ေခတ္၀န္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကို ေလွ်ာက္ျခင္း (၄+၅+၆)

ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ ၏ ကိုယ္တိုင္ေျပာ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း

(မူလ လြတ္လပ္တဲ့ အာရွအသံ ေရဒီယို အစီအစဥ္၊ မိုးမခ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း)

ဧၿပီ ၂၂၊ ၂၀၁၄

Photo by James Mackay

အပိုင္း (၄)

ဦး၀င္းတင္ရဲ႕ ဂ်ပန္ေခတ္အေတြ႕အၾကံဳေတြထဲမွာ ထက္ထက္သန္သန္ လႈပ္ရွားမႈတခုကေတာ့ အာရွလူငယ္အဖြဲ႕ထဲ ပါ၀င္ခဲ့ျခင္းပါပဲ ခင္ဗ်ာ။

ဦးဝင္းတင္ - အာရွလူငယ္ဆိုတာက သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ ဂ်ပန္ျပည္ကပါလာတဲ့ အၾကံဉာဏ္ေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ရဲ႕ အေလ့အထေတြပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြကို အကုန္လံုး အာရွလူငယ္ဆိုၿပီးေတာ့ စုစည္းတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔က တဖက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို ပုဂိၢဳလ္မ်ဳိးေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ား၊ သို႔မဟုတ္လို႔ ရွိရင္လည္း ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကေနၿပီးေတာ့ လူငယ္ဆိုတာဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ကို.. ဟုတ္လား၊ ဦးေဆာင္မယ့္ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္ကေန အားကိုးရမယ့္ ပုဂိၢဳလ္ေတြ၊ ဒီလိုလူေတြ၊ ဒီအင္အားေတြကို ငါတို႔.ေမြးျမဴရမယ္၊ ေလ့က်င့္ရမယ္၊ ပ်ဳိးေထာင္ရမယ္၊ ေခါင္းေဆာင္မႈလုပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားရမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြနဲ႔ ဒီအာရွလူငယ္ကို လုပ္တာပဲခင္ဗ်။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ထက္ထက္သန္သန္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီးကို ပါတာပဲခင္ဗ်။ အဲဒီ အေပ်ာ္လြန္ၿပီးေတာ့ပဲ ဟိုဟာဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕ကေန၀င္လုပ္၊ သူမ်ား မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္လည္း ၀င္လုပ္ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ တေန႔မွာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ တုိက္ေပၚကေန လိမ့္က်ေရာဗ်။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်ာ။

အာရွလူငယ္ကေနၿပီးေတာ့ ဦးစီးၿပီးေတာ့ အကယ္၍ ဗံုးေတြဘာေတြ က်ခဲ့ေသာ္၊ ဟုတ္လား၊ အိမ္ေတြဘာေတြမွာ မီးေလာင္တဲ့အခါမ်ဳိး၊ အတြင္းမွာရွိတဲ့လူေတြကို ကယ္ဆယ္ဖို႔ ေလ့က်င့္ခန္းေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ၊ ေစ်းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဦးသာလင္းတိုက္ဆိုတာရွိတယ္ဗ်၊ ႏွစ္ထပ္တိုက္။ အဲဒီမွာ ေရွ႕မွာ ေလသာေဆာင္လိုဟာမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က လူနာလုပ္တယ္။ ေလ့က်င့္တဲ့ နည္းနည္းခပ္ႀကီးႀကီးလူေတြက၊ အာရွလူငယ္ထဲပါတဲ့လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ထမ္းတယ္ဗ်။ အေပၚထပ္ကေနၿပီးေတာ့ ကယ္ဆယ္ရတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ကယ္ဆယ္တယ္လုပ္ၿပီးေတာ့ သြပ္ေတြေပၚကေန ေလွ်ာက္လာၿပီးေတာ့၊ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ေလွကားေပၚကို ပို႔ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထမ္းရာကေနၿပီးေတာ့၊ ေအာက္ကိုလည္း ခ်လည္းခ်ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က သြပ္ျပားေပၚနင္းတဲ့အခါက်ေတာ့၊ သြပ္ျပားေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္ လိမ့္က်ၿပီးေတာ့ ေအာက္ကိုလည္းက်လည္းက်ေရာ ကၽြန္ေတာ္ ခါးရိုးမက်ဳိးရံုတမည္ေပါ့ဗ်ာ။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ အိမ္ထဲမွာကို ႏွစ္လသံုးလေလာက္ ေနလိုက္ရတယ္။ အဲဒီဒဏ္ေတြဟာ ဒီအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၿပီးေတာ့ ထိုင္ႏိုင္ျပဳႏိုင္ သိပ္မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ခါးခဏခဏနာတဲ့အခါ အခုထက္ထိ က်န္ေနတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေလာက္အထိ က်န္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီအခ်ိန္က အာရွလူငယ္အဖြဲ႕မွာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကသူေတြဟာ ေနာင္တခ်ိန္မွာ တပ္မေတာ္နဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႕အတြင္း အေရးပါသူေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္လို႔လည္း ဦး၀င္းတင္က ေျပာပါတယ္။

ဦးဝင္းတင္ - ဥပမာ ဆိုပါေတာ့၊ ကိုညိဳဆိုရင္၊ ေနာက္ပိုင္းက်တဲ့ အခါက်ေတာ့၊ မဆလေခတ္က်တဲ့အခါက်ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ၀င္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေမာင္ညိဳဆိုတာ ျဖစ္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တခါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သားခ်င္းေတာ္တဲ့ ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးေက်ာ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဗိုလ္သင္တန္းဒုတိယပတ္တို႔ဘာတို႔ထိ ေရာက္သြားတယ္။ ႏိုင္ငံဂုဏ္ရည္ပထမဆင့္ ဆိုတာေတြ ျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေအးသြင္ ဆိုလို႔ရွိရင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးတို႔ ဘာတို႔ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့လူ ျဖစ္သြားတယ္။

