ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း) - "ဖ်တ္ခနဲျမင္လိုက္မိတဲ ့ျမင့္မိုရ္ဦး"
ၾသဂုုတ္ ၂၉ ၊ ၂၀၁၄
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ကိုေ႐ႊျမန္မာေတြအမ်ားဆံုးေနထိုင္ၾကတဲ့ အေ႐ွ႕ပိုင္း အင္ဒီယားနားျပည္နယ္က ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႕ဆိုတာ အဆိုေတာ္ႀကီး ေဒၚမာမာေအးေျပာသလို အေမရိကန္ရဲ႕ ေတာၿမိဳ႕ကေလးဆိုတာအမွန္ပါပဲ။ ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႕ရဲ႕ Down-Town လို႔ေခၚတဲ႔ အစည္ကားဆံုးေနရာဟာ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မီးရထား ႐ံုးႀကီးေ႐ွ႕က တစ္ဘေလာက္စာေလာက္ပဲ႐ိွမယ္ထင္တယ္။
အဲဒီၿမိဳ႕ေသးေသးေလးကို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကေနသြားရတဲ႔အခါ အဓိကျပႆနာက တိုက္႐ိုက္ေလယာဥ္ မ႐ွိ တာပါပဲ။ အနဲဆံုး ႏွစ္ေထာက္ေလာက္နားၿပီးသြားမွရတယ္။ တစ္ေထာက္နားေလာက္နဲ႔ အျမန္ေရာက္ ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဖို႔ဝိန္းနဲ႔ မိုင္တစ္ရာေက်ာ္(ကားနဲ႔၂-နာရီခရီး)ေလာက္ေဝးတဲ႔ အင္ဒီယာနာပူးလစ္ဆိုတဲ႔ ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေလဆိပ္ကိုစီးမွရတယ္။
ဆန္ဖရန္စစၥကိုကေန ဖို႔ဝိန္းကိုအသြားတုန္းက ႏွစ္ဆင့္ေျပာင္းေလယာဥ္နဲ႔သြားလိုက္တာ ဆန္ဖရန္က မနက္(၉)နာရီေလာက္ကေန စစီးၿပီး တစ္ေထာက္နားလိုက္၊ ဆက္စီးလိုက္နဲ႔ ည(၁ဝ)နာရီေက်ာ္မွပဲ ေရာက္ေတာ့တယ္။
ခရီး႐ွည္ကားစီးရတဲ႔အခါ မိမိရဲ႕ ခါးဒဏ္ရာေဟာင္းက နာလာတတ္တဲ႔အတြက္ အျပန္မွာေတာ့ ဖို႔ဝိန္း ေလဆိပ္ကေန ခ်ီကာဂိုေလဆိပ္မွာတေထာက္နားၿပီး ဆန္ဖရန္ကိုဆိုက္တဲ႔ေလယာဥ္နဲ႔ စီစဥ္လိုက္တယ္။
လက္မွတ္ထဲမွာေရးထားတဲ႔ အစီအစဥ္အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဖို႔ဝိန္းကေန နံနက္(၆)နာရီထြက္တဲ႔ ေလယာဥ္ကိုစီး၊ (၁)နာရီေက်ာ္စီးလိုက္ရင္ (ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕က စံေတာ္ခ်ိန္(၁)နာရီ ေနာက္က်တဲ႔အတြက္) ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ (၆:၁၅)နာရီမွာေရာက္ ၊ (၇)နာရီခရီးဆက္ ၊ဆန္ဖရန္ကို (၁ဝ)နာရီေရာက္မယ္လို႔ဆိုတယ္။ ခ်ီကာဂိုနဲ႔ဆန္ဖရန္ဆိုတာ အေမရိကန္ရဲ႕ အေ႐ွ႕ပိုင္းနဲ႔အေနာက္ပိုင္းျဖစ္လို႔ ေလယာဥ္ခရီး ငါးနာရီေလာက္ ၾကာတာျဖစ္ေပမယ္႔ အေနာက္ပိုင္းျဖစ္တဲ႔ ဆန္ဖရန္က ခ်ီကာဂိုထက္ စံေတာ္ခ်ိန္ ႏွစ္နာရီေနာက္က်တာ ျဖစ္လို႔ ထြက္ခ်ိန္နဲ႔ေရာက္ခ်ိန္ဟာ နာရီၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ သံုးနာရီပဲကြာသလိုျဖစ္ေနတာေပါ့။
အခုေျပာခဲ႔တာေတြက စာ႐ြက္မွာေရးထားတဲ့သေဘာတရားေတြပါ။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ဖို႔ဝိန္း ေလဆိပ္ကို ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ နံနက္(၅)နာရီေလာက္ေရာက္သြားတဲ႔အခါ ေလယာဥ္က Delay (ထြက္ခ်ိန္ ေနာက္က်) ျဖစ္တယ္တဲ႔။ ေနာက္ထပ္ ေလးနာရီေလာက္ေစာင့္ၿပီး (၉)နာရီေလယာဥ္နဲ႔မွ အေစာဆံုး စီးႏိုင္မယ္ဆိုေတာ့ ခ်ီကာဂိုမွာေျပာင္းစီးရမယ္႔ခရီးစဥ္ေတြပါ သူတို႔အစီအစဥ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲေပးၿပီး လက္မွတ္ အသစ္နဲ႔လဲေပးပါတယ္။ သူတို႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲရတာျဖစ္လို႔ ဘာမွေတာ့ ထပ္မေပးရပါဘူး။ ကိုယ္ကေနာက္က်လို႔ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရရင္ေတာ့ အနည္းဆံုး ၂၅ေဒၚလာ ထပ္ေပးရပါသတဲ႔။
