၀ိေသသ - ကိုခ်စ္၏ က်ဆံုးခန္း
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၄
၂၀၀၀ ျပည့္ေလာက္တြင္ ကိုခ်စ္ မေလးရွားမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ၄ ႏွစ္နီးပါး လုပ္ကိုင္ရာမွ စုေဆာင္းခဲ့ေသာေငြ က်ပ္ ၁၀ သိန္းေလာက္ ပါလာ၏။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားက ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဆင္ေျခဖံုးေဒသမ်ား၌ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း၀ယ္လ်ွင္ ၅ လႊာ သို႔မဟုတ္ ၄ လႊာကို က်ပ္ေငြ ၁၀ သိန္းျဖင့္ ရႏိုင္ေၾကာင္း၊ တိုက္ခန္း၀ယ္ထားေစလိုေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ကိုခ်စ္ လက္မခံပါ။
အသားစား ၾကက္မ်ားကို ေမြးမည္ ဟု ဆိုသည္။
ထိုကာလေလာက္တြင္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ စီးပြားပ်က္ကပ္က ဂယက္္ရုိက္ ေန၏။ ေဆာက္ျပီးလက္စ တိုက္ခန္းမ်ား အေတာ္မ်ားသျဖင့္၊ တိုက္ခန္းေစ်းကြက္မွာ ၀ယ္လိုအားက နည္း၍ ေရာင္းလိုအားက မ်ားျပီး တိုက္ခန္းေစ်းေတြ က်ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္က အိမ္ငွားဘ၀ျဖင့္ ကာလၾကာရွည္ ေနလာရသူျဖစ္၍ ကိုခ်စ္အား တိုက္ခန္း၀ယ္ေစလိုသည္။
သို႔ေသာ္ ကိုခ်စ္ အသားစားၾကက္မ်ားကို ေမြးေလေတာ့သည္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားကို ေျပာျပရာ ဤသို႔ ျဖစ္၏။
(၁) ၾကက္သားေစ်း အေတာ္ၾကီးသည္။ စကၤာပူ၊ မေလးရွား တိုင္းျပည္မ်ား၌ ၀င္ေငြ အခ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ ၾကက္သာ ေစ်း သင့္ေတာ္၏။ ေဖာေဖာသီသီ ၀၀လင္လင္ ၀ယ္စားႏိုင္ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာလဲ ထိုသို႔ ေဖာေဖာသီသီ ၀၀လင္လင္ ၀ယ္စားႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္သည္။ ေရာင္းလိုအား မ်ားလာဖို႔ လိုသည္။
(၂)ၾကက္သားေစ်းေတြလည္း အတန္အသင့္ ေကာင္းေနဦးမည္ျဖစ္၍ ေမြးျမဴသူလဲ သင့္ေတာ္ေသာ အျမတ္အစြန္းရေနမည္။ ၾကက္ျခံတြင္ အလုပ္သမားမ်ားကို အလုပ္ေပးႏိုင္မည္။
(၃)ေမြးျမဴသူသည္ ျပည္ပ၌ ေအာက္က်ပင္ပန္းခံ လုပ္ရန္မလို။
တစ္ႏွစ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ စာေရးသူႏွင့္ ကိုခ်စ္ ျပန္ေတြ႔သည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေက်ာက္စရစ္ေတာ မာေခါင္ေခါင္၌ အေတာင္ကြ်တ္ေသာ ၾကိဳးၾကာ ေရရွာ၍ မရသကဲ့သို႔ေသာ မ်က္ႏွာျဖစ္၏။ အေၾကာင္းရင္းကို ေမးေတာ့ သူ၏ ၾကက္ေမြးျမဴေရးစီမံကိန္း က်ဆံုးခန္းကို နတ္သံေႏွာ၍ ေျပာပါ၏။
ေမြးျမဴေရးၾကက္မ်ားမွာ စေမြးေသာၾကက္ေပါက္ေလးမွ ေရာင္းခ်ႏိုင္ေသာအခ်ိန္ထိ ၄၅ ရက္ (၁လခြဲ) ၾကာျမင့္ပါသတဲ့။ တစ္ၾကိမ္ေမြးလွ်င္ အေကာင္ ၃၀၀၀ ေမြးသည္။ ၄၅ ရက္ျပည့္ေသာအခါ ၾကက္မ်ားကို ေရာင္းသည္။ ၾကက္ဒိုင္မ်ားကို ေရာင္းေတာ့ ေစ်းႏႈန္းက သိပ္မရ။ အေကာင္ ၃၀၀၀ လံုးကိုလဲ သူ႔ဖာသာ သူကုန္ေအာင္ ေရာင္းလို႔မျဖစ္။ ေရာင္းလို႔ရသည္ပဲထား၊ စည္ပင္စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား သားသတ္ရံုစည္းကမ္းမ်ားက ရွိေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရသေလာက္ ေစ်းႏွင့္ ေရာင္းလိုက္ရသည္။ စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွွ် အျမတ္အစြန္း မရွိ။
ၾကက္ေမြးျမဴေရးဆိုုတာလဲ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္စြာ ရင္းႏွီးရသည္။ မီးစက္၀ယ္ရသည္။ ၾကက္ျခံငွားရသည္။ အလုပ္သမား ငွားရသည္။ ၾကက္ေပါက္ဖိုး၊ ၾကက္စာဖိုး၊ ေဆး၀ါးဖိုးမ်ားလဲ ရွိ၏။
‘မင္းကလဲကြာ…ေစ်းေကာင္းခ်ိန္ကို နည္းနည္းေစာင့္ျပီးမွ ေရာင္းေပါ့’ ဟု စာေရးသူက ဆရာ၀င္လုပ္ၾကည့္သည္။
‘ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္မွာလဲ ဟေကာင္ရ။ ၾကက္က အေကာင္ ၃၀၀၀ ေနာ္။ တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္လဲ မဟုတ္ဘူး။ အေကာင္ တစ္ရာ ႏွစ္ရာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ၾကက္စာဖိုး ကို တစ္ရက္မွာ တစ္ေကာင္ကို ၁ က်ပ္ပဲထား၊ အေကာင္ ၃၀၀၀ ဆိုေတာ့ က်ပ္ ၃၀၀၀ ေနာ္။ ၁ လဆိုရင္ ၉ ေသာင္းေနာ္။’