သို႔ေသာ္ အာရွလူငယ္ဟာ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ အဲဒီေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕၊ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြကို ေမြးထုတ္တဲ့ဟာ၊ တိုင္းေရးျပည္ေရးစိတ္ဓာတ္ေတြကို ေမြးျမဴတဲ့ Ground ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ဟာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားေတြ႕တယ္ခင္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ရဆံုရေျပာရဆုိရတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အာရွလူငယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့တုန္းက ခံစားမႈမ်ဳိးေတြေပါ့ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို အဲလိုစိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ ေပၚေပါက္ေစခ်င္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္ေတြကို ဘာေျပာလဲ ဆိုလို႔ရွိရင္ (၈) ေလးလံုး ကာလႀကီးမွာ ထက္ထက္သန္သန္ႀကီးလုပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဟုတ္လား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး လုပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဒီေန႔ကာလမွာ ဒီအရွိန္ေတြ အမ်ားႀကီးေလ်ာ့သြားတယ္၊ စစ္အစ္ုိးရကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးဖိႏွိပ္မႈ၊ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်မႈ၊ စတာေတြေၾကာင့္ သူတို႔မွာ ေလ်ာ့ကုန္တယ္။ အဲလို ေလ်ာ့ေနေတာ့၊ အရင္တုန္းကလို ထက္ထက္သန္သန္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး သူတို႔ မလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ထထၾကြၾကြနဲ႔ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းေတာ့ တို႔ လုပ္သြားၾကရေအာင္၊ တိုင္းေရးျပည္ေရးကို၊ မင္းတို႔ေတြပဲ ေခါင္းေဆာင္ရမွာ၊ မင္းတို႔ေတြရဲ႕ အေမြေတြကို မင္းတို႔ဆက္ခံရမွာဆိုတာ ဒီေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတုန္း၊ အဲဒီ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ အာရွလူငယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ လူငယ္စိတ္ဓာတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သားခ်င္းေတြထဲကပဲ ဗိုလ္မင္းေခါင္လို ပုဂိၢဳလ္မ်ဳိးက ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ျဖစ္တယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မွဴးဆိုတဲ့ အဆင့္အတန္းမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္တခါ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးေတြျဖစ္တဲ့ ဗုိလ္ႀကီးမ်ဳိးေက်ာ္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြ၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေအးကိုလို ပုဂိၢဳလ္မ်ဳိးေတြ၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ညိဳဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ တလမ္းတည္းေနတာခင္ဗ်။ ဒီအက်ဳိးသက္ေရာက္မႈေတြဟာ ဘယ္လို ဆက္စပ္သြားလဲဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီေတာ္လွန္ေရးကာလဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု၀င္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့အင္အားေတြ အမ်ားႀကီးေပၚလာတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာကိုေျပးတဲ့အခါမွာ အကုန္လံုးစီစဥ္ေပးတယ္ခင္ဗ်။

အဲဒီ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစု လံုျခံဳေရးကို စီစဥ္ရတဲ့အေၾကာင္း ကလည္း ဂ်ပန္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီျပည္လမ္းေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕က ရထားလမ္းရွိတယ္၊ ကားလမ္းရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ေတြ ဆုတ္တိုင္းဆုတ္တိုင္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ကို ျဖတ္သန္းသြားတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အဘြားႀကီးကေနၿပီးေတာ့ ဦးေလးလို႔ေခၚရတဲ့ပုဂိၢဳလ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြအပါအ၀င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕က လူ (၃၀) ေလာက္ကို ဂ်ပန္က ၀င္ၿပီး လွံစြပ္ေတြနဲ႔ ထိုးသတ္သြားတာဗ်။ တၿမိဳ႕လံုးမွာ ျမင္မေကာင္းေအာင္၊ စကားစပ္မိလို႔ ျဖတ္ေျပာရရင္ ဒီအဘိုးႀကီးဆိုလို႔ရွိရင္ သူက လူတိုင္းကို ေမတၱာပို႔ေနတာ ေျမြကိုင္ရင္ ေျမြကိုေမတၱာပို႔၊ လူေတြ႕ လူေမတၱာပို႔ေပါ့ဗ်ာ ဟုတ္လား၊ ပိေတာက္ေတြပြင့္ေနတာေတြ႕ရင္ ပိေတာက္ေတြေမတၱာပို႔ စသည္ ေမတၱာပဲပို႔တဲ့ပုဂိၢဳလ္ဟာ ေနာက္ဆံုး ဂ်ပန္ကေန လွံစြပ္နဲ႔ထိုးသတ္သြားေတာ့ ဘာသာေရးဘက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ေၾသာ္ ေမတၱာပို႔ႏိုင္ပါေစ၊ ဒီပုဂိၢဳလ္ႀကီးဟာ ေသသြားတဲ့အထိ ေမတၱာတရားကိုပဲ ကိုင္စြဲႏိုင္ပါေစလို႔ တဖက္ကေနၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးတယ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။

တဖက္က ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဒီအဘိုးႀကီးက အမွန္က ေမတၱာပို႔ေနဖို႔ မေကာင္းဘူး။ ဒီေလာက္ ယုတ္မာတဲ့၊ ဒီေလာက္ကို ရက္စက္တဲ့ ဖက္ဆစ္ေတြ၊ ဂ်ပန္ေတြကို ဟုတ္လား၊ ေသခါနီးမွာေတာ့ ေမတၱာပို႔သြားဖို႔ မေကာင္းဘူး။ အနည္းဆံုး ေအာ္ဆဲသြားတာမဟုတ္ေတာင္မွ အံႀကိတ္ၿပီးေတာ့ သြားသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ တခါတေလ ခံစားရတယ္ဗ်။ အဲဒါေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း (၄၀) ေလာက္ကေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေငြတာရီလား၊ ျမ၀တီလားမွာမသိဘူး ေရးဖူးပါတယ္။ ေမတၱာရွင္ ဆိုၿပီးေတာ့။

ဦး၀င္းတင္တို႔မိသားစုကို ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြက ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္နဲ႔ (၁) မိုင္သာသာ ေလာက္မွာရွိတဲ့ ရွမ္းစုဆိုတဲ့ရြာကို စစ္ဒဏ္ေရွာင္ဖို႔ ပို႔ေပးခဲ့ရာမွာ ဦး၀င္းတင္ ထာ၀ရမေမ့ႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ေတြ႕တခုနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။

