သက္ခုိင္ - စခန္းမွဴးေအာင္ေဖ၊ နင့္အေမလင္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႕ မိန္းမပိုးပညာ
စက္တင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၄
စက္တင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၄
ေဆာင္းတြင္းကာလ ေရာက္ၿပီဆိုကတည္းက လူေတြက အေအးဒဏ္ေတာ့ အေတာ္ခံရတယ္၊ ေနတာကလည္း ေတာင္ထိပ္သေဘာဆိုေတာ့ ေအးတာမွစိမ့္ေနတာပဲ၊ မနက္၄နာရီေလာက္ဆို လူေတြကႏိုးေနၾကၿပီ ဘယ္လိုမွဆက္အိပ္ မရေတာ့လို႔။
အဲဒီလိုဆိုရင္ တေယာက္ေယာက္က အိပ္ေနရာကေန တဲေအာက္ဆင္း မီးဖိုေခ်ာင္မွာထင္းေခ်ာင္းႀကီးေတြနဲ႔ မီးဖို၊ ေရေႏြးတည္ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ စားဖိုက မီးဖိုေခ်ာင္အေပၚမွာေတာ့ ေထာင္ေခ်ာက္ကရတဲ့ ၾကက္၊ ရစ္စတဲ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ ျဖဴအစာအိမ္ေတြ စသျဖင့္ မီးၾကပ္တိုက္တဲ့သေဘာ ခ်ိတ္ထားတယ္၊ ျဖဴအစာအိမ္က ေဆးဘက္၀င္ေတာ့ ကိုလြင္ဦးက တခါတေလ ဟင္းခ်ိဳလို အရည္ေသာက္ဟင္းဆိုရင္ နည္းနည္းေလးဖဲ့ၿပီး ခပ္တယ္၊ အဲဒီလို နည္းနညး္ေလးေတာင္ အေတာ္ကိုခါးတာ။
ေနာက္ပိုင္း ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္တို႔ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးတို႔ေတြလည္း ေရွ႕တန္းကျပန္ေရာက္လာၾကတယ္၊ သူတို႔ ေရာက္လာၿပီး မၾကာခင္ပဲ သတင္းဆိုးတခုက ၾကားရေတာ့တယ္၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးစိန္ျမ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္မွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီတဲ့၊ ပီဒီအက္ဖ္ကရဲေဘာ္ေတြလည္း ငိုၾကယိုၾကေပါ့၊ အႀကီးအမွဴး က်ဆံုးတာဆိုေတာ့။ အဘဆံုးၿပီးေတာ့ ကိုရန္ေအာင္က တပ္မွဴးတာ၀န္ ယူရေတာ့တာေပါ့။
ေအာင္ေဖတို႔ လူျပန္စံုၿပီဆိုေတာ့ အစည္းအေ၀းထိုင္ၿပီး ပိုက်ယ္တဲ့ေနရာထိုင္ခင္း ေကာင္းမယ့္စခန္းသစ္တခုကို ေရႊ႕ေျပာင္းဖို႔ျဖစ္လာေကာ၊ အဲဒီမွာတင္ ကိုလြင္ဦးက ေနရာသစ္ထပ္ရွာျပန္တာေပါ့။ ေတြ႔တဲ့ေနရာက ဦးေဘာ္တဲစုကို ေက်ာ္သြားၿပီး ကုန္သည္လမ္းေဘးက ေတာင္ကမ္းပါးယံအထက္က ေတာင္ေၾကာေပၚ။ ဒီေၾကာကမတ္ေစာက္ေနၿပီး သူနဲ႔ ကုန္သည္လမ္းၾကားမွာ စမ္းေခ်ာင္းႀကီးရွိတယ္၊ စခန္းစေဆာက္ေဆာက္ျခင္း ဆိုသလိုပဲ ကိုေဇာ္မိုးေက်ာ္၊ ကိုေအာင္မိုးနဲ႔ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးတို႔က ေရွ႕တန္းထပ္ထြက္ရျပန္ေကာ၊ အဲဒီေတာ့ တာ၀န္ေတြေပးခဲ့ၾကတယ္ ဘာတဲ့ကိုလြင္ဦးက ယာယီစခန္းတာ၀န္ခံ၊ ေအာင္ေဖက ဒုတာ၀န္ခံနဲ႔ ကိုသိန္းစိုးက လံုၿခံဳေရးမွဴးေပါ့ ဘာလို႔ဆို ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္သစ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ထြန္းလြင္၊ လွိဳင္မင္းထြန္း၊ ေဖသန္း၊ ကိုစိုးမင္း၊ ကိုရဲ စခန္းမွာ ခဏလာေနတဲ့ေက်ာ္ထင္ စတဲ့သူေတြနဲ႔ ရွိလာၿပီဆိုေတာ့ စခန္းသစ္ေဆာက္ျဖစ္ၾကတာလည္း ပါတယ္။ ကိုေနမ်ိဳးကိုေတာ့ စံခမွာရံုးခန္းဖြင့္ထားၿပီး အဲဒီမွာထားတယ္။
တဲေတြေဆာက္ၾကေတာ့ ကိုလြင္ဦးအႀကံအစည္ေကာင္းပံုက ရံုးကိုႏွစ္ထပ္ေဆာက္တယ္ အေပၚအဆင့္က လူေနအိပ္ခန္း ၂ခန္းခြဲထားတယ္၊ ေအာက္အထပ္က စားပြဲတလံုးနဲ႔၀ါးၾကမ္းခင္း၊ ၿပီးေတာ့ ဘားတိုက္တလံုး၊ စားဖိုတလံုး၊ ၾကက္ၿခံတလံုးေပါ့၊ တဲေဆာက္တာက အေလ့အက်င့္ရသြားၿပီဆိုေတာ့ ေအာင္ေဖတို႔အလြယ္တကူ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ၿပီးသြားေတာ့တယ္ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး၊ ဒီအေတာအတြင္း ကမ္းပါးယံေစာင္းမွာ ေပါက္ေနတဲ့သစ္ပင္ႀကီး တပင္ကေန႔လည္ခင္းႀကီး ေလတိုက္တာနဲ႔တင္ ေခ်ာင္းဘက္ကို လဲသြားပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာကိုလြင္ဦးက သူ႕အႀကံကိုေျပာတယ္။
