ဇူလိုင္ ၂၆၊ ၂၀၁၄
(၁)
၁၉၇၅ ခုကြ်န္ေတာ္ပဥၥမႏွစ္အေရာက္မွာ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ အတြက္ဘြဲ႔ယူ စာတမ္းျပဳစုၾကရမည္ဟု စံနစ္ကို ျပင္ဆင္လိုက္ေလသည္၊ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာေအာင္ၾကီး လက္ထက္မွာျဖစ္ပါသည္၊ နိုင္ငံတကာ တကၠသိုလ္ မ်ား စံႏႈံး အရဆိုပါက ဤကိစၥ ျဖစ္သင့္ သည္မွာၾကာပါျပီ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ႏွစ္တ၀က္ ကို စာသင္ခမ္းမ်ား သို႔ သြားရန္မလိုေတာ့ဘဲ စာတမ္းကိုသာျပီးေအာင္ျပဳစုၾကရမည္ျဖစ္ပါ၏၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာဌာနမွာ “စြမ္းအား” ႏွင့္ “ဆက္သြယ္ေရး” ဟူ၍ လိုင္း ႏွစ္လိုင္း ခြဲထား ပါသည္၊ ပထမ ေလးႏွစ္မွာ စာအတူတူ သင္ၾကရျပီး ပဥၥမႏွစ္ေရာက္ေသာ္ အတန္းခြဲ ၍သင္ၾကရပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပဥၥမ ႏွစ္အေရာက္မွာပင္ “ဆက္သြယ္ေရး” ကို “အီလက္ထေရာနစ္” ဟူ၍အမည္ေျပာင္းသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ B.E (Communication) မွ B.E (Electronics) ဘြဲ႔ ရၾကမည့္ ဒုတိယ အသုတ္ ျဖစ္လာပါ သည္၊ ႏွစ္၀က္ စာေမးပြဲ ျပီးသြာေသာအခါ စာတန္း ေရးဘို႔သာျပင္ဆင္ ရပါေတာ့သည္၊ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ တတြဲ တြဲျပီး ဆရာတဦးစီႏွင့္ တာ၀န္ ခြဲေပးပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ပါတနာမွာ ေမာ္လျမိဳင္သား ကိုေအး ျဖစ္ပါသည္၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ၂၂ ေယာက္မွ်ရွိရာ စာအေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္မွာ တျခား ဆရာေတြႏွင့္က်ျပီး ကိုေအးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္မွာ ေဒါက္တာ၀င္းတင္ႏွင့္ က်ပါသည္၊ ဆရာသည္ ခပ္ညံ့ညံ့ ေက်ာင္းသားစံုတြဲ ကိုၾကည့္ခါ စိတ္ဓါတ္က်သလားမဆိုႏိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စာတမ္းေခါင္းစဥ္ အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔လဲစဥ္းစားခဲ့ ပါ သူလည္းစဥ္းစားေပးမည္ဟု ေျပာသည္၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဆရာဘယ္ႏိုင္ငံကဘြဲ႔ရခဲ့မွန္းမသိ၊ ဘာႏွင့္ဘြဲ႔ရခဲ့သည္ဆိုသည္ကိုလည္း စံုစမ္းရေကာင္းမွန္း မသိ။ မိမိဘာသာ ဘာလုပ္မည္ဟုေျပာတတ္ရန္ကား ေ၀လာေ၀း၊ ေခါင္းစဥ္ကို “ဆရာဘဲ ရွာေပးပါ” ဟုေျပာၾကရသည္၊ ဆရာေပးလိုက္ေသာေခါင္းစဥ္မွာ ထရိုပိုဆဖီးယား ဆက္သြယ္ေရးစံနစ္ ( Tropospheric Communication) ျဖစ္ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ ၾကည့္ခါ နားသာေထာင္ ေနၾကရသည္၊ ဆရာဘာေတြေျပာေနသလဲ မသိ၊ “မင္းတို႔ တတ္ႏိုင္တာရွာခဲ့ “ဟု ဆရာက ႏွစ္ပါတ္အခ်ိန္ ေပးသည္၊
