ ေယာက္ေသသည္။ သူက စိတ္မႏွံ႔လို႔လည္း မဟုတ္ပါ။ သူ ခိုင္ခုိင္မာမာ စြဲကိုင္ထားေသာ အယူအဆေၾကာင့္သာ ဤကဲ့သို႔ သတ္ျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ အၾကမ္းဖက္ျခင္း၊ လူသတ္ျခင္းကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကပါ။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္သူ႕အမ်ိဳးသားေရးအျမင္ကိုေတာ့ သေဘာက်သြားခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။
ေနာ္ေဝႏိုင္ငံစသည့္ အေနာက္ဥေရာပအစိုးရမ်ားသည္ Multicurturalism ေခၚ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံုဝါဒကို လက္ခံက်င့္သံုးသည္။ သူက ထိုဝါဒကို ဆန္႔က်င္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဥေရာပတြင္ မြတ္စလင္မ်ား လာေရာက္အေျခခ်ေနျခင္းကို လက္မခံႏိုင္။ မြတ္စလင္တို႔၏အႏၱရာယ္ကို သတိထားဖို႔ ေဟာေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရက မြတ္စလင္မ်ားကို ေထာက္ပံ့သည္။ ကူညီသည္။ တစ္ေန႔တစ္ျခား မြတ္စလင္မ်ား တိုးပြားလာသည္။ ဒါကို သူက ဆန္႔က်င္သည္။ မြတ္စလင္ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္ကို အေျခခံၿပီး မြတ္စလင္မ်ားကို ေထာက္ပံ့ေသာအစိုးရကိုပါ ဆန္႔က်င္သူျဖစ္လာသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေၾကာက္မတ္ဖြယ္ လူသတ္မႈႀကီးကို က်ဴးလြန္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက လက္ရွိအာဏာရပါတီ၏ မ်ိဳးဆက္ကို ျဖဳတ္လိုက္လွ်င္ မြတ္စလင္ကို ေထာက္ပံ့ေနေသာအစိုးရ က်ဆံုးသြားလိမ့္မည္ဟု ယူဆသည္။ တရား႐ံုးတြင္ သူက “ကၽြန္ေတာ္လုပ္တာဟာ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံကို အစၥလာမ္အႏၱရာယ္ကေန ကာကြယ္ခ်င္လို႔ပါ”ဟု ဆိုသည္။
အာဏာရပါတီ၏ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီးသည္ မြတ္စလင္အမ်ိဳးသမီး Hadia Tajik ျဖစ္သည္။ အျခားပါလီမန္အမတ္မ်ားတြင္လည္း မြတ္စလင္မ်ား ပါရွိသည္။ သူတို႔သည္ ေနာ္ေဝလူမ်ိဳးမ်ား မဟုတ္ၾက။ ပါကစၥတန္ႏွင့္ဘဂၤလားေဒရွ္ႏြယ္ဖြားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အျခားေသာႏိုင္ငံေရးအရ အေရးပါေသာေနရာမ်ားကိုလည္း မြတ္စလင္မ်ားက ေနရာရေအာင္ ႀကိဳးစားထားၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနျဖင့္ သခၤန္းစာယူမည္ဆိုက ယူႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ကမၻာ့မည္သည့္ေနရာမဆို အစၥလာမ္ေၾကာက္ေရာဂါက ရွိေနသည္။ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း သတိထားစရာကိစၥတစ္ခုအေနျဖင့္ သိထားၾကသည္။
ကမၻာႀကီးက ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံုဝါဒ Multicurturalism ကို သေဘာက်ေနၾကသည္။ က်င့္သံုးခ်င္ၾကသည္။ ယဥ္ေက်းေသာလူ႔အဖဲြ႕အစည္းတိုင္းက လူကို လူလိုျမင္ဖို႔၊ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရး ခဲြျခားမႈမ်ား မျပဳလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းၾက၊ ေျပာေဟာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံုဝါဒ Multicurturalism ကို မြတ္စလင္မ်ား က်င့္သံုးႏိုင္သေလာ၊ မက်င့္သံုးႏိုင္သေလာဟု မြတ္စလင္မ်ားကို ေမးၾကည့္ပါ။ ႏိုး ဟုသာ အေျဖေပးလိမ့္မည္။ သူတို႔က သူတို႔ဘာသာက ျပ႒ာန္းထားေသာဥပေဒအတုိင္းသာ က်င့္သံုးလိုက္နာ ေနထိုင္လိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