“ေအာင္ေဖရ၊ ငါဒီလိုစဥ္းစားတယ္ကြ ဒီလဲသြားတဲ့ အပင္ႀကီးကို ေအာက္ကိုနည္းနည္း တြန္းခ်လိုက္ၿပီး ေခ်ာင္းကိုျဖတ္တဲ့ ႀကိဳးတံတားလုပ္လိုက္ရင္ ငါတို႔မိုးတြင္းအတြက္ ေအးေဆးပဲကြ” တဲ့။
သူေျပာတဲ့ အစီအစဥ္က ေကာင္းေတာ့ အားလံုးလက္ခံလိုက္ၾကတယ္။ အရင္ဦးေအာင္ ေခ်ာင္းဟိုဘက္ကမ္းစပ္ကို က်ေနတဲ့အပင္ထိပ္ပိုင္းေတြကို ခုတ္ထစ္ျဖတ္ေတာက္၊ ၿပီးေတာ့လဲက်ၿပီး ကမ္းပါးေစာင္းတင္ေနတဲ့ ပင္စည္အရင္းပိုင္းကို လိုသေလာက္အေနအထားရေအာင္ တြန္းခ်ၿပီးမွ ပင္စည္အဖ်ားပိုင္းကို ေလးဂြပံုကိုင္းေတြနဲ႔ ေထာက္ၿပီး တြန္းတင္လိုက္ေတာ့ တံတားတခု ျဖစ္သြားပါေလေကာ၊ ဒီတံတားကို ႀကိမ္ပင္ေတြ သြားခုတ္ၿပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္ လက္ရန္းေတြဆြဲလိုက္ေတာ့ အေတာ္လွတဲ့ ႀကိဳးတံတားေလး ျဖစ္သြားပါေလေကာ၊ ရြာသားေတြက နာမည္ေပးတယ္ ႀကိဳးတံတားစခန္းတဲ့။
စခန္းေဆာက္ၿပီးေတာ့ စခန္းဧရိယာ သတ္မွတ္ၿပီး အမိန္႔ျပန္ရတယ္၊ ေအာင္ေဖကေရးၿပီး ကိုသိန္းစိုးနဲ႔ ေက်ာ္ထင္တို႔က သတ္မွတ္ဧရိယာ ေထာင့္ေလးေထာင့္ကိုသြား အမိန္႔စာကိုဖတ္ ေသနတ္ ၃ခ်က္စီေဖာက္ အဲဒီလိုလုပ္ရတာ၊ အမိန္႔စာမွာေတာ့ ဒီစခန္းဧရိယာဟာ ဒီကေနစတယ္ အဲဒီအတြက္ ငါတို႔စခန္းနဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့ သက္ရွိသက္မဲ့ေတြ မရွိေစရ၊ ရွိေနရင္ လြတ္ရာကၽြတ္ရာသြားၾက၊ မဟုတ္ရင္ စစ္မိန္႔နဲ႔ အေရးယူခံရမယ္ ဘာညာေပါ့ ေလွ်ာက္ေရးထားတာ။
ဒီလိုလုပ္ၿပီး မၾကာခင္ပဲ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ေတြ႔ရပါေလေကာ။
တရက္မွာ ေအာ္ေဖတို႔ေတြ စားဖိုမွာထမင္းစားေနတုန္း အမိုးေပၚကေနေလွ်ာက်လာတာ၊ အားပါးႀကီးလိုက္တဲ့ ေျမြႀကံဆစ္ႀကီး၊ အရွည္၆ေပနဲ႔ လံုးပတ္ လက္ေကာက္၀တ္ေလာက္ရွိမယ္၊ စားေနတဲ့သူေတြ တမင္းစားပြဲေပၚ ခုန္တက္ၿပီး ပစ္ၾကတာေပါ့ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႕ ဒီေကာင္လည္းစားဖိုေအာက္က ေရဆင္းခ်ိဳးတဲ့ လမ္းေဘးၾကား၀ါးရံုေတာထဲကို ဆင္းေျပးပါေလေကာ၊ ေနာက္၃-၄ရက္ေနမွ ဒီေကာင္လမ္းေဘးမွာ ေသေနတာကို ေတြ႔ရေတာ့တယ္ ထိသြားၿပီး က်ည္ဆိပ္တက္ ေရွာသြားတာေနမယ္။
တခါလည္း ေအာင္ေဖအားအားယားယား ဌက္ေတာ္ေလးတေကာင္ကို လက္တည့္စမ္းလိုက္မိတာ၊ ေနာက္တရက္ စခန္းထဲက ဘားတိုက္ကေန ရံုးဘက္အသြား က်န္တဲ့ဌက္ေတာ္ရယ္ေလ ေအာင္ေဖ့မ်က္စိကို ေျပးဆိပ္တာ၊ ကံေကာင္းတာက လြယ္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ရိုက္မလို လုပ္လိုက္လို႔ ဒီေကာင္ဆိပ္တာ မခံလိုက္ရတယ္၊ လူေတာ့ အေတာ္လန္႔သြားတယ္၊ ေနာက္ဆို ဌက္ေတာ္ကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မထိေတာ့ဘူး။
ေသသြားတဲ့ ေျမြႀကံဆစ္ဆိုတာ ကိုလြင္ဦးအေျပာအရ ငန္းေတာ္က်ားနဲ႔ ေျမြေဟာက္နဲ႔ ႏွစ္မ်ိဳးေပါင္းထားတာတဲ့၊ ငါတို႔ တေကာင္ကို သတ္မိၿပီဆိုရင္ ေနာက္တကာင္ေတာ့ က်န္ဦးမယ္ သတိသာထားေနၾကတဲ့။