ယခုေခတ္ မိုကၠရိုေ၀့ ဆက္သြယ္ရာတြင္ စေလာင္းႏွစ္ခုမွာ တခုႏွင့္တခုလွမ္းၾကည့္လ်င္ျမင္ေနရေသာ Line of Sight ဆက္သြယ္ေရးစံနစ္ျဖစ္ပါသည္၊ ယခု ရန္ကုန္ႏွင့္ ထား၀ယ္ ဆက္သြယ္ ရန္ မွာ Line Of Sight မဟုတ္ပါ လွမ္းၾကည့္လ်င္ မျမင္ႏိုင္ပါ၊ စေလာင္း၂ ခုကို ကမၻာ ေျမျပင္အေပၚ ၁ရ ကီလိုမီတာခန္႔ အျမင့္မွာ ရွိေနမည့္ ေလထု ထရုပိုစဖီးရားထဲ မွာဆံုေအာင္ခ်ိန္ထားမည္၊ Transmitter မွလာေသာ ေရဒီယိုလိႈင္းသည္ Receiver ဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္ ထရိုပိုစဖီးရားထဲမွာ Handshake လုပ္ယူ ရမည္ျဖစ္ ပါသည္၊
စက္မႈတကၠသိုလ္ပင္မ အေဆာင္ကို နံပါတ္ ၁ ေဆာင္ဟုေခၚျပီး ၂ မွာ ညာဘက္ေဘးကအေဆာင္၊ ပင္မေဆာင္ ၏ ေနာက္ဖက္ရွိ အေဆာင္ နံပါတ္ ၄ မွာ ဆရာသည္ ဂ်ပန္ျပန္ တျခား ေဒါက္တာဘြဲ႔ရ ဆရာ တေယာက္ႏွင့္ တခမ္းထဲ မွာ အတူတူထိုင္ပါသည္၊ ဆရာသည္ေဖၚေရြသူမဟုတ္၊ အေနအထိုင္တည္သည္၊ စာႏွင့္ပါတ္သက္ လာ လ်င္မူကား အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ေျပာတတ္သည္၊ စီးကရက္ကေသာက္ လိုက္ေသးသည္၊ စာသင္လ်င္အျမဲ တိုက္ပံု၀တ္ထားျပီး တခါတရံ ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာေပးခါ အၾကာၾကီး သင္ပုန္းေပၚမွာ တြက္ခ်က္ေနတတ္သည္၊
ေယဘူယ်အားျဖင့္ဆိုေသာ္ ဆရာေတြ လက္ခ်ာေပးေနလ်င္ အမွီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မလိုက္ႏိုင္ပါ၊ ဆရာကေက်ာ ေပးေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္။ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ စလိုက စမည္၊ ပန္းခ်ီ ကာတြန္းေတြဆြဲမည္၊ အတန္း ျပီးလ်င္ လစ္ၾကဘို႔ တိုင္ပင္လ်င္ တိုင္ပင္မည္၊ စာေမးပြဲ နီးလာမွ စာေတြကို နားလည္ေအာင္လုပ္မည္၊ မွတ္ၾက က်က္ၾကမည္၊ အသဲအသန္ ေမးၾကျမန္းၾကမည္၊
စာတမ္းေရးျခင္းမွာ အခ်ိန္ဆြဲ၍ မရႏိုင္ေပ၊ နားမလည္လို႔ကလည္းမျဖစ္ေပ၊ ဆရာ့ထံ ႏွစ္ပါတ္အတြင္း ဘာေရး မည္ ဘာလုပ္မည္ဟု ဆိုသည္ကို အေၾကာင္းျပန္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သည္စာၾကည့္တိုက္ သို႔ေျပးၾက ရေလသည္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္တြင္ ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ ရွိပါသည္၊ သူသည္ ေက်ာင္းသား ေတြကို သားသမီးေတြလို ေစာင့္ေရွာက္ အလိုလိုက္သည္၊ သူ႔ကို အပူကပ္လ်င္ အျမဲတေစ အကူအညီေပးတတ္ သည္၊ သူလည္းကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္တာကိုရွာမေပးႏိုင္၊ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကို ဗဟိုသုေတသန ဌာန (CRO) စာၾကည့္တိုက္ သို႔သြားရန္ ညႊန္လိုက္ေလသည္၊
