ကုိသန္းလြင္ - လမ္းေလးခြ
ၾသဂုတ္ ၂၈၊ ၂၀၁၄
ၾသဂုတ္ ၂၈၊ ၂၀၁၄
(၁)
တေန႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္း ကိုသိန္းထြန္းေအာင္ သည္ ေထာင္၀တ္စံုအျဖဴျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္သို႔ေရာက္္လာေလ သည္၊ သူ႕ကိုအင္းစိန္ေထာင္က လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္၊ အေပၚျဖဴေအာက္ျဖဴ အေရာင္က ညစ္ေထးေထး၊ ျမန္မာျပည္မွာကေတာ့သူ႔ကိုျမင္သူတိုင္းက ေထာင္ထြက္ ဟုေျပာစရာမလို၊ လူတိုင္းသိၾကေပမည္၊ စကၤာပူမွာ ေတာ့သူ႔ကိုဘယ္သူမွသတိျပဳမိၾကဟန္မတူပါ၊
(၂)
ပဌမ သူ႔ကိုေဘးဆိုင္က ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ အကၤ်ီ တစံု၀ယ္ေပးရပါသည္၊ သူ႔မွာ ရန္ကုန္ေလဆိပ္တြင္ စကၤာပူ သံအရာရွိကေပးလိုက္ေသာ ေဒၚလာ ၅၀ မွ တကၠစီခ ေပးျပီးတာက်န္သည္၊ “ပဌမဆံုး စားခ်င္တာကေတာ့ Berger King ဘဲဗ်ာ” ဟုဆိုေသာေၾကာင့္ သူစားခ်င္ေသာ မံု႔ ကို ၀ယ္ေပးလိုက္ရပါသည္၊ သူ႔စကၤာပူအိမ္ကို ဖံုးဆက္ေတာ့ ဖံုး ကိုင္မည့္ သူမရွိ၊ သူ႔အဖို႔ေတာ့ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊ ေဘးက ကြ်န္ေတာ့္ ဇနီးကမူ စိတ္လႈတ္ရွားေသာေၾကာင့္ ရင္ေတြ တုန္ေနျပီဟုဆိုသည္၊သိန္းထြန္းေအာင္သည္ စကၤာပူ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ပါသည္၊ ျမန္မာျပည္သို႔ စီးပြားေရးကိစၥတခု ႏွင့္သြားသည္၊ သူသည္ ျမန္မာျပည္၌ေလယာဥ္းစီးရာ၌ ၄င္း၊ အျခားကိစၥ တခုႏွစ္ခုတြင္၄င္း၊ ဟိုတံုးကရွိခဲ့သည့္ မွတ္ပံုတင္ ကဒ္ျပားကို သံုးမိေလသည္၊ ထျိုပစ္မႈျဖင့္ သူ႔ကိုေထာင္အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးခ်လိုက္ေလသည္၊ အယူခံ၀င္ေသာ္ ခုႏွစ္ႏွစ္သို႔ေလ်ွာ့ခ်ေပးသည္၊ ေထာင္ထဲတြင္သံုးႏွစ္ခန္႔ေနရျပီး တေန႔သူ႔ကိုထား၀ယ္ေထာင္မွ အင္းစိန္ေထာင္ သို႔ေျပာင္းေပးသည္၊
ထို႔ေနာက္ တေန႔ မနက္ ခုႏွစ္နာရီ ခန္႔တြင္ သူ႔ကို အင္းစိန္ အက်ဥ္းစခမ္း မွေခၚထုတ္လာသည္၊ အျပင္မွာ ၀တ္စရာ လဲစရာ ဘာမွမရွိ စီစဥ္၍လည္းမေပး၊ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္အေရာက္မွာ စကၤာပူ သံရံုးမွ အရာရွိ တဦး ကလာ ေတြ႔သည္၊ ေဒၚလာ ၅၀ ေခ်းငွားလိုက္သည္၊ ဤသို႔ျဖင့္ ေလယာဥ္ပ်ံစီးကာ ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္သို႔ သူ ၀ရုန္းသံုးကား ေရာက္လာ ျခင္း ျဖစ္သည္၊