ဦးဝင္းတင္ - အဲဒီအခါမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ၾကားျဖတ္ေျပာရဦးမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္အင္းစိန္မွာေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ကရင္ဆိုတာ၊ သူတို႔မွာ သီးျခားစကားရွိတယ္၊ သီးျခားယဥ္ေက်းမႈရွိတယ္၊ ဒီလူေတြဟာ ငါတို႔ရဲ႕ တိုင္းရင္းသားေတြပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသလိုပဲ ဒုတိယအႀကိမ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ လူမ်ဳိးစုက ရွမ္းပဲခင္ဗ်။ ရွမ္းျပည္ကေနဆင္းလာတဲ့ ရွမ္းေတြဟာ၊ ဟုတ္လား၊ ဒီေနရာအထိေရာက္တယ္ဆိုတာ ဒါကေတာ့ မဆန္းဘူးဗ်၊ ၿမိဳ႕ေတြေရာက္တာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ေတြ က်တဲ့အခါက်ေတာ့ ပဲခူးရိုးမေက်ာမွာ ဟိုး ေပါင္းတည္၊ ျပည္တို႔ဘာတို႔ တ၀ိုက္ေလာက္အထိကို ကရင္ေတြ၊ ရွမ္းေတြဆိုတာ အမွန္ ေနေနတာပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ထင္တာက၊ ေၾသာ္ ရွမ္းဆိုတာ ရွမ္းျပည္မွာေနတယ္၊ ဟုတ္လား ကရင္ဆိုတာ ကရင္ျပည္နယ္က ေတာင္တန္းေတြမွာ ေနတယ္၊ သို႔မဟုတ္လည္း ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာ ေနတယ္ေပါ့၊ ဒီလုိသာ ထင္တာဗ်။ တကယ့္တကယ္က အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ပိုင္းက ရွစ္မိုင္ ကိုးမိုင္ေလာက္ ေ၀းတယ္ဗ်၊ ေတာင္ပိုင္းက၊ ပဲခူးရိုးမ၊ အဲဒီၾကားထဲမွာ ရြာေတြရွိတယ္ဗ်၊ အဲဒီရြာေတြထဲမွာ ကရင္ရြာေတြ ရွိရံုတင္မကဘူး၊ ရွမ္းရြာေတြလည္း ရွိတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္ေျပးသြားတဲ့ရြာက ရွမ္းစုဆိုတဲ့ ရွမ္းရြာေလးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းေတြအိမ္မွာပဲ ေနရတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ ညီမ၊ အငယ္ဆံုးညီမက အဲဒီႏွစ္မွာပဲ (၄၅) မွာပဲ ေမြးၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆယ့္ငါးႏွစ္သားေလာက္ ျဖစ္လာၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ ေနရင္းကေန တေန႔မွာ မနက္လည္းမိုးလင္းေရာ အကုန္လံုး ကေလးေတြ ၿငိမ္၊ ဘယ္သူမွ မလႈပ္နဲ႔ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားဆို၊ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲ စားရတယ္၊ ခါတိုင္းနဲ႔မတူတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိတယ္၊ ဘာမွန္းကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိဘူး။

တခ်က္ေလာက္၊ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ျဖစ္မယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါက်မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရာက္ေနတယ္၊ ဗိုလ္မင္းေခါင္နဲ႔ အတူလိုက္လာတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေတာ္လွန္ေရးခရီးေပါ့ဗ်ာ ဟုတ္လား၊ သရက္နယ္ထဲကိုသြားမွာ၊ သူရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးထြက္တဲ့ ခရီးမွာ၊ ပထမဆံုးစတည္းခ်တဲ့ၿမိဳ႕ဟာ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ဗ်။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဗိုလ္မင္းေခါင္ကေနၿပီးေတာ့ ေတာလမ္းကေနျဖတ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီရြာမွာ ၀င္တည္းတယ္။ တညလံုးသူတို႔ ရန္ကုန္ကေန ကားနဲ႔ေမာင္းလာတယ္။ ညေရာက္တယ္၊ မွီခိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာမွာခိုတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာဆို အဂၤလိပ္ စက္ေသနတ္နဲ႔လည္း ေတြ႕မွာ စိုးရတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ စစ္ဆုပ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ေတြနဲ႔လည္း တိုးမွာ စိုးတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ တည္းတယ္ဗ်။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အဲဒီမွာ ေတြ႕တာ။

အဲဒီမွာ စကားျဖတ္ေျပာရဦးမယ္ဗ်ာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ခရီးထြက္တဲ့အခါမွာ ပထမဆံုးစတည္းခ်တဲ့ၿမိဳ႕ဟာ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕၊ သူ႔ရဲ႕သမီးျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးခရီးႀကီးမွာ ပထမဆံုးစတည္းခ်တဲ့ၿမိဳ႕ဟာလည္း ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ တိုက္ဆိုင္မႈေပါ့ဗ်ာ။

ထားပါေတာ့ အဲဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ထမင္းစားၿပီးၿပီ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က တညလံုး ကားေမာင္းလာရလို႔လား မသိဘူးဗ်။ အဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က နာရီျပန္တခ်က္ေလာက္က်မွ အိပ္ယာက ထၾကတယ္၊ ဗိုလ္မင္းေခါင္ေရာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရာ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ကိုေက်ာ္လွဆိုလား မသိဘူးဗ်၊ ကားေမာင္းတဲ့သူ၊ အိပ္ယာကထၾကတယ္။

ေခတ္၀န္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ျခင္း အပိုင္း (၄) ကို ဒီမွာတင္ ရပ္နားခြင့္ျပဳပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ဦး၀င္းတင္က ဘာေျပာခဲ့ပါသလဲ။ ေရွ႕အပတ္မွာ နားဆင္ပါခင္ဗ်ာ။။