သုေတသန ဌာနမွာ ရန္ကင္း ကမၻာေအး လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ရွိသည္၊ စာၾကည့္တိုက္ အေဆာက္အဦ ဟူ၍သတ္သတ္မရွိ၊ ရံုး ၀န္ထမ္းေတြထိုင္ေသာ အခမ္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာ စာအုပ္ဗီရိုေတြ ကို နံရံ ကပ္ေထာင္ထား ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္၊ ေသာ့ကိုင္သူက ေနရာမွာ မရွိတာကမ်ားသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အခ်ိန္ကေလးရသခိုက္မွာ တက္သုတ္ရိုက္ ကူးၾကရသည္၊ မိတၱဴကူးစက္ဆိုတာမၾကားဖူးေသး၊ IEEE ေခၚ နယူးေရာ့ အင္ဂ်င္နီယာ အသင္း ထုတ္ ဂ်ာနယ္ ေတြ ကို တအုပ္ျပီးတအုပ္ဖြင့္ျပီးရွာၾကရပါသည္၊ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ေတြ ကတည္းက သူတို႔ဆီမွာ ဤဆက္သြယ္ေရး စံနစ္ ကို သံုးေနၾကပါျပီ၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ မတတ္တတတ္ အဂၤလိပ္စာ ကေလးႏွင့္ ပထမ Chapter ကိုေရးၾကသည္၊ ဆရာသည္ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ေရးလာေသာ စာကို ၾကည့္ခါ မင္နီႏွင့္ နီရဲေနေအာင္ လိုင္းေတြဆြဲျပီးျပင္ပါေလသည္၊ “ဆရာက အဂၤလိပ္လို ေရးတာကို မၾကိဳက္ဖူးေနာ္” ဟု ကိုေအးက အကဲခတ္သည္၊ ေနာက္တေခါက္သြားေတာ့ ဗမာလို ေရးသြား ၾက သည္၊ ဆရာႏွင့္အဆင္ေျပသြားၾကပါသည္၊ အၾကံေတြေပးသည္၊ ဘာလုပ္လိုက္ပါဟု ခိုင္းသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လည္းဆရာခိုင္းသလိုျဖစ္ေအာင္ ၾကိိဳးစားလုပ္ပါသည္၊
ဆရာက ဂရပ္တခုဆြဲခိုင္းသည္၊ ေလးငါးၾကိမ္မက ခိုင္းေသာ္လည္း စာတမ္းသာ ျပီးသြားသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မလုပ္မိေပ၊
ကြ်န္ေတာ့္အခမ္း ပါတနာမွာ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိသည္၊ ထိုမိန္းကေလးသည္ ေဆးသုေတသန ဌာနႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရွိသည္၊ ေဆးသုေတသနဌာနတြင္ မိတၱဴကုးစက္ တစ္လံုးရွိ ရာကြ်န္ေတာ္တို႔ က မိတၱဴ ကူးလာေသာ ပံုတပံုကို ဆရာ့အားသြားျပမိသည္၊ ထိုအခ်ိန္က မိတၱဴကူးစက္ ဟူ၍ အျပင္မွာမရွိေသးပါ၊ ဆရာ က ဘယ္မွာကူးတာလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကခပ္၀ါး၀ါးသာေျဖရေလသည္၊ ေနာက္ဆရာ့တပည့္ေတြ၊ ဆရာ့ အသိ ဆရာေတြကို မိတၱဴကူးစရာ ရွိလ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ထံလႊတ္ေလသည္၊ ပထမေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ကူညီရွာပါ သည္၊ တစ တစ မ်ားလာေသာအခါ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ “ဒီအေၾကာင္းမေျပာပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ” ဟု တားျမစ္ေလ သည္၊ ေနာင္ ေလးငါးႏွစ္ၾကာ ဆရာႏွင့္ ျပန္ဆံုေတာ့ ဆရာသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အရည္အေသြးေကာင္းလွေသာ ထိုေကာ္ပီကူးစက္ အေၾကာင္းေျပာတံုး ရွိေသးသည္၊
သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာတမ္းျပီးပါသည္၊ ဆရာက မီးစိမ္းျပလိုက္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္ႏွိပ္စက္ ရိုက္မည့္လူကိုရွာၾကရသည္၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ အေဖမွာ ေဆာက္လုပ္ရးဌာနတြင္ အရာရွိ ၾကီးျဖစ္ရာ သူ႔ရံုးမွ စာေရးမေတြကို Gasterner ေဖါက္ခိုင္းရတာကိုမွတ္မိေနသည္၊ စုစုေပါင္း ၁၀ စံုေလာက္ ေသာ စာအုပ္ေတြမွာေရႊစာလံုး အဖံုးေတြႏွင့္သားနားလွပါ သည္၊ ထိုစာအုပ္ေတြျဖစ္လာေအာင္ပိုက္ဆံ ဘယ္ ေလာက္ ကုန္လိုက္ရသည္ ကိုကြ်န္ေတာ္မသိ၊ ကုန္က်သမွ်ကို ကိုေအး ကေပးေလသည္၊
