သန္းေခါင္ယံ တံခါးေခါက္သံ
ဆလိုင္းသႊေအာင္
(ဂီတပညာရွင္ ေစာဘြဲ႕မွဴး ကြယ္လြန္ျခင္း (၁၉) ႏွစ္ျပည့္ (၂၄၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၃) အမွတ္တရ မိုးမခ)
ဓာတ္ပံုမွ်ေဝသူ - Doney MP
၂၀၁၂ ဇူလိုင္လ ၌ အေရးေပၚ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥ တခုေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သို႔ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားျခင္း မရွိဘဲ ေရာက္သြားခဲ့သည္။
ရန္ကုန္ ၌ လုပ္စရာမ်ား မစတင္ေသးခင္ ရက္အနည္းငယ္ လုိေနေသးသည္ျဖစ္၍ ခ်င္းျပည္နယ္သို႔ ခဏ သြား လည္ပတ္လိုက္မည္ဟု ၾကံစည္ရာမွ ေလယာဥ္တတန္၊ ကားတတန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးရပ္ေျမ သို႔ အႏွစ္သံုးဆယ္ မွာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ႏွစ္ရက္တာ လည္ပတ္ ျဖစ္သြားသည္။ ယင္းေနာက္ ရန္ကုန္ ျပန္ဆင္းလာကာ လုပ္ေဆာင္စရာ ရွိသည္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္သည္ ေစာဘြဲ႕မွဴး ကြယ္လြန္ျခင္း ႏွစ္ပတ္လည္ ေန႔ ႏွင့္ ၾကံဳႀကိဳက္ေနသည္ ျဖစ္၍ သူ၏ ဇနီး ေဒၚေဖါဝါးက တကူးတက ဖုန္းဆက္ကာ “ဦးဘြဲ႕ကြယ္လြန္ျခင္း သတိတရ ဆုေတာင္းပြဲ လုပ္ၾကမလို႔ ငါတို႔ဆီ လာခဲ့ပါအံုး” ဟူ၍ မေမွ်ာ့္လင္ဘဲ ဖိတ္ၾကားျခင္း ခံခဲ့ရသည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုအခ်ိန္သည္ ခ်င္းျပည္နယ္မွ ျပန္ခါစ ျဖစ္၍ ခ်င္းေတာင္ ၏ ေအးေသာ ရာသီဥတု ႏွင့္ ရန္ကုန္ ၏ မိုးဒဏ္၊ အပူဒဏ္ ေရာေထြးမႈကို မခံႏိုင္ဘဲ တုတ္ေကြး မိသျဖင့္ အိပ္ယာထဲ လံုးလံုး ပက္လက္လွဲေနရသည့္ အဆင့္ေရာက္သြားသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။ ေဒၚေဖၚဝါး ႏွင့္ မိသားစုဝင္မ်ားကို အလြန္ အားနာလွေသာ္လည္း သူတို႔ဆီ မသြားျဖစ္လိုက္ပါ။ အမွန္လည္း သူတို႔ဆီ သြားရန္ မသင့္ေတာ္ခဲ့ပါ။ သူတို႔ဆီ အဖ်ားကူးစက္မွာ စိုးရိမ္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွ ထြက္ခြာသည္ အထိ အဖ်ား ဒီဂရီ မက်ေသးပါ။
၂၀၁၃ ဇူလိုင္လ နားကပ္ျပန္ၿပီ ျဖစ္၍ အြန္လိုင္း မိတ္ေဆြ တဦးက “ဦးဘြဲ႕ ကြယ္လြန္ျခင္း (၁၉) ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ အမွတ္တရ မိုးမခ အြန္လိုင္း မီဒီယာ မွာ လုပ္ၾကမယ္၊ စာမူေလး ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါဝင္ႏိုင္မလား” ဟူ၍ ေမးလာေသာ အခါမူကား “ပါမယ္” ဟူ၍ ဝမ္းသာအားရ ႏွင့္ မဆိုင္းမတြ လက္ခံလိုက္ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္။ မိမိ ဘာေရးမည္နည္း။
