ကိုသန္းလြင္ - အျငိမ္းစား


 ကိုသန္းလြင္ - အျငိမ္းစား
ၾသဂုတ္ ၂၂၊ ၂၀၁၄


(၁)
တေန႔က ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္သို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေရာက္လာပါသည္၊ သူက“၀င္းဗိုလ္လဲ မတ္လက အသက္၆၀ျပည့္ျပီ၊ ကြ်န္ေတာ္ကၾသဂုတ္လမွာျပည့္မယ္၊ ခင္ဗ်ား  ေကာဘယ္ေတာ့ျပည့္မလဲ” ဟုေမးသည္၊ သူတို႔အထဲမွာကြ်န္ေတာ္က အသက္ အငယ္ဆံုးျဖစ္ ေနေလသည္၊ လာမည့္စက္တင္ဘာလတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ ၆၀ ျပည့္ပါျပီ၊” ခင္ဗ်ားဘယ္ ေတာ့အနားယူမွာလဲ” ဟုသူက ဆက္ေမးေလသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ သည္ ကြ်န္ေတာ့္ ဇနီးသည္၏ ဆိုင္တြင္ဆိုင္အကူလုပ္ေနရ သူျဖစ္ရာအနားယူဘို႔ကိစၥေမးေသာ္ေျဖဘို႔ အခက္ၾကံဳေနေလ သည္၊

(၂)

ကြ်န္ေတာ့္အေမသည္ မူလတန္းျပ ဆရာမၾကီးျဖစ္ျပီး ၁၉၈၀ ပါတ္၀န္းက်င္ က အသက္ ၆၀ ျပည့္ သက္ျပည ပင္စင္ယူခဲ့ပါသည္၊ အေဖ ပင္စင္ယူတာက သံုးႏွစ္ခန္႔ေစာသည္၊ အေဖပင္စင္ ယူတံုးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာမွမသိလိုက္၊ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေသာ္လည္း အေမပင္စင္ယူေသာ အခါ အလြန္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရပါသည္၊

အေမသည္ ရွစ္တန္းေအာင္ျပီးဆြဲခန္႔ေက်ာင္းဆရာမအျဖစ္ လုပ္ခဲ့ရာ လုပ္သက္ ၃၅ ႏွစ္ခန္႔ အရမွာ ပင္စင္ ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊ ကနဦးလစာမွာ ဂ၆ က်ပ္ျဖစ္ျပီး လုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္ ဘား ဆံုးေသာ္ ၁၂၆ က်ပ္ခန္႔ထုတ္ရပါသည္၊ ခင္ဦးေက်ာင္းမွာဆက္တိုက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ လူလားေျမာက္သည့္ အရြယ္တြင္ပါတ္၀န္းက်င္ ၾကည့္ေလရာရာ၌ အေမ့ တပည့္ေတြခ်ည့္ ျဖစ္ေနေလသည္၊

အေမသည္ မူလတန္းျပ ဆရာမၾကီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္  ေက်ာင္းသားသစ္ ေတြကိုလက္ခံရ ေလရာ မလံုး ႏွင့္ မပဲ တို႔မွာ တင့္တင့္စန္းႏွင့္ ျမင့္ျမင့္စန္းတို႔ျဖစ္လာၾကသည္၊ “ဆရာမၾကီးေပး တဲ့ နာမည္ေပါ”့ ဆိုျပီး သူတို႔အမွတ္တရ ေျပာတတ္ၾကပါသည္၊ ေမြးေန႔သကၠရာဇ္ အမွတ္ အသား မရွိ ေသာေၾကာင့္ အေမကေပးေသာ ေမြးေန႔ေတြႏွင့္ ၾကီးျပင္းလူျဖစ္သြားၾကသူေတြ လည္း မနည္းပါ၊ အေမသည္ ဆရာမၾကီး ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ညီေအာင္စကားတည္ၾကည္ျပီး အလုပ္ကို အလုပ္ႏွင့္ တူေအာင္ လုပ္တတ္သည္၊ ကြ်န္ေတာ္မွာ အေမသင္ေပးသျဖင့္ ကၾကီး ခေခြး ေရးတတ္ခဲ့ရသည့္နည္းတူ ကြ်န္ေတာ္လို “ဆရာမၾကီး သင္ေပးလို႔ စာေရးစာဖတ္ တတ္ၾကရသူေတြ” ရာေထာင္ခ်ီျပီး ရွိပါလိမ့္မည္၊