‘ေအး…ဟုတ္တယ္။’
‘အဲဒါနဲ႔ စိတ္ဓါတ္က်မလိုလို ျဖစ္ေနတယ္။ အလုပ္သမားေတြကေတာ့ အားေပးပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္ အာစရိတဲ႔။ ေနာက္အေခါက္ေတြမွာ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ ရမွာပါတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ငါလဲ ၅ ေခါက္ေလာက္ ေမြးလိုက္တာ ငါ့ ၁၀ သိန္းလဲ ၅ သိန္းေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အျပင္မွာ ၾကက္သားေစ်းေတြ ေကာင္းေနရက္သားနဲ႔၊ ၾကက္အေကာင္လိုက္ေစ်းက မရဘူးျဖစ္ေနတာ။ တကယ္၀ယ္စားရသူကလဲ ေစ်းၾကီးေပးျပီး ၀ယ္စားရတယ္။ တကယ္ေမြးျမဴသူကလဲ ေစ်းေကာင္းမရဘူး။ ၾကက္သားေတြကို အေအးခန္းထဲမွာ ထည့္ဖို႔ လိုအပ္ေနသလား။ သို႔မဟုတ္ ပါမစ္ေတြကို ေရာင္းစားေနသူနဲ႔ ေစ်းကြက္ကို လက္၀ါးၾကီးအုပ္ေနသူေတြ ရွိေနသလား။ သို႔မဟုတ္ ေရာင္းလိုအားကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့သူေတြမ်ား ရွိသလား။ သို႔မဟုတ္ ငါကပဲ အရမ္းညံ့ေနသလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္ အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ပဲ လုပ္ရအံုးမယ္။’
‘ဤသို႔ျဖင့္ ကိုခ်စ္တစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ျပန္လာေတာ့ သူက အကင္းပါးသြားျပီ။ ၂၀၀၆ ေလာက္တြင္ ဒဂံုေျမာက္၌ ေျမကြက္မ်ားကို ၀ယ္ထားသည္။ မၾကာမီ မိန္းမယူသည္။ ေျမကြက္ေတြက ၂၀၁၀ ေနာက္ပိုင္း၌ ေစ်းေကာင္းရလာေတာ့၊ အခ်ိဳ႔ ေျမကြက္မ်ားကို ေရာင္း၏။ ေဖာေဖာသီသီ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံျဖစ္ေန၏။ သူက ေျပာ၏။
‘ငါ့ ေယာကၡမကေတာ့ ၾကက္ေမြးျမဴေရးဆိုတာ အကုသိုလ္အလုပ္မို႔ အက်ိဳးမေပးတာတဲ့။ ငါလဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မို႔ ကံႏွင့္ ကံအက်ိဳးေပးကို ယံုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကၾကီးပြားေရးက်ေတာ့ လက္ေတြ႕ဆန္ဖို႔ လိုတယ္။ ၾကက္ေမြးျမဴေရးနဲ႔ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေနၾကသူေတြလဲ ရွိတာပဲ။ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ၾကက္မေမြး၊ ၾကက္မသတ္ေပမဲ့ အလွဴမွာ ေကြ်းဖို႔ ေယာကၡမက ၾကက္ေတြ ေအာ္ဒါမွာတယ္။ ကိုယ္တိုင္ တိုက္တြန္း ခ်ီးမြမ္း စိတ္တူ ၄ မ်ိဳးလံုးက ကံေျမာက္တာခ်ည္းပဲ။ သူ႔ဖာသာ ကံေျမာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိရွာဘူး။ ဘာသာေရးအေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ရွိသမ်ွ အရင္းအႏွီးေလးနဲ႔ အမ်ားျပည္သူရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကည့္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္မျဖစ္ဘူးေလ။ ဆူလြယ္ နပ္လြယ္ ၀ယ္ေရာင္းေတြ လက္လႊဲေတြပဲ လုပ္ေနၾကရင္ ႏိုင္ငံစီးပြားေရးမတက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ကုန္ထုတ္ ေရာင္း၀ယ္ ၀န္ေဆာင္မႈေတြ တကယ္ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္မွ တိုးတက္မယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြကို ငါစဥ္းစားလို႔ မရဘူးေလ။’
စာရႈသူမ်ားခင္ဗ်ာ…စာေရးသူ ေညာင္ျမစ္တူးေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ရွိသမ်ွ အရင္းအႏွီးေလးျဖင့္ ျပည္တြင္းမွာ လုပ္ကိုင္ခ်င္သူတစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္ က်ရံႈးသြားသလဲဟု ဆင္ျခင္ေစလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္တြင္ ထိုအျဖစ္အပ်က္မွ ေန၍ သင္ခန္းစာယူစရာေတြ ရႏိုင္မည္ဟုထင္၍ တင္ျပျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ အသံုးအႏႈန္းေတြ သီအိုရီေတြ မတတ္ပါ။ တတ္သူမ်ားက သူတို႔ျပစရာ ဥပမာေလးအျဖစ္ ဤဇာတ္လမ္းကို သံုးၾကပါကုန္။
(Photo - ျမ၀တီ)