ဖို႔ဝိန္းေလဆိပ္မွာ မနက္ေစာခရီးစဥ္တိုင္း ဒီလိုပဲ Delay ျဖစ္ေလ႔႐ွိသတဲ႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စီးမယ့္ခရီးသည္က ေလးငါးေယာက္ထက္မပိုလွလို႔ ေနာက္တစ္စီးနဲ႔ေပါင္းၿပီးမွတင္တာလို႔ ဆိုပါတယ္။
ကဲ ... ထားပါေတာ့ေလ။ ခရီးစဥ္အခက္အခဲကိုေျပာမေနေတာ့ပဲ အဓိကအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ အဲဒီေန႔က တကယ္ေလယာဥ္ေပၚေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ နံနက္(၁ဝ)နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ခ်ီကာဂို ေရာက္ေတာ့ (၁၁)နာရီေက်ာ္။ ေနာက္ထပ္ေျပာင္းစီးရမည့္ေလယာဥ္က ညေနသံုးနာရီခဲြမွဆိုေတာ့ ဆန္ဖရန္ကို ည(၆)နာရီေက်ာ္မွေရာက္ေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳေပးမယ္႔ မုဒိတာေ႐ႊေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဆီကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္အခ်ိန္မီဖုန္းဆက္လိုက္ရပါတယ္။
ခ်ီကာဂိုေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ မိမိခါးဒဏ္ရာေဟာင္းက နဲနဲျပန္နာလာတဲ႔အတြက္ ခရီးေဆာင္အိတ္ ႏွစ္ခုထပ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲလာေနရတယ္။ ေနာက္စီးရမည့္ေလယာဥ္က အခိ်န္အၾကာႀကီးလိုေသးလို႔ သိပ္လဲအေရးမႀကီးလွပါဘူး။ ခ်ီကာဂိုေလဆိပ္က ႀကီးလဲႀကီး၊ ႐ွဳတ္လဲနဲနဲ႐ွဳတ္တယ္။ ၿမိဳ႕ေသးကလာတဲ႔ ေလယာဥ္ငယ္ေတြ ဆိုက္ကပ္တဲ႔ဂိတ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြသြားမယ့့္ ေလယာဥ္ႀကီးေတြဆိုက္ကပ္တဲ႔ ဂိတ္ကလည္း အေတာ္ေလး ေဝးပါတယ္။ ရန္ကုန္ေလယာဥ္ကြင္း သံုးျပန္စာေလာက္ေတာ့ ကြာမယ္ထင္တယ္။ အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ စက္ေလွခါးနဲ႔ အဆင္းအတက္သြားရတာလဲပါေသးတယ္။
အေတာ္ေလးသြားမိလို႔ စက္ေလွခါးနဲ႔ ေ႐ြ႕လ်ားစီးတက္ရတဲ႔ ေနရာေရာက္ေတာ့ မိမိနဲ႔ ကပ္လ်က္ ပါလာတဲ႔ ေတာင္အေမရိကႏြယ္ဖြားျဖစ္ပံုရတဲ႔ လူ႐ြယ္တစ္ဦးက မိမိရဲ႕အေျခအေနၾကည့္ၿပီး "ဘာကူညီေပး ရမလဲ" လို႔ေမးပါတယ္။ မိမိက ေျပာင္းစီးရမယ္႔ေလယာဥ္လက္မွတ္ကိုထုတ္ျပလိုက္ေတာ့ "ဂိတ္ကေဝးတယ္၊ Terminal (ေလယာဥ္ဆိုက္ကပ္တဲ႔ ဂိတ္မ်ား႐ွိရာ) တစ္ခုေက်ာ္ၿပီးသြားရမယ္၊ သူကူညီေပးမယ္" ဆိုၿပီး မိမိစီးရမည့္ေလယာဥ္ကုမၸဏီဝန္ထမ္းအႀကီးအကဲျဖစ္ပံုရသူတစ္ဦးကို သြားေတြ႕တယ္။ သူလဲ ဒီကုမၸဏီက ဝန္ထမ္းျဖစ္ပံုရပါတယ္။ Wheel-Chair တစ္ခုယူလာၿပီး မိမိကိုတက္ခိုင္းတယ္။ ဓာတ္ေလွခါးနဲ႔ တစ္ဆင့္ တက္ၿပီး အေတာ္ေလးသြားေတာ့မွ မိမိေျပာင္းစီးရမယ္႔ ဂိတ္ကိုေရာက္တယ္။ မိမိကို ခံုလြတ္တဲ႔ေနရာမွာ ခ်ေပးၿပီးေတာ့မွ၊ "အခုထြက္မည့္ေလယာဥ္က မီယာမီကိုသြားမွာ၊ ေနာက္တစ္စီးက်မွ ဆန္ဖရန္သြားမယ့္ ေလယာဥ္ျဖစ္မယ္၊ သံုးနာရီေလာက္ဒီမွာေစာင့္ပါ" လို႔ေျပာၿပီး ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ မိမိက Wheel-Chair တြန္းသူမ်ားကို "Tip" ေပးေလ႔႐ိွတဲ႔ထံုးစံအတိုင္း ငါးေဒၚလာတန္တစ္႐ြက္ ထုတ္ၿပီး ေပးမယ္လုပ္ေတာ့ "No ... No ..." ဆိုၿပီးလက္ကာရင္း "Thank you, have a good trip." ဆိုၿပီး လွည့္ထြက္သြားပါတယ္။