ထင္တဲ့အတိုင္း တရက္မွာေတာ့ ဘားတိုက္ထဲမွာ ေဖသန္းကလွဲၿပီး စာဖတ္ေနတယ္၊ ေအာင္ေဖက ဘားတိုက္ထဲ လွမ္းအ၀င္လာမွာ ရုတ္တရက္ တဲတိုင္တခုေပၚကေန ၾကြက္တေကာင္ ေသလုေမ်ာပါး ေျပးဆင္းလာပါေလေကာ၊ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖက ေဖသန္းကို သတိထားကြ ၾကြက္ရွိရင္ ေျမြလာတတ္တယ္လို႔ ေျပာၿပီးတဲေခါင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တာ ဘုရားဘုရား ေျမြႀကီးတေကာင္ရဲ႕ ဗိုက္သားျဖဴျဖဴႀကီးက ေခါင္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ တန္းေအာက္မွာ ျမင္ရပါေလေကာ၊ ဒါနဲ႔ေဖသန္းကို အျမန္တဲထဲက ထြက္ခိုင္းၿပီး ေသခ်ာခ်ိန္ပစ္လိုက္တယ္၊ “ဒိုင္း” ကနဲ ေသနတ္ပစ္သံၾကားေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြလည္း ေရာက္လာၾကတာေပါ့ ဘာျဖစ္သလဲေပါ့ေလ။ အဲဒီၾကမွ တဲကို၀ိုင္းထားၿပီး အမိုးေပၚကေန တိုးထြက္လာေနတဲ့ ေျမြႀကီးကို ျမင္ၾကပါေလေကာ၊ ဒီေကာင္က အပစ္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ ခါးရိုးက်ိဳးသြားတာေနမယ္ အမိုးေပၚကေနေလွ်ာၿပီး ေအာက္က်လာေတာ့ ပါးပ်ဥ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေထာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး သြားလည္းမသြားနိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူေတြကိုျပန္ခုခံမယ္ဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ေတာ့ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ရန္မႈေနေသးတယ္၊ ဒါနဲ႔၀ိုင္းရိုက္ သတ္လိုက္ၾကရေတာ့တာပါပဲ။
(၂)
စခန္းက အထိုင္က်ၿပီဆိုတာနဲ႔ လုပ္အားေပးေတြက ေပၚလာပါေလေကာ၊ ဆိုလိုတာက မိုးမက်ခင္ ဒီပီေအစခန္းက တဲေတြေဆာက္တာမွာ သြားၿပီး၀ိုင္းကူေဆာက္ေပး အမိုးမိုးေပးတာတို႔၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ေအာင္ေဖေရ ငါတို႔ေတာင္ယာ ဘယ္ေန႔မီးရွိဳ႕မယ္ေဟ့၊ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ လာကူပါဦးတို႔ ဘာတို႔ေပါ့။
ဒီေနရာမွာ တခုေျပာျပရဦးမယ္၊ ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ ေတာင္ယာစိုက္ဖို႔အတြက္ ေဖေဖၚ၀ါရီလကုန္ေလာက္ကတည္းက ေနရာေရြး၊ ၿပီးရင္ ေအာင္ေျခက အပင္ငယ္ေလးေတြကို အရင္ခုတ္ထား ၿပီးေတာ့ အပင္ႀကီးေတြကို လွဲပစ္ၾကေရာ အဲဒါကိုေတာ့ ေတာင္ယာခုတ္တယ္ေခၚတယ္၊ သႀကၤန္ၿပီးလို႔ မိုးရိပ္မိုးေယာင္မလာခင္ဆိုရင္ ခုတ္ထားတဲ့အပင္ေတြက အေတာ္ကို ေျခာက္သေယာင္းေနၿပီ၊ ေနကလည္းက်စ္က်စ္ေတာက္ ပူတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ခုတ္ထားၿပီးသားဧရိယာကို ၁၀ေပေလာက္စီ လူသြားလာလို႔ရေအာင္ လမ္းရွင္းတယ္၊ ဒါကိုမီးတားတယ္ ေခၚတာေပါ့ က်န္တဲ့ေတာေတြ ေတာင္ေတြကို ေတာမီးမေလာင္ေအာင္ေပါ့၊ ၿပီးမွေလညွာအရပ္ကေနၿပီး ၃-၄ေနရာကေန မီးစရွိဳ႕တာ၊ ဒါၾကေတာ့ ေတာင္ယာမီးရွိဳ႕တယ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။
ေတာင္ယာမီးရွိဳ႕ၿပီးလို႔ တပတ္ေလာက္ေနရင္ မီးလည္းၿငိမ္းေလာက္ၿပီဆိုေတာ့ က်န္ေနခဲ့တဲ့ အပင္ငုတ္ေလးေတြ ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ မီးေလာင္ပင္ႀကီးေတြကို တဖန္ျပန္ရွင္းရေကာ၊ ဒါၾကေတာ့ ကၽြန္းေခြတယ္လို႔ေခၚၾကတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း မိုး၄-၅ခါေလာက္ရြာလာလို႔ ေျမသားေတြႏူးၿပီဆိုရင္ ၀ါးခၽြန္ထိပ္မွာ ၿမိေနတဲ့ သံခၽြန္တပ္ၿပီး စပါးတို႔ ေကာက္ညွင္းတို႔ စတဲ့မ်ိဳးေစ့ေတြ ႀကဲလို႔ရေအာင္ ေပါက္တဲ့သူကေပါက္သြား မ်ိဳးထည့္တဲ့သူက ေပါက္သြားၿပီးတဲ့ ၾကြင္းကေလးေတြမွာ လိုက္ထည့္ အဲဒီလိုလုပ္ရတာ ဒါၾကေတာ့ ပ်ိဳးက်ဲတယ္ေပါ့။ ၿပီးရင္ပစ္ထားလိုက္ရေတာ့တာပဲ မိုးကလည္းပံုမွန္ရြာဆိုေတာ့ ဘာေရမွ သြင္းစရာ မလိုသလို ေရ၀ပ္မွာလည္း မပူရဘူး ေတာင္ေပၚကိုး၊ ပ်ိဳးႀကဲရင္ေတာ့ အသက္ႀကီးတဲ့ ေကာက္ညွင္းကို အေပၚပိုင္းမွာ တေလးတစားစိုက္ရတယ္၊ ၿပီးမွစပါး။
တခါေတာ့ အရမ္းကပ္ေစးနည္းတဲ့ ဦးေလးခ်ိဳဆိုတဲ့ အဘိုးႀကီးက သူ႔အိမ္ျပင္ေဆာက္မယ္၊ အမိုးမိုးမယ္ လာကူၾကေပါ့ ေအာင္ေဖ့ကိုေျပာတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ေအာင္ေဖ၊ မနက္ျဖန္ ငါတဲေဆာက္ခ်င္လို႔ မင္းတို႔ရဲေဘာ္ေတြ လာကူၾကဦး”