သူထား၀ယ္ေထာင္မွာရွိစဥ္ ကြ်န္ေတာ့္ထံသို႔ ပဌမဆံုး ဆက္သြယ္ခဲ့ပါသည္၊ သူ႔မိန္မကိုေျပာေပးပါ ဆိုတာေတြ မပါ၊ သူ႔ထံသို႔ ပိုက္ဆံပို႔ေပးရန္သာမွာသည္၊ သူ႔ထံသို႔ပိုက္ဆံ သံုးေလးၾကိမ္ပို႔ေပးရဘူးသည္၊ သူ႔မိတ္ေဆြ ျမန္မာ မိန္းကေလးတဦးက ျမန္မာျပည္ဘက္ကလုပ္စရာေတြကို အေတာ္ေလး ကူညီလုပ္ေပး ရွာပါသည္၊ ဇတ္လမ္း အေသး စိတ္ေတြ ကို ကြ်န္ေတာ္မသိ၊ သူကလည္းမေျပာပါ၊ သိန္းထြန္းေအာင္သည္ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ထိုင္ျပီးခါမွ သူ႔အိမ္က ဖံုးကိုင္သည္၊ “ ေဟ့ေကာင္ငါမင္းအေဖပါကြ” ဟုေျပာသံၾကားရသည္၊ ျပီးမွ ၀မ္းသာ အားရျပန္သြားရွာပါသည္၊
(၃)
ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္သည္လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ ရွိေနေသာဆိုင္ ျဖစ္ပါသည္၊ ေရႊဘိုျမိဳ႔မွာ လမ္းေလးခြ ဆိုေသာေနရာ တေနရာရွိသည္၊ ျမိဳ႔ထဲသို႔ ျဖတ္ေသာလမ္းမၾကီးႏွင့္လမ္းသြယ္တခုဆံုရာမွာလမ္းေလးသြယ္လာျပီးဆံုုသည္၊ ျမီဳ႔ထဲမက်တက် မွာရွိျပီး လမ္းညႊန္လိုလ်င္ လမ္းေလးခြ ဓါတ္ဆီဆိုင္၊ လမ္းေလးခြရဲ့ေျမာက္ဖက္နား၊ လမ္းေလးခြ က ႏွစ္လမ္းေက်ာ္ စသည္ျဖင့္ လမ္းေလးခြမွာလမ္းညႊန္ရာတြင္အလြန္အသံုးက်သည္၊ လမ္းေလးခြသည္ လူတို႔ ဥဒဟို ျဖတ္သန္းၾကရာေနရာျဖစ္သည္၊ လူတိုင္းေရာက္လြယ္သည္၊ သိန္းထြန္းေအာင္ ေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဇနီး က ရင္တုန္သည္ဆိုေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ကမူ သူငယ္ခ်င္းကိုေတြ႔ရသည္မို႔ ရႊင္းလန္း၀မ္းေျမာက္မိပါသည္၊ ထိုနည္းတူ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြ လာၾကျပီဆိုလ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရႊင္လန္း ၀မ္းေျမာက္ ၾကရသည္ခ်ည့္ျဖစ္ပါသည္၊ ျမန္မာေတြြ စကၤာပူသို႔ လာၾကျပီဆိုလ်င္ ( Peninsula Plaza) ပင္နီဆူလာ ပလာဇာ သို႔ အေရာက္လာတတ္ၾကပါ သည္၊ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္သည္မိမိဖါသာ လမ္းဆံုလမ္းခြ မွာ ထိုင္ေနသူဟုယူဆမိပါသည္၊
ပင္နီဆူးလား သည္ျမန္မာေတြ၏ ဆံုရာအရပ္ျဖစ္ပါသည္၊ စေန တနဂၤေႏြလိုေန႔ေတြမွာ တခါတရံ လူေတြတိုး မေပါက္၊ သၾကၤန္လို ၀ါဆိုသကၤန္း ကပ္ခ်ိန္ဆိုလ်င္ ေျခခ်စရာေနရာပင္မရႏိုင္၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ အိမ္ကို လြမ္းဆြတ္တတ္ေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္သည္၊ စကၤာပူေန ျမန္မာတို႔သည္လည္း