ေအးျငိမ္း - ၃၅ သိန္းနဲ႔ စာရိတၱ
(သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္) ေအာက္တိုုဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၄
မေန႔ညက ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္ကို Orchard လုိက္ပို႔။ ဓာတ္ပံုေလးဘာေလးရိုက္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ပါလာတဲ့ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္က ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔ လက္မွာဆဲြထားတဲ့အိတ္ႀကီး ေအာက္ခဏခ်ထားလိုက္တယ္။ သံုးေလးပံုေလာက္ ပဲေပးလုိက္ၿပီး ရီၾကေမာၾကနဲ႔ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။ အိတ္ႀကီးယူဘို႔ သတိမရဘူး။
ေနာက္ Ion Orchard ထဲ window shopping လုပ္ၾက။ သူက နာမည္ခပ္ဆန္းဆန္း အိတ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရြတ္ျပလို႔ directory ထဲ လိုက္ရွာေတာ့ Ion ထဲမွာ မေတြ႔ဘူး။ ဖံုးထဲမွာ ဆိုင္နာမည္ရိုက္ထည့္ရွာလိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေ၀းေသးတာနဲ႔ မသြားေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းေတြ ၀ယ္ရေအာင္ Bugis ကို လာၾက။ ဘူတာထဲက ထြက္လုိက္ေတာ့မွ အလိုေလး၊ ငါ့အိတ္အနီႀကီး ေမ့က်န္ခဲ့ၿပီ။ ခုနက ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့ေနရာမွာ က်န္ခဲ့တာ. . . လို႔ အလန္႔တၾကားဆိုေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မ်က္လံုးျပဴး၊ မ်က္ဆန္ျပဴး။ အိတ္ထဲဘာေတြပါသြားေသးလဲ ဆိုေတာ့ သူလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမမွတ္မိ။ ပတ္စ္ပို႔ေတြ ဘာေတြ ပါသြားသလား ဆိုေတာ့ ပတ္စ္ပို႔ေတာ့မပါ၊ သူကုိင္ထားတဲ့ အိတ္ထဲမွာ တဲ့။
အဲဒီေတာ့မွ မပူပါနဲ႔ဗ်ာ။ စင္ကာပူမွာက လမ္းမွာေတြ႔တဲ့အိတ္ေတြကို ယူေလ့မရိွပါဘူး။ တာရားရစ္စ္ (လွ်ာလိပ္လိုက္တာ) ေတြ ခ်ထားခဲ့တာ ျဖစ္မွာစုိးလို႔ ရဲတိုင္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ တကယ္လိ႔ု တစ္ေယာက္ေယာက္က ရဲမေခၚေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေနရာမွာပဲ ရိွဘို႔ မ်ားပါတယ္၊ လာ ဆိုၿပီး ေနာက္ေၾကာင္း ခပ္သုတ္သုတ္ျပန္။
Wheel Lock ထဲက ထြက္လိုက္ေတာ့ အိတ္အနီေလး တိုင္မွာခ်ိတ္လ်က္သား ရိွေနတာကို လွမ္းေတြ႔လိုက္လို႔ ဟိုမွာ ဟိုမွာ လုိ႔ ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ ေတာင္ေတာ္မူ (ဟုတ္ေပါင္) တူေတာ္ေမာင္က အတင္းေျပးသြားဆဲြ။ (ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါကြာ၊ ဒီအနားေရာက္မွေတာ့ ဘယ္သူမွ မလုေတာ့ပါဘူး။)
အဲဒီေတာ့မွ ဟိုအစ္မႀကီးလည္း ဟင္းကနဲ သက္မႀကီးခ်။ ဟင္း၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့၊ ျမန္မာျပည္မွာဆို ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ေျပာရင္း အိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္။ အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္အိတ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ျမန္မာေငြတခ်ိဳ႔နဲ႔ ဖံုးကဒ္ (စင္းကဒ္) တစ္ကဒ္။
