ေက်ာ္ဟုန္း - ဓာတ္ခြဲခန္းပို ့ရမယ့္ မ်က္ရည္စက္မ်ား
စက္တင္ဘာ ၁၊ ၂၀၁၄
ကိုလတ္သည္ ေလယာဥ္ထိုင္ခုံမွာေနယူၿပီ။ ထိုင္ခုံခါးပတ္ကို အမ်ားနည္းတူပတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေဘးရွိ ခုလုတ္ကိုႏွိပ္ကာ ထိုင္ခုံကို ေလ်ာခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းကိုေမွးမီွကာ သက္ေတာင့္သက္သာ အေနအထားျဖစ္ေအာင္ျ ပင္ဆင္လိုက္ၿပီး ဇိမ္ယူေနေတာ့သည္။ ေလယာဥ္က အျမင့္ေပ တစ္ေသာင္းအထက္မွာ ပ်ံေနဆဲ။
ကမၻာ့လူဦးေရထက္ သီခ်င္းအပုဒ္ေရက ပိုမ်ားမည္ဟု ကိုလတ္ထင္ပါသည္။ ကိုလတ္က ေတးသီခ်င္းမ်ားကို နယ္စည္းမျခား အကုန္ႀကိဳက္သူ။ ဒါေပမဲ ့ပါရမီနည္းေလသလားမသိ။ ကိုလတ္ အစအဆုံးရသည့္သီခ်င္းက ကမၻာမေၾက.. ဗမာျပည္ အစခ်ီရတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသာ။ ဒါေတာင္ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းစာမွာသင္ရလို ့။ ေန ့တိုင္း ေက်ာင္းမွာ အတန္းသားတိုင္း ဆရာေတြက ဆိုခိုင္းလို ့ျဖစ္သည္။ က်န္သီခ်င္းမ်ားဆိုလွ်င္ တပိုဒ္မွ အစ အဆုံးမရ။ တေၾကာင္းစ ႏွစ္ေၾကာင္းစ၊ ဒါမွမဟုတ္ သံျပိဳင္ပုဒ္ကေလးပဲရႏွင့္ပင္။ ဂီတပါရမီက အေတာ္နည္းပါသည္။ ခုလည္း သူစိတ္ထဲက အေခါက္ေခါက္အခါခါ ညည္းလာတာက …
(အသည္းကြဲခဲ့တဲ့ ..အေမ့ရဲ့သားေလးျပန္လာၿပီ…၊ ႏွစ္ အစိတ္ေလာက္ အေမ့ဆီ မျပန္ဘဲ .. လြင့္ခဲ့သားလူမိုက္ဟာ…)
မူရင္းသီခ်င္းစာသားက သုံးႏွစ္ေလာက္ ေနရာမွာ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္အစားထိုးကာ ဒီစာေၾကာင္းေလးကိုပဲ အခါခါ စိတ္ထဲမွာဆိုရင္း အူျမဴးေနခဲ့သည္။
သူ စီးလာတဲ့ေလယာဥ္က ၀ါရွင္တန္ဆီယက္တဲ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ကေန ကယ္လီဖိုးနီးယား။ ေနာက္တဆင့္ ျပန္ေျပာင္းၿပီး စီး၊ ဒီကမွ ထိုင္၀မ္မွာနား။ ထိုင္၀မ္ကမွ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္ဆီသို ့။ ဒီလို အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲၿပီး ေတာ့ ေလယာဥ္ကို ၂-ရက္ၾကာစီးခဲ့ရေပမဲ့ အာရုံရတိုင္းဆိုညည္းမိတာက ( အသည္းကြဲခဲ့တဲ့ … အေမ့ရဲ့သားေလး… ျပန္လာၿပီ..) ေတးပုဒ္သာျဖစ္သည္။
# # # # #
တကယ္ေတာ့ ကိုလတ္က တတိယႏိုင္ငံသို ့ေရာက္တာ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္မွ်ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ ့အေမရိကားကို စာနာသူတို ့ေကာင္းမႈျဖင့္ မေယာင္မလည္ေရာက္လာသူျဖစ္၏။ ေဆြမရွိ၊ မ်ိဳးမရွိ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တခ်ိဳ ့ေတာ့ရွိသည္။ အမ်ားစုေတြက မက္ေမာသည့္ အေမရိကားဆိုသည္ကို ကိုလတ္အဖို ့ေတာ့ မမက္ေမာ။ သူတကယ္မက္သည္ကား အမိေျမ၊ ခ်က္ျမွဳပ္ရာေျမ ဗမာျပည္သာျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေမရိကားမွာ ႏိုင္ငံသား ေလွ်ာက္ခြင့္ႀကံဳသည္တိုင္ သူက မေလွ်ာက္ထား။ တခ်ိဳ ့ သူလို လာခဲ့သူမ်ားကေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ခံယူထားတာရွိသည္။ ကိုလတ္ကေတာ့ တေန ့ေန ့ တခ်ိန္ခ်ိန္ ျမန္မာျပည္ျပန္ႏိုင္လိမ့္မည္ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား မခံယူထားသာ တာျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံသားခံယူထားသူမ်ားကိုလည္း သူအျပစ္မေျပာပါ။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ ခံယူခ်က္နဲ ့ကိုယ္သာ။ သူနားလည္မႈ ရွိၿပီးသား။