ႏွစ္လ၊ ရာသီ ၾကာေညာင္း လာသည္ ႏွင့္ အမွ် အတိတ္၌ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် အရာမ်ားသည္ အိမ္မက္အလား တေရြ႕ေရြ႕ ေမွးမိွန္ ေပ်ာက္ကြယ္လာရကား ရံဖန္ရံခါတြင္ အတိတ္အေၾကာင္းေတြကို ေမ့ရေကာင္းလား ဟူ၍ မိမိ ကုိယ္ကိုယ္ ပင္ အားမလို အားမရ ျဖစ္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ မိိမိတို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္က ေခတ္ေရွ႕ေျပး ဂီတဘုရင္ ကိုေစာဘြဲ႕မွဴး ႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခြင့္ရလိုက္သည့္ အခ်ိန္တုန္းက မေမ့ႏိုင္ေသာ ျဖစ္ရပ္ တခ်ိဳ႕ သည္လည္း ေစ့စပ္သိုသိပ္စြာ စုေဆာင္းထားၿပီး ေနာက္တဖန္ ျပန္လည္ မတူးေဖၚရေသးတည့္ ရတနာသိုက္မ်ား သဖြယ္ အေတြးေၾကာ တေနရာ၌ ရွင္သန္ က်န္ရစ္၍ ေနဆဲပင္။
အခ်ိန္ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တတိယ ေျမာက္ သီခ်င္းေခြ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ကာလ ျဖစ္သည္။ ညနက္ပိုင္း ျဖစ္၍ ထံုးစံအတိုင္း အယ္လ္ဘမ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရး အတြက္ သီခ်င္း (၃)/(၄) ပုဒ္ခန္႔ လိုအပ္ေနေသးသည့္ အျဖစ္ နွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသျဖင့္ ကိုဘြဲ႕မွဴးတို႔ ၏ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ရွိ တိုင္ခန္းငယ္ေလးတခု၌ အေပါင္းအသင္မ်ား ႏွင့္ အခ်ိန္ယူကာ သီခ်င္း ျဖစ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ျဖစ္ညွစ္၍ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့ၾကစဥ္က ျဖစ္သည္။
ထိုည၌ လူ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ မွ် စုမိၾကသည္ ဟု ထင္၏။ ေန႔ခင္းပိုင္း သီခ်င္းသြင္းရာမွ အျပန္ဟူ၍လည္း မွတ္မိသလိုလိုေတာ့ ရွိသည္။ တျခား လူမ်ားသည္ အသီးသီး ကိုယ့္ အဖြဲ႕ ႏွင့္ ကိုယ္ စကားလက္ဆံုက် ေနၾကစဥ္တြင္ ကိုဂၽြန္သင္ဇမ္း၊ ကိုေစာဘြဲ႕မွဴး ႏွင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္၍ တသီးတသန္႔ ဝိုင္းဖြဲ႕ကာ ဂစ္တာ တလက္ျဖင့္ ေရာက္ရာ၊ ေပါက္ရာ သီခ်င္း လုပ္ဆို ေနၾကသည္။ အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္ပင္။
ထုိခဏ၌ ကၽြန္ေတာ္က
“မာလာေဆာင္ ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ပံုျပင္ေလး တပုဒ္ ၾကားဖူးတယ္” ဟု လႊတ္ကနဲ ဆိုလိုက္မိသည္။