အေမတို႔ေက်ာင္းဆရာ လူတန္းစားမွာ အသက္ ၆၀ ဟူေသာ ဘ၀ပန္းတိုင္ဆီသို႔ ခ်ီတက္ေန သည္ႏွင့္တူသည္၊ သူေဌးျဖစ္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ၊ ေျမကြက္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ရန္မလို၊ သူတို႔ သင္ၾကားေပးလိုက္ေသာ တပည့္ေတြ လူလားေျမာက္ျပီး တင့္တင့္တယ္တယ္ ျဖစ္ေစႏိုင္ေရး သည္သာအဓိက ျဖစ္သည္၊ ပင္စင္ယူျပီးရင္ ဘာလုပ္မည္ဟူ၍ကား သီးျခားစဥ္းစားေနၾကသည္ လည္း မဟုတ္ေပ၊

အသက္ ၆၀ ျပည့္ေသာ္ ပင္စင္ယူရမည္ဆိုသည္ႏွင့္ အေမသည္ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေတာ့ေပ၊ တရက္ႏွစ္ရက္ေနၾကည့္ေသး၏၊ ေနာက္ဆံုး မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာအခါ ၀တ္ေနက် လံုခ်ည္စိမ္း၊ အကၤ်ီျဖဴကို၀တ္ခါ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးသည္ႏွင့္ ေက်ာင္း သို႔ သြားေလသည္၊

ခင္ဦးက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေျမၾကီး ေပၚတြင္ အုပ္ဖိနပ္တိုင္ထူ၍ ေဆာက္ထားေသာေက်ာင္း ျဖစ္ပါသည္၊ ၾကမ္းခင္း ဟူ၍မရွိ၊ ေျမၾကီးေပၚတြင္ ခံုေတြခ်ျပီးကေလးေတြထိုင္ၾကရသည္၊ အေမ ထိုင္ေသာစားပြဲခံုမွာ တေက်ာင္းလံုးတြင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ဟန္တူသည္၊ အေကာင္းဆံုး ဆိုေစ ကာမူအေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနေသာ အေရာင္တင္ဆီျဖင့္ ၀င္းေနေသာ စားပြဲ မဟုတ္ ပါ၊ ေဟာင္းေသာ္ လည္း ခိုင္ခန္႔ေနေသးေသာခံုတစ္ခံု သာျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊ သူ႔ခံုကို ရွာ ေသာ အခါ ေနရာမွာမေတြ႔ေတာ့ေပ၊ ေနာက္ ဆရာငယ္ေတြကယူျပီးၾကေပျပီ၊ အေမသည္ စိတ္ ထိခိုက္ခါ အိမ္သို႔ ၀မ္းပမ္းတနဲ ျပန္လာေလသည္၊

အေမသည္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ အိမ္ေဘးပါတ္လည္က ကေလးေတြကို ေခၚ၍ အိမ္မွာစာ သင္ခမ္းဖြင့္ေလသည္၊ မည္သို႔ဆိုေစ၊ ပင္စင္သြားျပီဟုဆိုကာ အေမသည္စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ် လိုက္ဟန္တူသည္၊ ၆ ႏွစ္ ရ ႏွစ္ခန္႔အၾကာမွာ အေမကြယ္လြန္ေလသည္၊

(၃)
ကြ်န္ေတာ္ေရနံေကာ္ပိုေရးရွင္းတြင္ အလုပ္၀င္စဥ္က မိတ္ေဆြ တဦး၏ဖခင္မွာ ေဗဒင္၀ါသနာပါ ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုေဗဒင္တြက္ေပးေလသည္၊ သူက ကြ်န္ေတာ့္ ဇာတာမွာ အသက္ ၆၀ တြင္ ပင္စင္ယူရန္ အေၾကာင္းမရွိဟုအေဟာထြက္ေလသည္၊ ဟိုတံုးက အစိုးရ၀န္ထမ္းဆိုသည္မွာ အသက္ ၆၀ျပည့္လ်င္ပင္စင္ယူၾကရစျမဲျဖစ္သည္၊ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမႈး၊ ညႊန္ၾကားေရးမႈး စသည့္ ရာထူးၾကီးသူမ်ားကိုသာ ၀န္ၾကီးကခြင့္ျပဳသျဖင့္ တႏွစ္ႏွစ္ႏွစ္ စသည္ျဖင့္ သက္တန္း တိုးကာအၾကံေပးအရာရွိဟု ဆက္လက္ခန္႔ထားျခင္းျဖစ္သည္၊ ထိုျဖစ္ရပ္မ်ားကိုၾကည့္ခါ အစိုးရ အလုပ္ကို ပင္စင္သက္တန္းကုန္ျပီး သည္အထိလုပ္ရလိမ့္မည္ဟုထင္ခဲ့မိေလသည္၊ သို႔ေသာ္ စကၤာပူ ကိုအလုပ္ရွာရန္ထြက္လာေသာအခါ ခြင့္မဲ့ပ်က္ကြက္မႈျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ထုတ္ခံရ ေသာ္ ထို္ရည္မွန္းခ်က္မွာပ်က္ျပားသြားေလသည္၊

အခုအသက္ ၆၀ ျပည့္ေတာ့မည္၊ အနားယူဘို႔အေရးသည္ ဘယ္ေနမွန္းမသိ၊ ဆိုင္မွာ အကူ အညီ မရွိလ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္ ေစ်းေရာင္း၍ မျဖစ္ပါ၊ သူသည္ေစ်းသာေရာင္းတတ္၍ အေလးအပင္ေတြမရန္ ဆိုင္ခင္းက်င္းရန္၊ ဗူးေတြခြက္ေတြ မရန္ ေရႊ႔ရန္ မတတ္ႏိုင္ပါ၊ ထို အလုပ္ မ်ိဳးကိုကြ်န္ေတာ္ကလုပ္ရ ပါသည္၊ ယခုႏွစ္မွာပင္ စကၤာပူ စစ္မႈထမ္းဥပေဒအရ စစ္တပ္ ထဲလိုက္ေနရ၍ ႏွစ္ႏွစ္ နစ္နာခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သားၾကီးသည္ တကၠသိုလ္စတက္ရ မည္၊ သားငယ္ မွာ O Level ေျဖရမည္၊ အငယ္ေကာင္ပညာေရးဆံုးခမ္းတိုင္ဘို႔ အနဲဆံုး ခုႏွစ္ႏွစ္္ ေတာ့ေစာင့္ရလိမ့္မည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀င္ေငြမရွိ ဘဲႏွင့္ ထို ေက်ာင္းသားေတြကို စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းမထားႏိုင္ပါ၊

ကြ်န္ေတာ့္တြင္ အခ်ိန္တန္လ်င္ဘုန္းၾကီး၀တ္မည္ဟုေျပာေနေသာမိတ္ေဆြတေယာက္ရွိသည္၊ သူသည္ကြမ္းျခံကုန္းသားျဖစ္ျပီးဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ႏွင့္ မိတ္ေဆြတပည့္ေတြျဖစ္ၾကပါသည္၊ သူသည္သူ၏လစာေငြမွလစဥ္လစဥ္ ရန္ကုန္ဘဏ္အေကာင့္ထဲသို႔ ႏွစ္သိန္း သံုးသိန္း ထည့္ျပီး စုေလသည္၊ သူက ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ရန္ပံုေငြ ဟုဆို၏၊ သူဘုန္းၾကီး၀တ္လ်င္ေ၀ယ်ာ၀စၥ အသံုး လိုလ်င္ ဇနီးသည္ဆီက မေတာင္းခ်င္ဘူးဟုဆို၏၊၊