• • • • •

အပိုင္း (၅)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးခရီးထြက္ခဲ့တဲ့ ပထမဦးဆံုးညမွာ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕ အနီး ရွမ္းစုရြာက ဦး၀င္းတင္တို႔ စစ္ေျပးဘ၀နဲ႔ ခိုလႈံေနတဲ့အိမ္ကို ေရာက္ရွိၿပီး ညအိပ္ရပ္နားပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဦး၀င္းတင္က ခ်ဳိးေရခပ္ေပးရင္း စကားေျပာခြင့္ ၾကံဳလုိက္ပါတယ္။

ဦးဝင္းတင္ - ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီ ရွမ္းစုရြာထဲမွာ မရမ္းပင္ႀကီးေတြဗ်၊ အုပ္အုပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ မရမ္းပင္ႀကီးေတြေဘးမွာေပါ့ေလ ေရတြင္းရွိတယ္၊ ေနာက္တခါ ေရခ်ဳိးတဲ့ စဥ့္အိုးေလးေတြဘာေတြ ခ်ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲဒီထဲကို ေရခပ္ေပးရတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေလးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးပဲရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ နည္းနည္းႀကီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဒၚေတြအရြယ္ေတြ ဘာေတြေပါ့ဗ်ာ၊ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့လို႔ သူတို႔က အပ်ဳိေတြဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း သူတို႔က ဒီေယာက္်ားေတြကိစၥ လိုက္ၿပီးေတာ့ လုပ္မေပးခ်င္ဘူးေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ လုပ္ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး (၁၈) ႏွစ္သား ေလာက္နဲ႔ (၁၄/၅) ႏွစ္သား ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးက ေရတြင္းထဲက ေရခပ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ ပံုးေတြနဲ႔သယ္ၿပီးေတာ့ စဥ့္အိုးထဲကို ေလာင္းေပးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါက သိပ္မေ၀းပါဘူး၊ (၁၄/၅) လွမ္းေပါ့ဗ်ာ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေရခ်ဳိးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း စကား တခြန္းမွ မေျပာဘူး။ သူကလည္း စကားေျပာတဲ့လူစားမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ၾကားဖူး တာေပါ့ဗ်ာ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာလည္း ဂ်ပန္ေခတ္မွာ လူတိုင္းလိုလိုရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သီးေနတဲ့စကားေပါ့ဗ်ာ၊ ဟုတ္လား၊ အဲ.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပဲဗ်၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို႔ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔က နာမည္ေတာင္တပ္မေခၚဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပဲ။

အဲဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အသားကလည္း ခပ္လတ္လတ္ပဲဗ်.. ေနာ္။ ထိပ္ကလည္း ခၽြန္းခၽြန္းနဲ႔၊ ထိပ္က နည္းနည္း ေျပာင္တယ္လို႔ေတာင္ ေခၚရမယ့္ဟာေပါ့ဗ်ာ။ နဖူးနည္းနည္း ေျပာင္တယ္၊ သို႔မဟုတ္လည္း နဖူး ျမင့္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အသားကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး လတ္လတ္ပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႔ သူကလည္း ဘာမွ မေျပာဘူး။ ေရခ်ဳိးထားတာပဲဗ်။ လူငယ္ငယ္မို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ၊ ဒီလူေတြခပ္ေပးတာအတြက္ သူ စိတ္ထဲမေကာင္းတာတို႔၊ အားနာတာတို႔ သို႔မဟုတ္လည္း အာ ေဟ့မင္းကြယ္ ခပ္ရတာ ပင္ပန္းမွာေပါ့ကြာ ဆိုတဲ့သေဘာထားမ်ဳိးလည္း ရွိပံုမေပၚဘူး။ သူ႔ဘာသူ ေရရွိ ခ်ဳိးမွာပဲဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔ ခ်ဳိးတာပဲဗ်ေနာ္။ အဲလိုခ်ဳိးေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္ၾကည့္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီဂ်ပန္ေခတ္မွာက ဆပ္ျပာေတြဘာေတြလည္း မရွိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာလည္း ဆပ္ျပာမရွိဘူးဗ်။ အဲဒီေတာ့ ဒီတိုင္းပဲ ခ်ဳိးခ်က္ၿပီးေတာ့ ၿပီးတယ္။ အဲ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါတို႔ဘာတို႔ မရွိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း… မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါေတြဘာေတြ ရွိပံုမေပၚဘူးဗ်ာ။ အဲဒီ ပုဆိုးပိုင္းနဲ႔ပဲ၊ ေရလဲပိုင္းညွစ္ၿပီးေတာ့ပဲ ကိုယ္သုတ္တာပဲဗ်။

အဲေတာ့ သူ ပုဆိုးနဲ႔မ်က္ႏွာသုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာခ်င္စိတ္ သိပ္ေပၚလာတယ္။ စကားေျပာခ်င္စိတ္ ေပၚလာတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အာရွလူငယ္တို႔ ဘာတို႔ညာတို႔မွာ ကၽြန္ေတာ္က ထက္ထက္သန္သန္လုပ္ေနတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ဳိးေတြထဲမွာ စစ္ဗိုလ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ဟုတ္လား၊ အဲဒီအေနအထားေပၚမွာ တည္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟုတ္လား၊ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ စိတ္က ထက္သန္ေနတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကား စြတ္ေျပာတယ္ဗ်။ ေျပာတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကၽြန္ေတာ္ စစ္ထဲ၀င္ခ်င္တယ္ခင္ဗ်ာလို႔ ဒါပဲေျပာႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း မေျပာတတ္ဘူး၊ မ်ားမ်ားလည္းမေျပာရဲဘူးေပါ့ဗ်ာ.. ေနာ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘာမွမေျပာဘူးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီတိုင္းၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္ၿပီးမွ တခြန္းပဲေျပာတယ္။ မင္းေက်ာင္းေနလားတဲ့။ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္စာသင္ေနပါတယ္၊ ခုနစ္တန္းေအာင္ၿပီးပါၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ ေငးေနေသးတယ္ဗ်။ သူ ဘာမွမေျပာဘူး။ သူ႔ ေရေတြဘာေတြသုတ္လက္စ ဆက္ၿပီးေတာ့ သုတ္ရင္းကေနၿပီးေတာ့ ေနာက္မွ တခြန္းပဲေျပာတယ္၊ မင္းစာဆက္သင္ကြာတဲ့။ ေနာ္ စစ္တိုက္မယ့္လူေတြရွိတယ္၊ မင္း စာသင္ဦးလို႔ ဒီစကားတခြန္းပဲ ရလိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ၿပီးသြားတာပါပဲ။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီစကားက ေနာက္ပိုင္းက်တဲ့အခါက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလႊမ္းမိုးတယ္ဗ်။ စစ္ၿပီးခါက ၁၉၄၉ မွာ ကၽြန္ေတာ္ စစ္တပ္ထဲကို၀င္မလို႔ ဗိုလ္သင္တန္းတက္ခြင့္ရတယ္ဗ်။ အဲဒီဟာ ရတဲ့အခ်ိန္မွာကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾသာ္.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလည္း ငါ့ကို ေျပာသြားဖူးတဲ့ စကားတခြန္းရွိပါလား။ စစ္တိုက္မယ့္လူေတြ ရွိတယ္ကြာ မင္း စာဆက္သင္ဆိုတဲ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စစ္ထဲလည္း မ၀င္ျဖစ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီစကားနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာလည္း ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးမွတ္မိတဲ့ စကားပဲေပါ့ဗ်ာ။