ေဟာ.. ၂၀၁၄ မွာေတာ့ သူ ့အယူအဆမွန္လာၿပီဟုေျပာရမလိုျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးအေျခအေနက တခ်ိဳးေကြ ့ တမ်ိဳးေျပာင္းလာသည္။ ျမန္မာ့သမၼတႀကီးအဖြဲ ့လည္း အေနာက္ႏိုင္ငံေတြသို ့ အလည္အပတ္ေရာက္ဖို ့ အခြင့္ႀကဳံခဲ့ၿပီ။ ယခင္က စီးပြားေရးပိတ္၊ ဗီဇာပိတ္ႏိုင္ငံေတြကလည္းတံခါးေတြဖြင့္ေပးၿပီး ဖိတ္ေခၚမႈေတြရၿပီ။ ထို ့အတူ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကိုလည္း သမၼတႀကီးက ျပန္ဖိတ္ေခၚမႈျပဳခဲ့သည္။ ျပည္ပက အတတ္ပညာရွင္ေတြ၊ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံလိုသူ ျမန္မာေတြ ျပန္လာပါဆိုသည္။ သို ့ေၾကာင့္ပင္ လာဘ္ျမင္သူ ႏိုင္ငံသားခံယူၿပီးသားေတြက ခုန္ေပါက္ကာ ခ်က္ခ်င္းလို အမိေျမသို ့ျပန္ၾကေတာ့သည္။ ေၾသာ္ .. ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ႀကီး အိမ္ခြဲခဲ့ရသူေတြဆိုေတာ့လည္း အိမ္လြမ္းေပမေပါ့ ။
သူမ်ားေတြ အသီးသီး ျပန္ကုန္ၾကသည္ဆိုတဲ့သတင္းၾကားရေတာ့ ကိုလတ္လည္း ထျပန္ခ်င္စိတ္က ရုိးရြ ပိုးထလာသည္။ ခက္သည္က သူ ့မွာ ပတ္စပို ့မရွိ။ ခရီးသြားအေထာက္အထားလက္မွတ္နဲ ့သြားလို ့ရတယ္ဆိုေပမဲ့ သူရဲ့ရဲေဘာ္တခိ်ဳ ့က အႀကံေပးသည္။ ႏိုင္ငံသားေလွ်ာက္ၿပီးမွ သြားရင္ ပို စိတ္ခ်ရတဲ့အေၾကာင္း၊ က်ိဳးေၾကာင္းျပေျပာဆိုေသာေၾကာင့္ ကိုလတ္ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ သူတို ့ရဲ့ အႀကံျပဳခ်က္က ေစတနာနဲ ့ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈက အရည္တည္ကာစ။ ခုတမ်ိဳး၊ ေတာ္ၾကာ တမ်ိဳးဆို အခက္။ ဒီၾကားထဲ ဇရွိထားတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ တဖက္အျမင္ကလည္း ၿခံခုန္ဖူးတဲ့ႏြားလို သံသယအၾကည့္ေတြ ကပ္ၿငိေနႏိုင္ေသးသည္။ သို ့
ေၾကာင့္ပင္ ကိုလတ္ လုပ္သင့္တာေတြ အလ်င္စလို လုပ္ေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံသားေလွ်ာက္ျခင္း၊ ပတ္စပို ့ေလွ်ာက္ျခင္း၊ ေငြစုေဆာင္းျခင္း၊ ကန္ေတာ့ရန္ႏွင့္လက္ေဆာင္ေပးရန္ ပစၥည္းမ်ားစာရင္း ေတးထားျခင္း။ အစုစုတို ့ကို စိတ္ကူးႀကိဳယဥ္၊ ႀကိဳျပင္ဆင္ခဲ့ရသည္။ ဒါ
ေပမဲ့ ကိုယ္ႏွင့္မၿပီးသည့္ကိစၥမ်ားအတြက္ကိုေတာ့ စိတ္ရွည္ သီးခံရသည္ေပါ့။ ႏိုင္ငံသားရဖို ့ဆိုတာက သင္တန္ ေလွ်ာက္လႊာတင္၊ ရက္ခ်ိန္းျပန္စာေစာင့္၊ လက္ေဗြႏွိပ္၊ ေမးေျဖစာေမးပြဲေစာင့္၊ ဒါေတြကို သက္ဆိုင္ရာအစိုးရအလုပ္နဲ ့ႏွီးႏြယ္ေနေလေတာ့ သူတို ့ၾကာသမွ် ကိုယ္ၾကာေနရသည္။ ၈ လၾကာမွ်ရင္းလိုက္ၿပီးမွ ကိုလတ္အတြက္ ျမန္မာျပည္ခရီးက အဆင္ေျပေလသည္။ ဒါေတာင္မွ
ျမန္သည္ဟု ဆိုရမည္။
# # # # #
ကိုလတ္ရဲ့ အေတြးစတို ့ ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ေလယာဥ္ရပ္တန္ ့သြားၿပီ။ ေလယာဥ္ေပၚမွ ခရီးသည္ေတြ လႈပ္ရွားသက္၀င္ကုန္ၿပီ။ ကိုယ့္အိတ္ကိုယ္ဆြဲျဖင့္ စည္ေ၀ေနေလၿပီ။ ေလယာဥ္မယ္က ခရီးစဥ္ဆုံးေၾကညာသည္ကိုပင္ ကိုလတ္ ဂရုမထားလိုက္မိေအာင္ အေတြးစေတြ ပ်ံ ့လြင့္လာခဲ့၍ အမ်ားလႈပ္ရွားေတာ့မွသာ လိုက္လႈပ္ရွားျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ျပတင္းမွန္၀ိုင္းမွ ေျခာင္းၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ ဟုတ္သည္။ မဂၤလာဒုံ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္။ ကိုလတ္ရဲ့ ႏွစ္ခ်ိဳ ့အိပ္မက္တို ့ လက္ေတြ ့သက္၀င္ေျခၿပီ။