စာတမ္းကို Defend လုပ္ရတာလည္းဘာမွ မခက္ခဲပါ၊ ဆရာေတြ Judge ေတြထဲမွာ မ်က္ႏွာစိမ္းမပါ၊ ကိုယ့္ေက်ာင္းက ဆရာေတြခ်ည့္ျဖစ္သည္၊ အခုေခတ္လို Power Point ေတြ Slide show ေတြ ေတာ့ဘယ္ပါ ပါ့မလဲ၊ ဆရာက သူဆြဲခိုင္းေသာ ဂရပ္ကို မဆြဲေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုကာ အပစ္တင္ေလသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လည္းဆရာေျပာမွ ထိုဂရပ္ကို ဆရာ လြန္စြာတန္ဘိုးထားမွန္းရိပ္မိၾကေတာ့သည္၊ ဆရာကကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဂုဏ္ထူးမွတ္ မေပး၊ ဂုဏ္ထူးက အမွတ္ ၃၀ ဆိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၂၉ မွတ္ေပးေလသည္၊
(၂)
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဆရာ ေဒါက္တာေအာင္ၾကီးကို တၾကိမ္ဘဲ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္စကားေျပာဘူးေလသည္၊ ဆရာက ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ စာေရးသူေတြကို ေခၚျပီးစကား ေျပာသည္၊ မင္းတို႔မွာ Talent ရွိတယ္ မင္းတို႔ ၾကိဳးစားၾကပါ ဟုအားေပးသည္၊ ထို႔ေနာက္ သူ႔အိမ္က အုန္းပင္မွ အုန္းသီးတက္ခူးေသာ ေက်ာင္းသားအေၾကာင္း ကိုေျပာျပ ေလသည္။
ညည့္နက္သန္းေခါင္မွာ အုန္းပင္ေပၚတက္ခူးတာဆိုေတာ့ သူခိုးလို႔ ဘဲေျပာရေတာ့မည္၊ ေက်ာင္း သား နာမည္ကို ဆရာၾကီးက ေျပာေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ေပ၊ အုန္းပင္ေျခရင္းမွာ ခူးထားေသာ အုန္းသီးေတြႏွင့္ ဓါတ္မီးကိုင္ကာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာေသာ ဆရာႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးေလသည္၊ ဆရာက “ ေဟ့ မင္းအုန္းသီးေတြယူသြား “ ဆိုျပီး ေပးလႊတ္လိုက္ပါသည္၊ ေနာက္တေန႔ ဆရာ့ ရံုးခမ္းကို ထိုေက်ာင္းသား အေရာက္သြားျပီး ဆရာၾကီး ကို ေက်ာင္းမထုတ္ပါရန္ေတာင္းပန္ေလသည္၊ ဆရာၾကီး က “ ေတာက္တီး ေတာက္တဲ့ ကြာ၊ ေက်ာင္းမထုတ္ပါဘူး၊ သြား စိတ္ေအးေအးေန “ ဆိုျပီးလႊတ္လိုက္ပါသည္၊ မိဘ သည္ မိမိ သားသမီး အား အုန္းသီး ခူးေသာေၾကာင့္ဆိုကာဘယ္မွာ ေက်ာင္းထုတ္ရ ပါမည္နည္း၊
တခါက စက္မႈတကၠသိုလ္အသင္း ႏွင့္ ၀ိဇၹာသိပံၸအသင္းတို႔ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားၾကရာတြင္ စက္မႈ တကၠသိုလ္ ကအမွတ္ျပတ္ႏွင့္ရံႈးေနသည္၊ ပြဲျပီးရန္ ၁၅ စကၠန္႔ အလိုမွာ မီးပ်က္၍လား၊ ပရိတ္သတ္ ဆူ၍ လားမသိ ပြဲဖ်က္လိုက္ရေလသည္၊ တဖက္က ပြဲကျပီးသေလာက္ျဖစ္ေနပါျပီ၊ သူတို႔ႏိုင္သည္ဟုဆိုသည္၊ ဆရာက အရႈံးမေပး၊ ၁၅ စကၠန္႔ဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ႏိုင္တာဘဲဟု ဆိုကာ ေနာက္တၾကိမ္တြင္ အစက ျပန္ကစားၾကရေလသည္၊