မြတ္စလင္တစ္ဦးက ေျပာဖူးသည္။ သူတို႔ ေနရာတိုင္းမွာ တိုက္ပဲြဝင္ေနတာဟာ သူတို႔ ဘာသာတရားအရ ေအးခ်မ္းစြာ သီးသီးသန္႔သန္႔ ေနခ်င္လို႔ပါဟု ဆိုသည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားတြင္ ခဲြထြက္ခြင့္မ်ား ေတာင္းေနၾကသည္မွာလည္း သူတို႔ဘာသာတရားဥပေဒအတုိင္း ေနထိုင္ခ်င္လို႔ ေတာင္းဆိုတာပါဟုသာ ဆိုၾကသည္။ လူသားအားလံုးက အတူတကြ လက္တဲြၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူလက္တဲြေနထိုင္လိုၾကေသာ္လည္း မြတ္စလင္မ်ားကိုယ္တုိင္က သူတို႔ဥပေဒကိုသာ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ စဲြကိုင္ထားၾကသည္က အႀကီးမားဆံုးႏွင့္ ေျဖရွင္းမရႏိုင္ေသာ အဟန္႔အတားႀကီး ျဖစ္ေနပါသည္။
ဆိုေတာ့ ကမၻာ့မည္သည့္ေနရာတြင္မဆို ျမန္မာႏိုင္ငံအပါအဝင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္ “အတူတကြ လက္တဲြၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္”ဆိုေသာ စကားကို အလြယ္တကူ မသံုးသင့္။ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒလို စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္းသေလာက္၊ နားေထာင္ရတာေကာင္းသေလာက္ လက္ေတြ႕ျဖစ္ႏုိင္၏၊ မျဖစ္ႏိုင္၏ စဥ္းစားၿပီးမွ သံုးတာ ေကာင္းပါသည္။
“အရွင္ဘုရား … ဒီႏိုင္ငံမွာ မြတ္စလင္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတဲ့သူ ရွားတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုး မြတ္စလင္အႏၱရာယ္ကို ဘယ္လို ကာကြယ္ရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနၾကတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကေတာ့ ခက္ပါတယ္ ဦးဇင္းရာ နအဖလက္ထက္ ကုလားကို ေပၚတင္ ဖားခဲ့ေတာ့ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနတာ မဆန္းပါဘူး။ မြတ္စလင္အႏၱရာယ္က သူတို႔ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာေန႐ံုနဲ႔ မလုံေလာက္ဘူး။ ခိုင္မာတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာခ်မွတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒါကလည္း တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈရွိမွသာ ျဖစ္ႏိုင္မွာပါ ဦးဇင္းရာ”ဟု ဒကာတစ္ေယာက္က ဆိုသည္။
မွန္ပါသည္။ အႏၱရာယ္ႀကီးမားသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္သည့္နည္းလမ္းကေတာ့ အေရးႀကီးပါသည္။ အၾကမ္းဖက္ျခင္း၊ မုန္းတီးေရးစကားမ်ား ေျပာျခင္းသည္ အႏၱရာယ္ကို မကာကြယ္ႏိုင္႐ံုမွ်မက လက္ယက္ေခၚေနသလိုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး အၾကမ္းဖက္ျခင္း၊ မုန္းတီးေရးစကားမ်ား ေျပာဆိုျခင္းကိုလည္း ေရွာင္ရွားရပါမည္။
ကာကြယ္သည့္နည္းက တစ္ခုသာ ရွိပါသည္။ ယင္းမွာ “တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး”ပင္ ျဖစ္သည္။ တိက်ေသာ၊ ခိုင္မာေသာ၊ သမာသမတ္က်ေသာ တရားဥပေဒရွိဖို႔၊ ထိုဥပေဒအတုိင္း ျပည္သူျပည္သားမ်ား လက္ခံလိုက္နာက်င့္သံုးဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ …
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)