ဒီလိုေျပာေတာ့ ေအာင္ေဖလည္း ဟုတ္ကဲ့အဘေပါ့ က်ေနာ္တို႔လာခဲ့ပါမယ္ေပါ့။ စခန္းေရာက္ေတာ့ တိုင္ပင္ၾကတယ္ ငါတို႔အဘိုးႀကီးကို ဒီလိုဒီလို ပညာျပၾကရေအာင္ေပါ့၊ အားလံုးကလည္း ဟုတ္တယ္ဂြင္၀င္တုန္း ပညာေပးရမယ္ေပါ့။ ဘာလို႔ဆို ဒီအဘိုးႀကီးက ကပ္ေစးနည္းလြန္းအားႀကီးေတာ့ ဆားေလးဘာေလး ေယာင္လို႔ သြားမေခ်းနဲ႔ လူေတြကို ျပန္ျပန္ေျပာပံုက။
“အာ ေတာ္လွန္ေရးပဲကြ၊ ဘာလိုမတုန္း ဆားမရွိ ဒီအတိုင္းစားေပါ့” အဲဒီလိုခ်ည္း ေျပာေျပာလႊတ္တတ္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း တခါတေလ သိရက္နဲ႔ တမင္သြားသြားစၾကတယ္၊ အဲဒီလို။
ဒါနဲ႔ေနာက္ရက္ တဲေဆာက္ၾကတာေပါ့၊ ၾကြင္းတူး၊ တိုင္ခုတ္၊ တိုင္ထူ၊ ၾကမ္းခင္း ၿပီးေတာ့ အမိုးမိုးၿပီ။ ဒီမွာ ေအာင္ေဖတို႔က တိုင္ပင္ထားတဲ့အတိုင္း အေပၚကတက္ၿပီး အမိုးမိုးတဲ့ေကာင္ေတြက အမိုးကို မညီမညာျဖစ္ေအာင္ သက္သက္ ေစာင္းခ်ည္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာထင္တဲ့အတိုင္း အဘခ်ိဳက ေအာက္ေနေအာ္ေတာ့တာေပါ့။
“ေဟ့ေကာင္ေဖသန္း၊ မင္းမ်က္စိမပါဘူးလားဟ ဒီေလာက္ရြဲ႔ေစာင္းေနတာ၊ အခုျပန္ျဖဳတ္စမ္း” တို႔၊ “ဟာဟိုေကာင္ သိန္းစိုးတိုင္းၿပီး လုပ္ပါဟ မင္းဟာက အေပၚကအထပ္နဲ႔ တထြာေလာက္ကြာေနၿပီး ျပန္ျပင္ဟ” တို႔ဘာတို႔ ၃-၄-၅ခါေလာက္ ေအာ္လာပါေလေကာ၊ အဲဒီၾကမွ ေအာင္ေဖတို႔ေတြ မ်က္စပစ္ျပၿပီး ၿပိဳင္တူေျပာလိုက္တာက။
“အာ အဘကလည္း ေတာ္လွန္ေရးပဲ၊ ဘာလိုမတုန္း” ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ၿပံဳးစိစိနဲ႔ေနၾကေကာ၊ အဲဒီမွာ သူ႔ကို ရြဲ႕ေနမွန္းသိသြားတဲ့ အဘခ်ိဳ ျပန္ေျပာလိုက္ပံုေၾကာင့္ ေအာင္ေဖတို႔ တဖြဲ႔လံုး တေသာေသာ ျဖစ္သြားၾကရတယ္၊ သူေျပာလိုက္တာက။
“နင့္အေမလင္ ေတာ္လွန္ေရးပါလား၊ မလိုခ်င္ဘူး အခုညီေအာင္ျပန္မိုးစမ္း” တဲ့။
အဲဒီလိုရြာသားေတြကို သြား၀ိုင္းကူရင္ ေအာင္ေဖတို႔ကို ဟင္းေကာင္းေလးေတြ ခ်က္ေကၽြးတတ္တယ္၊ အထူးသျဖင့္ ၾကက္ဗူးသီးေပါ့။
အဲဒီလို၀ိုင္းကူတာကလည္း ေအာင္ေဖတို႔စခန္းမွာ အေစာင့္၂ေယာက္ေလာက္ပဲထားၿပီး ေအာင္ေဖဦးေဆာင္ၿပီး စခန္းကလူအကုန္လံုး သြားၾကတာကိုး။ အဲဒီလိုေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းစခန္းမွာေတာင္ အမိန္႔ထုတ္ရတဲ့ဘ၀ ေရာက္သြားပါေလေကာ။
ျဖစ္ပံုကဒီလို စခန္းကရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကလူေတြ အေတာ္ေလးကို ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကေတာ့ သူတို႔စိုက္တဲ့ စိုက္ခင္းေတြက ေရႊဖယံုတို႔၊ ေက်ာက္ဖယံုတို႔ကို လူျမင္တာနဲ႔ အတင္းေပးေတာ့တာပဲ၊ ဟိုေကာင္သြား တလံုးပါလာ၊ ဒီလူသြား တလံုးပါလာနဲ႔ စခန္းက ရိကၡာထားတဲ့ စားဖိုေဆာင္မွာ ဒါေတြကပံုေနေကာ၊ သိတဲ့အတိုင္း ေအာင္ေဖက ေထာက္ပံ့ေရးပါ တာ၀န္ယူရတာဆိုေတာ့ ဒါေတြကို ဖိဖိၿပီး ခ်က္ခိုင္းရေကာ၊ ၾကာေတာ့ လူေတြက ဒါေတြကို မစားခ်င္ေတာ့ဘူး ေနာက္ၾကေတာ့ ေအာင္ေဖက အကုန္လံုးကို မွာရေတာ့တယ္။
“ေက်ာက္ဖယံုတို႔ ေရႊဖယံုတို႔ ထမ္းၿပီး စခန္းေပၚတက္လာတဲ့ေကာင္ကို ေတြ႔တဲ့ေကာင္က ကန္ခ်ပစ္ကြာ” ဆိုၿပီးေျပာေတာ့၊ အားလံုးက သေဘာတူသြားပါေလေကာ။
ဒါေပမယ့္ ဒီဇတ္လမ္းက ဒီမွာမဆံုးေသးဘူး တရက္ရြာထဲေအာင္ေဖသြားေတာ့ အေဒၚႀကီးတေယာက္ကေျပာတယ္၊ ေအာင္ေဖေရ ငါတို႔မေန႔က ေရႊဖယံုသီးတလံုး အလံုးလွတာနဲ႔ ေဖသန္းနဲ႔ ေပးလိုက္တယ္ စားေကာင္းရဲ႕လားဟဲ့ ဆိုၿပီးေမးတာနဲ႔ ေအာ္ စားေတာ့ မစားျဖစ္ေသးဘူး အေဒၚေရ ေနာက္ရက္မွ စားျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕ ဘာညာနဲ႔ ရႊီးရေတာ့တာေပါ့။
