 |
| Photo - Aung Htet |
ဖိုုးထက္ - ေသသြားတဲ႔ ပင္စင္လစာ
(မိုုးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၉ ၊ ၂၀၁၄
လၻက္ရည္တစ္ခြက္ သံုးရာက်ပ္၊ ခပ္ခ်ာခ်ာ ထမင္းတစ္ပြဲ ခုႏွစ္ရာက်ပ္၊ အငွားကား ဟိုနား ဒီနား ငွားလွ်င္ ႏွစ္ေထာင္က်ပ္ ေခတ္ၾကီးမွာ ျမန္မာေငြ ႏွစ္ေသာင္း ခုႏွစ္ေထာင္ဆိုတာ “အဟမ္း” ဆိုတာနဲ႔ ေပ်ာက္ၿပီ။ ဘယ္နား သြားရွာရမွန္းမသိ။ မလွဳပ္လုိက္ႏွင္႔။ အျပင္ထြက္တာနဲ႔တင္ ေငြသံုးေထာင္က်ပ္ခန္႔ အနည္းဆံုး ကုန္ရေသာ ေခတ္ၾကီးမွာ အႏီွ ပင္စင္လစာ ႏွစ္ေသာင္းခုႏွစ္ေထာင္က်ပ္သည္ အဘယ္မွာ အားကိုး အားထား လက္ကိုင္ျပဳစရာ ျဖစ္ပါမည္နည္း။
သို႔ေသာ္ ပင္စင္စား အဘိုး၊ အဘြား၊ ဘၾကီး၊ ေဒၚၾကီးမ်ားက အဆိုပါ ေငြေၾကးေလးကို မက္ပါသည္။ လိုခ်င္ပါသည္။ သံုးခ်င္ပါသည္။ ေကာင္းေကာင္းၾကီး စားဖို႔ မဟုတ္။ ၾကြားၾကြားၾကီး ၀တ္ဖို႔ မဟုတ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ျဖဳန္းျပစ္ဖို႔ မဟုတ္။ ေစတနာပါပါၾကီး လွဴခ်င္ တန္းခ်င္ ၾကေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္ လုပ္ႏိုင္ေသးေသာ ၀န္ထမ္းပင္လွ်င္ ရရိွေသာ လစာ ရိကၡာေငြေၾကးက ဘ၀တစ္ခုကိုေတာင္ ႏိုင္နင္းေအာင္ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္တာ မဟုတ္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သာမန္၀န္ထမ္းဘ၀ႏွင္႔ ပင္စင္ယူသြားၾကေသာ အစိုးရ၀န္ထမ္းမ်ား၏ ဘ၀မွာ နဂိုအခံ စုၿပီး ေဆာင္းၿပီး ေငြစ ေၾကးစေလးမ်ား ရိွပါမွ။ သို႔တည္းမဟုတ္ သား၊ သမီးမ်ားက ၾကည္႔ရွဴ ေထာက္ပံ႔ႏိုင္ပါအံုးမွ အဆင္ေျပသည္။ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္မွာ ေငြေရး ေၾကးေရး မပူမပင္ရိွရသည္။
အထက္တန္းျပ ဆရာမၾကီး အန္တီညိဳ ပင္စင္ယူေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ ဆရာမ ၀န္ထမ္း လုပ္သက္က ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္။ သူ႔မွာ စုၿပီး ေဆာင္းၿပီး ေငြေၾကး အနည္းငယ္ရိွသည္။ သား၊ သမီးမ်ားကလဲ အထိုက္အေလ်ာက္သူ႔ကို ျပန္ၾကည္႔ႏိုင္သည္။ သူ႔အတြက္ ပင္စင္လစာ ေငြေလး ႏွစ္ေသာင္း ခုႏွစ္ေထာင္ဆိုတာ မခ်မ္းသာေပမယ္႔ ဘာမွ မဟုတ္။ ဘာမွ သံုးေလာက္ စြဲေလာက္ ရိွတာ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ႏွစ္စာ စုလိုက္လွ်င္ သံုးသိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ရႏိုင္သည္။ သြားစရိတ္၊ လာစရိတ္ ႏွဳတ္လိုက္လွ်င္ က်န္ရိွေသာ ျမန္မာေငြ ႏွစ္သိန္း ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္သည္ အန္တီညိဳ႕အတြက္ ပီတိအျပည္႔ျဖင္႔ လွဴႏိုင္သည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားကို ဆြမ္းကပ္ႏိုင္သည္။ သူငယ္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားထဲမွ ခ်ိဳ႕တဲ႔သူမ်ားကို ကူညီႏိုင္သည္။ ဒီႏွစ္ေတာ႔ သူ႔ပင္စင္လစာ တစ္ႏွစ္စာႏွင္႔ သား၊ သမီးမ်ားဆီမွ ထည္႔၀င္ေငြမ်ားႏွင္႔ ထပ္ျဖည္႔ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ဆယ္႔ငါးႏွစ္ခန္႔ အလုပ္ လုပ္ခဲ႔ေသာ နယ္ဘက္က အထက္တန္းေက်ာင္းေလးမွာ အ၀ိစိေရတြင္းေလး တူးေပးဖို႔ ႀကံရြယ္ထားသည္။ အရင္ရိွခဲ႔ေသာ အ၀ိစိတြင္းက ေရသိပ္မေကာင္းေတာ႔ဘူးဟု သူ႔တပည္႔ အေဟာင္း လက္ရိွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ေျပာျပသျဖင္႔ လွဴဖို႔ ၾကံရြယ္ထားခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ အန္တီညိဳက သူ႔သမီးအၾကီး ရိွရာ ရန္ကုန္သို႔ ေလး၊ ငါးႏွစ္ခန္႔ လိုက္ၿပီး ေနသည္။ ရန္ကုန္ၿပီးေတာ႔ မႏၱေလးက သမီး အငယ္က “အေမရယ္ သမီးနဲ႔လဲ လာေနပါအံုး” ဆိုတာႏွင္႔ ေျမးအငယ္မ မ်က္ႏွာေထာက္ၿပီး မႏၱေလးသို႔ ျပန္ေနျပန္သည္။ သူလို အသက္ ၇၀ နားနီး အဘြားၾကီးအတြက္ ကားစီးၿပီး ကူးရ သန္းရတာ လြယ္တာ မဟုတ္။ မတတ္သာလုိ႔သာ ကူးရ သန္းရေပမယ္႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ကိုမွ ကူးခ်ည္ သန္းခ်ည္ လုပ္မေနခ်င္ေတာ႔။ ေတြ႔ခ်င္တဲ႔ သား၊ သမီးေတြ၊ တပည္႔ ေတြ သူ႔ဆီ လာေတြ႔မွဘဲ ေတြ႔ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ေဟာ…အခုေတာ႔ ပင္စင္ ထုတ္ယူဖုိ႔ ရန္ကုန္ ကို လူကိုယ္တိုင္ မ်က္ႏွာျပရမတဲ႔။ ခက္လိုက္တဲ႔ အစိုးရႏွယ္လုိ႔ ညည္းမိသည္။
ရန္ကုန္မွာ သမီး အၾကီးနဲ႔ ေနစဥ္က ရန္ကုန္မွာဘဲ ပင္စင္ထုတ္ယူဖုိ႔ အကုန္စီစဥ္ထားခဲ႔သည္။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ အဆင္ေျပသည္။ သမီးအၾကီးႏွင္႔ ပင္စင္ရံုးမွာ တစ္ေနကုန္ ေရာဂါ အတိုးခံ တန္းစီ ေစာင္႔ၿပီး တစ္ႏွစ္စာ ထုတ္လိုက္လွ်င္ ၿပီးခဲ႔သည္။ အခု မႏၱေလး ေျပာင္းၿပီးမွ ရန္ကုန္ကို ျပန္ၿပီး ပင္စင္လစာ ေငြေလး သံုးသိန္းေက်ာ္ေက်ာ္အတြက္ သြားရဖို႔ၾကေတာ႔ စိတ္က သြားခ်င္ေပမယ္႔ ကိုယ္ခႏၶာၾကီးက ခြင္႔ မျပဳေတာ႔။ အသြား အျပန္စရိတ္က ငါးေသာင္း ေက်ာ္ေက်ာ္ကုန္အံုးမည္။ ခရီးက ပန္းအံုးမည္။ သက္ရိွထင္ရွား ရိွေနေၾကာင္း သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္လူၾကီး ေထာက္ခံစာ၊ ေနထိုင္ရာ ျမိဳ႕နယ္ လ၀က ေထာက္ခံစာႏွင္႔ ထုတ္လုိ႔ မရႏိုင္ဘူးလားလို႔ ရန္ကုန္ရိွ သမီး အၾကီးကို ေမးခိုင္းေတာ႔ လူကိုယ္တုိင္မွ လူကိုယ္တိုင္တဲ႔။ ခက္ေပဘူးလား။ မသြားႏိုင္ မလာႏိုင္ အိပ္ရာထဲ လဲေနေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းဆရာမၾကီး