အားရက္ဆိုလ်င္ ပင္နီဆူလား သို႔ ေရာက္လာ ၾကေလသည္၊ ဟိုတုန္းကဆိုလ်င္ ဆိုင္ရွင္မသည္ တနဂၤေႏြေန႔ေတြ မွာ တပါတ္တမ်ိဳး မထပ္ ရေအာင္ စား စရာ တို႔ကိုျပင္ဆင္ထားတတ္သည္၊ မုန္႔တီ၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ အစံုသုတ္ စသည္ျဖင့္ အေပါင္း အသင္း သူငယ္ခ်င္း တို႔ကို ဧည့္ခံေကြ်းေမြးတတ္၏၊ အခါၾကီးရက္ၾကီးေတြမွာေတာ့ စတုဒီသာ ေကြ်းသူေတြ ႏွင့္ စည္ကားေနတတ္သည္၊
အခ်င္းခ်င္း သတင္းေတြ ဖလွယ္ၾကသည္၊ေပးစရာရွိတာကိုေပး၍ယူစရာရွိတာကို ယူၾကသည္၊ အိမ္ခမ္းလြတ္ မရွိဘူးလား၊ အိမ္ငွားေနခ်င္တဲ့လူမ်ားရွိသလား၊ စံုစမ္းၾကသည္၊ စာကေလးတေစာင္ထားခဲ့ပါရေစ ပစၥည္းေလး တထုပ္ထားခဲ့ပါရေစ၊ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ လာယူ ပါလိမ့္မယ္ဆိုတာေတြကို ထိမ္းသိမ္းေပးရသည္၊ ထားခဲ့ေသာ ပစၥည္းသည္ဥပေဒႏွင့္မလြတ္ကင္းပါက မိမိကို အမႈမပါတ္ေစရန္ ထိုပစၥည္းကို လူျမင္ကြင္း၌ ထားရမည္ဆို ေသာ စကၤာပူ ဥပေဒကိုမူ လူတိုင္းကိုေျပာရသည္၊ အလုပ္ရဘို႔ ဘယ္ ေအးဂ်င့္ ေကာင္းလဲဆိုတာေတြကိုေျဖေပး ရသည္၊ လမ္းညႊန္ရသည္၊
အခုျမန္မာ အိမ္ေဖၚ ေတြမ်ားလာေသာအခ်ိန္မွာ ျမန္မာမိန္းခေလးငယ္ငယ္ေလးေတြကို ေကာ္ရီဒါႏွင့္ အျပည့္ ေတြ႔ရတတ္သည္၊ Work Permit ႏွင့္အလုပ္လုပ္ ေနသူ လူငယ္ေတြကလည္း တနဂၤေႏြေန႔ဆိုလ်င္ ပင္နီဆူလား သို႔ အေရာက္လာၾကေလသည္၊
သူတို႔သည္မိမိ အလုပ္ရွင္အေၾကာင္း၊ ဇာတိအရပ္မွ ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟေတြအေၾကာင္း တေယာက္ကို တေယာက္ စကားေတြကို ေဖါင္ေလာက္ေအာင္ေျပာၾကသည္၊ ဘီယာပုလင္းေထာင္ျပီးစည္းစိမ္ေတြ႔ေနၾကေသာ ၀ိုင္း ကေလးေတြလည္း အျမဲျမင္ၾကရပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ တျပည္ရပ္ျခားမွာ မိမိတို႔၏ကိုယ္ပိုင္ေနရာ ေလးေတြကို ဖန္တီးေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ တနည္းဆိုေသာ္ သူတို႔သည္ ဗမာလိုစား၊ ဗမာစကားကိုေျပာ၊ မိမိလို ဗမာေတြကိုၾကည့္ခါ ဗမာျပည္ကို အလြမ္းေျဖေနၾကျခင္းျဖစ္ပါေလသည္၊
Little Myanmar ဟုဆိုအပ္ေသာ ပင္နီဆူးလားမွာ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား၊ အိမ္ေဖၚမ်ား၊ လုပ္ငန္းရွင္ အေသး စားေလးမ်ား၊ သာမန္လက္လုပ္လက္စားကေလးမ်ား ဆံုၾကရာေနရာ ေရာင္း၀ယ္ေဖါက္ကားၾကရာ ေနရာ ျဖစ္ပါသည္၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြကိုေတြ႔ရဘူးသည္၊ ေက်ာက္စိမ္းတြင္းပိုင္ရွင္ၾကီး မ်ား၊ ေဆးရုံႏွင့္ ေဟာ္တယ္ပိုင္ရွင္ၾကီးမ်ား၊ ဘဏ္ဥကၠဌၾကီးမ်ား ကိုလည္းေတြ႔ရတတ္သည္၊ ရွစ္ဆယ္ရွစ္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ ကိုလည္းေတြ႔ရဘူးသည္၊ စာေရးဆရာေတြကေတာ့ စကၤာပူလာ ျပီဆိုလ်င္ ပင္နီဆူးလား သို႔ဦးတိုက္ လာတတ္ ၾကေလသည္၊