ေလဆိပ္အေဆာက္အဦအတြင္းေရာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံသားက သတ္သတ္၊ ႏိုင္ငံျခားသားက သတ္သတ္။ ဒါက ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္တိုင္းရဲ့ သတ္မွတ္မႈမို ့မထူးဆန္း။ ကိုလတ္က နိုင္ငံျခားသား၀င္ေပါက္မွာ တန္းစီရေတာ့ စိတ္ထဲ ဘာလိုလို အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ေ၀ဒနာ ခံစားရသည္။ ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲ။ ဒါက ျမန္မာျပည္ေလ။ ငါက ျမန္မာေလ။ ျမန္မာမိဘ ၂ ပါးက ေမြးတဲ့ ျမန္မာစစ္စစ္ေလ။ ေနာက္မွ ပူပူေႏြးေႏြး အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားခံထားရတဲ့အျဖစ္ကို သတိရၿပီး စိတ္ေျဖရေတာ့သည္။
စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အိတ္ႀကီးကို ဖြင့္ရွာေဖြခံရေတာ့သည္။ ကန္ေတာ့ရန္ ယူလာသည့္ လူႀကီးသုံး ဆီထရြန္ အားေဆးပုလင္းက ၁၀ ပုလင္း။ ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္(အေကာက္ခြန္လြတ္)က ၁ ပုလင္း။ မာဗိုလို ၁ ေတာင့္။ စမတ္ဖုံး၂ လုံး၊ အိုင္ပက္ ၂ ခု၊ လက္ေတာ့ပ္ကြန္ပ်ဳတာ ၁ လုံးတို ့ပါသျဖင့္ ရစ္ခ်င္စရာေလးျဖစ္ေနသည္။ မက္ခ်င္ဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။ ဒါကို အေကာက္ခြန္အရာရွိက မ်က္ေစ့က်ေနေလၿပီ။ အားေဆး ၁၀ ပုလင္းကို ျပႆနာရွာေတာ့ “မိဘနဲ ့ဆရာမ်ား ကန္ေတာ့ဖို ့ပါ၊ အကိုႀကီးရယ္၊ တေယာက္တည္းအတြက္မဟုတ္လို ့ပါ” ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း ဥပေဒေတြ၊ ပုဒ္မေတြတေလွႀကီး ရြတ္ျပၿပီး ရစ္ေနသည္။ အကိုႀကီးကိုလဲ လက္ေဆာင္ေပးပါ့မယ္ဆိုေတာ့မွ “ေအး ဒါဆို ေဆးတဘူးေပး” ဆိုၿပီး ဆတ္ခနဲေကာက္ယူသြားသည္။ ဘယ္အခ်ိန္က ေျခာင္းေနမွန္းမသိသူ ေနာက္တေယာက္က “ငါလည္းၾကည့္လုပ္ဦးကြာ” ဆိုသျဖင့္ မာဗိုလိုတေတာင့္ေပးခဲ့ရသည္။ ဒီလိုမ်ိဳးႀကဳံရေတာ့ ကိုယ့္အရင္ ျပည္ေတာ္ျပန္ဖူးသူတို ့အမွာစကားကို ေျပးသတိရမိေသးသည္။ “ မင္း ျပန္ရင္ လူေတြနဲ ့ ဆက္ဆံရတဲ့အခါ အထူအပါးသိဖို ့ေတာ့လိုတယ္”တဲ့။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမလုပ္လိုလည္း သူအရပ္နဲ ့သူ ့ဇာတ္ကို ပူပူေႏြးေႏြးျပည္ေတာ္ျပန္မို ့ မရုန္းသာေသးတာ ၀မ္းနည္းမိသည္။
ေလဆိပ္အျပင္ဘက္ေရာက္မွ အပူလုံးႀကီးက်သြားေတာ့သည္။ လ၀ကကိုေက်ာ္ျဖတ္ရတာေတြ၊ စစ္ေဆးဂိတ္ေက်ာ္ျဖတ္ရတာေတြက တျခားႏိုင္ငံေလဆိပ္နဲ ့မတူတာကိုေတာ့ သတိထားမိသည္။ အေမရိကန္စာအုပ္ျပာေလးဆိုရင္ မရစ္။ ၿပံဳးရႊင္ၿပီး ရြၾကြေနေအာင္ ေဖာ္ေရြၾကတာ ၾကဳံရသည္။ ျမန္မာျပည္ကေတာ့ စာအုပ္ျပာဆိုကတည္းက ဗိုက္ဆာေနတဲ့က်ားေရွ ့ သမင္ေရာက္သလိုမ်ိဳးအျဖစ္မ်ိဳး ဆက္ဆံခံရသည္။ ရန္ကုန္ ေလဆိပ္ႀကီးက ယခင္ထက္ အနည္းငယ္ေျပာင္းလဲ ခန္ ့ျငားလာေသာ္လည္း ၀န္ထမ္းမ်ားစရုိက္ကေတာ့ မေျပာင္း။ အရင္အတိုင္း။
( စြန္ ့ခြာခဲ့တာ..ၾကာၿပီမို ့သူစိမ္းတေယာက္လို…၊ ႀကိဳသူမရွိ တဦးတည္း ရပ္ေနရင္း .. လမ္းေဟာင္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္ျပန္လာ)