အၿငိမ္းစားဆိုလွ်င္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ “ေတာ္ၿပီး ရွဳပ္တယ္။ မထုတ္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ေနပေစေတာ႔။ ငါ႔ဘာသာ အ၀ိစိတြင္း လွဴဖို႔ ကိစၥ ျဖစ္ေအာင္လွဴမယ္။ နင္တို႔လဲ နည္းနည္းဆီ ပိုထည္႔ၾက” လို႔ သား၊ သမီးေတြကို ေျပာရသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင္႔ ပါတ္သက္သည္႔ ေငြေၾကးဆိုလွ်င္ တစ္က်ပ္ တစ္ျပားကအစ ေသေသခ်ာခ်ာ စာရင္း ဇယားႏွင္႔ ရိွရတယ္ဆိုတာ အန္တီညိဳလို ၀န္ထမ္းသက္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ အေတြ႔အႀကံဳရိွသူအတြက္ သိၿပီးသား။ ျပည္သူလူထု ေငြေၾကးကို မေလလြင္႔တာ မေလလြင္႔ေအာင္၊ မေပ်ာက္ပ်က္တာ မေပ်ာက္ ပ်က္ရေအာင္ တိတိက်က် လုပ္ရတယ္ဆိုတာ သိသည္။ နားလည္သည္။ သူတို႔ပင္စင္ လစာေတြလဲ တိတိက်က် လုပ္သင္႔တယ္ဆိုတာ အန္တီညိဳက နားလည္ ခြင္႔လႊတ္သည္။ သား၊ သမီးေတြရဲ႕ အစိုးရအေပၚ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာေတာင္မွ “ဟဲ႔ ဒီလိုဘဲ အလုပ္ လုပ္ရတာဘဲ။ အဲဒီလို မလုပ္လို႔ ေသၿပီးသားလူအတြက္ ထုတ္ၿပီး သံုးေနၾကမွာေပါ႔” လို႔ေတာင္ ေရွ႕ေန လိုက္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ အခုလိုမ်ိဳး မသြားႏိုင္၊ မလာႏိုင္၊ သြားဖို႔ လာဖို႔ ခက္ခဲေသာ သူတို႔လို အဘြားၾကီး၊ အဘိုးၾကီးေတြအတြက္ လူကိုယ္တိုင္ မ်က္ႏွာျပကို ျပရမယ္ဆိုတာကေတာ႔ လြန္ကို လြန္လြန္းတယ္လို႔ ထင္လာသည္။ သက္ရိွထင္ရွား ရိွေနေသးေၾကာင္း သက္ဆိုင္ရာ ေနထုိင္သည္႔ ျမိဳ႕နယ္ ေထာက္ခံစာႏွင္႔ဆိုလွ်င္ လုပ္ေပးမယ္ဆို လုပ္ေပးလုိ႔ ရတာဘဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ရပ္ကြက္လူၾကီး ေထာက္ခံစာကို မယံုၾကည္လွ်င္ ျမိဳ႕နယ္ အဆင္႔ ေထာက္ခံစာ ယူခိုင္းေပါ႔။ ဒါမွ မဟုတ္ေသးဘူးဆိုရင္ သက္ဆိုင္ရာ တုိင္း ေထာက္ခံစာယူခုိင္းေပါ႔။ အခုေတာ႔ ေကာ႔ေသာင္း ေရာက္ေနေသာ ျမစ္ၾကီးနားမွာ တာ၀န္က်ခဲ႔သည္႔ အၿငိမ္းစား ၀န္ထမ္းၾကီးက ျမန္မာျပည္ ေတာင္ဖ်ားကေန ေျမာက္ဖ်ားအထိ ျပန္လာရမည္႔ သေဘာ။ အၿငိမ္းစားယူၿပီးရင္ မေသမခ်င္း အဲဒီျမိဳ႕နယ္ထဲက အျပင္မထြက္နဲ႔။ ထြက္ရင္လဲ ေဆးရံုေပၚမွာ ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ ရိွေနရင္ေတာင္ လူနာတင္ယာဥ္ငွားၿပီး ပင္စင္ရံုးကို ျပန္ရမည္႔ အေပါက္။