သူ႔ကို အၾကားအျမင္ ေဗဒင္ဆရာ တဦးက “မင္းၾကီးလာတဲ့အခါ မင္းဘယ္လိုေနျပီးဘယ္လို ေသရမယ္ဆိုတာသိခ်င္သလား” ဟုေမးသည္၊ ထို႔ေနာက္ေဗဒင္ဆရာက သူ႔ကို စာအုပ္တအုပ္ ဖြင့္ျပသည္ဟုဆို၏၊ ရဟန္းတပါး သစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ျပီး တရားရႈမွတ္ေနပံု ကိုျပသည္၊ သူ သည္ထိုေဟာၾကားခ်က္ကို သေဘာအက်ၾကီးက်ေနေလသည္၊ သူသည္ ဒုလႅဘ ရဟန္း၀တ္ ဖူးသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ရွိေနပါျပီ၊ သူ႔အဖို႔ ရဟန္း၀တ္သည္ဆိုျခင္း မွာအဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ ေတာ့၊ သ႔ူအလုပ္ေတြျပီးလ်င္ဘုန္းၾကီး၀တ္မည္ဟုစကားစပ္မိ တိုင္း ေျပာဆိုၾကံဳး၀ါးေနေလ၏၊

သူ႔မိဘ အိမ္ၾကီးမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႔လႈျပီးေလျပီ၊ မိဘလက္ထက္က သီးႏွံေတြ စိုက္ပ်ိဳးခါ ၀င္ေငြရွာေပးခဲ့ေသာျခံကို တပည့္တေယာက္သို႔ စာခ်ဳပ္စာတမ္းႏွင့္လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ျပီးျပီ၊ သူသည္ကြမ္းျခံကုန္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ပင္စင္ယူအျပီးေနႏိုင္ရန္ ဘြတ္ကင္ တင္ျပီးျပီ ဟု လည္းေျပာသည္၊

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာၾကီးေတြ အမ်ားစုမွာ ၾကီးရင္ ဘာလုပ္မလဲေမးပါက ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ကို ခို၀င္လိုသူေတြ၊ တရားအားထုတ္မွာေပါ့ဟုေျဖသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါသည္၊ ျမန္မာျပည္ေတာရ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သိန္း၅၀၊ ၆၀ စသည္ျဖင့္ အလႈေငြေတြ ထည့္၀င္ျပီး တစ္ထပ္၊ ႏွစ္ထပ္ အုတ္ ေက်ာင္း ေဆာင္ေတြလႈဒါန္းႏိုင္ၾကသည္၊ မိမိလႈထားေသာေက်ာင္းမွာ ေနျပီးတရားအားထုတ္ ႏိုင္ၾကရန္ျဖစ္ပါသည္၊

ေ၀ဘူဆရာေတာ္ၾကီးမပ်ံလြန္မီက ခင္ဦးသား သံအမတ္ၾကီးေဟာင္းတစ္ဦးသည္ အင္ၾကင္းပင္ ေ၀ဘူေက်ာင္းတိုက္တြင္ တစ္ထပ္ေက်ာင္းတစ္ခု ေဆာက္လုပ္ခါ လႈဘူးသည္၊ သူကိုယ္တိုင္ လည္း ထိုေက်ာင္းေဆာင္မွာသတင္းသံုး တရားအားထုတ္ေနဘူးေလသည္၊ ဆရာေတာ္ၾကီး ပ်ံလြန္ေသာအခါ ညီညႊတ္မႈမရွိေတာ့ေသာေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၌သူဆက္လက္ မေနႏိုင္ေတာ့ေပ၊