တိုက္ဆိုင္ခ်ိန္မို ့ေလလားမသိ။ သီခ်င္းတပိုင္းတစက ကိုလတ္အေတြးစထဲ ဖ်တ္ခနဲေရာက္လာျပန္သည္။ တကယ္လည္း ေယာင္ခ်ာ၊ ႀကိဳသူမရွိပါ။ အသိ၊ မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ိဳး ႀကိဳသူမရွိေပမဲ့လည္း ဧည့္ႀကိဳ အငွားကားသမားက ၀ိုင္းလည္ႀကိဳၾကပါသည္။ ဒါနဲ ့ နီးရာကားသမားေခၚရာသို ့လိုက္လိုက္သည္။ ရန္ကုန္မွာ အငွားကားေတြက ေလးဘီး ဘီ-၆၀၀ ေတြမဟုတ္ေတာ့။ အရင္ ကိုလတ္တို ့ ျမန္မာျပည္မွာရွိစဥ္တုန္းကလို မဟုတ္။ စလြန္းကားလွလွေလးေတြ ေနရာယူထားတာ ေတြ ့ရသည္။ တိုင္းျပည္ႀကီးက ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြ တခ်ိဳ ့လည္း စီးပြားေရးေျပလည္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ့လို ့ ကိုလတ္ေတြးမိလိုက္သည္။ ကားသမားက ဘယ္ေမာင္းပို ့ရမလဲေမးေတာ့ သူက ၿမိဳ ့ထဲက ေစ်းေပါဆုံး ဟိုတယ္တခုခုကို ေမာင္းပို ့ဗ်ာဟု ေျပာလိုက္သည္။ ကားအလ်င္တိုင္း ျမင္ကြင္းေတြကို ေငးၾကည့္လာမိခဲ့သည္။ ရိပ္ရိပ္ ရိပ္ရိပ္၊ ရီေ၀ေ၀။
# # # # #
တည္းခိုခန္းမွာ တညတာအိပ္စက္ၿပီးေနာက္ မနက္ေစာေစာ ကိုလတ္ ႏိုးလာသည္။ ခရီးပမ္းခဲ့၍ ေစာေစာအိပ္ျဖစ္ၿပီး ေစာေစာႏိုးတာျဖစ္မည္။ မိဘႏွင့္ အမမ်ားကို ေတြ ့လိုေဇာျပင္းျပေနတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုလတ္က မ်က္ႏွာသစ္၊ေရခ်ိဳး တေပါင္းတည္း လုပ္လိုက္သည္။ ၿပီး အ၀တ္အစားလဲကာ အခန္းေသာ့ခတ္ၿပီး ရန္ကုန္ရင္ခြင္ကို တိုးေ၀ွ ့လိုက္ေတာ့သည္။ ျမင္ျမင္သမွ် ျမင္ကြင္းတို ့သည္လည္း သူ ့အဖို ့ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ၿပီးသား အေဆာက္အဦေတြရွိသလို ေနာက္ေပၚအေဆာက္အဦေတြ၊ ကုန္တိုက္အသစ္ေတြ၊ လူအသစ္ေတြလည္း ဘြားခနဲေတြ ့ရျပန္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္တုန္းက ဒီေနရာမွာ ဒါမရွိ၊ ဟိုဟာႀကီးက ဘယ္ေပ်ာက္သြားဆိုၿပီး တဦးတည္းေတြးရင္ ေငးရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသည္။ ေရာင္စုံလူေတြၾကားမွာ ေရာင္စုံအေတြးျဖာေနရေသာ ကိုလတ္။
အေတြးကလည္း ျဖာေလာက္ပါသည္။ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြက သူ ့အတြက္ အသစ္ခ်ည္း။ မနက္စာအျဖစ္ ေကာ္ဖီဆိုင္တဆိုင္မွာ စားေသာက္ရင္း ကိုလတ္ေတြးေနမိေသးသည္။ ေလဆိပ္မွ ၿမိဳ ့လယ္ထိကားခ၊ တည္းခိုခန္း တေန ့စာႏႈန္းထား၊ ေကာ္ဖီတခြက္ေစ်းႏႈန္း၊
စီးကရက္တဗူး ေစ်းႏႈန္း၊ အစစအရာရာ ေငြေပးေခ်ရမႈသည္ ကိုလတ္အဖို ့ ေရွာ့ရုိက္ေစသည္။ ေငြေဖာင္းပြမႈဒဏ္ရာခ်က္မ်ားက သူ ့က ို သိသိသာသာ ရုိက္ခတ္ေလၿပီ။ အေမရိကန္ ၁ ေဒၚလာကို ျမန္မာေငြ ၉၀၀ ေက်ာ္ေပါက္ေစ်းရွိမွန္းသိေပမဲ့ အရင္တုန္းကဆိုရင္ ေကာ္ဖီတခြက္က ဘယ္ေလာက္၊ စီးကရက္တဗူးမွ ဘယ္ေလာက္၊ အစအစ ဟိုး က်န္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္ကအတိုင္းနွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္မိေနၿပီး စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနေသးသည္။ တကယ္ဆို ေဒၚလာေစ်းနဲ ့တြက္ရင္ တန္မွတန္ဆိုၿပီး ျဖဳန္း ေကာင္းမွန္း သိေပလည္း အတိတ္ရဲ့အရိပ္က အားေကာင္းစြာ သူ ့ကို စိုးမိုးေနဆဲျဖစ္ေနတာ ဆန္းသည္။ မနက္စာစားၿပီးသည္ႏွင့္ သူ ့အိမ္ရွိရာ ရပ္ကြက္ကို ေျခဦးျပင္လိုက္ေတာ့သည္။
# # # # #
ရင္ကြဲပက္လက္ ေမြးရပ္သို ့ေရာက္ေလၿပီတကားဆိုၿပီး ကိုလတ္ ၀မ္းနည္းလာသည္။ မိမိေနထိုင္ရာရပ္ကြက္ေလးသည္ ယခင္လို မဟုတ္ေတာ့။ သြပ္မိုး သစ္ကာအိမ္မ်ား၊ အခ်ိဳ ့ ဓနိမိုး သစ္ဖာ အိမ္မ်ားသာရွိခဲ့ေသာ ကိုလတ္ငယ္စဥ္က ေနထိုင္ရာရပ္ကြက္ေလး။ ခုေတာ့ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းႀကီးက ေနရာယူထားတာေတြ ့ရသည္။ မိမိအိမ္ေနရာကိုမွန္းၿပီး ရင္းႏွီးဖူးေသာမ်က္ႏွာမ်ားကို ရွာေဖြေသာ္လည္း မေတြ ့။ ေတြ ့သမွ်သူကို ဦးတင္လွ၊ ေဒၚခင္ရီတို ့အိမ္ ဘယ္မွာလဲဟုေမးလည္းေခါင္းခါသူမ်ားသည္။ ဇေ၀ဇ၀ါေ၀့လည္လည္။ ေနာက္ဆုံး မိမိတို ့အိမ္ကို၀င္ထြက္သြားလာတတ္သူ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတို ့ကိုစဥ္းစားမိကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိရာကိုစုံစမ္းရန္ ကိုလတ္