ဒါနဲ႔ စခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဖသန္းကို စပ္စုရေတာ့တယ္၊ ေဟ့ေကာင္ မင္းကို ေရႊဖယံုသီး ေပးလိုက္တယ္ဆို မင္းဘယ္လို ရွင္းလိုက္သလဲဟ ေပါ့ေလ။ ဒီေကာင္ေျပာမွ ပိုဆိုးသြားေတာ့တယ္၊ အာ အကိုကပဲ ဒီအသီးေတြ မယူလာခဲ့နဲ႔ေတာ့ဆို ဒါေၾကာင့္လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ ၿမိဳ႕ကျပန္လာတဲ့ ပေယာ္ေဆးရံုက ဆရာမကို အတင္းေပးလိုက္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း ရယ္ခ်င္သြားၿပီး ေဖသန္းကို ျပန္ရွင္းျပရတယ္။
“မင္းဘိုးေအၾကီးက ဒီေလာက္ေလးတာ မင္းဆရာမ မေျပာနဲ႔ ငါ့ကိုသယ္ခိုင္းေတာင္ မသယ္ဘူး ဒါႀကီးနဲ႔ေတာင္တက္ရမွာ ေသေရာေပါ့ဟ” ေပါ့ေလ၊ ငါထင္တယ္ သူလည္း လမ္းမွာလႊင့္ပစ္ခဲ့မယ္နဲ႔တူတယ္ လို႔ေတာင္ ဆက္ေျပာၾကေသးတယ္။
(၃)
ေအာင္ေဖတို႔ ေႏြဦးမွာေဆာက္ခဲ့တဲ့ လူေနဘားတိုက္က မိုးက်ကာစမွာတင္ပဲ ျပႆနာတက္ေတာ့တာပဲ၊ ဘာလို႔ဆို အပင္ႀကီးေအာက္မွာ သြားေဆာက္ထားတာဆိုေတာ့ အပင္ႀကီးေပၚက အရြက္ေတြကေနက်တဲ့ ေရစက္ဒဏ္မခံနိုင္ေတာ့ဘဲ ေပါက္ၿပဲကုန္ပါေလေကာ၊ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ထက္ဘားတိုက္ႀကီးႀကီး တလံုးအတြက္ ေနရာ အျမန္ရွင္း တဲေဆာက္ဖို႔ လုပ္ၾကရပါေလေကာ။
ဒီေတာ့ ၀ါးခုတ္ဖို႔လိုလာၿပီ၊ တိုင္၊ အခင္း၊ ဒိုင္း၊ ယက္မေတြအတြက္ အျမန္ခုတ္ရမွာဆိုေတာ့ ဖြတ္ႀကီးရခဲ့ဖူးတဲ့ ထိုင္းဘက္ျခမ္းသြား ကားလမ္းမေတာင္ေၾကာေပၚက ၀ါးေတာမွာ သြားခုတ္ၾကမယ္ေပါ့၊ ဘာလို႔ဆို မိုးကစက်ေနၿပီဆိုေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းက ေရစီးသန္ေနၿပီေလ လူေတြမထမ္းေတာ့ဘဲ ေဖာင္ေမ်ာခ်မယ္ေပါ့၊ ဆိုလိုတာက ေတာင္ေစာင္း ၀ါးရံုေတာေတြက ၀ါးဆိုက္စံုကိုခုတ္ ၿပီးရင္၁၀လံုး ၁၂လံုးေလာက္ကိုစုုၿပီး ေရွ႕၊ ေနာက္၊ အလယ္မွာႀကိဳးခ်ည္၊ တလံုးကိုေတာ့ ဆြဲကိုင္ထမ္းေျပးလို႔ရေအာင္ အရင္းကိုထုတ္ထား၊ ၿပီးရင္ အဲဒီထုတ္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးတေခ်ာင္းကို အရွိနဲ႔ဆြဲမျပီးေျပး ခဏေနရင္ အရွိန္ရလာေတာ့ ေတာင္ေၾကာ ကားလမ္းမအတိုင္း စမ္းေခ်ာင္းအထိ ၀ါးလံုးစည္းကို ထမ္းၿပီးေျပးဆင္းၾကတာေပါ့ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ဆူညံေနေတာ့တာပဲ၊ လူကေတာ့ မပင္ပန္းဘူးေလ၊ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာ္လဲလို႔ကေတာ့ မရဘူး၊ အရွိန္နဲ႔ဆင္းလာတာဆိုေတာ့ လဲရင္၀ါးစည္းက လူေပၚပိမိမွာ မစားသာဘူး ႀကိဳးရင္ႀကိဳး မႀကိဳးရင္ ေခါင္းတို႔ ဗိုက္တို႔ေပါက္သြားႏိုင္တယ္။ မေရွာပဲ ဒုကၡိတျဖစ္ေနမွ ပိုဆိုးမွာ။
အားလံုးကေတာ့ အႏၱရယ္ကင္းကင္းနဲ႔ ေရစပ္ကို ေရာက္လာပါေလေကာ၊ အဲဒီမွာ ေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီးမွ ျပႆနာတက္ေတာ့တယ္၊ ဘယ္သူ႕ေဖာင္က ေရွ႕ကေနအရင္ေမ်ာမလဲေပါ့၊ ဘာလို႔ဆို ကံဆိုးသူေမာင္ရွင္က လမ္းမွာရွိေနတဲ့ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြကို အရွိန္နဲ႔ တိုက္ခ်ရင္ခ်၊ မခ်ရင္ဓါးနဲ႔ ခုတ္ရွင္းရမွာကိုး၊ မေတာ္လို႔ အပင္ထက္ေခြေနတဲ့ ေျမြစိမ္းေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္လည္း တရုပ္သိုင္းကားထဲက ဇတ္လိုက္လို လွ်င္ျမန္မွရမယ္၊ မဟုတ္ရင္ေျမြစိမ္းက ေရစီးေရလာေကာင္းရဲ႕လားတို႔၊ သနားတယ္တို႔ေျပာၿပီး ငယ္ထိပ္ကို နမ္းသြားမယ္ေလ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအာင္ေဖနဲ႔ လွိဳင္မင္းထြန္းတို႔ပဲ ေရွ႕ကေနသြားမယ္ေပါ့ ကိစၥမရွိေပါ့ေလ။