ဖါးေအာက္ဆရာေတာ္ၾကီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခင္ဦးသားဆိုသည္ႏွင့္ သူ႔ေက်ာင္းမွာ ဘုန္းၾကီး ၀တ္၍ တရားအားထုတ္ေနေသာ ေဒါက္တာထြန္းေမာင္ကို သိသလားေမးဘူးသည္၊ ဆရာၾကီး မွာ ခင္ဦးသူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာမ ႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ျပီး ဆရာမလည္းကြယ္လြန္၊ သူလည္း ပါေမာကၡခ်ဳပ္ အျဖစ္မွ အနားယူေသာအခါ ဘုန္းၾကီး၀တ္လိုက္ပါသည္၊ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာ ႏွင့္ ခ်စ္လွစြာေသာ သမီးငယ္ေလး ေတြကိုသံေယာဇဥ္ ျဖတ္ေတာက္ စြန္႔လႊတ္ခါ နိဗၺာန္ေရာက္ ေၾကာင္းတရားကို ရွာေဖြအားထုတ္ ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ထိုဘုန္းဘုန္းက ေဆြမ်ိဳး ေတြကို ေတြ႔တိုင္း တရားအားထုတ္ရန္၊ ေလာကီစည္း စိမ္ေတြကိုတပ္မက္ေမာမေနၾကရန္ တရားေဟာေၾကာင္း သတင္းေတြ ၾကားေနရေလသည္၊ ဆရာၾကီး၏ တရားေတာ္အေပၚ သဒၵါ တရားထား ႏိုင္ပံုတို႔မွာ အားက်ဘြယ္ရာေကာင္းသည္၊

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာဆရာ ဦးေက်ာ္ေမာင္မွာ အသက္ ရ၅ ဆိုေသာ္လည္း သြားႏိုင္တုန္း လာႏိုင္တုန္းရွိ ေသးသည္၊ ဆရာ့သမီးေတြမွာ ဘရႈႏိုင္း၊ စကၤာပူ၊ အဂၤလန္၊ႏိုင္ငံေတြမွာ ရွိၾကရာ ႏိုင္ငံျခားႏွင့္ အိမ္ဦးႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ သြားေနတုန္းျဖစ္သည္၊ေရႊဘိုအနီးက ျခံမွာ ဇီးပင္ေတြစိုက္ ျပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိေသာ ဆရာ့ဘ၀ မွာ အားက်စရာပင္၊ မႏၱေလးက သမီးအိမ္မွာ ဆန္ေရာင္း လိုက္ေသးသည္၊ ခင္ဦးမွာ တပည့္တဦး ေလျဖတ္တာကိုသူ႔အိမ္သြားေမးေၾကာင္း အမွတ္ တရ ေျပာသည္၊ တေခါက္ ကြ်န္ေတာ္ျမိဳ႔ အျပန္မွာ ဆိုင္ကယ္တစီးႏွင့္ေရႊဘိုမွ ေရာက္လာဘူးသည္၊ တရားအားထုတ္ဖို႔ ဆိုတာကိုေတာ့ ေမးမရေသး၊ ဆရာဦးထြန္းေမာင္ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳး မကင္း ေတြ ျဖစ္ရာ ဆရာေကာ ဘုန္းၾကီး ၀တ္မွာလားဆိုေတာ့ “မင္းဆရာမသာေမးကြာ” ဆိုကာ ေဘးက ျပံဳးေနေသာ ဆရာမကို လႊဲခ်ေလသည္၊

ရန္ကုန္မွာေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ ေက်ာင္းေနဘက္ အျငိမ္းစားၾကီး တို႔၏ဘ၀ မွာ လည္းအားက် ဘြယ္တမ်ဳိးပင္၊ မနက္ ၉ နာရီထိုးသည္ႏွင့္သူတို႔သည္ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာဆံုၾက ေလသည္၊ ဘီဘီစီ၊ ဗြီအိုေအ၊ စာေစာင္ေပါင္းစံု ဂ်ာနယ္ေပါင္းစံုမွ သတင္းေတြကို တေယာက္ တမ်ိဳး ေျပာ ၾကေလသည္၊ သူတို႔သည္ တပါတ္လ်င္စာေစာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ၀ယ္ၾကရသည္၊ ဗိုက္ဗာ ကအလကားရေသာေၾကာင့္ တခါတခါ စကၤာပူကိုေခၚျပီး စကားလက္ဆံုက်လိုက္ၾက ေသးသည္၊