အခ်ိန္က ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ (၁၁)နာရီခဲြေလာက္႐ွိၿပီ။ မနက္ေစာက ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္နဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ သာေသာက္ခဲ႔လို႔ နဲနဲဆာသလိုလဲျဖစ္လာၿပီ။ မိမိကနာရီကိုထုတ္ၾကည့္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ စားေသာက္ဆိုင္ ႐ွိမည့္ေနရာကို ေဝ႔ၿပီးၾကည့္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုက အသက္သံုးဆယ္ခန္႔ေလာက္႐ိွတဲ႔ တ႐ုတ္ အမ်ိဳးသမီး(ေနာက္ေတာ့ ထိုင္ဝမ္က၊ ဗုဒၶဘာသာတ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီး၊ ဒီအေမရိကားမွာေက်ာင္းတက္ၿပီးလို႔ အလုပ္လုပ္ေနသူလို႔သိရပါတယ္) ကလဲသူ႔နာရီငံု႔ႀကည့္ၿပီး မိမိကို ေန႔လည္စာစားၿပီးၿပီလားဆိုတာ ေမးပါတယ္။ မိမိကဆိုင္ကို႐ွာၾကည့္ေနတာဆိုေတာ့ သူက "ခဏေစာင့္ပါ၊သူသြားယူေပးပါမယ္"တဲ႔။ မိမိက "Red Meat (အသားႀကီးေတြ)မစားဘူး"လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးဆိုတာ သက္သတ္လြတ္ စားတယ္လို႔ ထင္ပံုရပါတယ္၊ "I see, I see" ဆိုၿပီးထသြားတယ္။ အျပန္မွာ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ဆလပ္႐ြက္ သုတ္ရယ္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရယ္ယူလာၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာဖိနပ္ခြၽတ္ၿပီး ကပ္ပါတယ္။
မိမိစားၿပီး ေရေသာက္ရင္း သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကၿပံဳးၿပီး "Are you OK?" တဲ႔။ မိမိက ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ သူကလႉပါတယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာၿပီးၿပံဳးေနပါတယ္။ မိမိကလည္း "Thank you" ဆိုၿပီးေခါင္းၿငိမ့္ၿပံဳးျပလိုက္တယ္။ အင္း ... ဒီေနရာေတြမွာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ပံုရိပ္ (Image) ဟာ မၿငိဳးႏြမ္းေသးဘူးဟဲ႔ဟု ေတြးလိုက္မိေသးရဲ႕။
ေနာက္ေလယာဥ္က အၾကာႀကီးေစာင့္ရတာဆိုေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီစဥ္းစားေနရင္းက မိမိကိုကူညီခဲ႔တဲ႔ အမ်ိဳးသားကိုေရာ၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကေန႔လည္စာကပ္လႉတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကိုေရာ စိတ္ထဲကအထူးေက်းဇူး တင္ၿပီး ေမတၱာပို႔ေနမိတယ္။ သူတို႔ကို "ဘာေလးမ်ားျပန္ၿပီးေပးလိုက္ရပါ့"လို႔ ပါလာတဲ႔လြယ္အိတ္ကို ဟိုစမ္းဒီစမ္း လိုက္႐ွာၾကည့္တဲ႔အခါ ဓမၼဒူတအ႐ွင္ေဆကိႏၵ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းသားကေလးေတြကို ေပးတဲ႔ ပ႒ာန္းေက်ာက္စိမ္းဆြဲျပားေလးေတြ ပါလာတာကိုသတိရၿပီး အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကို ေပးလိုက္ေတာ့ သူကဝမ္းသာအားရနဲ႔ ယူၿပီးအေသအခ်ာၾကည့္ေနပါတယ္။
မိမိက "အဲဒိမွာအစိတ္ကေလးေတြ (၂၄)ခုပါတယ္၊ ပ႒ာန္းလို႔ေခၚတယ္၊ အႏၲရာယ္ကင္းတယ္၊ လာဘ္ေကာင္းတယ္" ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူက "Very lucky. Thank you so much." ဆိုၿပီး အေတာ္ေလးဝမ္းသာေနပါတယ္။
သူ႔အေပၚေက်းဇူးတင္ေနမိတာ၊ သူ႔ကိုေက်းဇူးတုံ႔အမွတ္တရပစၥည္းေလး ေပးလိုက္လို႔ သူေက်နပ္ ဝမ္းသာေနတာကိုၾကည့္ရင္း အေတြးေတြအမွ်င္တန္းလာရာက အခု(၁ဝ)မိနစ္စာေလာက္ခရီးတိုေလးကို ကူညီလိုက္သူ၊ ေန႔လည္စာဆြမ္းတစ္နပ္ ကပ္လႉခဲ႔သူတို႔အေပၚမွာ ျဖစ္ေပၚမိတဲ႔ဝမ္းသာေက်နပ္မႈ၊ သိမွတ္ လိုက္မိတဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေလးကေတာင္ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးလို႔ ထင္လိုက္မိတယ္ဆိုရင္ ... စာသင္သား ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး သင္ၾကားဆံုးမေပးခဲ့တဲ့ဆရာသမားေတြ၊ ေန႔စဥ္မျပတ္ဆြမ္းေလာင္းလႉေနသူေတြ၊ ပစၥည္းေလးပါးလိုေလေသးမ႐ွိေအာင္ ႏွစ္႐ွည္လမ်ားေထာက္ပံ႔လႉဒါန္းၾကတဲ႔ ရဟန္းဒကာ၊ဒကာမေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္အႏွ႔ံက ပစၥည္းေလးပါး ဒကာ၊ ဒကာမေတြ၊ တရားနာပရိတ္သတ္၊ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေတြဟာ ... ။