ေျခဦးလွည့္ရျပန္သည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီသြားေတာ့လည္း မေတြ ့မဆုံရသည္က မ်ားေနသည္။ တခ်ိဳ ့က အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေျပာင္းေရႊ ့၊ တခ်ိဳ ့က ေသဆုံး၊ တခ်ိဳ ့ကေတြထဲကမွ တဦးကိုေတာ့ ေတြ ့လိုက္ရသည္။ လွ၀င္း။ ကိုလတ္ကို ရုတ္တရက္ လွ၀င္းေတြ ့ေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ေငးၾကည့္ေနေသးသည္။ “ငါ မင္းသူငယ္ခ်င္း ကိုလတ္ေလ” ဆုိေတာ့မွ သူက အားရ၀မ္းသာ ေျပးဖက္သည္။ “မင္းကြာ ေနႏိုင္ရက္လိုက္တာ၊ ဘာမွလဲ မဆက္သြယ္ဘူး” ဟု ျပစ္တင္စကားဆိုသည္။ ကိုလတ္က သူ ့ျဖစ္စဥ္ေတြကို အတိုခ်ဳပ္ရွင္းျပလိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ကရုဏာၾကည့္ျဖင့္“ ျဖစ္ရေလကြာ” ဟု လွ၀င္းကဆိုရင္း ဒီလိုကြဟုအစခ်ီ ရွင္းျပရွာသည္။
“ မင္း ေတာခိုသြားၿပီး တႏွစ္မရွိတရွိေလာက္မွာ ရန္ကုန္နဲ ့မႏၱေလးက ဖုံးနံပါတ္ေတြကို ေျပာင္းပစ္လိုက္တာ။ အရင္ နံပါတ္ ၅ လုံးက ၆ လုံးျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းအိမ္နားက ဖုံးကို ဆက္မရတာျဖစ္မယ္။ မင္းစာထည့္ေပမဲ့ မင္းအိမ္က စာျပန္မရတာကလဲ မင္းတို ့ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကို က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ဆိုၿပီး ဘိုဒိုဇာနဲ ့ထိုးေကာ္၊ အတင္းေျပာင္းခိုင္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္” ဟုရွင္းျပေလသည္။
ထိုအခါမွ မိမိအိမ္က စာျပန္မဆက္သြယ္တာ၊ ဖုံးဆက္မရတာေတြကို ကိုလတ္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ အရင္က မိမိဆိုးမႈကို စိတ္နာၿပီး အိမ္က မဆက္သြယ္ခဲ့ေလသလားဟု ထင္မွားခဲ့မိသမွ် ခု ရင္မွာ နာက်င္ခဲ့ရျပန္သည္။ သည္လိုႏွင့္ ထမင္းစား အခ်ိန္ေရာက္ေန၍ လွ၀င္းက ထမင္းစားရန္ေျပာေသာ္လည္း မစားႏိုင္။ မိဘနဲ ့အမေတာ္မ်ားေတြ ့ရန္ အာသာျပင္းေနသည္။ဒါေၾကာင့္ပင္ မိမိတို ့အိမ္ေျပာင္းေရႊ ့ရာ ၿမိဳ ့သစ္ဆီသို ့ လွ၀င္းကိုလမ္းျပလုပ္ခိုင္းကာ ကိုလတ္ အေသာ့ႏွင္ခဲ့ေတာ့သည္။
အိမ္သို ့ခီ်ရာလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ကိုလတ္စိတ္ကူးတို ့မွာ ယဥ္ေက်ာ့ေက်ာ့ႏွင့္ ေနာ့ေလေျခၿပီ။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထိုးၿပီး ခၽြဲပစ္လိုက္မည္။ အမေတြကို ေပြ ့ဖက္ နမ္းလိုက္ဦးမည္။ အေဖအေမနဲ ့ အမေတြကို ေခါင္းရင္းခန္းမွာထိုင္ခိုင္းၿပီး ပါလာသမွ်ေတြစုပုံၿပီး ကန္ေတာ့လိုက္ဦးမည္။ ႀကဳံရသမွ် ဘ၀အေထြေထြကို ပါးစပ္အၿမဳံ ့ထြက္ေအာင္ မနားတမ္းေျပာလိုက္မည္။ ေရွ ့ဆက္ၿပီး အိမ္မိသားစုေတြအတြက္ လစဥ္ေထာက္ပံ့ႏိုင္ေအာင္လုပ္ဦးမည္။ အေဖအေမေတြ တရားရိပ္၊ဘုရားရိပ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးခိုလႈံၿပီး အလွဴအတန္းေတြလုပ္ႏိုင္ေအာင္လည္း ေထာက္ပ့ံဒါနျပဳပါဦးမည္။ ကိုလတ္မွာ ေရႊအိပ္မက္မ်ားႏွင့္ လန္းဆန္းေနမိေသးသည္။