တကယ္သြားေတာ့ မိုးႀကီးႀကီး ၃-၄မေလာက္ ရြာထားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ သိပ္မရွင္းလိုက္ရပါဘူး လမ္းကအေတာ္ရွင္းေနၿပီး ၃-၄ေနရာေလာက္ပဲ ေဖာင္ေပၚက ဆင္းရွင္းရတယ္၊ ဘာေျမြမွလည္း မေတြ႔ေတာ့ပါဘူး မိုးတြင္းဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ေတြလည္း ေတာင္က်ေရအစြမ္းကို သိပံုေပၚပါတယ္ စမ္းေခ်ာင္းအထက္က အပင္ေတြမွာ ကပ္မေနေတာ့ဘူး၊ ေဖာင္ေမ်ာတယ္ ဆိုတာက စည္းထားတဲ့၀ါးေဖာင္ပံု ၀ါးစည္းအေပၚမွာ လူေတြကေမွာက္ရက္လိုက္ၿပီး ေခါင္းေလးေထာင္ လိုက္သြားရတာ ေရေပၚေပၚေနတဲ့ သစ္ကိုင္းႀကီးႀကီးကိုေတာ့ အေ၀းကေနမ်က္စိလွ်င္လွ်င္ၾကည့္ရတယ္ မဟုတ္ရင္ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရ အရွိန္နဲ႔ဇိမ္ပဲဆိုၿပီး ေဖာင္ေပၚမွာ ဖီလင္တက္ေနလို႔ကေတာ့ ေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္မိၿပီး ကြဲမွာ။ အဲဒီလို။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဖာင္ကစခန္းေဘးက ေခ်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ကမ္းကပ္ၿပီး အေပၚကိုတင္သယ္ေပါ့။
ေအာင္ေဖတို႔က လူမ်ားလာၿပီဆိုေတာ့ ညဘက္ဆို ကင္းခ်ထားရတယ္၊ ကင္းဦး စတာကေတာ့ ၉နာရီကေနစၿပီးေတာ့ ကင္းပိတ္က မနက္၅နာရီ၊ တေယာက္ကို ၂နာရီႏူန္း။ သရဲေၾကာက္တတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ေဖသန္းတေကာင္လည္း ကင္းေစာင့္တဲ့အခါၾကေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ ေသနတ္ရွိလို႔ေနမယ္၊ ပထမပိုင္းေတာ့ သူ႔ကိုသတိထားရေသးတယ္ ကင္းစစ္သလိုလို အေပါ့အပါးသြားသလိုလိုနဲ႔ သူမလန္႔ေအာင္ေပါ့ ေနာက္ေတာ့လည္း အိုေကပါတယ္၊ တာ၀န္က တာ၀န္ဆိုေတာ့။
ေအာင္ေဖတို႔က ေန႔တိုင္းအပင္လွဲလိုက္၊ ျဖတ္လိုက္၊ ခြဲလိုက္နဲ႔ ထင္းကိုႀကိဳစုရတယ္ မိုးတြင္းမွာ ထင္းမရွိရင္ ငတ္မွာကိုး ကံေကာင္းတာက စခန္းသစ္၀န္းက်င္မွာက သစ္ေျခာက္ပင္ေတြလည္း ရွိေနေတာ့ ဒါေတြကေတာ့ မီးဖိုအတြက္ေပါ့၊ အပင္လွဲရင္လည္း ပညာသားေတာ့ ပါရတယ္၊ ဘာလို႔ဆို ကိုယ္လွဲခ်င္တဲ့ဘက္ေရာက္ေအာင္ ဘယ္ေနရာကေန လႊကိုဆြဲမယ္ေပါ့ သိပ္မေသခ်ာရင္ လဲခါနီး ၀ိုင္းတြန္းရတာတို႔ ဘာတို႔လုပ္ရတယ္၊ မဟုတ္လို႔ေဆာက္ထားတဲ့ တဲအေပၚက်လို႔ကေတာ့ ေသၿပီဆရာပဲ။
တနဂၤေႏြတရက္မွာေတာ့ အားလံုးနားၾကတယ္၊ မနားလို႔ကေတာ့ မရဘူး ျပႆနာတက္သြားမယ္၊ ဘာလို႔ဆို ဟိုးေတာင္ေပၚက ပေယာ္ရြာေလးက မြန္ျပည္သစ္ေက်ာင္းကလည္း ပိတ္တာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ရဲေဘာ္ေတြက ေစ်း၀ယ္သြားရင္း ေက်ာင္းသူေလးေတြ သြားသြားငမ္းၾကရတာကိုး၊ တခုရွိတာက ကိုရဲက အဲဒီမွာေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေနေတာ့ ပိုအဆင္ေျပၾကတယ္ေလ ကိုရဲဆီသြားလည္သလိုလို၊ ေစ်း၀ယ္လာသလိုလိုနဲ႔ ပြဲခံေနေတာ့တာေပါ့။
ကိုရဲက ေမာ္လၿမိဳင္သား လိဒ္ဂီတာတီးတာ ၀ါသနာအေတာ္ပါေတာ့၊ ေတာထဲမွာ မြန္ျပည္သစ္က က်င္းပတဲ့ မြန္အမ်ိဳးသားေန႔လား ဘာလားမသိ အဲဒီပြဲမွာ ဂီတာတီးဖို႔ လိုက္လာရင္း မျပန္ေတာ့ဘဲ ေအာင္ေဖတို႔ဆီေရာက္လာတာ၊ မလာခင္ကတည္းက သူကစာသင္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ကို အဲဒီမွာပဲ ဆက္ထားတာ၊ တခါတေလေတာ့ စခန္းကို ဆင္းလာၿပီး လာလည္တာေတာ့ ရွိတယ္။
အဲဒီလိုေတာင္ေပၚသြားလည္ရင္ ေအာင္ေဖတို႔ေျခသြက္ပံုမ်ား အေတာ္ေလးကို ၾသခ်ရတယ္။ ေတာင္ေျခကေန ေတာင္ထိပ္ကို သူမ်ားေတြ ၁နာရီတက္တာကို ေအာင္ေဖတက္သြားတာမ်ား နာရီ၀က္ေလာက္နဲ႔ကို ေရာက္တယ္၊ တခ်က္မွမနားဘဲ အေမာခံၿပီး တက္တာ၊ ေနာက္တခုက ေအာင္ေဖ့အက်င့္က ကိုယ့္ေရွ႕မွာ တေယာက္ေယာက္ရွိေနရင္ အားမရဘူး ေက်ာ္တက္ၿပီးသြားေတာ့တာပဲ အဲဒီလို၊ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ပစၥည္းဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား သယ္ပိုးၿပီး ေျခလွမ္းျမန္လြန္းလို႔ ေအာင္ေဖကို လူေတြ အေတာ္ေလးေတာ့ လက္ဖ်ားခါၾကတယ္။