သူတို႔သည္ အသက္ ၆၀ တန္းေရာက္ေနၾကေသာ္လည္း ကေလးေတြလိုေဟးလား ၀ါးလား ေျပာဆိုေပ်ာ္ႏိုင္ၾကတုန္းပင္ျဖစ္သည္၊ အလုပ္ထဲမွာတုန္းကေတာ့သူတို႔သည္ မန္ေနဂ်ာ အၾကီး စားေတြျဖစ္ၾကသည္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ျမင့္မွာ ဗိုလိခ်ဳပ္ဘ၀ မွ အနားယူခဲ့သည္၊ သူအလုပ္ ထဲမွာ တံုးကေတာ့၊ သူဘယ္မွာဘာလုပ္ေနသည္မသိရ၊ အခု အျငိမ္းစားေတြ စုမိၾက ေတာ့ ကား ေမာင္းရင္း တံခါးဆင္းဖြင့္ဘို႔ၾကံဳေသာအခါ “ငါဗိုလ္ခ်ဳပ္ကြ မဆင္းႏိုင္ဘူး” ဟု သူက ေျပာ၏၊ ေဘးက၀ိုင္း ၾသဘာေပးၾကမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမွာ ျခံတခါးကုိဆင္း ဖြင့္ရသည္ဟုဆိုသည္၊

၂၀၁၀ ပါတ္၀န္းက်င္က အျငိမ္းစားယူသြားေသာ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မ တစ္ေယာက္မွာ ပင္စင္ မယူမွီက ပင္စင္ယူဘို႔ကို ျပီးရင္ဘာလုပ္မယ္ဟု ေဆြးေႏြးဘို႔ေ၀းစြ၊ အေျပာပင္မခံေပ၊ သူ႔အဖို႔ မွာ အသက္ျပည့္၍ပင္စင္ယူရတာကို ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ၾကီးတခုလိုသေဘာ ထားဟန္တူသည္၊ “ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္လိုပါေသးတယ္၊ တစ္ႏွစ္ေတာင္လိုပါေသးတယ္” ဟုမူအျမဲတြက္၍ျပေနေလ သည္၊ တကယ္ပင္စင္ယူေသာအခါ သူ႔ကိုအျပင္ကုမၸဏီတစ္ခုက လခ တစ္လလ်င္ ခုႏွစ္သိန္း ေပး၍ အလုပ္ခန္႔ ေလသည္၊ ညႊန္ၾကားေရးမႈးေဟာင္း ထိုအစ္မမွာ “ ဒီလိုမွန္းသိရင္ တျမန္မႏွစ္ ကတည္း က ပင္စင္ယူတာေပါ့” ဟုဆိုကာ ေနရာသစ္ အလုပ္သစ္ ကို သေဘာ အက်ၾကီးက် ေနေလသည္၊သူသည္ေနျပည္ေတာ္သို႔ တပါတ္လ်င္ သံုးၾကိမ္ေလာက္ အိမ္ဦး ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္လို သြားေနရေလရာ အျငိမ္းစားဆိုေသာသူ႔ဘ၀ကို သတိျပဳမိဟန္မတူေတာ့ေပ၊

ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔မွာ အသက္ ၆၀ နီးလာသည္ႏွင့္ အပိုကိစၥေတြ သိသိသာသာၾကီး ေလ်ွာ့နည္း သြားေလသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္မွျပန္ေသာ္ အိမ္သို႔ေရာက္ျပီး အိမ္မွထြက္ေသာ္ ဆိုင္သို႔ေရာက္ ေလသည္၊ ဤသည္မွာကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ ေန႔တဓူ၀ လုပ္ေနက် လုပ္ငန္းျဖစ္ေတာ့သည္၊ အပို ေနရာ ေတြကိုဘယ္ေတာ့မွမေရာက္ျဖစ္ေတာ့ေပ၊ ဟိုတုန္းကစကၤာပူ အမ်ိဳးသားေန႔ ဂ်က္ ေလယာဥ္ ေတြအုပ္စုဖြဲ႔ ပ်ံတာကိုၾကည့္ရတာကို ကြ်န္ေတာ္အလြန္ ၾကိဳက္သည္၊ အမ်ိဳးသားေန႔ က်င္းပ တိုင္း အသံတေ၀ါေ၀ါေပးခါ ဂ်က္ေလယာဥ္ေတြပ်ံတာကို တႏွစ္မွ မပ်က္ေစဘဲ ႏွစ္စဥ္ ကြ်န္ေတာ္ သြားၾကည့္ပါသည္၊ အခမ္းအနား က်င္းပေသာ ၀င္းထဲသို႔၀င္ျပီး ၾကည့္ရတာ မ်ိဳး မဟုတ္၊ ကြင္းအနီးျမက္ခင္းျပင္ထဲမွေမွ်ာ္ၾကည့္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ မီးရႈးမီးပန္း ေဖါက္တာေတြ ျမင္ရသည္မွာ ရင္သတ္ရႈေမာ၊ အခုေတာ့ သြားၾကည့္ဘို႔မဆိုထားဘိ၊ တီဗီမွာ လာေနတာကိုပင္ ဖြင့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေပ၊

ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း က “၀င္းဗိုလ္ဟာ ခင္ေၾကာင္း မင္ေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတတ္တဲ့ လူ မဟုတ္ဘူး” ဟု အမွတ္တမဲ့ေျပာလိုက္သည္၊ သို႔ေသာ္ကို၀င္းဗိုလ္မွာသူ႔အိမ္သို႔သြားလ်င္ အလြန္ တာ၀န္ေက်သူတဦးျဖစ္ျပီး အလြန္ခင္မင္စရာေကာင္းသည္၊ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ရွိသည္၊  အေမရိကားသို႔ ကြ်န္ေတာ္သြားစဥ္သူ႔အိမ္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္ေခါက္သြားျပီးတည္းခိုရဘူးသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေမရိကား တြင္ကားေမာင္း မကြ်မ္းက်င္ပါ၊ အျပန္လမ္းကို လမ္းမွားမွာ စိုးရိမ္ ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေအာ္စတင္ျမိဳ႔ မွ ထြက္သည့္လမ္းအထိစိတ္ရွည္လက္ရွည္သူ႔ကား ႏွင့္လမ္းျပ ေရွ႔မွ ေမာင္းျပီး လိုက္ပို႔ဘူးပါသည္၊ သို႔ေသာ္သူသည္ “ခင္ဗ်ားကိုသတိရလို႔သည္စာ ကိုေရးလိုက္တယ္” ဟုေျပာေနမည့္သူမဟုတ္ေပ၊ ဗမာမိတ္ေဆြေတြမွာခင္ေၾကာင္းမင္ေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကျခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈဟု ယံုၾကည္ၾကပါသည္၊ အသက္ေတြၾကီး လာ ေတာ့ ဒါေတြမလိုပါဘူး ျမင္စျပဳသည္၊

ကိုေက်ာ္ျငိမ္း ဆိုေသာသူငယ္ခ်င္း ကေျပာဘူးသည္၊ သူဂ်ပန္မွာတံုးက ဂ်ပန္မိတ္ေဆြ တဦးက သူ႔အိမ္သို႔ထမင္းစား ဖိတ္သည္၊ ရထားလက္မွတ္၀ယ္ေပးျပီး သူ႔အိမ္ေရာက္ေအာင္ ၁၀ နာရီ ေလာက္ ရထားစီးလိုက္ ရသည္၊ ဘူတာမွာလာၾကိဳ ထမင္းေကြ်း ဧည့္ခံလိုက္သည္မွာ လိုေလ ေသးမရွိ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ ေသာ္ ေက်းဇူးတင္လြန္းေသာေၾကာင့္ ဖုန္းဆက္၍ေက်းဇူးစကား ေျပာ မိသည္ကို ဂ်ပန္မိတ္ေဆြ ကနားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္ဟုဆိုသည္၊ “မင္းကို ဧည့္ခံျပီးျပီ ျပဳစုျပီးျပီ၊ ဘာမွ ဆက္ေျပာစရာ မလိုဘူးေလ” ဟု ဂ်ပန္မိတ္ေဆြက ဆိုသည္၊ ကိုေက်ာ္ျငိမ္း လိုကြ်န္ေတာ္လို ျမန္မာဆန္သူေတြ က ထိုအျဖစ္ကို နားမလည္ႏိုင္၊ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါ သည္၊ မိတ္ေဆြေတြကို ေ၀ေ၀ဆာဆာေတြ ေျပာေနမည့္အစား ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ တျခား လုပ္ စရာေတြတပံုၾကီးရွိတတ္ၾကပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရြယ္သည္ ခင္ေၾကာင္း မင္ေၾကာင္း ေတြ စာဖြဲ႔ေနရမည့္ အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ျပီ