က်န္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးဌာနခ်ဳပ္မွာ ေနရတဲ့အခါေတြ ရွိတယ္ဗ်။ ေနာက္ဆံုးဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ သြားၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရြာတရြာ ေရႊ႕တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီရြာတရြာကေန ေနာက္ထပ္ ေတာ္လွန္ေရးစခန္းလုပ္ထားတဲ့ ဘီးခြဲဆိုတဲ့ ရြာေပါ့၊ ၿမိဳ႕နယ္ေတာ္လွန္ေရးစခန္းလုပ္ထားတဲ့ ဘီးခြဲဆိုတဲ့ရြာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပို႔တယ္၊ မိသားစုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေစာင့္ေရွာက္ထားတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးအင္းအားစုေတြက အဲ.. အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုက္ၿပီးေတာ့ ဟုတ္လား၊ ဟိုခိုင္းဒီခိုင္းနဲ႔ သြားၿပီးေတာ့ ကင္းေထာက္တဲ့လူေတြနဲ႔ လိုက္သြားၾကည့္စမ္း၊ ဘာျဖစ္လို႔ဆို ကေလးတေယာက္ ပါတဲ့အခါက်ေတာ့ နည္းနည္းေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း (၁၄/၅) ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကေလးသာသာ ေပါ့ဗ်ာဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရပ္ကလည္း ပုတာလည္း ပါမွာေပါ့ေလ။ အဲဒီေတာ့ ဟိုလိုက္သြားဒီလိုက္သြား လိုက္ဖူးတာရွိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ မပါခဲ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒီ ဂ်ပန္ေခတ္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။

ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ဂ်ပန္ေခတ္အကုန္ေလာက္မွာ ဦး၀င္းတင္တို႔ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕ေပၚ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ေရခ်ိန္တက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးဝင္းတင္ - ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တို႔၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဒါေတြ လႈပ္ရွားမႈေတြ အမ်ားႀကီးေပၚတယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္၀င္လုပ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလး စစ္ဗိုလ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးေက်ာ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္ပထမဆင့္တို႔၊ လြတ္လပ္ေရးေမာ္ကြန္း၀င္ ပထမဆင့္တို႔ဆိုတဲ့ အဲ ရခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕နယ္မွာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႕ ဆိုၿပီးေတာ့ ဖြဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအထဲမွာ ပါတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ေက်ာင္းသားတပ္ဦးဆိုတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းသားတပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားတပ္ဦးမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္က စစ္ေရး တာ၀န္ခံတို႔ဘာတို႔ လုပ္တယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ့္ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔လည္း စၿပီး ေတြ႕တယ္ဗ်။

ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ ေက်ာင္းသားတပ္ဦးေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ စစ္ပညာေတြ သြားသင္ရတယ္ဗ်၊ လက္ပံတန္းမွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သာယာ၀တီခရိုင္ဥကၠ႒က ေနာင္က်တဲ့အခါက်ေတာ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ရဲ႕ လူငယ္အဖြဲ႕မွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတဲ့ ကိုၾကည္ညြန္႔။ ကိုၾကည္ညြန္႔က သူက ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက စစ္တကၠသိုလ္တို႔ဘာတို႔လည္း တက္ဖူးတဲ့လူေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကေန ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခားတို႔ဘာတို႔မွာ သြားေန၊ ကမၻာ့ဆိုရွယ္လစ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မွာေတာင္ ဥကၠ႒ေတြဘာေတြ ျဖစ္တဲ့အထိ ေတာ္ေတာ္ေလး လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒီေန႔ေပါ့ေလ၊ နာမည္အလြန္ႀကီးေနတဲ့ စာေရးဆရာ ဆရာေမာင္စူးစမ္း အမည္ခံ၊ ရဲေဘာ္ခ်မ္းေအး အမည္ခံ၊ ဦးတင္ေရႊေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကိုတင္ေရႊေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကိုတင္ေရႊကလည္း စစ္သင္တန္းေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ ဒီ ေရာနင္းတို႔ဘာတို႔က ဆင္းလာၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားစစ္သင္တန္းေတြ လာၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ ေပးတယ္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ဗ်၊ စစ္သင္တန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ဗ်၊ ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ေလာက္ၾကာတယ္။