“ေအာင္မယ္ေလးေလး။ ဒီစင္းကဒ္က ခုေခတ္ စင္းကဒ္မဟုတ္ဘူး။ ဟိုးတံုးက ဖံုးတစ္လံုး ၃၅ သိန္းေခတ္တံုးက ၀ယ္ထားတဲ့ စင္းကဒ္ကေလး။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။”
သူေျပာတာနားေထာင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးရလာပါတယ္။
ပထမ - ဟင္း၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့၊ ျမန္မာျပည္မွာဆို ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး - ဆိုတာရယ္။
ေနာက္ၿပီး - ဒီစင္းကဒ္က ခုေခတ္စင္းကဒ္မဟုတ္ဘူး။ ဟိုးတံုးက ဖံုးတစ္လံုး ၃၅ သိန္းေခတ္တံုးက ၀ယ္ထားတဲ့ စင္းကဒ္ကေလး - ဆိုတာ။
ဒီလိုဗ်။ သူတို႔မလာခင္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္က ဆက္သြယ္ရလြယ္ေအာင္ ဟန္းဆက္ယူလာခဲ့၊ ဒီမွာ ဖံုးကဒ္၀ယ္ထည့္လုိ႔ ရတယ္လို႔ မွာလိုက္တာ။ ဒီကဖံုးကဒ္ လဲထည့္ေတာ့ ဟုိကပါလာတဲ့ စင္းကဒ္ကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ထည့္ထားတာေပါ့။
စင္းကဒ္တစ္ခုကို ၃၅ သိန္း ေပး၀ယ္ရတယ္ဆိုတာသာ တျခားႏိုင္ငံကလူေတြၾကားရင္ မင္းတို႔ရူးေနသလား လို႔ အေျပာခံရပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ့္ကုိ ရူးတာပါ။ ရူးတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ မဟုတ္ပါ။ ၃၅ သိန္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့သူေတြ ရူးတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာရူးတာလဲဆို ေငြရူး၊ ဂုဏ္ရူး၊ အာဏာရူး ရူးေနတာပါ။ အရင္တံုးက ၃၅ သိန္း ေလာက္ ေပး၀ယ္ရတဲ့ စင္းကဒ္ေတြကို ၁၅၀၀ နဲ႔ေရာင္းမယ္ဆိုေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါ၊ ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ပါ့မလားေတာင္ ျဖစ္ကုန္ တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အၾကာႀကီး၊ ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ေက်ာ္ အရူးလုပ္ခံခဲ့ၾကရတယ္။
ေနာက္တစ္ခု -
ျမန္မာျပည္မွာဆို ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး လို႔ သူကေျပာလိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ အေတာ္မအီမသာ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါဟာ တစ္မ်ိဳးသားလံုးရဲ့ အက်င့္စာရိတၱနဲ႔ တိုက္ရုိက္ပတ္သက္ေနလို႔ ပါဘဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ႔လုိ႔ ျပန္ေပးတဲ့သူဆိုရင္ တခမ္းတနား ဂုဏ္ျပဳၾကရတယ္။ ေစတနာထား စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အမႊမ္းတင္ ဂုဏ္ျပဳေနၾကရတယ္။
အဲဒါကိုၾကည့္ကတည္းက ေခတ္ႀကီး ကေျပာင္းၿပိ၊ ကေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနမွန္း သိသာပါတယ္။ အဲသလိုရိုးသားတဲ့သူေတြ အင္မတန္ရွားေနၿပီဆိုတာကို အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက သက္ေသျပေနပါတယ္။ တကယ္ဆို ပိုက္ဆံအိတ္ ေကာက္ရလို႔ ျပန္ေပးတာ၊ ဆရာက ေစတနာနဲ႔ စာသင္ေပးတာတို႔ဟာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ေနရမွာ မဟုတ္ပါလား။ (အကယ္၍ သည္ေလာကႀကီးဟာ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေနတ့ဲ ေလာကႀကီးဆိုရင္)