လကၡဏာဆရာၾကီး ဦးစံတင္ေအာင္သည္တခါကပင္နီဆူးလားသို႔လာ၍ ေဗဒင္ေဟာခမ္းဖြင့္ေလသည္၊ သူသည္ ဆိုင္ေပါင္းစံုသို႔သြား၍ သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္သည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္ကစာအုပ္စဥ္ကိုျမင္ေသာ္ ဘယ္စာအုပ္ ကဘယ္လိုစသည္ျဖင့္ေ၀ဖန္ေလသည္၊ သူကေရႊဘို တင္တိမ္ရံရြာသား ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဦးသား ျဖစ္ရာသူ႔ညီ အရင္းတေယာက္ ခင္ဦးမွာေနသည္ဟုေျပာရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကေလသည္၊ သူကခင္ဗ်ားဘ၀ မွာဇာတိေျမကိုျပန္ျပီး အလုပ္ေတြလုပ္ရဦးမယ္ဟု ေဟာသည္၊ သူ႔ေဟာကိန္းသည္ အခုထိေတာ့မွန္မလာေသး ပါေခ်၊
ရန္ကုန္မွစီးပြားေရးေအာင္ျမင္ေနသူ မိတ္ေဆြတဦးကလည္း သူတို႔စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အခါေပး၊ ယၾတာ ေတြအေပး ေကာင္းလွေသာ ေျခခဏာၾကည့္သည္ ဆရာတဦးကိုေခၚလာဘူးသည္ ၊ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး ကိုျမင္သည္ ႏွင့္ ေျခေထာက္ေပၚမွာ မင္ေၾကာင္းေတြေရးဆြဲခါေဗဒင္ေဟာပါသည္၊ သူတို႔ရြာဇာတိ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ရစ္ ေသာ ေဆြမ်ိဳးမိဘေတြ အေၾကာင္း ေဟာလိုက္သည္မွာ အကုန္ ဒက္ထိ အမွန္ေတြခ်ည့္ျဖစ္ေနသည္၊ မိန္းမက ေျပာေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္လည္းေဟာပါဦးဟုေျပာမိသည္၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ျမန္မာျပည္မွာေနပါက လုပ္ငန္းရွင္ၾကီး ျဖစ္မည္ ဟုေဟာေလရာ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမမွာ ထိုညအိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်၊ ျမန္မာျပည္ျပန္ရေအာင္ဟု အတြင္တြင္ ေျပာေလေတာ့သည္၊