(၄၆) ခု အစေလာက္ ဘာေလာက္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က (၁၆) ႏွစ္သားေလာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ကိုခ်မ္းေအးက (၁၉) ႏွစ္သားေလာက္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုခ်မ္းေအးက စစ္သင္တန္းေတြေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္အားလို႔ရွိရင္ သူက အဂၤလိပ္စာအုပ္ အထူႀကီးေတြဘာေတြ ဖတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ (၉) တန္း (၁၀) တန္းေရာက္ၿပီ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဂၤလိပ္စာေတြဘာေတြေတာ့ သင္ေနၿပီေပါ့။ ဒါေပမဲ့လို႔ အဂၤလိပ္စာအုပ္ အဲဒီေလာက္ ထူထူႀကီးႀကီးေတြေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ျမင္ဖူးတာမဟုတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ တခါထဲ ဘယ္သူ႔မွစကားမေျပာဘဲနဲ႔ အားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ စာအုပ္နဲ႔မ်က္ႏွာအပ္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္ခ်မ္းေအးေခၚ၊ ရဲေဘာ္စူးစမ္းေခၚ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလူနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ၿပီးေတာ့ သူ႔ တယ္အံ့ၾသတာကိုးဗ်၊ တခါတည္း။ အဲဒါေလးကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္ဗ်။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာင္က လြတ္လာၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုခ်မ္းေအးနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တေနရာမွာ သြားေတြ႕တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ႀကီး ထူတဲ့ဟာႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲကေနၿပီးေတာ့ ေသးမသြားဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ ကိုခ်မ္းေအးကိုျမင္ရတဲ့ ပံုသဏၭာန္ ကေတာ့ေပါ့ဗ်ာ၊ ဟိုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းကေတြ႕ခဲ့တဲ့ ကိုခ်မ္းေအးရဲ႕ တ၀က္ေလာက္မ်ား ေသးသြားသလား၊ ၾကံဳလွီသြားသလားဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွန္းတတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေသးေသးေကြးေကြးနဲ႔ အဲ လူေလးျဖစ္သြားတယ္ဗ်။ အေတာ္ကို ေသးသြားတဲ့လူေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ စြဲေနေသးတဲ့၊ အာရံုထဲမွာ စြဲေနေသးတဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ထူထူႀကီးကေတာ့ ထူျမဲထူေနတုန္းပဲခင္ဗ်။

ေခတ္၀န္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ျခင္း အပိုင္း (၅) ကို ဒီမွာတင္ ရပ္နားခြင့္ျပဳပါ။ လာမယ့္အပတ္မွာ ဦး၀င္းတင္ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို သိရွိခြင့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

• • • • •

အပိုင္း (၆)

ဆရာဦး၀င္းတင္ရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ဟာ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာပဲ အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ဦးဝင္းတင္ - အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠ႒ လုပ္တယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းသား သမဂၢဥကၠ႒အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္းတိုင္း ညီလာခံတို႔ဘာတို႔ဆိုတာေတြ သြားတက္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ညီလာခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ သမိုင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ခ်စ္သန္းထြန္းဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေရွ႕ေနေတြဘာေတြျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္အေနနဲ႔ ေတာခို ဆိုေတာ့ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္ဗ်။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ဖူးသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ျမင္လည္းျမင္ဖူးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ကေတာ့ တအံ့တၾသေပါ့။

တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တေယာက္အေနနဲ႔ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕က ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ေတြနဲ႔လည္း ဦး၀င္းတင္ ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲကို ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ၿပီး အသက္ (၁၆) ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၁၉၄၈၊ ဇြန္လေလာက္မွာ ဦး၀င္းတင္ တကၠသိုလ္ တက္ဖို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ဦးဝင္းတင္ - ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး တေယာက္က စစ္ဗိုလ္လုပ္ေနေတာ့ သူက အင္းလ်ားကန္ေစာင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းနဲ႔ ကုကၠိဳင္းလမ္းေထာင့္မွာရွိတဲ့ ခ်င္းေက်ာင္းနန္းေတာ္ဆိုတဲ့ အဲဒီ တ႐ုတ္ နန္းေတာ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ျမင္ေနရတယ္ဗ်။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေလးဘာေလး ၀ါသနာပါၿပီဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ဟာေတြဘာေတြ ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ စာအုပ္ေတြ၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ဗိုလ္မင္းေခါင္စုေဆာင္းထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြေရာ ဘာေတြေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရန္ကုန္ကို သယ္လာတာကိုးဗ်။

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီတကၠသိုလ္မေရာက္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးနဲ႔ လိုက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီခ်င္းေက်ာင္းနန္းေတာ္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္တယ္ဗ်။ ေတြ႕ရာစာအုပ္ေတြ ဖတ္တာပဲဗ်။ တေန႔လံုးလိုလိုဖတ္တာ၊ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတဲ့ျမင္ကြင္းက ဘာလဲဆိုလို႔ရွိရင္ အဲဒီနန္းေတာ္ႀကီးမွာရွိတဲ့ ပါေကးဆိုတဲ့ ကၽြန္းသားခင္းေတြကို အကုန္လံုး စစ္သားေတြက တူး၊ အဲဒါေတြကို မီးစိုက္တယ္။ အခန္း တခန္းၿပီး တခန္း တခန္းၿပီး တခန္း ထမင္း တခါခ်က္ရင္ စစ္သားကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ ၇၀/၈၀ ေတာ့ ရွိတယ္။ ထမင္းစားဖို႔ တခါခ်က္ဘာညာဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီ ပါေကးကၽြန္းစေလးေတြဟာ တခန္းစာေလာက္ေတာ့ ကုန္သြားတာပဲဗ်။ ေနာက္တခါ ဒီေရခ်ဳိးခန္းႀကီးထဲမွာရွိတဲ့ အိမ္သာေတြဘာေတြဆိုလည္း အကုန္လံုး မစင္ေတြနဲ႔ျပည့္ေန၊ ေနာက္တခါ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာရွိတဲ့ လူတေယာက္လွဲအိပ္ႏိုင္တဲ့ ေၾကြဇလံုႀကီးေတြထဲမွာလည္း မစင္ေတြျပည့္။ အဲလိုဟာေတြေပ့ါဗ်ာ။

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ဦး၀င္းတင္တေယာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ ခင္ဗ်ာ။