မိသားစုတြင္ ကိုလတ္က အငယ္ဆုံးျဖစ္သည္။ အိမ့္အသည္း၊ အိမ့္ဆြဲလြဲျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားက အမ ၃ ေယာက္ ေရွ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေမြးသည္။ ကိုလတ္ကို အေမ့အသက္ ၄၁ ႏွစ္ရွိမွေမြးသည္။ ဒါေၾကာင့္ အမမ်ားႏွင့္ကိုလတ္က အသက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္မွ်ျခားေနသည္။ စဥ္းစားၾကည့္။ ေမာင္ႏွမမ်ားထဲတြင္ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းၿပီးမွ ရွားရွားပါးပါး သားေယာက်္ားေလးတေယာက္ ရခဲ့ျခင္း။ ေနာက္ၿပီး အငယ္ဆုံးလဲျဖစ္ဆိုေတာ့ မိဘ ၂ ပါးတင္မက အမမ်ားကလဲ ဖူးဖူးမႈတ္ ခ်စ္ၾကသည္မွာ မဆန္း။ ခုဆို အေမ၊ ၊ အေဖတို ့ အသက္မွာ ၈၅ႏွစ္ ၊ ၈၆ႏွစ္ရွိေနေပေတာ့မည္။ ကိုလတ္ ျမန္မာျပည္က ထြက္သြားေတာ့ အသက္က ၁၉ ႏွစ္ပင္ ရွိေသးသည္။ ခုဆို ကိုလတ္ရဲ့ အသက္ပင္ ၄၅ ျဖစ္ေနၿပီ။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးႏွင့္။ ဗိုက္ ရႊဲရြဲႏွင့္။
# # # # #
ဖုန္ထူထူ၊ ခ်ိဳင့္ခြက္တို ့ႏွင့္ မေသမသပ္လမ္းသြယ္မ်ားၾကား၀ယ္ ဟိုဖာ ဒီကာ အိမ္စုတ္ေလးမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနေသာ ရပ္ကြက္ထဲ ၀င္လာမိေတာ့ ကိုလတ္၏ ယဥ္ခဲ့ေသာစိတ္ကူးတို ့သည္ ရူးရာသို ့ေျပာင္းခ်င္လာသည္။ လွ၀င္းက “ ဒါ မင္းတို ့ အိမ္ေလ“ ဟု ညႊန္ျပရာကို ၾကည့္ရင္း မွင္သက္သလိုျဖစ္မိေသးသည္။ လွ၀င္းက အိမ္၀န္းသို ့၀င္၀င္ခ်င္း “ အိမ္ရွင္ေတြ..ဒီမွာ အထူးဧည့္သည္လာတယ္၊ ဘယ္သူလဲ ထြက္ၾကည့္ၾကဦး”ဟု အသံျပဳလိုက္ခ်ိန္တြင္ တဲသာသာအိမ္ထဲမွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတဦးက ထမီျပင္၀တ္ရင္း ထြက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ - ကိုလတ္ကိုမ်က္ေမွာင္ကုပ္ၾကည့္သည္။
ကိုလတ္က မခ်င့္မရဲေလသံျဖင့္ “မမႀကီး ဘာၾကည့္ေနတာလဲ၊ေမာင္ေလး … ကိုလတ္ေလ”ဟုေျပာမွ “ဟင္ ….ေမာင္ေလး”ဆိုကာ ေျပးဖက္ၿပီး ငိုပါေတာ့သည္။
တဆက္ထဲ အိမ္ထဲမွသူမ်ားထံသို ့ “ေမာင္ေလး ကိုလတ္ျပန္လာၿပီ၊ ဟဲ့..လာၾကဦး”ဟု အသိေပးလိုက္သည္။ အမေတြက ပါလာေသာအထုတ္အပိုးေတြ ၀ိုင္းသယ္ၾကရင္း ပါးစပ္မွလည္း အသားေတြ ပိုုျဖဴလာၿပီး ၀လာေၾကာင္း၊ အသံေျပာင္းသြားေၾကာင္း၊ ငယ္ရုပ္ေပ်ာက္ေနလို ့ မမွတ္မိေအာင္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ ့မ်က္ခုံးေမႊးသာ ငယ္ရုပ္ဖမ္းမိစရာျဖစ္ေၾကာင္း သူထက္ငါ အလုုအယက္ေျပာေနၾကသည္။ ဘာမွ ဆက္သြယ္မႈမရ
၍ ေသၿပီဟုပင္ထင္ထားေၾကာင္း၊ ေနရက္လိုက္တာဟုလည္း အျပစ္တင္ၾကသည္။
ကိုလတ္က တေယာက္ေပါက္ အလုအယက္ေျပာေနၾကတဲ့အမမ်ားကိုဂရုမျပဳအားဘဲ အိမ္ဖြဲ ့စည္းပုံကို အလ်င္စလိုမ်က္ေစ့ကစား ေနမိသည္။ သူရွိစဥ္ကလို၊ ရပ္ကြက္အေျပာင္းမခံရစဥ္အိမ္မ်ိဳးလို မဟုတ္ေတာ့တာကို သတိထားမိသည္။ အိမ္မိုးထားေသာသြပ္ခ်ပ္ ေတြက သံေခ်းကိုက္ေကာ အေတာ္မ်ားမ်ားေပါက္ၿပဲေနသည္။ အိမ္အဖီေဆာင္ကာ သစ္တို ့ဖရုိဖရဲျဖစ္ေန၍ ေနေရာင္ကအိမ္ထဲသို ့ ကြက္က်ားေပါက္မ်ားမွ ထိုးထြက္ေနတာျမင္သည္။ အိမ္တြင္ လွ်ပ္စစ္မီးလည္းမရွိေတာ့။ သူယူလာေသာကြန္ပ်ဴတာ၊ ဖုံး၊ အုိင္ပက္ ဘယ္လိုသြားသုံးႏိုင္ေတာ့မည္နည္း။ သက္ျပင္းကို ခိုးခ်မိရင္း အေဖႏွင့္အေမေကာဟု ေမးလိုက္သည္။
ထိုအခါမွ အမမ်ားကသတိ၀င္ကာ အေဖဆုံးတာ ၈ ႏွစ္ရွိၿပီဟုေျပာၾကသည္။ အမလတ္က ရႈိက္သံသည္းသည္းျဖင့္ အေဖမဆုံးခင္မွာ သားေလးကိုလတ္ဆိုၿပီး အႀကိမ္ၾကိမ္တမ္းတၿပီးမွအသက္ထြက္သြားေၾကာင္းေျပာကာ အမမ်ားၿပိဳင္တူ ငိုပါေတာ့သည္။ လွ၀င္း က “ မင္းေရာက္ေရာက္ခ်င္း မင္းအေဖဆုံးတဲ့အေၾကာင္းမေျပာခ်င္လို ့ငါမေျပာဘဲထားတာပါ” ဟု ၾကား၀င္ျဖည့္သည္။ အေဖဆုံးခဲမွန္းကိုပင္ မသိလိုက္ရတဲ့ဘ၀မို ့ ကိုလတ္ရင္၌ လိႈက္ခနဲျဖစ္သြားရျပန္သည္။ “ဒါနဲ ့ အေမေကာ..အေမေကာဟင္”လို ့စိုးရိမ္တႀကီး ေမးေတာ့မွ အမမ်ားက အေမလဲေလ်ာင္းရာအခန္းသို ့ ကိုလတ္ကို ေခၚသြားေပးသည္။