တခါေသာ္ မ၊ဆ၊လေခတ္ အစိုးရက၊ ဗိုလ္မႈးၾကီးလွဟန္၊ပညာေရး၀န္ၾကီး ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း၊ လမး္စဥ္ပါတီ ျပန္ၾကားေရး မွ ဦးတင္ထြန္း ဦးစီးျပီး ထိုေခတ္က ပေဂး ပုဂၢိဳလ္ၾကီး ေတြကို ေက်ာင္းသား ေတြ သေဘာထား ကို စနည္းနာရန္ ေက်ာင္းသို႔လႊတ္လိုက္ေလသည္၊ ထိုေခတ္ လမ္းစဥ္ လူငယ္ အဖြဲ႔ကလည္း ေက်ာင္းေဆာင္ ထမင္း ဟင္းမေကာင္းတာ ပဲဟင္း ခ်က္တာေတြကို တင္ျပရန္ ဇတ္တိုက္ ထား ေလသည္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္က တေယာက္ပဲ ေျပာရေသးသည္၊ ေက်ာင္းသားေတြက လူၾကီးေတြ မေကာင္း တာ ခ်စားတာ စံနစ္ၾကီး ယိုယြင္း ပ်က္စီေနတာေတြကို တေယာက္ျပီးတေယာက္ ပံုစံ တမ်ိဳးစီ ႏွင့္ ေျပာၾကေလသည္၊ ပြဲသည္ဆူညံျပီး ၾသဘာ သံေတြညံေနေလသည္၊
တေယာက္က ထတဲ့ျပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ရာဇာပလႅင္ ေအာက္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ က်ည္ဆံေတြ၊ ေသြးေတြ၊ လူေတြရဲ့ အေလာင္းေတြဘဲ ေတြ႔ ၾကရမွာဘဲ ဟုေျပာေလသည္၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ မ၊ဆ၊လ အစိုးရကို အဘယ္သူ သည္ ထိုသို႔ေျပာရဲ ၾကပါမည္နည္း၊ ဆရာေဒါက္တာေအာင္ၾကီးက မင္းတို႔ ေတာ္ေလာက္ျပီ၊ ေနာက္ထပ္ “တစ္ေယာက္ ဘဲေျပာေတာ့ကြာ” ဟုဆိုကာ ပြဲ ကိုအတင္းသိမ္းရေလသည္၊ စက္မႈတကၠလိုလ္ မွ ေက်ာင္းသား ေပါငး္ ၃၃ ေယာက္က ထေျပာလိုက္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ သူတိုအျပန္မွာ စိတ္ဓါတ္ေတြ တက္ၾကြေနေသာ ေက်ာင္းသားလူအုပ္သည္ VIP ကားမဲၾကီးေတြကို ၀ိုင္းထားၾကေလသည္၊ ဗိုလ္မႈးၾကီးလွဟန္ တို႔အဖြဲ႔ သည္ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသား ထုထံ သြားျပီး နားေထာင္ရမည့္အစီအစဥ္ေတြ ကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ၾကရေလသည္၊
ဆရာ ေဒါက္တာေအာင္ၾကီးသာ ကားေတြေရွ ႔ကလမ္းေလွ်ာက္ျပီး လမ္းရွင္းမေပးဘူးဆိုလ်င္ ထိုေန႔ကပြဲပ်က္ ေလာက္ သည္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ သမိုင္းသည္ တမ်ိဳးတမည္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေလသည္၊ ထိုအခ်ိန္ကစျပီး စက္မႈ တကၠသိုလ္ကို သူပုန္းေက်ာင္းဟု အစိုးရ က သတ္မွတ္လိုက္ဟန္တူသည္၊ တကယ္ကကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ စက္မႈအတတ္ႏွင့္ ပုစၥာေျဖရွင္းရာတြင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ျမင္တတ္၊ၾကည့္တတ္ေအာင္သာ သင္ေပးပါသည္၊
ထိုအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ထူေထာင္ရာတြင္ အိမ္ေတြေဆာက္၊ တံတား ေတြထိုး၊ လမ္းေတြေဖါက္၊ တည္ေဆာက္ေရး၊ ျပဳျပင္ေရး ထူေထာင္ေရး ေတြသာလုပ္ၾကမည့္သူမ်ားျဖစ္ပါသည္၊ နိုင္ငံ စည္းစိမ္ ဥစၥာမ်ားကို အလြဲသံုးစားလုပ္ရန္ သင္ေပးလိုက္ေသာ ေက်ာင္းလည္းမဟုတ္၊ အစိုးရ မေကာင္းလ်င္ ေက်ာင္းသားဆိုသူေတြကေတာ့ ဆန္႔က်င္ၾကမွာ ေသခ်ာပါသည္၊
ေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားေတြက ခ်စ္ေသာပုဒ္မႏွင့္ ဆရာၾကီးကို အလုပ္မွ ျဖဳတ္လိုက္ဟန္တူသည္၊ ဆရာၾကီး လုမၼနီ မွာအလုပ္သြားလုပ္သည္ဟုလည္းၾကားရသည္၊ သတၱဳခ်ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ လူေတာ္လူေကာင္းေတြ မွာ ေကာင္းတာေတြကို လုပ္ခြင့္ မရတာကိုဘဲ ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုရင္းျဖစ္ပါသည္၊
(၃)
ေနာက္ပိုင္းျပန္ေတြးၾကည့္မွ တကၠသိုလ္တြင္စာတမ္းျပဳစုရျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမင္ၾကရေလ သည္။ အင္ဂ်င္နီယာဆိုသည္မွာေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လုပ္ငန္းခြင္မွာျပသနာေတြ ကိုေျဖရွင္းၾကရေလသည္၊ မသိတာ ကိုသိေအာင္လုပ္၍ မတတ္တာကိုတတ္ေအာင္သင္ၾကရပါသည္၊ စာတန္းေရးရျခင္း မွာထိုအေလ့အထ ကို သင္ ၾကား ေပးလိုက္ျခင္းပင္၊ ယခုအခ်ိန္သည္ စက္မႈတကၠသိုလ္ကို ျပန္လည္ထူေထာင္ေနခ်ိန္လည္းျဖစ္ပါသည္၊ ယခုစက္မႈတကၠသိုလ္အသစ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပညာသင္ခဲ့ေသာေက်ာင္းၾကီးမွာ ျပန္ျပီးဖြင့္ေတာ့မည္ဟု ၾကား ေနရ ပါသည္၊ ဆရာ ဦးညီလွငယ္ ကဦးစီးျပီး ေက်ာင္းၾကီးျပဳျပင္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အရွိန္ေကာင္းေကာင္း ရေနျပီဆိုေသာ ၀မ္းသာစရာသတင္းေတြလည္း မျပတ္ၾကားေနရပါသည္၊
( တခ်ိဳ႔ကလည္း ဆရာ့ ပေရာဂ်က္ မွာ ဘတ္ဂ်က္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မရွိေသာ နာမည္သာရွိျပီး အလြန္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေသာ ပေရာဂ်က္ဟု ေ၀ဖန္ ေနၾကသူ ေတြလည္းရွိပါသည္၊ ဆရာသာသူ႔ ပေရာဂ်က္အေၾကာင္း အသိဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မည္၊ သံုးစရာ ပိုက္ဆံ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိလ်င္ကား ေက်ာင္းသစ္ စီမံကိန္းသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေသာ စီမံကိန္း သာျဖစ္ပါသည္၊ အစိုးရသည္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ျပဳျပင္ေရးဆိုသည္ကို ဂရုစိုက္ရေကာင္းမွန္းသိသူမဟုတ္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ကို လယ္ကြက္ေတြၾကားမွာသင္ၾကဟု တခါကပို႔ျပီးျပီ)
ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာေျပာစရာေလးေတြရွိလာပါသည္၊
ယခုအခ်ိန္မွာ Tropospheric communication ကို ဂူဂယ္ မွာရိုက္ၾကည့္ပါေသာ္ စာမ်က္ႏွာေပါင္း ၃သိန္း ဂေသာင္း ေက်ာ္ျပန္၍ လာပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္သည့္ စာတမ္းမ်ိဳးကို တထိုင္တည္းေရးေသာ္ ရႏိုင္ ပါလိမ့္မည္၊ ေခတ္ၾကီးႏွင့္ အခ်ိန္ေတြေျပာင္းလဲေနပါေလသည္၊ ကမၻာႏွင့္ ရင္ေဘာင္ တန္းၾကရပါလိမ့္မည္၊ ထိုအခါ ျပင္ပ ကမၻာၾကီးႏွင့္ ဆက္သြယ္ဘို႔လိုလာပါသည္၊