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္တံုးကေတာင္ အခုေလာက္ဆိုးအံုးမယ္ မထင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့ထိ က်ဴရွင္ဆိုတာ ေလသံေတာင္ မၾကားဖူးေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းစာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အျပင္စာဆိုလို႔ ၅ တန္းမီးနင္း၊ ၈ တန္းမီးနင္း ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္စာလံုးေတြကို အသံထြက္ေရာ အဓိပၸာယ္ပါ ေဖာ္ျပထားတဲ့စာအုပ္ေတြ၊ ဆရာဦးေအာင္သိန္းဟန္တို႔ ထုတ္တဲ့ အထူးထုတ္ ဆိုတာေလာက္ပဲ ရိွပါေသးတယ္။
ဟိုတေလာက ဟိုဆရာကိုေက်ာင္းသားေတြဖက္ၿပီး ငိုၾကလို႔ ဘာဆရာဆုဆိုလဲ ေပးတာၾကားရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ငါးသေလာက္ၿပံဳးေတာင္ ၿပံဳးမိပါရဲ့။ ၿပံဳးတာက အဲသည့္ဆရာကုိ မဲ့ခ်င္လို႔မဟုတ္ပါ။ ေခတ္ႀကီးကို စိတ္ကုန္လို႔ ၿပံဳးမိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က သိပံၸလားမသိ၊ သင္တဲ့ ဆရာမေဒၚေမၾကည္ဆိုတာ ရိွတယ္။ ကြင္းေကာက္ တဲြဘက္ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ။ ၆ တန္းက်ေတာ့ ဆရာမ ေက်ာင္းေျပာင္းရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က ဆရာဆရာမ ေတြက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔ သားသမီးေတြလုိ ခ်စ္တာကလား။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကလည္း သူတို႔ဆရာဆရာမေတြကို အရမ္းခ်စ္ၾကတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ဆရာဦးၿပဳံးခ်ိဳတို႔၊ ဦးထြန္းေရႊတို႔ဆုိတာ အင္မတန္ခ်စ္ဘို႔ေကာင္းတဲ့ ဆရာႀကီးေတြ။ သူတို႔မွ တကယ့္ နာသံုးနာနဲ႔ ဆရာအစစ္။
ဆရာမေက်ာင္းေျပာင္းရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အတန္းထဲမွာ ငိုပဲြႀကီး က်င္းပၾကသေပါ့။ ဆရာမကလည္းငို၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ငို။ ငိုလိုက္၊ ႏွပ္ညွစ္လုိက္နဲ႔ ခုေခတ္လိုသာ ဖြဘုတ္ေပၚတက္ဖြလိုက္လို႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆရာမ ဒု၀န္ႀကီးေတာင္ တက္ျဖစ္ေလာက္တယ္။
က်ဳပ္တို႔ ေတာမယ္ ဘယ့္ႏွာလုပ္ တံခါးေတြ ဘာေတြရမတံုးဗ်ာ။ ဒီအတိုင္း ခါးပန္းေခါင္းအံုးအိပ္ၾကတာေပါ့။ (ဟဲ့ေကာင္ေလးေတြ၊ ခါးပန္းဆိုတာနားမလည္ရင္ နင့္ႀကီးေတာ္သြားေမးခ်ည္) ေတာထဲေတာင္ထဲသြားသြား၊ လယ္ထဲကိုင္းထဲသြားသြား အိမ္ကို ဒီအတိုင္း ေဟာင္းေလာင္း ပစ္ထားခဲ့ၾကတာဘဲ။ ဘယ့္ႏွယ္ အိမ္ေစာင့္ေတြ ဘာေတြ ရိွမလဲ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ။ သူခိုးသူ၀ွက္ဆိုတာ အင္မတန္ရွားပါတယ္။ (ရွားဆို ခိုးစရာမွမရိွဘဲကိုး၊ အဟိ)။ အဲေလ တကယ္ပါ။ ကြ်ဲေတြ၊ ႏြားေတြလည္း ေတာထဲ ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားၾကတာပါဘဲ။ ေပ်ာက္တယ္ဆိုတာ ခပ္ရွားရွားပါ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တံုးက ပစၥည္းေတြဘာေတြ ေကာက္ရရင္ အတန္းပိုင္ဆရာ၊ ဆရာမျပန္အပ္လုိက္တာပါဘဲ။ တစ္ခါမွ ဘယ္သူမွ အလစ္သုတ္ထားတာ မရိွပါဘူး။ အဲဒါဟာ အဆန္းလားဗ်ာ။ အခု ပစၥည္းေကာက္ရလို႔ ျပန္ေပးတာကို ရိုးသားဆု ေပးတာကမွ ဆန္းတာခင္ဗ်။
အဲဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ထဲနဲ႔တင္ ဆိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္မ်ိဳးသားလံုး၊ တစ္မ်ိဳးသားလံုးနဲ႔ ေျပာေျပာေနရတာ အူယားလိုက္တာဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဟိုလူႀကီးေတြရဲ့ “တစ္မ်ိဳးသားလံုး အက်င့္စာရိတၱျမင့္မားေရး” - ဆုိတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ျမင္ေယာင္လာလို႔ပဲ။ အက်င့္မေကာင္းတဲ့သူေတြက အက်င့္စာရိတၱျမင့္မားေရး ဆုိတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ေထာင္ထားတာ ျမင္ရေတာ့ က်ဳပ္ျဖင့္ လက္ကို ယားေနတာပဲ။
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ႀကီးလည္း ရုိးသားတာကို အထူးအဆန္းလုပ္ေနရတဲ့ဘ၀ကေန ကင္းလြတ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါရဲ့
၃၅ သိန္း နဲ႔ စာရိတၱ . . . . ေနာက္ဆက္တဲြ
အေျပာမတတ္ေတာ့ ဆဲသလို ဆိုသကိုး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနတာ ေျမာက္ကြ်န္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ (လာျပန္ၿပီ ေျမာက္ကြ်န္း။ ဟေကာင္၊ ေျမာက္ကြ်န္းဆိုတာ ေမ်ာက္ေတြေနတဲ့ကြ်န္း ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဟ။ သိခ်င္ ဘုရားသံုးဆူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေမးေလွ်ာက္ ေပေတာ့။) လူေတြေပကပဲ။ ဘယ့္ႏွာလုပ္ ရာႏႈန္းျပည့္ ေကာင္းေနပါမတံုး။ စင္ကာပူဆိုတာ အစစအရာရာေကာင္းမြန္ေနတဲ့ စံျပတိုင္းျပည္လို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ေတာ့ မထင္ေပါင္ဗ်ာ။ (ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္းထဲမွာ အေသးစိတ္ အကုန္ ဖြင့္ခ်ထားပါတယ္။) ဒါေပသိ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ ေကာင္းပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူမွာေနတဲ့အတြက္ ဒီကလူေတြအေၾကာင္း၊ ဒီႏိုင္ငံအေၾကာင္း အေတာ္ေလး တီးမိေခါက္မိရိွပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္က အေဆြအမ်ိဳးေတြလာေတာ့ ထမင္းစားရင္ စားပဲြေပၚ ပိုက္ဆံအိတ္တို႔၊ ဖံုးတို႔ အမွတ္တမဲ့တင္မထားနဲ႔။ အလစ္သုတ္တတ္တယ္လို႔ ေရာက္စကတည္းက သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ကေတာင္ ဘယ္ကမန္ေနဂ်ာ ဆိုပါလိမ့္ ကုမၸဏီက ပိုက္ဆံ စင္းေဒၚလာ ၅ ေသာင္း ဘတ္သြားတဲ့သတင္း ၾကားလုိက္ပါေသး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာျပည္ဟာ ‘ဗုဒၶဘာသာကိုအေျခခံတဲ့ယဥ္ေက်းမႈ’ ထြန္းကားတဲ့တိုင္းျပည္ ျဖစ္ေနတာရယ္။ ေနာက္ၿပီး အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ႀကီးသူကိုရိုေသ၊ ရြယ္တူကိုေလးစား၊ ငယ္သူကိုသနား စတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံ၊ က်င့္၀တ္ေတြ ရိွတာရယ္ကို ကြ်န္ေတာ္အလြန္ႏွစ္သက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အခု ေန႔တိုင္းတရားပဲြေတြက်င္းပေနၿပီး လူေတြ ကိုယ္က်င့္စာရိတၱ ခ်ိဳ႔ယြင္းလာတာကိုေတာ့ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းနည္းလို႔ မဆံုးပါဘူး။ ကိုယ့္အထက္လူႀကီးကို (အသက္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ) ရိုေသေလးစားတာ၊ ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာ၊ ကိုယ့္ဆရာဆရာမေတြ (စာသင္ေပးတ့ဲ ဆရာဆရာမေတြတင္မကဘဲ ျမင္ဆရာေတြ ျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာေတြ အပါအ၀င္) ကို ရိုရိုေသေသ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာ၊ ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးတ့ဲသူေတြကို ရိုေသေလးစားတာ၊ ကိုယ့္မိဘေတြကို ရိုရိုေသေသ လုပ္ေကြ်းသမႈ ျပဳတာေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာပဲ ရိွမယ္ထင္ပါတယ္။ တျခား ထိုင္း၊ ကေမၻာဒီးယား၊ လာအို၊ သီရိလကၤာ နဲ႔ ဂ်ပန္ စတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ရိွႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။
ဒါေပမဲ့ လူႀကီးသူမေတြေရွ႔၊ ဆရာဆရာမေတြေရွ႔မွာ ေခါင္းငံု႔သြားတာ၊ လူႀကီးသူမေျပာစကား နားေထာင္တာကို လူလူခ်င္း ႏွိမ္တာ၊ လူညြန္႔ခ်ိဳးတာ၊ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္တာလို႔ ေဟာဒီႏိုင္ငံမွာ ထင္ၾကပါတယ္။ ကေလးေတြကို ကိုယ့္ေျခေထာက္ ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏုိင္ေအာင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးလိုက္ေတာ့ ငါလုပ္မွရမယ္။ ငါ့ဟာငါပဲ ဆံုးျဖတ္မယ္။ ဘယ္သူ ေျပာတာမွ နားေထာင္စရာမလိုဘူး။ ဘယ္သူ႔မွ ဦးညြတ္စရာမလိုဘူး ဆိုတဲ့အစဲြေတြ ေဟာဒီက ကေလးေတြမွာ ရိွေနပါတယ္။ မယံုရင္ စင္ကာပူက ျမန္မာမိဘေတြကို ေမးၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ား။ (အဲေလ မိဘေတြက အတင္းကြပ္ညွပ္ၿပီး ေန႔တိုင္း သြန္သင္ေပးေနရင္ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးေပ့ါ။)
ပထမပို႔စ္မွာ ေရးလုိက္တာက အားလံုးကို ၿခံဳၿပီးေရးလိုက္တာပါ။ အားလံုးဆိုးေနတယ္၊ အားလံုးေကာင္းေနတယ္ဆုိတာ ဘယ္မွာမွ မရိွႏိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ လူေတြျဖစ္ေနလို႔ပါဘဲ။ ျမန္မာျပည္မွာလဲ အလစ္သုတ္တဲ့သူရိွသလို ေကာက္ရတဲ့ပစၥည္းကုိ ရိုးရိုးသားသား ျပန္ေပးတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါ့။ စင္ကာပူမွာလဲ ဒီအတိုင္းပါဘဲ။
ေက်ာင္းကိုအျဖစ္ပဲလာ၊ ကိုယ့္က်ဴရွင္မတက္တဲ့ကေလးကို မ်က္ႏွာသာမေပး၊ စာကိုေသေသခ်ာခ်ာမသင္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြ ရိွသလို -
ေလးမ်က္ႏွာအထက္တန္းေက်ာင္းက ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးျမင့္သိန္းတို႔၊ ဦး၀င္းႀကိဳင္တို႔၊ ဦးဟန္ျမင့္တို႔၊ ဆရာမေဒၚျမၾကည္တို႔ ဆိုတာ က်ဴရွင္လခ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွမရဘဲ ညဘက္ အခ်ိန္ပိုေတြ သင္ေပးေနတာ ကြ်န္ေတာ္ အသိပါဗ်။ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမွ ဖိအားေပးလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔တပည့္ေတြကို ဂုဏ္ထူးေတြ တသီႀကီးနဲ႔ေအာင္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာန႔ဲပါ။ ကြင္းေကာက္က ဆရာဆရာမေတြလည္း အတူတူပါဘဲ။ ပီတိစားေနရတဲ့သူေတြပါ။ သူတို႔လို ဆရာဆရာမေတြ ျမန္မာျပည္တနံတလ်ား အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေတာေက်းလက္ေတြမွာပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ (ဧရာ၀တီတုိင္း၊ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္၊ ၀ါေးတာကြင္းေက်းရြာ) ဘက္ေတြမွာ ခိုးတာ၀ွက္တာ အင္မတန္မွ ရွားပါတယ္။ တလင္းထဲ ဒီအတိုင္း စပါးေတြ ပံုထားတာပဲ။ လူလစ္တိုင္း ခိုးၾကစတမ္းဆို အဲဒီစပါးေတြ တစ္ေစ့မွေတာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္စရာ မရိွပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ယာခင္းထဲ အုပ္လုိက္လာၿပီး ခပ္တည္တည္ ေျမပဲေတြႏႈတ္သြားတာေတြလည္း ရိွတာဘဲ။ ပိုင္ရွင္က ေတြ႔တာေတာင္ သူတို႔ကအုပ္ေကာင္းေတာ့ ကိုယ့္သတ္သြားမွာစိုးလို႔ ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနရတယ္။ ေလးမ်က္ႏွာနားက နင္းၾကမ္းတို႔ ေဒါင့္ေကြးတို႔ရြာေတြက ကိုင္းသမားေတြ ေမးၾကည့္ပါ။
ေသာက္ေရအိုးစင္ေတြက ဘာမွတန္ေၾကးမရိွတဲ့ေရခြက္ကို သံႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားရတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနတဲ့တိုက္မွာ အတက္အဆင္းေလွခါးကို ၆ထပ္ကေန ေျမညီထပ္ထိ ကြ်န္ေတာ္မီးလံုးေတြ လိုက္ထြန္းပါတယ္။ ဒီေန႔ထြန္းရင္ နက္ျဖန္မရိွေတာ့ပါဘူး။ ဘာမွတန္ေၾကးမရိွတဲ့ မီးသီးကို ျဖဳတ္သြားတာ ဘယ္သူေတြပါလဲ။ ယုတ္စြအဆံုး အျပင္မွာအမိႈက္ပံုးထားရင္ေတာင္ ခိုးသြားလို႔ အမိႈက္ပံုးကို အထဲသြင္းထားရတယ္။ ကဲ။
သူတစ္ပါးပစၥည္းဆိုရင္ အဆိပ္ကဲ့သို႔၊ မစင္ဘင္ပုပ္ကဲ့သို႔ သေဘာထားရမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ထြန္းကားလာေအာင္ လုပ္ေပးဘို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးမွာ တာ၀န္ရိွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳး (ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း အားလံုး) ေတြကို ကိုယ္က်င့္တရားအရာမွာ တျခားႏိုင္ငံေတြက တကူးတကလာၿပီး ေလ့လာယူရတဲ့သူေတြအထိ ျဖစ္လာေစခ်င္ပါတယ္။ လူ႔ဘ၀ရဲ့အႏွစ္သာရဟာ ကိုယ္က်င့္တရား မဟုတ္ပါလား။
ေရွးျမန္မာႀကီးေတြရဲ့ ေကာင္းတဲ့အစဥ္အလာေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တာ ငရဲသားတစ္သိုက္ပါ။
အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္ၿပီး အဖတ္ဆယ္ယူရပါမယ္။
ဟိုအစ္မႀကီးလို “ဟင္း၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့၊ ျမန္မာျပည္မွာဆို ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” - ဆိုတာမ်ိဳး ေနာက္ထပ္မၾကားလိုပါ ခင္ဗ်ား။
(ကြ်န္ေတာ္ျမန္မာေတြကို အထင္မေသးတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို အထင္ေသးခံရမွာသာ ေၾကာက္တာပါ။ ျမန္မာေတြကို အထင္ေသးစကားေျပာလာတဲ့သူေတြ႔တိုင္း ကုိင္း၊ ကိုယ့္လူ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ၿပိဳင္ရေအာင္ လို႔ ခ်ဲလင္းလုပ္ခဲ့ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။)
ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ ၃၈ ျဖာမဂၤလာကို ျပန္လည္တူးေဖာ္ဘို႔ တူမေတြကို တနဂၤေႏြေန႔ ညတိုင္း ဆယ္ေစာင္တဲြ သင္ေပးပါမယ္။ မနက္ျဖန္ စမယ္။
ဖတ္ရႈသူ၊ မွတ္ခ်က္ေပးသူ အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
ေအးၿငိမ္း
၁၈ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၄။ ညေန ၆း၃၀ နာရီ