အဲဒီလိုအမွ်င္တန္းမိရာက "နီးလြန္းလို႔မျမင္၊ ႀကီးလြန္းလို႔မျမင္" ရိွရတတ္တဲ့ အေမေတြရဲ႕ေက်းဇူးေတြဆီ စိတ္ေရာက္မိတယ္။ ကိုယ့္အေမဟာလဲ ... ေၾသာ္ ... အေမ ... အေမ ။
မိမိဇာတိျဖစ္တဲ႔ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕နယ္အေ႐ွ႕လက္၊ အလယ္႐ိုးမရဲ ႔အေနာက္ဖက္ျခမ္း ဥယ်ာဥ္႐ြာဆိုတာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ(ဗကပ)ရဲ႕ အလယ္႐ိုးမစခန္းလို႔ေခၚတဲ႔ မယ္ဇလီပင္စခန္းနဲ႔ (၁ဝ)မိုင္ဝန္းက်င္အတြင္း မွာ႐ိွလို႔ အဲဒီေခတ္ကေတာ့ "အမဲေရာင္နယ္ေျမ" လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ႔နယ္ပါ။ ဗကပ တင္မကပါဘူး၊ ရဲေဘာ္ျဖဴတို႔၊ ျပဴေစာထီးတို႔ ဆိုတာေတြလဲ႐ွိလို႔ ေရာင္စံုသူပုန္နယ္ေျမလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ေဒသေပါ့။
အေဖက႐ွင္လူထြက္အ႐ြယ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဖြဲ႕စည္းခိုင္းလို႔ ဗိုလ္ဖိုးကြန္းက စည္းရံုးဖြဲ႕စည္းခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ျဖဴတပ္မွာ လိုက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခု ဗကပေတြ ႀကီးစုိးလာေတာ့ သူ႔ပါတီဝင္ရမယ္၊ ငါ့ပါတီဝင္ရမယ္ ဆိုတာေတြ ရွဳတ္လာသတဲ့။
အဲဒီလိုအေျခအေနမွာ အဘိုး (အေဖ့ရဲ႕အေဖ)က အေမ့ကိုေခၚၿပီး "ငါ့တူမ … ခုလိုကာလဗရုတ္ဗရက္ ႀကီးထဲမွာ နင့္အိမ္သားအေျခအေနကေတာ့ ငါ့တူမ မုဆိုးမျဖစ္ခ်င္သလား၊ ရဟန္းအမ ျဖစ္ခ်င္သလား၊ ဒီႏွစ္ခု ႀကိဳက္ရာေရြးမွျဖစ္ေတာ့မယ္" ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပသတဲ့။ အေမ့ရဲ႕အေျဖက လိုတိုရွင္းပါပဲ။ "ဦးတို႔သားရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္းပါ" လို႔ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ အေဖက အသက္(၃၃)ႏွစ္ အရြယ္မွာ ရဟန္းျပဳၿပီး မိမိတို႔ရြာနဲ႔ (၇)မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့အရပ္က ေတာရြာစာသင္တိုက္တစ္ခုမွာ သြားေန ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မိမိအသက္ (၃)ႏွစ္သားေလာက္ဆိုေတာ့ အျပည့္အစံုေတာ့ မသိပါဘူး။ အဘိုးအဘြားေတြ ျပန္ေျပာျပတာ ေလာက္ပဲ မွတ္လိုက္ရတာပါ။ အဘိုးကေတာ့ "ကိုရင္တို႔အေမက သတၱိလဲေကာင္းတယ္၊ စိတ္လဲ ျပတ္သား တယ္" တဲ့။
အေမက … အဲ … ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ မုဆိုးမလဲမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခုလပ္လဲမဟုတ္ဘူး၊ လင္ပစ္မလဲ မဟုတ္ဘူး၊ လင္ကို သာသနာ့ေဘာင္ဝင္ဖို႔ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴခြင့္ျပဳလိုက္ၿပီးေတာ့မွ သားႏွစ္ေယာက္ကို လုပ္ကိုင္ ရုန္းကန္ ေစာင့္ေရွာက္ ေကၽြးေမြးေနရတဲ့ မိခင္တစ္ဦးပါ။