အန္တီညိဳ၏ သား၊ သမီးေတြကေတာ႔ သူတို႔ အေမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အထြန္႔တက္မေန။ အေမ စိတ္ေက်နပ္၊ စိတ္ျပတ္ရင္ ၿပီးတာဘဲ။ ေပ်ာ္သလိုေန။ အဆင္ေျပရာမွာေန။ မခ်မ္းသာၾကေပမယ္႔ သူတို႔ အေမ၏ က်န္းမာေရး၊ လွဴေရး တန္းေရးေတြမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀င္ၿပီး ကူၾက၊ ပံ႔ၾကသည္ဘဲေလ။ သူတို႔ အေမ သတင္းစာေလးေတြဖတ္၊ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားၾကည္႔၊ ေျမးေတြ စာသင္၊ ထူထူေထာင္ေထာင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးတာကိုဘဲ ေက်းဇူးၾကီးလွၿပီ။ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္အခ်ိန္မ်ားမွာ ေအးေအးလူလူ ေနရသည္႔ အခ်ိန္ေတြကို သူတို႔ အေမ ရေစခ်င္သည္။ ပူမေနေစခ်င္ေတာ႔။ “အေမေနရာ တကာ ပါမေနနဲ႔ေတာ႔” လို႔ သူတို႔က ေျပာတတ္ေသးသည္။ ဒင္းတုိ႔က ဆရာမ အၿငိမ္းစားၾကီးကို ဆရာ လာ လာ လုပ္တတ္ေသးသည္။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ သိပ္ပူတယ္ဆိုတာေတာ႔ အန္တီညိဳလဲ သိတာေပါ႔။ ဒါေပသိ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင္႔သာ ဒင္းတို႔ အခုလိုမ်ိဳး ပညာတတ္ၾကီးေတြ ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူးလား။
တစ္ေန႔ကေတာ႔ သူ အ၀ိစိေရတြင္းလွဴဖို႔ ၾကံရြယ္ထားသည္႔ အထက္တန္းေက်ာင္းက သူ႔တပည္႔ ဆရာ ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ သူဖုန္းဆက္ေခၚထားလို႔ အဲဒီ လွဴဖို႔ တန္းဖို႔ ကိစၥအတြက္ လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ အႀကမ္းဖ်ဥ္းတြက္သေလာက္သာ ဆိုလွ်င္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ကုန္မည္တဲ႔။ အန္တီညိဳက သူ႔ ဗီရိုၾကီးကိုဖြင္႔ကာ အဆင္သင္႔ ျပင္ထားသည္႔ သိန္းႏွစ္ဆယ္ကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ “လိုေသးတယ္ဆိုရင္ တစ္သိန္း၊ ႏွစ္သိန္းအထိေတာ႔ တတ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီထက္ မ်ားရင္ေတာ႔ မင္းတို႔ဘဲ လက္ရိွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးနဲ႔သာ တိုင္ပင္ၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လုိက္ေတာ႔” လို႔ မွာသည္။ သူ႔တပည္႔ ဆရာ ႏွစ္ေယာက္က လုိမည္ မထင္ေၾကာင္း။ ေသေသခ်ာခ်ာ စနစ္တက် လုပ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း။ အလွဴရွင္ နာမည္ ထည္႔ခ်င္ေသးလားလို႔ သူ႔ကုိ ေမးေတာ႔ “အို ..ထည္႔မေနပါနဲ႔။ ရွဳပ္က ရွဳပ္သနဲ႔။ အဓိက က ကေလးေတြ ေရေကာင္းေကာင္း သန္႔သန္႔ ေသာက္ရ၊ သံုးရ ၿပီးတာဘဲ” လို႔ မွာသည္။