အဲဒီလိုတက္ၿပီးတာနဲ႔ ရြာထဲထိ တန္းတန္းဆင္းသြားတာပဲ၊ ရြာထဲေရာက္မွ အေမာေျဖ၊ ေနာက္လူေတြေစာင့္ေပါ့၊ ခက္တာက ေအာင္ေဖေစာင့္ေနလို႔ ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာမွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္၊ အဲဒီမွာ ေအာင္ေဖတခု သတိထားမိတာက ဒီေကာင္ေတြအားလံုးက ေအာင္ေဖ့လို ေမာပံုလည္းမရ၊ အ၀တ္အစားေတြကလည္း ေသခ်ာသပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ အေတာ္ကို ေမႊးေမႊးႀကိဳင္ႀကိဳင္နဲ႔ခ်ည္းပဲ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ေဖ စဥ္းစားတယ္၊ ဘယ္လိုမွကိုစဥ္းစားလို႔မရဘူး ငါကပဲညစ္ပတ္ေနတတ္တာလား ဘာလားေပါ့ေလ၊ ေနာက္မသကၤာေတာ့ တခါသူတို႔ကို ေတာင္ထိပ္ကေန ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္၊ သူတို႔လည္း မကြာပါဘူး ၁၅မိနစ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ေတာင္ထိပ္ ေရာက္လာတာပါပဲ၊ ခါတိုင္းရြာထဲ ဆင္းေနက် အခုေစာင့္ေနေတာ့ အကိုဘာျဖစ္လဲေပါ့၊ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ငါလည္းပ်င္းလို႔ မင္းတို႔ကို ထိုင္ေစာင့္ေနတာေပါ့ေလ။
ဒါနဲ႔ဆက္သြားရင္း နတ္စင္ေဟာင္း၊ စခန္းေဟာင္း၊ ကိုျပည္အုပ္အိမ္ စတာေတြကို ေက်ာ္ၿပီး၊ ရြာထဲမဆင္းခင္ စမ္းေခ်ာင္းေလးကို ျဖတ္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္၊ အကိုေနဦးေလဗ်ာ က်ေနာ္တို႔ဒီမွာ လုပ္စရာ ရွိေသးတယ္ဆိုၿပီး၊ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ေရခ်ိဳးတဲ့သူခ်ိဳး မ်က္ႏွာသစ္တဲ့သူကသစ္၊ အ၀တ္အစားေတြလဲ၊ ေပါင္ဒါေတြ ျဖဴးၿပီးမွ ရြာထဲဆင္းေတာ့တာကိုး၊ အဲဒီၾကမွ ေအာင္ေဖလည္း မိန္းမပိုးျခင္း အတတ္ပညာတခု ထပ္ရသြားေတာ့တာပဲ။
ရြာထဲမွာ လပ္ယားလပ္ယား ကိုယ့္လူေတြက သြားၾကသလို ေက်ာင္းသူေလးေတြကလည္း ဟိုတစု၊ ဒီတစုနဲ႔ သြားလာ ေနၾကတတ္တာကိုး၊ ဒါကိုဆိုင္တဆိုင္ဆိုင္ အထူးသျဖင့္ေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီ၀င္ေဟာင္း ကိုစိုးေအာင္တို႔ ဆိုင္ကေန ထိုင္ငမ္းၾကတာ မ်ားပါတယ္။
ေအာင္ေဖက ေဖသန္းပါတဲ့အလွည့္ဆိုရင္ ဒီေကာင့္ကို ဖားရတယ္၊ ဘာလို႔ဆို သူကမြန္လည္းျဖစ္၊ ေပါက္ၾကဴကေန ပေယာ္ကိုေျပာင္းလာၾကတဲ့ ဆရာမေလး မသီတာတို႔လို ေဆးရံုက ဆရာမေလးေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးတာကိုး၊ ဒါတင္မကေသး လူႀကီးသမီး လွလွေလးေတြနဲ႔ပါရင္းႏွီးတာ၊ ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္ ေဖသန္းက မ်က္ႏွာပြင့္ေပါ့။ ေအာင္ေဖက စည္းရံုးတယ္ ဒီေကာင့္ကို “ေဟ့ေကာင္ ေဆးရံုဘက္သြားရင္ ငါ့လည္းေခၚေနာ္၊ ငါလည္း လိုက္လည္မယ္ကြ” ဒါမ်ဳိးေျပာရင္ “ဟုတ္ကဲ့ စိတ္ခ်အကို” ေပါ့၊ ေအာင္ေဖေကၽြးတဲ့မုန္းစားၿပီး ညေနသာ ေစာင္းသြားတယ္၊ ဒီေကာင္တခါမွ ေခၚသြားတယ္ မရွိဘူး၊ ေမ့သြားလို႔တို႔ အကို႔ကို မေတြ႔လို႔တို႔၊ ျဗဳန္းကနဲေရာက္သြားလို႔တို႔ အဲဒီလိုခ်ည္း ဆင္ေျခ ေပးေတာ့တာပဲ ဘာလို႔ဆို ဒီေကာင္က ဆရာမေလးေတြက သူ႔အမလိုျဖစ္ေနေတာ့ ေအာင္ေဖငမ္းတာကို ၾကည့္မရဘူးနဲ႔ တူပါတယ္ ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း ေစတနာထားပံုမ်ား၊ လဒေလး တခါမွာကို မေခၚဘူး အဲဒီလိုျပတ္သားတာ၊ အဲဒီေတာ့ ေအာင္ေဖကလည္း ရြာထဲေရာက္ရင္ ဘယ္စခန္းက ဘယ္ရဲေဘာ္ေတြ ဖ်ားနာလို႔ ေဆးရံုတက္ေနသလဲ အရင္စံုစမ္းတယ္ ၿပီးမွ သူတို႔ကို သတင္းေမးသလိုလို ဘာလိုလို ကိုယ့္ရိကၡာထဲက မုန္႔ေလးဘာေလး၀ယ္ၿပီး ေဆးရံုသြား ဆရာမေလးေတြကို ငမ္းေတာ့တာကိုး။