အေမက အလုပ္သိပ္ႀကိဳးစားတယ္။ ရြာနဲ႔ (၁ဝ)မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ေပ်ာ္ဘြယ္နယ္ထဲက ေတာင္ေညာင္ကုန္းဆိုတဲ့ ငါးရက္တစ္ေစ်း လက္လီလက္ကားေပးတဲ့ေစ်းကို ေစ်းေန႔တိုင္း မနက္အေစာႀကီး လွည္းနဲ႔သြားၿပီး ကုန္ေတြဝယ္တယ္။ ညအေတာ္ညဥ့္နက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ အေစာထၿပီး ရိုးမေတာင္ေျခကရြာေတြဆီ လွည္းနဲ႔၊ တခါတေလ ေခါင္းရြက္၊ ေစ်းလွည့္ေရာင္းတယ္။
အေမက ေစ်းေရာင္းရံုတင္မဟုတ္ဘူး၊ ေတာင္သူလဲလုပ္ေသးတယ္။ အေမ ခဏခဏေျပာတဲ့ စကား တခုရိွတယ္၊ "ငါကေစ်းေရာင္းေနေပမယ့္ တို႔အမ်ိဳးက ေစ်းေရာင္းစားတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ သူႀကီးမ်ိဳး" တဲ့။ အေမ့အဘိုး ဖိုးထြန္းေက်ာ္ဆိုတာ နတ္ေမာက္မွာ သူႀကီးဦးမင္းေရာင္ တန္ခိုးထြားခ်ိန္က လက္ေအာက္ခံ သူႀကီးျဖစ္လို႔ သူ႔နယ္တစ္ဝိုက္္မွာ ငါးက်ပ္တန္အမွဳကို စီရင္ခြင့္ရတဲ့ အထူးအာဏာရ သူႀကီးဆိုလားပဲ။ ဒီနယ္တစ္ဝိုက္မွာေတာ့ သူႀကီးဦးထြန္းေက်ာ္ဆိုရင္ တစ္နယ္လံုး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္လို႔ ေျပာတာပဲ။
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္မယ္ထင္တယ္။ မိမိတို႔ရြာမွာေတာ့ အေမတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေျမယာေတြက မ်ားလဲ မ်ားသလို ေျမေကာင္း ယာေကာင္းေတြ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာလံုးမွာရိွတယ္။
အေမ့ရဲ႕ အကိုအႀကီးဆံုးက လူပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့ အေမနဲ႔ပဲအတူတူေနတယ္။ အေမလွည့္လည္ ေစ်းေရာင္းေနႏိုင္တာကလည္း မိမိတို႔ကို ဦးႀကီးက ေစာင့္ေရွာက္ ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေနလို႔ပါပဲ။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ဦးရဲ႕ အေမြရေျမယာေတြကမ်ားေတာ့ ဝမ္းကြဲေဆြမ်ိဳးေတြကို ထက္ဝက္စား အဖက္ေပးခိုင္းတာလဲရိွသလို ရြာနဲ႔နီးတဲ့ လယ္ယာေတြမွာ အေမက လူငွားနဲ႔ က်ဲလွဲ စိုက္ပ်ိဳးတာလဲ ရိွပါတယ္။
အလုပ္ကို ႀကိဳးစားသေလာက္ အစားအေသာက္ အသံုးအစြဲက်ေတာ့ အေမဟာ ကပ္ေစးနည္းသူလို႔ သူမ်ားကေျပာေလာက္ေအာင္ကို ေခၽြတာတယ္။ အေမ့လက္သံုးစကားကေတာ့ "ငါဒီေလာက္ႀကိဳးစားေနတာ ငါသံုးခ်င္၊ စားခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ငါ့သားေတြ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္လို႔" တဲ့ေလ။
သူ႔အတြက္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဝယ္မစားေပမယ့္ မိမိတို႔အတြက္ ေစ်းသြားတိုင္း ေစ်းတပတ္စာ မုန္႔ပဲ သြားရည္စာေရာ၊ အိမ္မွာ ခ်က္စားဖို႔ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္း၊ အာလူး၊ ေကာ္ဖီထုတ္ဆိုတာေတြေရာေတာ့ အၿမဲ ပါလာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေက်းလက္ကေလးတိုင္း သြားရည္စာဆိုလို႔ ထန္းလ်က္ခဲနဲ႔ ပဲႀကီးေလွာ္ ေလာက္ပဲ စားႏိုင္ၾကခ်ိန္မွာ မိမိတို႔ ညီအကိုက "ေစ်းမုန္႔" လို႔ေခၚတဲ့ မုန္႔မ်ိဳးစံု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို နံနက္ ေစာတိုင္း စားခဲ့ရတယ္။
အရင္က အိမ္ေအာက္ယက္ကန္းစင္မွာသာ အလုပ္လုပ္ေလ့ရိွတဲ့အေမဟာ ေနပူစပ္ခါးမေရွာင္၊ အစားပ်က္၊ အအိပ္ပ်က္ အလုပ္ႀကိဳးစားလြန္းတဲ့အတြက္ ခုနစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ က်န္းမာေရးက သိသိသာသာႀကီး ယိုယြင္းလာတယ္။ မိမိအသက္ (၁၁)ႏွစ္ထဲအေရာက္မွာေတာ့ အေမ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ အိပ္ယာထဲလဲေနရတဲ့အဆင့္ ေရာက္လာပါတယ္။ ခုေခတ္လိုေျပာရရင္ေတာ့ အစာအိမ္ ေရာဂါပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ေလေတြ ပ်ိဳ႕အန္ၿပီး မစားႏိုင္ မေသာက္ႏုိင္ျဖစ္ရာက အိပ္ယာထဲလဲေတာ့တာပဲ။ အေမက ေဆးေသာက္ရမွာလဲ အလြန္ကိုေၾကာက္တယ္။