ကြ်န္ေတာ့္သားအၾကီးေကာင္မွာ စကၤာပူ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ကဖြင့္ေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတက္ခြင့္ ရသည္၊ ျမန္မာအတန္းႏွင့္ဆို ၉ တန္းအေရာက္မွာ ရုရွားပေရာ္ဖက္ဆာ တေယာက္ႏွင့္ သုေတသန ပေရာဂ်က္ တခုလုပ္ရသည္၊ ေလဆာေရာင္ျခည္ကို ခရစ္စတယ္အခ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ေရာင္ျပန္ ဟပ္ခိုင္းျပီး ရလာေသာ ေရာင္ျခည္ ကို သုေတသနလုပ္ရပါသည္၊ သူတို႔စာတမ္းျပီးခ်ိန္မွာ စိန္႔ပီတာစဘတ္ ျမီဳ႔မွာ သိပၸံ ျပပြဲတခုႏွင့္ သြားတိုက္ဆိုင္ ေလသည္၊ သူတို႔က ဖိတ္ေခၚေသာအခါ အသက္ ၂၀ မျပည့္ေသးေသာ ကြ်န္ေတာ့္သား သည္ ႏိုင္ငံ ရပ္ျခားမွ ကြန္ဖရင့္တခုကို သြားတက္ခြင့္ရလိုက္ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ ၉ တန္းတုန္းက ျမိဳ႔မွာ ရႊံ႔ေတြ ဗြက္ေတြထဲမွာ ေဆာ့ ေကာင္းတုန္းျဖစ္ပါသည္၊
စက္မႈတကၠသိုလ္တြင္ အင္တာနက္ ( IT) ဌာနၾကီးတစ္ခုဖြင့္လွစ္ဖို႔လိုပါသည္၊ ဟိုတံုးက စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ SPARK ဆိုေသာ ေရဒီယို ၀ါသနာရွင္မ်ားအသင္းရွိခဲ့ပါသည္၊ လိုင္းေပါင္းစံုမွ ေက်ာင္းသားေတြ ကို ေရဒီယို ပညာ၊ ျပဳျပင္နည္းေတြ သင္ေပးပါသည္၊ ထိုနည္းတူ ၀ါသနာပါသူေက်ာင္းသားေတြကို အင္တာနက္ ႏွင့္ Webpage ဒီဇိုင္း Software ေရးနည္း ပညာ ရပ္မ်ားမွာ ကိုသင္ၾကားေပး ၾကရပါမည္၊ ျပင္ပကမၻာ ၾကီး တေန႔တျခား ေျပာင္းလဲ တိုးတက္ေနသည္ကို အနာဂါတ္ေက်ာင္းသားေတြ သိဖို႔ အမွီလိုက္ႏိုင္ဘို႔ ေက်ာင္းသစ္ၾကီး ကစီစဥ္ ေပးပါဟု ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုရင္းျဖစ္ပါသည္၊ ကြန္ပ်ဴတာ Software Fortran IV ကိုကြ်န္ေတာ္တို႔ ပဥၥမႏွစ္ အေရာက္ မွာမွ သင္ေပးေသာ္လည္း ကြန္ပ်ဴတာ Software ေရးနည္းကို O Level ေျဖ မည့္ ကြ်န္ေတာ္သား အငယ္ကို စကၤာပူ ေက်ာင္းက သင္ေပးေနပါျပီ၊
စကၤာပူအမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္မွာ စာအုပ္ေတြထားေသာ စာၾကည့္တိုက္ရွိသလို တကမၻာလံုးကထြက္သမွ် ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြ ကိုဖတ္ရႈႏိုင္ေသာ ဒီဂ်ီတယ္ စာၾကည့္တိုက္လည္းရွိပါသည္၊ အင္တာနက္မွတဆင့္ သုေတသန စာေစာင္ မွန္ကမွ် မိမိအိမ္က ေနျပီးဖတ္ႏိုင္သလို လိုအပ္ေသာဖိုင္ေတြ ကို Download လုပ္ႏိုင္ၾကပါသည္၊ ေက်ာင္းသား ေတြအဖို႔ Online သင္တန္းေတြကလည္း အခ်ိန္မကုန္ အိမ္ကမထြက္ရဘဲ ဆရာေတြ၏ လက္ခ်ာေတြကို နား ေထာင္ ႏိုင္ၾကပါျပီ၊