မင္းသမီး ခင္သီတာထြန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ကတည္းက စြဲလန္းခဲ့ေသာ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္တဦးျဖစ္သည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ ဖ်ာခင္း ဖ်ာကာ ဇတ္ရံုေဆာက္ခါ ကန္ထရိုက္ဆြဲသူေတြက ရံုသြင္းပြဲဟူ၍ ျပခဲ့ၾကပါသည္၊ ဖတ္ကားတခုတြင္ ခင္သီတာထြန္းက လြမ္းမ်က္ရည္ေတြ ေ၀ေနခ်ိန္တြင္ မင္းသားလုပ္သူက မွီေအာင္သရုပ္ မေဆာင္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ၆ တန္းကေလးကြ်န္ေတာ္ပင္ သိသည္၊ တေန႔တြင္ ေဒၚခင္သီတာထြန္း သည္ အေဖၚမပါ အေခြ်အရံေတြ မေခၚဘဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆိုင္သို႔ေစ်း၀ယ္လာပါသည္၊ ခင္သီတာထြန္းသည္ အသက္ၾကီးေသာ္လည္း ေခ်ာတုန္း၊ လွတုန္း ေဘးလူေတြ ေငးၾကည့္ေနရေအာင္ စကားေျပာေကာင္းတုန္းျဖစ္ ပါသည္၊ ဇနီးသည္မွာ သူ႔ဆီမွ ရရန္ရွိသည္တို႔ကို မွားျပီးေပါင္းေလသည္၊ မင္းသမီးၾကီးမွာ စိတ္မဆိုးရွာ၊ ေနာက္တၾကိမ္လာပါဦးဟုဖိတ္ေခၚသည္ကို လာပါ့မယ္ဟု ျပံဳးျပံဳးၾကီး ဂတိေပးပါသည္၊
အခ်ိဳ႔ကမူ ပင္နီဆူးလား ကိုလာလ်င္သူတို႔ သိကၡာက်မည္ဟု ယူဆ ၾကေလသည္၊ ခရိုနီ လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးေတြ ကို မေတြ႔ၾကရ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက သမတၾကီးသည္ စကၤာပူလာသည့္တိုင္ ပင္နီဆူလားကိုမလာ၊ လႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌ ၾကီးကိုလည္းမေတြ႔ရဘူးေခ်၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လာတံုးကလည္း ပင္နီးဆူးလားကို သြားၾကည့္သင့္သည္ ဟုသူ႔အၾကံေပးေတြက သူ႔ကို ေျပာၾကပံုမေပၚ၊ ျမန္မာတို႔ေနရာကို ထိုေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားက မခ်ီးေျမွာက္ပါ ေသာ္ အဘယ္သူက ခ်ီးေျမွာက္ဖို႔ သတိရပါမည္နည္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေဟာင္း ဦးတင္ဦးသာ သူေဆးကုလာစဥ္က ပင္နီဆူးလားသို႔လာျပီး ျမန္မာထမင္းအၾကိမ္ၾကိမ္ စားဘူးသည္ဟုသိရသည္၊
ပင္နီဆူးလား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ကေတာ့ ဗမာေတြ ကြမ္းစား ကြမ္းတံေတြးေထြး ၾကေသာေၾကာင့္ မ်ားစြာစိတ္ပ်က္ ၾကသည္ဟုဆိုသည္၊ ပင္နီဆူးလားေဘးမွာ အေဆာက္အဦးအသစ္ၾကီးေဆာက္ေနရာ ဗမာဆိုင္ေတြကို ေနရာ မေပးဟုဆိုသည္၊ ကြမ္းယဥ္ေက်းမႈၾကီးကူးစက္လာမွာကိုစိုးရိမ္ဟန္တူသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္သူတို႔ စိတ္ပ်က္ တာကိုဂရုမစိုက္ႏိုင္ ကြမ္းကေလး တရာကို ၀ါးလိုက္ရမွ ဗမာျပည္တေခါက္ ျပန္လိုက္ရသလို ရင္ထဲမွာေအးသြား တတ္ ၾကသည္၊