၁၃၁၉ခုႏွစ္၊ မိမိအသက္ (၁၁)ႏွစ္ေက်ာ္၊ အကိုက (၁၃)ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္မွာပါ။ အေမ႔ အသက္က (၄၅)ႏွစ္ထဲ ေရာက္ရံုပဲ ရိွပါေသးတယ္။ အရြယ္ကေတာ့ အသက္နဲ႔မမွ်ေအာင္ အိုစာေနပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာ မိမိတို႔ကို ရွင္ျပဳေပးပါတယ္။
အေမေနမေကာင္းခ်ိန္ကစၿပီး စာသင္တိုက္သြားေနတဲ့ အေဖဦးဇင္းလဲ ရြာေက်ာင္းမွာ ခန္းေနအျဖစ္နဲ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာပါတယ္။ အေမလဲ ေနေကာင္းတဲ႔အခါ ဆြမ္းပို႔တာတို႔၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းတိုင္ပင္ ေလွ်ာက္ထား တာတို႔ လုပ္ပါတယ္။ ရွင္ျပဳေပးဖို႔ကိစၥမွာလဲ တိုင္ပင္ၿပီးေဆာင္ရြက္ၾကတာလို႔ မွတ္မိပါတယ္။
ရွင္ျပဳတဲ႔ရက္တုန္းကေတာ့ အေမဟာ စိတ္ကေဆာင္ေနလို႔ပဲလားမသိဘူး၊ ထူထူေထာင္ေထာင္န႔ဲ၊ သကၤန္းဗန္းေတြ ဘာေတြရြက္ၿပီး အလွဴဝတ္လွည့္ေတာင္ လိုက္ႏိုင္ေသးတယ္။ အလွဴေရစက္ခ်ခ်ိန္မွာလည္း ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္။ အလွဴၿပီးမၾကာခင္ အိပ္ယာထဲ ျပန္လဲေတာ့တာပါပဲ။ ဒီတႀကိမ္ဟာ ေသရာ ေညာင္ေစာင္း လဲတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။
ထံုးစံအရဆိုရင္ မိမိတို႔ငယ္ဆရာေတာ္က ရွင္ျပဳၿပီးရင္ သံုးဝါမျပည့္မခ်င္း လူဝတ္လဲခြင့္ မရိွပါဘူး။ မိမိတို႔ကိုေတာ့ ခုႏွစ္ရက္ျပည့္တဲ့အခါ အေမကို ျပဳစုဖို႔ဆိုၿပီး လူဝတ္လဲေစပါတယ္။ အေမ့က်န္းမာေရးက တစ္ေန႔တျခားဆိုသလို ဆိုးဝါးလာတယ္။
အိပ္ယာထဲလဲၿပီး လပိုင္းေလာက္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေမက ညေန ပရိတ္နာခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းဘုန္းႀကီးကို အပင့္ခိုင္းပါတယ္။ ညေနမွာ ေတာင္ေက်ာင္း၊ ေျမာက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးေရာ၊ မိမိတို႔ဖခင္ ဦးဇင္းအပါအဝင္ ခန္းေနသံဃာေတြေရာ အားလံုး ငါးပါးေလာက္ ႂကြလာပါတယ္။
အေမ႔ကို ႀကီးေတာ္ဝမ္းကြဲႏွစ္ေယာက္က တြဲထူေဖးမေပးထားလို႔ ႀကီးေတာ္ေတြကို မွီရင္းထိုင္ၿပီး အေမ တရားနာႏိုင္ေသးတယ္။ ေရစက္ခ်တာေတာ့ ဦးႀကီးက ေဆာင္ရြက္ပါတယ္။ ေရစက္ခ်ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ အေမ သိသိသာသာကို အသံမာမာနဲ႔ (မာတယ္ဆိုတာ မာေရ ေက်ာေရ ဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး၊ အသံ ပီပီျပင္ျပင္ ရိွလာတာ ေျပာတာပါ) မိမိတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔နားေခၚပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့မွ အေမ ပရိတ္နာပြဲလုပ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိရေတာ့တယ္။
ပထမဆံုး မိမိတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို "ကဲ … ငါ့သားတို႔ … အေမတိုတို္ပဲ ေျပာမယ္၊ နားေထာင္ၾကေနာ္၊ အေမမရိွတဲ႔ေနာက္မွာ ငါ့သားေတြ ဘယ္ေဆြမ်ိဳးအိမ္မွ မေနပါနဲ႔၊ မင္းတို႔ေအာက္က်ေနာက္က် မျဖစ္ေအာင္ အေမ လုပ္ေကၽြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္၊ မင္းတို႔ကို ရွင္ျပဳေပးရာမွာလဲ သားႀကီး ရွင္ျဖစ္၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားနည္းတူ ရွင္ျပဳေပးခဲ့တာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေဆြမ်ိဳးေတာ္ေနေန၊ သူမ်ားအိမ္ဆိုတာ ကိုယ့္အေမအိမ္မဟုတ္ဘူး၊ သူမ်ား မ်က္ႏွာဆိုတာလဲ ကိုယ့္အေမမ်က္ႏွာမဟုတ္ဘူး။ ငါ့သားေတြ သူမ်ား မ်က္ႏွာေမာ့ၾကည့္ၿပီး စားရ၊ ေနရတဲ့ဘဝကို အေမမလိုခ်င္ဘူး။ အေမ့မ်က္ႏွာထက္သာတာဆိုလို႔ ဘုရား မ်က္ႏွာပဲ ရိွတယ္။ ဘုရားမ်က္ႏွာကိုပဲ ေမာ့ၾကည့္၊ တျခားမ်က္ႏွာေတြကို ေမာ့မၾကည့္နဲ႔။