တိုင္းျပည္၏သယံဇာတခြဲေ၀ သံုးစြဲေရး အနာဂါတ္စြမ္းအင္ လိုအပ္ခ်က္၊ စီမံကိန္းတခု လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ ကိစၥေတြ ကို ဘာမွနားမလည္ ပါးမလယ္ စီးပြားေရးသမား ေတြ လက္ထဲမွာ ထားလ်င္ ကိုယ္က်ိဳးနည္းၾကပါ လိမ့္မည္၊ ေက်ာင္းသားေတြ၏ အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ေတြ၏ အယူအဆ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိသူေတြ၏ အၾကံ ဥာဏ္ေပးခ်က္ အားလံုးကို စုေပါင္းျပီးမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၾကရပါမည္၊ အနာဂါတ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ေတြကို ေပၚလစီေရးရာေတြမွာ ပါ၀င္လာႏိုင္ေအာင္ ဆရာတို႔က က်ိဳးစားေပးေစလိုပါသည္၊
စက္မႈတကၠသိုလ္ တြင္ Humanity ကိုသင္ေပးေသာ ဌာနၾကီးတခုလည္းရွိေစခ်င္ပါသည္၊ ယေန႔ေခတ္သည္၊ ယေန႔ေခတ္မွမဟုတ္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈၾကီးသည္ အမ်ားႏွင့္ စုေပါင္း အလုပ္လုပ္ျခင္းျဖင့္သာ ေရွ႔သို႔ခ်ီတက္ရ ပါသည္၊ ဟိုလူႏွင့္ မျဖစ္ပါဘူး ဒီလူႏွင့္မျဖစ္ပါဘူးဆိုျပီး တြဲ မလုပ္ႏိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ၾကီးလည္း နစ္နာလွပါျပီ၊ ထိုဌာနၾကီးက လူေတြအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံတတ္ေအာင္ သင္ေပးေစခ်င္ပါသည္၊ စကၤာပူက ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ၾကီးမွာ ရာထူးေနရာမွ ခြင့္ယူကာ အေမရိကန္ တကၠသိုလ္၌ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားသြားေနျပီး ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေအာင္ ပညာသင္ခဲ့ျခင္းမွာ ဤသို႔ဆက္ဆံေရးကို တတ္ေအာင္ ပညာသင္ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ပါသည္၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ မွာဘြဲ႔ေတြ ရခဲ့ၾကေသာ္လည္း Debate လုပ္တတ္ေအာင္၊ စကား အေခ်အတင္ ေျပာတတ္ေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်ာင္း ေတြ ကသင္မေပး လိုက္ပါ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတကၠသိုလ္ မ်ားမွာေတာ့ အခ်င္းခ်င္း debate လုပ္တတ္ေအာင္ စကားေျပာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားၾကရသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ ပါသည္၊ သို႔မွသ ာေခါင္ေဆာင္ေကာင္း ဆိုတာေတြေပၚလာျပီး ျပသနာတိုင္းကို တိုင္တိုင္ ပင္ပင္ ညိွညွိႏိႈင္းႏႈိင္း ေျဖရွင္းတတ္ေသာ အေလ့အက်င့္ ကိုရပါမည္၊ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ေတြမွာ Management ဘာသာရပ္ကို မသင္မေနရ သင္ေပးမေပးကို ကြ်န္ေတာ္မသိ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စက္မႈ တကၠသိုလ္မွာေတာ့ ကေလးေတြကို အထူးျပဳသင္ေပးပါဟု ပန္ၾကားလိုပါသည္၊
(၄)
အခုေခတ္ အခု Facility ေတြႏွင့္ဆိုလ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ေနာက္တၾကိမ္ စာတမ္းျပဳစုရန္၀န္မေလးပါ၊ အရင္လို လည္းပင္ပန္း ေတာ့မည္မထင္ပါ၊ အခု ေခါင္းစဥ္ကို ဆရာတို႔က လက္ခံမည္ ဆိုလ်င္ “ Blueprint for New Institute of Technology in Yangon” ဟုအမည္ေပးခ်င္ပါသည္၊