အေမသည္ အသက္ႀကီး၍ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစရန္ သီးသန္ ့ေနရာထားေပးဟန္တူသည္။ ကုတင္မရွိေသာ အိပ္ယာေပၚတြင္ အေမကလဲလွ်က္။ ေဘးမွာ တံေတြးခြက္၊ ေျခရင္းဖက္မွာ ဆီးအိုးတလုံးေတြ ့ရသည္။ ေလ၀င္ေပါက္ျပဴတင္းတခုရွိသည္။ အေမကား အရုိးေပၚအေရတင္။ ပိန္လွီလွသည္။ မ်က္ေစ့လည္း မႈန္ဟန္ရွိသည္။ အမငယ္က အေမကိုသက္ေတာင့္သက္သာရွိေစရန္ေပြ ့ထူေပးရင္း “ အေမ ..ၾကည့္ပါဦး၊ အေမ့သားေလး ကိုလတ္ေလ” ေျပာျပေနသည္။
ကိုလတ္က အေမကိုေပြ ့ဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲတိုးရင္း “ အေမ..သားကိုလတ္ေလ၊ အေမ့သားေလး ကိုလတ္ေလ” တတြတ္တြတ္ေျပာကာ ဖက္ထားရာမွခြာၿပီး အေမ့မ်က္ႏွာအနီးဆုံးထိ သူ ့မ်က္ႏွာကို တိုးကာျပေလသည္။ အေမကား ၀မ္းသာအဲလဲျဖစ္ရမည့္အစား ဇေ၀ဇ၀ါဟန္ျဖင့္။ ေခါင္းတလုံးလုံးျဖဴေနသည့္ ဆံပင္မ်ားေ၀ွ ့ရမ္းလႈပ္ခါၿပီး ေျပာလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ အနီးရွိလူမ်ား ေခတၱၿငိမ္သက္သြား မွင္သက္သြားၾကရသည္။
“ ဘာ … ဘယ္က ကိုလတ္လဲ၊ ငါ့သား ကိုလတ္က ေက်ာင္းသြားတက္ေနတယ္”
“ ငါ့သားေလးက ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ လူေခ်ာေလး၊ ခုမွ လူပ်ိဳေပါက္ေလးရွိေသးတာ၊ မင္း .. ငါ့လာ မညာေနနဲ ့၊ သြား ..၊ မင္း …ငါ့သားမဟုတ္ဘူး”
ကိုလတ္အဖို ့ အေမ့ရဲ့ “သြား.. မင္း ငါ့သားမဟုတ္ဘူး”ဆိုသည့္ျငင္းပယ္စကားသည္ ကမၻာၿပိဳသည့္အလား ခံစားရေလသည္။ ကိုလတ္က အေမ့ရဲ့ လက္ေမာင္းေသးက်စ္က်စ္ေလးကို အသာလုပ္ခါရင္း ..
“အေမရယ္.. အေမ့သားေလး ကိုလတ္အစစ္ပါဗ်ာ..၊ အေမ့သားစစ္စစ္ႀကီးပါဗ်ာ.. သားကို အေမ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား” ဆိုၿပီး တရႈိက္ရိႈက္ လႈိက္ငိုမိေတာ့သည္္။ ကိုလတ္ဘ၀တြင္ တခါမွ မငိုဘူးခဲ့။ လူၾကမ္းႀကီး၊ အသည္းမာသူႀကီး၊ စိတ္ခိုင္သူႀကီးဟု ကိုယ္တိုင္ထင္ထားသူႀကီးမွာ မ်က္ရည္ပုလဲမိုး သည္းထန္ေနရေခ်ၿပီ။ ခုေတာ့ျဖင့္
အသည္းကြဲခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ့သားေလး မေသခင္ပင္ ၀ဋ္ျပန္လည္ေနဘိအလား။ အသည္းကြဲတဲ့ အေမ့ရဲ့သားေလးဘ၀သို ့ေရာက္ရေခ်ၿပီ။
အမေတာ္မ်ားကလည္း ၀ိုင္း၍ အေမ့အိုအား ငိုရိႈက္ရင္းႏွင့္ပင္ ကူေျပာေပးရွာပါသည္။ အမမ်ားက တေယာက္ တမ်ိဳးျဖင့္ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ေက်ာင္းသားေလးမ်ားျမင္ရင္ သားေလးကိုလတ္ ေက်ာင္းသြားၿပီဟု အေမေျပာတတ္ေၾကာင္း၊ ေန ့စဥ္ ေက်ာင္းတက္၊ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ ၿခံ၀ထြက္ကာ ေမွ်ာ္ေနတတ္ေၾကာင္း။ အိမ္မွာ ကိုလတ္ကို အေမမေတြ ့ခ်ိန္မ်ားေမးတဲ့အခါ ေက်ာင္းတက္ေနတယ္။ က်ဴရွင္ဆက္တက္ေနတယ္ဟု ညာထားရေၾကာင္း၊ ထို ့သို ့အေမျဖစ္ေနသည္မွာ ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အမ ၃ ေယာက္က ငိုရိႈက္ရငး္ျဖင့္ ကိုလတ္ နားလည္ေအာင္ အေမအိုအေၾကာင္း ရွငး္ျပေပးၾကသည္။ ထိုသို ့ ရွင္းျပေလ ကိုလတ္မွာ စိတ္ထိခိုက္ရေလ၊ ေၾကကြဲေလျဖစ္ကာ ေယာက်္ားတန္မဲ့ တသြင္သြင္ မ်က္ရည္က်ရျပန္ေတာ့သည္။
အေမအိုျဖစ္သူမွာ သားငယ္ကို မမွတ္မိရေလာက္ေအာင္ ကိုလတ္ကလည္း ငယ္ရုပ္ေပ်ာက္ေနသည္။ အသည္းေရာဂါေၾကာင့္လည္း သူ ့ဗိုက္က အေတာ္စူေနသည္။ အသံေတြလည္း ႀကီးေကာင္၀င္လို ့ေျပာင္းေလၿပီလား မသိ။ ဒါမွမဟုတ္ အေမအိုက သားေဇာႏွင့္ စိတ္ေ၀ဒနာအေပ်ာ့စား ခံစားေနရလို ့မ်ား အမွတ္မဲ့ေနေလၿပီလား။ အသက္ႀကီးသြားေသာေၾကာင့္ သတိခ်ိဳ ့ယြင္းေနတာမ်ားလား။ ကိုလတ္မေ၀ခြဲႏိုင္ေတာ့ၿပီ။