ကဲ … ငါ့သားတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အေမအေသေျဖာင့္ေအာင္ အခုရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ေရွ႕မွာ အေမ့ကို ကတိေပးၾကပါ။ အေမမရိွတဲ႔ေနာက္မွာ သာသနာ့ေဘာင္ အၿမဲေနမယ္လို႔ ကတိျပဳပါ။ သားတို႔ဆီက ဒီကတိကိုရမွ အေမ အေသေျဖာင့္မယ္" ဆိုၿပီး ေျပာပါေတာ့တယ္။ မ်က္ႏွာကလဲ တက္တက္ႂကြႂကြ၊ အသံကလဲ ပီပီသသ၊ ခပ္မာမာ။
ႏွစ္ေက်ာင္းလံုးဆရာေတာ္ေတြကလည္း "ဒါဟာ အေမ႔ေက်းဇူးဆပ္တာပဲ၊ မင္းတို႔အေမေတာင္းတဲ့ ကတိကို ေပးလိုက္ၾကေလ" ဆိုၿပီး တုိက္တြန္းၾကပါတယ္။ မိမိတို႔လဲ ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ထံုးစံ အတိုင္းလဲ အေမ႔စကားေရာ၊ ဆရာသမားစကားေရာ ျငင္းဆန္ဝံ့ခဲ့ၾကတာမဟုတ္ေတာ့ "အေမျဖစ္ေစ ခ်င္သလို ေနပါမယ္" ဆိုၿပီး ကတိေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ အေမက သာဓုလဲေခၚ၊ မ်က္ရည္လဲက်လို႔။
ၿပီးေတာ့မွ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို "တပည့္ေတာ္မ မရွိတဲ႔ေနာက္မွာ သားႏွစ္ေယာက္လံုးကို သကၤန္းဝတ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါဘုရား" လို႔ ေလွ်ာက္ထားမွာၾကားပါတယ္။
မိမိတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကိုလည္း လက္နဲ႔ သိမ္းေပြ႕ၿပီး "ငါ့သားေတြအတြက္ အေမ ေမြးက်ိဳးလဲနပ္ပါတယ္၊ ေကၽြးက်ိဳးလဲ နပ္ပါတယ္" ဆိုၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ေျပာရင္း အေမေမာသြားပံုရပါတယ္။ ႀကီးေတာ္ေတြက "ကဲ … ေတာင္းတဲ့ကတိရၿပီပဲ၊ ဆရာေတာ္ေတြကို ဝတ္ျပဳၿပီး ျပန္နားေတာ့ေနာ္" လို႔ေျပာရင္း အိပ္ယာထဲ ျပန္လွဲေပးလိုက္ၾကတယ္။
သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ လပိုင္းေတာင္မျပည့္မီပဲ အေမကြယ္လြန္သြားတယ္။ အေမရက္လည္ ဆြမ္း သြတ္ၿပီးတဲ့ေန႔မွာပဲ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကေရာ၊ ဖခင္ဦးဇင္းကေရာ မိမိတို႔ကို သကၤန္းျပန္ဝတ္ေပး လိုက္တာ ခုထိပါပဲ။ စိတ္ကေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္၊ ပ်င္းလိုက္၊ ဆုတ္နစ္လိုက္၊ တက္ႂကြလိုက္န႔ဲ ျဖတ္သန္း လာခဲ့တာ ခုဆိုအေမ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ ရဟန္းဝတ္အျဖစ္နဲ႔ေနခဲ့လို႔ အေမမေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတြအထိေတာင္ လွည့္လည္ၿပီး တရားဓမၼေတြ ေဟာေျပာပို႔ခ်ေနမိပါေရာလား … ။
အေတြးထဲမွာ နစ္ေမ်ာေနစဥ္မွာပဲ … "Are you OK?” ဆိုတဲ့အသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိမိကို Wheel-Chair န႔ဲ တြန္းပို႔ကူညီခဲ့တဲ့ ေစာေစာကပုဂၢိဳလ္၊ အျခားခရီးသည္တစ္ဦးကို လာပို႔ရင္း မိမိကို ႏွဳတ္ဆက္ေနတာပါ။ မိမိကလဲ သူ႔အမူအယာအတိုင္း လက္မတေခ်ာင္းေထာင္ထားတဲ့ လက္သီးဆုပ္ကို လွဳပ္ျပၿပီး "OK, thank you.” ျပန္လုပ္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က တရုတ္အမ်ိဳးသမီးကလဲ မိမိတို႔ ႏွဳတ္ဆက္ေနတာကို ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးျပေနပါတယ္။