ဦးဝင္းတင္ - အဲ တကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခု ဗဟိုအေဆာင္မ်ားေပါ့ဗ်ာ။ ဒီ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမႀကီး၊ ေနာက္တခါ ဟို နားမည္ေက်ာ္ေပါ့ဗ်ာ။ အခု နာဂစ္မုန္တိုင္းမွာေတာင္မွ လဲၿပိဳစရာထဲမွာ ပါမသြားတဲ့ သစ္ပုပ္ပင္ႀကီးတို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ အဓိပတိလမ္းတို႔ဆိုတဲ့ အဲဒါေတြရွိတဲ့ တ၀ိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ တကၠသိုလ္။

အဲဒီတ၀ိုက္မွာ ဘာေတြရွိလဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြရွိတယ္ဗ်ာ။ စာသင္ေဆာင္ ေတြရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားအေဆာင္ေတြ ကေတာ့ အင္း၀တို႔၊ စစ္ကိုင္းတို႔၊ ပင္းယတို႔၊ ပဲခူးတို႔၊ သထံုတို႔ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ ရွိတယ္။ အဲ ဟိုးေရွးေခတ္တုန္းက ခရစ္ယန္ သာသနာကေနၿပီးေတာ့ ဖြင့္ထားတဲ့ ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္ဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေတြနဲ႔ ခုန အဓိပတိလမ္းရဲ႕ ဟိုဘက္ျခမ္း ဒီဘက္ျခမ္းေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္တခါ အရင္တုန္းက ကြက္လပ္ႀကီးရွိတယ္ဗ်။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ရဲ႕ ေဘးမွာ၊ ကြက္လပ္ႀကီးမွာ ေနာက္ပိုင္းက်တဲ့အခါက်ေတာ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္အေဆာင္မ်ားဆိုၿပီးေတာ့ ေဆာက္တယ္နဲ႔ တူတယ္ဗ်ာ။ ထားေတာ့။ ေျမကြက္လပ္ႀကီးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ေျပာရတာလည္း ကရင္သူပုန္ထတဲ့အခါမွာ အဲဒီေနရာကေနၿပီးေတာ့ အေျမာက္ေတြေထာင္ၿပီးေတာ့ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ပစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတာေပါ့။

တကၠသိုလ္တက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာသာရပ္ေတြက ယူခ်င္တာယူလို႔ရတယ္ဗ်ာ။ ၀ိဇၨာတန္းလို႔ေခၚတဲ့ Intermediate Classes ေတြမွာ ငါးဘာသာ ယူရတယ္ဗ်။ မူရင္း အဂၤလိပ္စာယူရတယ္ဗ်ာ။ မူရင္းျမန္မာစာယူရတယ္ဗ်ာ။ အ့ဲဒါအျပင္ သံုးဘာသာယူရတယ္ဗ်။ ယူခ်င္တာယူ ယူလို႔ရတယ္။ ဘာသာရပ္ သံုးခုအထဲက ကၽြန္ေတာ္ဘာယူလဲဆိုေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာ ယူတယ္ဗ်ာ၊ သမိုင္းယူတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေလာ့ ေလာ့ဂ်စ္ဆိုတဲ့ တကၠေဗဒေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါေတြယူတယ္။

စစ္ၿပီးခါစလည္းျဖစ္ျပန္ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အရင္ေခတ္ေတြလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခံုဖိနပ္နဲ႔တက္တဲ့ေကာင္က တက္ေပါ့ဗ်ာ။ သြားခ်င္ရာသြား၊ ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ႔လည္း ေနခ်င္ရာေန၊ တရားပြဲေတြ ထြက္နားေထာင္၊ တကသသြား၊ သို႔မဟုတ္လည္း စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေျပာ၊ စာၾကည့္တိုက္သြား၊ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းသြားထုိင္၊ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လြတ္လပ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

မိဘရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာေနရတဲ့ အေနအထားကေနၿပီးေတာ့ လံုး၀ကို ကၽြတ္လြတ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ေနရတဲ့အေနအထားရွိလာတယ္ တပိုင္း၊ ေနာက္တပိုင္းကလည္း တကၠသိုလ္ပညာသင္ၾကားတယ္ ဘာညာဆိုလည္း၊ ဆရာက အခန္းထဲ၀င္လာ အဲ သူ႔လက္ခ်ာသူ႐ိုက္သြားတာပဲ၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းတက္တာတို႔ မတက္တာတုိ႔ ဘယ္ေကာင္ ေက်ာင္းထဲရွိတယ္တို႔ဘာတို႔ သိပ္မရွိဘူးဗ်။ သူတို႔ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ လံုး၀ေျပာင္းလာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာနဲ႔မတူဘူး။ အိမ္မွာဆို ေခါင္းၿဖီးပါလားတို႔၊ ထမင္းစားခ်ိန္ ထမင္းစား၊ ဒါေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ မနက္ဆိုလို႔ရွိရင္ ေကာ္ဖီတိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးရင္ ကိုးနာရီေလာက္ကေနစၿပီး၊ ေန႔လည္ (၁၁) နာရီေလာက္အထိကို ထမင္းေကၽြးတယ္ဆိုလည္း အသားဟင္းစားလို႔ရတယ္။ သတ္သက္လြတ္စားခ်င္ရင္ သတ္သက္လြတ္စားရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီးေတာ့ ၀ိုင္းတ၀ိုင္းဖြဲ႕ရင္ ဥပမာ-ေလးေယာက္၀ိုင္း၊ သတ္သက္လြတ္က ႏွစ္ေယာက္ယူတယ္၊ အသားက ႏွစ္ေယာက္ယူတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါ ေလးေယာက္စားတာပဲဗ်။