ကိုလတ္သည္ အေမအိုႏွင့္ ဒုးတုုန္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားမွ အေမျဖစ္သူေပါင္ေပၚသို ့မ်က္ႏွာအပ္ကာေပ်ာ့ေခြသြားခဲ့ေပေတာ့သည္။ “ အေမရယ္..အေမ့ရဲ့သား စစ္စစ္ႀကီးပါဗ်ာ..။ အမတို ့၀ိုင္းေျပာေပးၾကပါဦး” ဟု အစ္ေအာက္ေအာက္အသံႀကီး ထြက္လာၿပီး ကိုလတ္မ်က္ရည္မ်ား အေမအိုထမီသို ့ ရႊဲစိုသြားေပေတာ့သည္။ ကိုလတ္ငိုေနတာၾကည့္ၿပီး အမ ၃ ေယာက္ကလည္းငိုသည္။ အၿမဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း လွ၀င္းပင္ မ်က္ႏွာလႊဲကာ မ်က္ရည္မ်ားသုတ္ေနသည္။
အေမအိုသည္ သူ ့ေပါင္ေပၚတြင္ သည္းထန္စြာငိုေနေသာကိုလတ္ကို သူ ့လက္ေသးေသးေလးျဖင့္ဆြဲထူေန၍ ကိုလတ္က အလိုက္သင့္ ကိုယ္ကိုျပန္မတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အေမအိုမ်က္၀န္းတြင္လည္း မ်က္ရည္မ်ားစီးေနသည္ကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။ သူ ့နံေဘးတြင္ငိုေနသူမ်ားေၾကာင့္ အေမကေရာမ်က္ရည္က်သည္လား။ ကိုလတ္ကို သူသားအျဖစ္ မွတ္မိသြား၍ ၀မ္းနည္းငိုေနတာလား မေ၀ခြဲတတ္ေတာ့ပါ။ ၿပီး အေမအိုက ကိုလတ္ကိုလည္း သူလက္သြယ္မ်ားျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေပးေနျပန္သည္။ ထိုသို ့ သုတ္ေလ ကိုလတ္မ်က္ရည္မ်ားကစီးက်
ေလ ျဖစ္ေနသည္။
“ေမာင္ေလးရယ္..ကိုယ့္သားပဲ၊ ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေရာက္ အေမျပန္မွတ္မိမွာပါ၊ ေသြးက စကားေျပာပါတယ္”
ဟု အမအႀကီးဆုံးက ႏွစ္သိမ့္ေနပါသည္။ ဒါေပမဲ့ သူတို ့လည္း မ်က္ရည္စေတြႏွင့္။
# # # # #
ကိုလတ္သည္ ၈၈ အေရးအခင္းတြင္ ဆႏၵျပရင္း ေတာခိုသြားခဲ့သူျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားကိုပင္ အသိမေပးႏိုင္ခဲ့။ အနီးဆုံးသူငယ္ခ်င္း လွ၀င္းကိုေတာ့ သူေတာခိုေတာ့မည့္အေၾကာင္း အားလုံးႀကိတ္စီစဥ္ၿပီးမွ ေျပာခဲ့တာျဖစ္သည္။ လွ၀င္းမွတဆင့္ ကိုလတ္ အိမ္သားမ်ားက ေတာခိုသြားေၾကာင္းေတာ့ သိႏိုင္ေပလိမ့္မည္ထင္သည္။
ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ ႏွစ္တာၾကာမွ် အဆက္အသြယ္မရခဲ့ေသာ ေမာင္ငယ္အတြက္ ရုတ္တရက္ မေသမေပ်ာက္ဘဲ ျပန္ဆုံခြင့္ရခဲ့လို ့ အမမ်ားက ၀မ္းသာၿပီးက်သည့္မ်က္ရည္ေလသလား။ အေမႏွင့္သားအျဖစ္ကိုၾကည့္ရင္း အမမ်ားက ယူက်ဳံးမရျဖစ္ကာ၀မ္းနည္းၿပီး မ်က္ရည္က်ေလသလား။
အေမက သားကို မမွတ္မိေတာ့၍ ကိုလတ္က ၀မ္းနည္းၿပီး က်သည့္မ်က္ရည္လား။ မိသားစုဘ၀ အေျခနဲ ့ေနတာျမင္ၿပီး က်မိ သည့္မ်က္ရည္လား။ မိမိယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြ မတန္တဆျဖစ္ေန၍ က်သည့္ မ်က္ရည္ေပလား။
လွ၀င္းသည္ ျပန္ဆုံခ်ိန္ေတာင္မေပ်ာ္ရႏိုင္ရွာသည့္ ကိုလတ္တို ့မိသားစုကိုၾကည့္ရင္း တခ်ိန္က ေခတ္စနစ္ဆိုးရဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ ရတဲ့ ဤမိသားစုလိုမ်ိဳးမ်က္ရည္စက္မ်ား ဘယ္ေလာက္ရွိေလမည္လည္းဟု ေတြးရင္း စိတ္ထဲ ေၾကကြဲေနေပသည္။
ဒီမ်က္ရည္စက္မ်ားကို ဓာတ္ခြဲခန္းကိုပို ့ကာ ဓာတ္ခြဲၾကည့္သင့္သည္။ ဒါမွ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ေခတ္ဆိုးတခုသားေကာင္မ်ားအေၾကာင္းကို အမွန္သိႏိုင္လာလိမ့္မည္၊ စာနာႏိုင္လာလိမ့္မည္ဟု လွ၀င္း ေတြးေနမိေတာ့သည္။ ။
ေက်ာ္ဟုန္း
ၾသဂုတ္၊ ၂၇၊ ၂၀၁၄။