တခါတေလမွာ ေအာင္ေဖက တေယာက္ထဲ ေတာင္ေပၚတက္ရင္ စခန္းမွာရွိတဲ့ ပိြဳင့္တူးတူး မဂၢနမ္ ပစၥတိုလ္ေလးကို ယူယူ သြားတတ္တယ္၊ ဒုကၡသည္ရြာဆိုေတာ့ တရား၀င္ေတာ့ ယူသြားလို႔ ရတာမဟုတ္ မသိမသာ ဖြက္ယူသြားရတာေပါ့၊ အေကာင္ဗေလာင္ေလးမ်ား ေတြ႔မလားေပါ့ေလ။
တခါမွာေတာ့ ဘာအေကာင္ဗေလာင္မွ မေတြ႔တာမ်ားေတာ့ ဒါေလးလည္း ယူမသြားေတာ့ဘဲ ရြာထဲကေနတက္ၿပီး ေတာင္ထိပ္ကေန ဆင္းလာခါနီးေနၿပီ၊ ေက်ာက္ပံုေလးနားအေရာက္မွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေအာင္ေဖေၾကာင္သြားတယ္၊ ဂ်ီ၂ေကာင္ရယ္ေလ လူေတြသြားတဲ့ လမ္းမမွာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ အပင္ပုေလးေတြက သစ္ရြက္ေတြကို အစာစားေနၾကတယ္၊ ေအာင္ေဖ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး နပန္း၀င္လံုးရင္လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ အကပ္ခံမယ္ မထင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ဟန္မပ်က္ ဆက္ေလွ်ာက္လာတုန္း။
“ေ၀ါင္” “ေ၀ါင္” နဲ႔ ဒီေကာင္ေတြက ေဟာက္ပါေလေကာ ထြက္ေတာ့မေျပးဘူး၊ လူကို မျမင္တာမဟုတ္ ျမင္တယ္၊ ၾကည့္ရတာ အနံ႔မရေတာ့ လူကိုေတာထဲက သူလိုကိုယ္လို အေကာင္တေကာင္ေကာင္ ထင္ေနပံုရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ေအာင္ေဖလည္း ပါးစပ္ကေန တေ၀ါင္ေ၀ါင္ ျပန္ေအာ္ရင္း သူတို႔ေဘးနားကေနျဖတ္ၿပီး ေတာင္ေအာက္ ေျပးဆင္းေတာ့တာပဲ၊ ဘာလို႔ဆို ေတာင္ထိပ္ကကေနဆင္းရင္ မီတာ ၂၀၀ေလာက္သာရွိတဲ့ သနပ္ခါးပင္ေလာက္မွာ မုဆိုးတေယာက္ အိမ္ေဆာက္ေနတာ ရွိတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္သူ႔ဆီက ဘာေသနတ္ျဖစ္ျဖစ္ ဆြဲၿပီးတြယ္မယ္ေပါ့ေလ၊ အဲဒီလိုေျပးအဆင္း ပေယာ္ရြာမွာ ဆန္သြားသယ္ၾကမယ့္ ဒီပီေအက အဖြားႀကီးေတြအဖြဲ႔နဲ႔တိုးေကာ ဒါေၾကာင့္သူတို႔ကို မတက္နဲ႔ဦး ဂ်ီေတြ႕လို႔ မုဆိုးအိမ္ကေန ေသနတ္ယူၿပီး ပစ္မလို႔ေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔ မုဆိုးဆီက ရိုင္ဖယ္တလက္ ရလာေကာ သူ႔ဟာက ဟိုႀကိဳးခ်ည္ ဒီႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ ဒီဇိုင္းနဲ႔ ဘယ္လိုႀကီးလဲမသိ လန္႔ေတာ့လန္႔စရာႀကီး သူကေျပာတယ္ ဘာမွမလိုဘူး ဒီအတိုင္းသာပစ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ ေသနတ္ယူ၊ ဒီပီေအအဖြဲ႔ကို ေက်ာ္ၿပီး ေတာင္ထပ္ကိုတက္ ဂ်ီေတြကိုရွာေတာ့ ဘာဂ်ီမွမေျပာနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတာင္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႕စိတ္ဓါတ္က်ၿပီး ျပန္ဆင္းလာရေတာ့တာေပါ့။ ဒီပီေအက အဖြားႀကီးေတြအဖြဲ႔ကို ေျပာတယ္၊ က်ေနာ္ မေတြ႔ေတာ့ဘူးဗ်ာေပါ့ေလ။ အဖြားႀကီးေတြက မၾကားတၾကားနဲ႔ ေအာင္ေဖ့ကို စသြားၾကတယ္၊ ဘာတဲ့။
“ေအာင္ေဖက ဌက္ဖ်ားမိတာ အကင္းမျပတ္ေသးဘူးလားမသိ” တဲ့။
ဆိုလိုတာက ဒီေလာက္လူေတြ သြားေနတတ္တဲ့ ေတာင္ေၾကာမွာ ေအာင္ေဖက ဂ်ီေတြ႔တယ္ဆိုေတာ့ ဖ်ားနာၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေလွ်ာက္ေျပာတယ္မ်ား ထင္သြားလား မသိေတာ့ပါဘူး။ ေအာင္ေဖေတာင္ထိပ္ကေန တိရိစၧာန္လို ေအာ္ၿပီးဆင္းလာတာလည္း သူတို႔ေတြ႔သြားခဲ့တာကိုး။
(ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေတာထဲ ေအာင္ေဖ လမ္းေပ်ာက္ပံုေတြကို ေရးသားပါဦးမယ္)
သက္ခိုင္
(၁၂း ၂၃)နာရီ
၂၃.၈.၂၀၁၄