ၿမိဳ႕ထဲကလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းတို႔ ေတာကလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္က အေဆာင္ထဲ လက္ခံထားလိုက္တာပဲဗ်၊ ထမင္းစုစားလိုက္တာပဲ။ အဲဒီထဲမွာ လိုရင္ သြားၿပီးေတာ့ ဗရာေၾကာ္ေပါ့ဗ်ာ။ တပ္ေခ်ာက္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက ကုလားဆိုင္တဆိုင္ရွိတယ္ဗ်။ စမူဆာသုတ္တို႔၊ ဗရာေၾကာ္သုတ္တုိ႔၊ ထမင္းေၾကာ္တို႔ ၀ယ္လို႔ရတယ္။ ဗရာေၾကာ္ တစ္မူး ဖိုးေပါ့ဗ်ာ။ တဆုပ္ေလာက္၀ယ္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဲဒီမွာ စု၀င္ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားလိုက္တာပဲ။ ၿပီးသြားတာပဲ။ နယ္ ကေရာက္လာတဲ့သူငယ္ခ်င္း၊ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း၊ အခုထိလည္း အလြန္ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေပါ့ဗ်ာ။ အုန္းထြန္းတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္း၀င္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ထမင္းအတူစားလိုက္ၾကတာပဲဗ်။

တကၠသိုလ္ဆိုတာ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာကို ေက်ာ္လြန္သြားတဲ့ အံ့ၾသစရာတခုပါလားဆိုတာကို သြားေတြ႕တယ္လို႔ ဦး၀င္းတင္က ေျပာပါတယ္။

ဦးဝင္းတင္ - သြားေတြ႕တယ္ဆိုတာက ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေကာင္မေလးေတြကလည္း ေခ်ာေခ်ာေလးေတြေရာ၊ ကားနဲ႔လာတာေတြေရာ၊ သူေဌးသမီးေတြေရာ၊ အစံုေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ၿပီးေတာ့၊ ေကာင္မေလးေတြ ဘာေလးေတြလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ အေရးပါတယ္တို႔၊ လွလွခ်ည္ရဲ႕တို႔ဘာတို႔ တယ္မရွိလွဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္လည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႕တာက အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြဗ်။ စာေပေက်ာင္းသားအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ သြားေတြ႕တယ္ဗ်ာေနာ္။

ခံုဖိနပ္စီး၊ အဂၤလိပ္စာေတြဖတ္၊ အဂၤလိပ္စာကလည္း ဖတ္ခ်င္သေလာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဖတ္လုိ႔ရေနၿပီ။ အဲ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္တို႔ဘာတို႔က သြားငွား၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စာကလည္း တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္နဲ႔ စာအုပ္ထူထူႀကီးေတြ ကိုင္ေပါ့ဗ်ာ။

စာေပ၊ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳ စတဲ့ ဒီလိုစာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္ေပါ့ဗ်ာ၊ အစံုေပါ့ဗ်ာ၊ လုပ္ေနတာပဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြကလည္း တက္ခ်င္မွတက္၊ မတက္ခ်င္ရင္ ေနလို႔ရတယ္။ ဘယ္သူကမွလည္း Roll Call မေခၚဘူးဆိုေေတာ့ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္စၿပီးေတာ့ စာေပနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စေတြ႕တာပဲဗ်။

ဒီထဲမွာ အမွတ္မိဆံုးပုဂိၢဳလ္လို႔ ေျပာရမယ့္လူေတြထဲမွာ ထိပ္ဆံုးကပါတာေတာ့ ျမသန္းတင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ျမသန္းတင့္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တႏွစ္တည္းအတူ ေရာက္တာဗ်။ သူက ပခုကၠဴနားက “ၿမိဳင္” ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕သားေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တခါ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ဘာတို႔၀င္၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတို႔ဘာတို႔မွာ ပါ၀င္၊ ေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတုိ႔ဘာတို႔ကေန ကင္းကြာလာၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကိုေရာက္။ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြ ကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ဒါေတြမွာပါ၀င္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ စာေတြေရး။ ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ ေနာက္က်ေတာ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ပဲ စၿပီးေတာ့စာေရးေပါ့ဗ်ာ။ အလြန္ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ “ျမသန္းတင့္ဆိုတဲ့စာေရးဆရာ” ျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။

ေနာ္ အဲဒီလူနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္သြားေတြ႕တယ္။ သူက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေနာက္ပိုင္း ေသခါနီးမွာ ေကာင္းသြားတဲ့ မ်က္စိလိုမဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ အလြန္ကိုမ်က္စိကမႈန္။ ဘာမွ မျမင္။ မ်က္မွန္ႀကီးကလည္း ပုလင္းကြဲႀကီးေလာက္ ထူတဲ့မ်က္မွန္နဲ႔ ခံုဖိနပ္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သြားေတြ႕ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္က တခါတေလ အတန္းမတက္ေတာ့ဘဲနဲ႔ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းမွာ သြားထိုင္ ေဆးလိပ္တိုနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ ထိုင္၊ ထိုင္ၿပီး စာဖတ္၊ ေျပာ သူကလည္းေျပာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းေျပာ၊ တကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္အမ်ားႀကီးပိုၿပီးေတာ့ စာဖတ္ဖူးေနၿပီဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တႏွစ္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ႀကီးတယ္ဗ်။ စာအေၾကာင္းလည္း ပိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုသိတဲ့ လူဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာေတြဖတ္ၾကတယ္ဗ်ာ၊ စာေတြဖတ္ၾကတယ္၊ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ၾကတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတဲ့ စာေပနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

ေခတ္၀န္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ျခင္း အပိုင္း (၆) ကို ဒီမွာတင္ ရပ္နားခြင့္ျပဳပါ။ ဦး၀င္းတင္ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ေရွ႕အပတ္မွာ ဆက္ၿပီး တင္ျပပါရေစခင္ဗ်ာ။

(ဆရာဦးဝင္းတင္ အမွတ္တရ ဆက္လက္ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ တင္ဆက္ပါဦးမည္။ အစီအစဥ္ မူလတင္ဆက္ခဲ့သည့္ လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ (RFA) ျမန္မာပိုင္း ႏွင့္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ စနစ္တက် ေစတနာ ထား စာျပန္ရိုက္ တင္ေပးသည့္ ေတဇာစပ္စု http://tazarsattsuu.blogspot.co.uk/ ကို ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း မိုးမခ က မွတ္တမ္းျပဳအပ္ပါသည္။)

ဆက္စပ္ဖတ္႐ႈရန္ ...
ေခတ္၀န္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကို ေလွ်ာက္ျခင္း (၁ + ၂+ ၃)