“ေရတြင္းၿပီးရင္ ဆရာမၾကီး လာၾကည္႔အံုးမလား။ ဖြင္႔ပြဲေလး လုပ္ေပးရမလား” ဟု သူ႔တပည္႔တစ္ေယာက္က အထြန္႔တက္ေတာ႔ “နင္ဟာေလ ဒီေလာက္ ႏွစ္အၾကာၾကီး ငါစာသင္တာ ခံခဲ႔ရတဲ႔ အေကာင္က ငါ႔အေႀကာင္း မသိေသးဘူးလား။ ငါ႔ကို ရွဳပ္ေအာင္ လာမလုပ္နဲ႔။ အဲဒီ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေရသံုးလို႔ရေအာင္ ငါ႔အစား စီမံခန္႔ခြဲေပး။ ကိုင္း ျပန္ၾကေတာ႔။ ငါ အိပ္အံုးမယ္” ဟု ေငါက္လြႊတ္လိုက္ရသည္။ ဘယ္လို အေကာင္ေတြလဲ မသိ။ လွဴၿပီး ၿပီးေပါ႔။ ဖဲၾကိဳးၾကီးျဖတ္ ပ၀ါၾကီး ျခံဳ လုပ္ခ်င္တဲ႔ အဘြားၾကီးလို႔မ်ား ငါ႔ထင္ေနသလား မသိပါဘူး လို႔ ေတြးမိရင္း သူ႔အလွဴအတြက္ ပီတိျဖစ္မိသည္။ ဆရာမ အလုပ္ဆိုတာ တပည္႔မရွား၊ တစ္ျပားမရိွ၊ ပီတိကိုစား အားရိွသည္လုိ႔ ေျပာခဲ႔ၾကသည္ဘဲ။ ဒီပီတိမ်ိဳးကေတာ႔ သူ႔တပည္႔ေတြဆီက ရသည္႔ ပီတိမ်ိဳး မဟုတ္။ သိန္းႏွစ္ဆယ္ဆိုတာ သူ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ မ်ားတဲ႔ ပမာဏလဲ ဆိုတာ ဆရာမဘ၀ႏွင္႔ ျခစ္ျခစ္ကုပ္ကုပ္ ဘ၀ကို ေနလာရသည္႔ သူက အသိဆံုး။
သူ႔ တပည္႔ ႏွစ္ေယာက္ ျပန္သြားေတာ႔ ေျမးအငယ္ဆံုးမကို ဒီေန႔ထုတ္ ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္ ယူခိုင္းလိုက္သည္။ ဂ်ာနယ္ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သစ္ စီမံကိန္း ရပ္ဆိုင္းဆိုသည္႔ သတင္းကို သူစိတ္၀င္စားသြားသည္။ သတင္းကို ဖတ္ၿပီး “ေႀသာ္…မေသၾကေတာ႔မယ္႔ လူေတြလိုဘဲေနာ္” လို႔ ပါးစပ္က ထြက္ၿပီး ညည္းမိသည္။
အန္တီညိဳ႕ေဘးနားမွာ သခ်ာၤအိမ္စာေတြ ထိုင္လုပ္ေနေသာ ေျမးမက “ေမၾကီး ဘယ္သူ႔ ေျပာတာလဲ” လို႔ ေမးသည္။ “ေႀသာ္…ေအး…ေအး…ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ငါ႔ေျမးရယ္။ လုပ္…လုပ္..အဲဒီ ႏွစ္ပုဒ္ ၿပီးေအာင္တြက္ေနာ္။ အေပါင္းနဲ႔ အႏွဳတ္ကို မေရာေစနဲ႔။ လကၡဏာ ေသခ်ာၾကည္႔ၿပီးတြက္။ ဂရုမစိုက္ရင္ မွားတတ္၊ ေရာတတ္တယ္။ ငါ႔ေျမးၿပီးရင္ ေမၾကီးကို ျပ။ ေမၾကီး စစ္ေပးမယ္။ လုပ္..လုပ္…ျမန္ျမန္တြက္ေနာ္။ အခ်ိန္မျဖဳန္းရဘူး” ဟု ျပန္ေျပာၿပီး သတင္းေတြကို ဆက္ၿပီး ဖတ္ေနမိသည္။
ဖတ္လက္စ ပုဂၢလိက ဂ်ာနယ္ကို ခ်ၿပီး အစိုးရ သတင္းစာေတြ ဖတ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္ၿပီးမွ “အို…အဲဒီအထဲမွာ ငါနားမလည္တဲ႔ တင္ဒါေခၚတာေတြဘဲ ပါေနတယ္။ ဖတ္ေနရင္ အခ်ိန္ကုန္တာဘဲ အဖတ္တင္မယ္။ အားေနတံုးေလး တရားစာအုပ္ေလး ဖတ္မွ” လို႔ ေတြးၿပီး ဖတ္လက္စ ဘုရားစာအုပ္ကို ဖြင္႔ဖတ္ေနမိလိုက္သည္။
သူ႔စိတ္ထဲမွာ မထုတ္ျဖစ္ေတာ႔ေသာ ပင္စင္ေငြ သံုးသိန္းလဲ မရိွေတာ႔။ သူလွဴထားေသာ အ၀ိစိေရတြင္း ကိစၥလဲ မရိွေတာ႔။ အန္တီညိဳ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘာဆို ဘာမွ သိပ္ရိွေတာ႔တာ မဟုတ္။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ျဖတ္ႏိုင္ေလး ေကာင္းေလ။ သား၊ သမီး၊ ေျမး သံေယာဇဥ္ေတြသာ မျဖတ္ႏိုင္ရင္သာ ရိွမယ္။ ေငြအတြက္ကေတာ႔ သူ႔မွာ သံေယာဇဥ္ လံုး၀ မရိွေအာင္ သတိထားတတ္ေနခဲ႔ေလၿပီ။
ဖိုးထက္