ကြ်န္ေတာ္သည္ အစိုးရ ၀န္ထမ္းလုပ္ခဲ့ဘူးရာ ယခင္ကကြ်န္ေတာ့္လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ ဆိုင္သို႔အျမဲလာေလ့ရွိ ၾကပါသည္၊ ဗမာျပည္ျပန္လက္ေဆာင္ေတြ၀ယ္ဘို႔၊ သူတို႔ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္ရန္မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို သည္မွာ အလြယ္တကူ လုပ္ႏိုင္ေပရာ ထိုအလုပ္ေတြကို လုပ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ့္ထံလာတတ္ၾကသည္၊
ဤနည္းျဖင့္ ဧည့္သည္ေတြ ထပ္မံေရာက္လာေသာအခါ၊ ဘယ္သူျဖင့္ဘယ္တံုးကလာသြားတယ္ဟုေျပာတတ္ လာသည္၊ ဘယ္သူေတြ ဘာျဖစ္ေနၾကျပီ၊ ဘယ္သူျဖင့္ၾကီးပြားေနျပီ ဆိုတာေတြေျပာရသည္၊ ဘယ္သူက ဘယ္မွာ၊ ဘယ္သူကဘာရာထူး ရသြားတယ္၊ ဘယ္သူျဖင့္ဆံုးရွာျပီ ဆိုတာေတြေနာက္ပိုင္းပါလာရသည္၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ သတင္းစံုၾကားေနရသူျဖစ္လာသည္၊ အရင္က ဖါသိဖါသာေနသူေတြ မွာလည္းအခုကိုယ္က အိမ္ရွင္အေနျဖင့္ ဧညိ့ခံရေလရာဧည့္ခံရင္းမိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္၊
ဆရာဦးေသာ္ေကာင္း တို႔လို ႏိုင္ငံသိ ပညာရွင္ၾကီးမ်ားကိုမူ “ဆရာ ဘယ္တံုးကေရာက္လဲ” ဟုေမးျပီးသည္ ႏွင့္ ခင္မင္ေသာ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြလိုရင္းႏွီးသြားၾကပါသည္၊ ဆရာၾကီးမွာ စာေပဗဟုသုတ ႏွင့္ပါတ္သက္ျပီး ေမးခြန္းေမးလ်င္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတတ္သည္၊ ဆရာေဒါက္တာခင္ေမာင္ညြန္႔မွာ သတင္းစာတြင္ အမွတ္တမဲ့ ဖတ္မိေသာသူ႔ေဆာင္းပါးတခုအေၾကာင္းေမးမိရာ၀မ္းသာအားရေျဖရွာပါသည္၊ ဆရာၾကီးေဒါက္တာ လွေဖလာစဥ္ကမူ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္မွာသူ႔စာအုပ္ကိုတင္ထားတာေတြ႔သျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္သြားရွာသည္၊
ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္သို႔ လာဘူးသူမ်ားတြင္ ရာထူးအၾကီးဆံုးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး၏မိတ္ေဆြ က၊စ၊ထ မႈးၾကီးလာတံုး ကျဖစ္ပါသည္၊ ေရွ႔ေျပးစံုစမ္းသူက ကစထ မႈးၾကီးလာမယ္လို႔မေျပာ၊ ဘယ္သူရွိသလား၊ ဆိုင္ဖြင့္သလားဟုသာ အမွတ္တမဲ့ေမးသည္၊ ထိုစဥ္ ကကြ်န္ေတာ္သည္ အခမ္းထဲမွာ ေနာက္ VIP တေယာက္ကို ဧည့္ခံေနေလရာ ကစထ မႈးၾကီးမွာ ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္ မတ္တတ္ရပ္ျပီးသာစကားေျပာသြားရေလသည္၊ ျမန္မာျပည္မွာဆို သူ႔ကို စကားေျပာဘို႔ မဆိုထားႏွင့္ လူျမင္ရဘို႔ကို မျဖစ္ႏိုင္ပါေပ၊