အသက္ ၆၀ ဆိုေသာအရြယ္မွာ ျမန္ႏႈံးသည္ေလ်ာ့က်သြားေလျပီ၊ လူတေယာက္၏ ရူပဆိုင္ရာ အားအင္အျပည့္ဆံုးအခ်ိန္မွာအသက္ ၄၀ အရြယ္ဟုဆိုၾကသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ အျမင့္ ဆံုးေနရာသို႔ ေရာက္ခဲ့ျပီးျပီ အဆင္းလမ္းကိုေရာက္ေနျပီ၊ မာန္မာနေတြ ေလွ်ာ့ခ်ၾကရမည့္ အခ်ိန္၊ ဂိတ္ဆံုးေတာ့မည္၊ သို႔ေသာ္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံၾကီးမ်ား၌ ႏိုင္ငံေရးသမားၾကီးမ်ား၏ ဦးေဏွာက္ အဖြံ႔ျဖိဳးဆံုးအခ်ိန္မွာ ၆၀၊ ရ၀ အရြယ္ေတြျဖစ္သည္ဟုလည္းေျပာၾက၏၊၊ ထိုအရြယ္ ၌ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳ ေတြျပည့္စံုေနျပီ၊ လူေပါင္းမ်ားစြာတို႔အတြက္ေကာင္းတာေတြကို လုပ္ရန္ ေကာင္းျမတ္ေသာသေဘာထားေတြ ျပည့္ေနေသာ အရြယ္ေတြ ျဖစ္ေနပါျပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီ ကမညီညႊတ္ႏိုင္ၾကေသာႏိုင္ငံေရးသမားၾကီးေတြသတိျပဳစရာပင္၊

(၄)
ကြ်န္ေတာ္စက္မႈတကၠသိုလ္တက္စဥ္က ခ်ိဳပီ ဟုေခၚေသာသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိဘူးပါသည္၊ လက္ခ်ာခမ္းမထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ အတူအကြ ထိုင္ၾကသည္၊ ေက်ာင္း ျပီး၍ ေရနံဓါတု ေကာ္ပိုေရးရွင္းမွာ အတူအလုပ္ရၾကရာ သံလ်င္ေရနံခ်က္စက္ရံုတြင္ ၃ လ သင္တန္း ဆင္းရေသာအခါ တစ္ခမ္းထဲတြင္ ကုတင္ႏွစ္လံုးယွဥ္ခ်ျပီး အတူ အိပ္ခဲ့ဘူးသည္၊

ခ်ိဳပီ သည္တရားအလုပ္ကိုက်ိဳးက်ိဳးစားစား လုပ္သူျဖစ္သည္၊ တခါကကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း ေလးငါးေယာက္စုမိျပီး သူ႔အိမ္ကိုေရာက္သြားခ်ိန္၊ အေပၚထပ္အခမ္းက်ဥ္းက်ဥ္း တြင္သူ တရား ထိုင္ေနရာ “အစ္ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြေရာက္ေနတယ္” ဟု ဘယ္သူမွ် မေျပာရဲ ေသာေၾကာင့္ နာရီ၀က္ခန္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေစာင့္ ရဘူးသည္၊

သူသည္ အသက္ ၄၄ ႏွစ္အေရာက္ ႏွလံုးေရာဂါႏွင့္ ရုတ္တရက္ၾကီးကြယ္လြန္သြားေလသည္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာဇနီး၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာသားႏွင့္သမီးတို႔ကိုရုတ္တရက္ခြဲခြါသြား ရျခင္း ျဖစ္သည္၊ အျငိမ္းစားယူဘို႔ ဘယ္လိုဘဲအစီအစဥ္ေတြခ် Plan ေတြဆြဲေနပါေစ၊ သခၤါရ ဆို ေသာ ေလာကနိယာမတရားကိုမူ မေရွာင္လႊဲ ႏိုင္ၾကပါေပ၊

Photo Credit - In Solitude by eddiecalz on deviantART