တေအာင့္တခဏခရီးတို၊ တနပ္စာအစားအေသာက္နဲ႔ ကူညီခဲ့တဲ့ သူတို႔ေက်းဇူးကို မိမိစိတ္ထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ အေလးထား တုံ႔ျပန္မိသလို ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးအတြက္ သူ႔ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ အေမ႔ေက်းဇူးေတြကိုေရာ ငါဒီေလာက္အေလးအနက္ထားၿပီး ေက်းဇူးတုံ႔ျပဳခဲ့မိရဲ႕လားဆိုတာကိုလဲ ျပန္လည္ စစ္ေဆးၾကည့္ေနမိတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ပိဋကတ္တစ္ပံု အာဂံုျပန္ဆိုၿပီးတဲ့ေန႔ကေတာ့ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးကို အားက်ၿပီး တစ္ခါအမွ်ေဝခဲ့ဖူးတယ္။ အေမဆံုးမခဲ့တာေတြထဲက "ခလုတ္မထိ၊ ဆူးမၿငိပဲ ေဘးအႏၲရာယ္ ကင္းဖို႔" ဆိုၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာ ထိခိုက္ေစႏိုင္တဲ့ ခလုတ္ဆူးေျငာင့္ေတြ ဖယ္ရွားတဲ့ အေလ့အထ သိပ္မေမ့လွဘူး။ အဲဒါေတြ လုပ္ျဖစ္မိတဲ့အခါတိုင္းလည္း အေမ႔ကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရမိခဲ့လိုက္တယ္။
အေမေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြထဲကေတာ့ "သူမ်ားအိမ္ဆိုတာ ကိုယ့္အေမအိမ္မဟုတ္ဘူး၊ သူမ်ား မ်က္ႏွာဆိုတာလဲ ကိုယ့္အေမမ်က္ႏွာမဟုတ္ဘူး၊ အေမ႔မ်က္ႏွာထက္ သာတာဆိုလို႔ ဘုရားမ်က္ႏွာပဲ ရိွတယ္။ ဘုရားမ်က္ႏွာကိုပဲ ေမာ့ၾကည့္၊ တျခားမ်က္ႏွာေတြကို ေမာ့မၾကည့္နဲ႔" ဆိုတာကိုလဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္မိေနတယ္။
အခု မိမိေက်းဇူးတင္ေနမိတဲ့ "တစ္ခဏျပဳဖူး၊ သူ႔ေက်းဇူး" တို႔၊ "တစ္နပ္ေကၽြးဖူး၊ သူ႔ေက်းဇူး" တို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ကေလးေတြက မိမိန႔ဲမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာပါ။ သူတို႔မ်က္ႏွာကို တန္းတူပဲ ၾကည့္ေနမိတာပါ။ ေမာ့မၾကည့္ရပါဘူး။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ေက်းဇူးနဲ႔ႏိွဳင္းယွဥ္လိုက္ရင္ အေမ႔ေက်းဇူးေတြက … တျဖည္းျဖည္း ေတြးရင္းေတြးရင္း မ်က္ႏွာက အလိုလို အေပၚကို တျဖည္းျဖည္းေမာ့သြားမိတာ ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ ေရာက္တဲ့အထိ … အဆံုးတိုင္ကို ခန္႔မွန္းလို႔ မရေသးပါဘူး။ ေအာ္ … "ျမင့္မိုရ္ေတာင္ဦး၊ မကက်ဴး၊ ေက်းဇူးႀကီးလ်က္၊ မိဘစက္" ဆိုတာ ဟုတ္ေပမွာပဲ။
ေတြးရင္း၊ ေမာ့ရင္းက လက္အစံုဟာ အလိုလိုနဖူးေပၚေရာက္သြားတယ္။ ဘာမွ ႀကိဳတင္စဥ္းစား ထားျခင္းမရိွပဲ ပါးစပ္ကလည္း "အခုအထိျပဳခဲ့သမွ်ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳမ်ားနဲ႔ အေမ႔ေက်းဇူးေတြကို အတုံ႔ျပဳ ေပးဆပ္ပူေဇာ္ပါတယ္၊ အေမ သာဓုေခၚ ဝမ္းေျမာက္ပါေစ" လို႔ အသံတိုးတိုးနဲ႔ ဆိုလိုက္မိပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ၊ မ်က္ဝန္းေတြက စိုစြတ္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္လိုက္ရင္း ေဘးဘီအသာၾကည့္ကာ လြယ္အိတ္ထဲကTissue စကို ထုတ္လိုက္္မိတယ္။ Tissue စနဲ႔ ပါးျပင္ထိေတြ႕ ခိုက္မွာေတာ့ ဟိုး ... ေနာက္ဆံုးေန႔ ပရိတ္နာစဥ္က ေထြးေပြ႕လိုက္တဲ့ အေမ႔လက္ကေလးေတြလိုလို ... ။
အေမ ... ႏွစ္ဝနတ္နား ၾကားပါေစ … ။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း)
07/07/2014
ဓမၼစကၡဳဓမၼာရံု
San Gabriel, Los Angeles, U. S. A