ဤနည္းျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ရံုးခမ္းသို႔ အပ္ခ်ည္ျမွင္ ဆရာေတာ္ၾကီးလည္း မပ်ံလြန္မွီက ေရာက္လာခဲ့ဘူးသည္၊ ဒကာ တေယာက္က ဆရာေတာ္ကို လွည့္လည္ျပရင္း ဆရာေတာ္ကို ဆြမ္းကပ္ခ်င္၍ ရံုးခမ္းကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးပါဟု ေျပာလာသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ က၀မ္းေျမာက္၍မဆံုး၊ ဆရာေတာ္ၾကီးကို ဦးခ်ခြင့္ ရလိုက္သည္၊ ဆြမ္းကပ္ခြင့္ရ လိုက္သည္၊ ဆရာေတာ္ၾကီးက အသက္ ၅၀ ျပည့္လ်င္ ေလာကီအလုပ္ကို စြန္႔၍ ေတာထြက္ေတာ့မည္၊ တကိုယ္တည္းေနျပီး တရားရွာေတာ့မည္ဟု မိန္႔သည္၊ ဆရာေတာ္၏ေမြးေန႔ပြဲကို ေဖဖ၀ါရီလက က်င္းပသည္ဟု ၾကားလိုက္ရသည္၊ မေရွးမေႏွာင္းမွာ ဆရာေတာ္ၾကီးပ်ံလြန္ေတာ္မူရွာျပီဟု ၾကားၾကရေလသည္၊
ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္က ကြ်န္ေတာ့္ရံုးခမ္းမွာ အက်ယ္ၾကီးမဟုတ္၊ ဧည့္သည္ထိုင္ဘို႔ ခံုက တလံုးသာေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ခ်ထားႏိုင္သည္၊ ဧည့္သည္မွာ အေဖၚပါလာပါက နံရံမွာကပ္ေထာင္ထားရေသာခံုကို ဧည့္သည္ကိုယ္တိုင္က ယူျပီး ခ်ေပးၾကရသည္၊ သံုးေယာက္ဆိုပါက မတ္တပ္သာရပ္ေပေရာ့၊ မျဖစ္မေန ထိုင္ရမည္ ဆိုေသာ္ အျပင္မွ တေယာက္က ခံုကိုမယူလာျပီး ခင္းေပးရေလသည္၊ ဇနီးျဖစ္သူမွာ ဧည့္သည္လာ လ်င္ အလြန္ေပ်ာ္သည္၊ ေကာ္ဖီဘယ္လိုေသာက္သလဲမေမး၊ ေဖ်ာ္ျပီးခ်ေပးတတ္သည္၊ ဧည့္သည္က ေကာ္ဖီကို ျငင္းလ်င္ ကြ်န္ေတာ္ သာေသာက္ရေတာ့သည္၊
ေအာင္ေက်ာ္မင္းဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ ပါကင္ဆန္၀င္ေနျပီဟု အတူပါလာေသာသမီးက တိုးတိုးေလးေျပာ သည္၊ သူသည္ကြ်န္ေတာ့္စားပြဲကို သေဘာက်ႏွစ္ခ်ိဳက္ခါ မင္းစားပြဲမွာ ငါထိုင္မယ္ကြာဆိုျပီး ေန႔တိုင္း လာေန ေတာ့သည္၊ သူ႔ရံုးအလုပ္ေတြလုပ္စရာရွိတယ္ဆိုျပီး စားပြဲေပၚမွာ သူ႔စာရြက္ေတြကို ျဖန္႔ခ်တတ္သည္၊ တၾကီမ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္မွ သံုးၾကိမ္ ျဖစ္လာေသာ္ “သူငယ္ခ်င္းငါ့ဧည့္သည္လာစရာရွိတယ္ “ဟု ေျပာရေတာ့သည္၊ ထို႔ေနာက္ သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးကာကြ်န္ေတာ့္ ထံသို႔ တေခါက္မွ ေရာက္မလာေတာ့ေခ်၊
ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ကိုေအာင္ျမင့္ဦးဆိုေသာမိတ္ေဆြ တေယာက္ရွိသည္၊ သူသည္စကားေျပာလ်င္ ပရိယါယ္မပါ တဲ့တိုးၾကီးေျပာတတ္သည္၊ ဖံုးဆက္လ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ျခင္းမရွိ သူလိုခ်င္တာကိုေတာက္ေလွ်ာက္ၾကီး ေျပာေတာ့ရာနားေထာင္သူေတြက သူဘာေျပာတာကိုနားလည္ဘို႔ မဆိုထားဘိ၊ ဘယ္သူေျပာေနတယ္ဆိုတာ ကို သိေအာင္ၾကိဳးစားေနၾကရရာ အေၾကာင္းမသိမီွ အေတာ္အခက္ၾကံဳၾကရ၏၊ ကိုေအာင္ျမင့္ဦးသည္ စကားေျပာရာမွာ အလြန္ရိုးသားသလို ကြန္ပ်ဴတာပညာမွာမူ အံ့ၾသရေအာင္ကြ်မ္းက်င္ေလသည္၊ သူသည္မိမိ ဖါသာ တတ္ေအာင္သင္ျပီးကြန္ပ်ဴတာျပင္သူျဖစ္သည္၊ အိုင္သရီး၊ အိုင္ဖိုက္၊ ၀င္းဒုိးဆဲဗင္း၊ အိတ္ ဆိုတာေတြကို အလက္ထေရာနစ္အင္ဂ်င္နီယာေတြ ေငးေနေလာက္ေအာင္ေျပာႏိုင္ေလသည္၊
တေန႔ ဆိုင္သို႔ေရာက္သြားရာ ကြ်န္ေတာ့္ရံုးခမ္းတြင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ေလးငါးလံုးျပန္႔က်ဲ ေနျပီး ထိုင္ခုံသို႔ေရာက္ ေအာင္ကြ်န္ေတာ္မသြားႏိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို ႏွင္ မထုတ္ရက္ပါ၊ ေရွ႔မွာ၊ေဘးမွာက သူ႔မိတ္ေဆြေတြ ေစာင့္ေန ၾကသည္၊ သူသည္ကြန္ပ်ဴတာကိုအခမဲ့ျပင္ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္၊ ကြမ္းတ၀ါး၀ါး၊ ရယ္တျပံဳးျပံဳးျဖင့္ သူ ကြန္ပ်ဴတာ ျပင္ေနသည္မွာ ပ်င္းစရာမရွိ၊ ထိုအခ်ိန္မွာလာေသာ ကြ်န္ေတာ့္ ဧည့္သည္ကိုမူ ကြ်န္ေတာ္သည္ အျပင္ တေနရာ သို႔ေခၚထုတ္ျပီးဧည့္ခံရေလသည္၊
(၄)
အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္သို႔ေရာက္လာၾကေသာဧည့္သည္အေရအတြက္မွာ ပိုပိုမ်ားလာျပီး ေရတြက္ျခင္းငွာ၊ ေရးခ်မွတ္ထားျခငး္ငွာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပ၊ လိပ္စာကဒ္ျပားေတြပင္ စံနစ္တက် မသိမ္းႏိုင္ ေလာက္ ေအာင္မ်ားလာေလသည္၊ ကာလၾကာေသာ္ ကဒ္ေတြေပၚမွာ ဘယ္တံုးက၊ ဘာလုပ္တဲ့ဆရာ စသည္ ျဖင့္ အတိုေကာက္ေတြ ေရးမထားလ်င္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဟုမသိႏိုင္ေတာ့ေပ၊ျပင္သစ္လို Rendezvous မွာ လမ္းဆံုလမ္းခြ၊ လူတို႔ေတြ႔ဆံုရာေနရာဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္က ဆိုင္နာမည္ကို Rendezvous (ေရာင္ေဒးဗူး) ဟုေျပာင္းရေအာင္ပါဟု ဇနီးသည္ကို အၾကံျပဳသည္၊ သူက “ရွင့္အလုပ္ကေစ်းသည္၊ ရွင္လုပ္ရမဲ့အလုပ္က ေစ်းေရာင္းတဲ့အလုပ္၊ သိပ္စိတ္ကူးမယဥ္ပါနဲ႔ “ ဟုဆိုကာ ပယ္ခ်ေလသည္၊