ထိုေခတ္၊ ထိုအခါ တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ၏ ညီအစ္ကိုမ်ားသည္ အင္းလ်ားကန္ အနီး ေျခာက္မိုင္ခြဲ ၌ အိမ္ခန္း ငွားလ်က္ ေနထိုင္ၾကသည္ ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ထဲ က အျပန္ တြင္ ညည့္နက္ေနတတ္သည့္ အေလ်ာက္ လွည္းတန္းအထိသာ ဘတ္(စ္)ကား စီးရ၍ ျပည္လမ္းေပၚ ေျပးသည့္ ဘတ္(စ္)ကား မ်ား မရွိေတာ့ ေသာေၾကာင့္ ျပည္လမ္းမႀကီး တေလွ်ာက္ ေျခလ်င္ ခရီး လမ္းေလွ်ာက္ အိမ္ျပန္ရေလ့ ရွိသည္။
သို႔ႏွင့္ မလႊဲမေသြ ၾကံဳေတြ႕ရသည့္ ျဖစ္ရပ္ တခုမွာ မာလာေဆာင္ ေရွ႕ ေရာက္ေလတိုင္း အဆိုရွင္ တဦးတေယာက္ သို႔မဟုတ္ တဦးထက္ မကေသာ အဆိုရွင္ အဖြဲ႕မ်ားသည္ သူတို႔ အခ်ိန္ဇယား ႏွင့္ သူတို႔ အေဆာင္္ ေရွ႕ အုတ္ခံေပၚတြင္ ဂစ္တာ တလံုး ပိုက္၍ အက်အန ေနရာယူကာ အေဆာင္ဘက္ ဦးလွည့္လ်က္ လြမ္းခ်င္းခ် သီခ်င္း ဆို တတ္ၾကသည္။ ညအေမွာင္ထဲတြင္ ျဖစ္သျဖင့္ အဆိုရွင္ကို မျမင္ရေသာ္လည္း မည္သူ၊ မည္ဝါ ျဖစ္ေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ေတာ့ ရိပ္မိ ရတတ္ပါ၏။ ထို အဆိုရွင္မ်ားတြင္ ေနာက္ေနာင္၌ အင္မတန္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ဂီတပညာရွင္မ်ားလည္း ပါဝင္သည္။
သို႔ႏွင့္ ထို အဆိုေတာ္မ်ားကို ၾကားရတိုင္း၊ ၾကားရတိုင္း စိတ္ထဲ၌ အားက်မိသလို၊ တဘက္၌ ရယ္ခ်င္သလိုလို၊ ရွက္သလုိလို ခံစားခဲ့မိ၏။ အမွန္ကား ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ဂီတဝါသနာ အလြန္ႀကီးမားလွသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုသူမ်ားေလာက္ အေဆာင္ေရွ႕၌ သီခ်င္းဆိုသည့္ အဆင့္အထိ အရည္အခ်င္းေရာ၊ ဇြဲေရာ၊ သတၱိေရာ ရွိသူ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အေဆာင္ေရွ႕၌ သီခ်င္း ဆိုေလ့ မရွိခဲ့။ ေနာက္တခုက ထို အေဆာင္၌ မိမိ၏ အသိ သို႔မဟုတ္ မိမိ ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမကင္းေသာ သူ တေယာက္ေယာက္ ရွိေနတတ္ေသာေၾကာင့္ မစြန္႔စားရဲသည္လည္း ပါပါသည္။
ထို အရာကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကၽြန္ေတာ္က အထက္က ေဖာ္ျပသည့္ အတိုင္း မာလာေဆာင္ ညဥ့္နက္တီးဝိုင္း အေၾကာင္းကို ေပ်ာ္ေစ၊ ပ်က္ေစ၊ ကလက္ေစ ဆိုသလို သီခ်င္း လုပ္ဆို မိလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႔ႏွင့္ ကိုဘြဲ႕မွဴး ႏွင့္ တျခား သူတို႔ကလည္း “ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ” ဟု ေျပာဆိုကာ အားတက္သေရာ တုံ႔ျပန္လာသည္ ႏွင့္ “ပံုျပင္ထဲက ဇာတ္လိုက္ႀကီး” ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္လား၊ ကိုဘြဲ႕မွဴးလား မသိ ဆက္တိုက္ ေရာခ်လိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိပံု အရ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ “ဘယ္သူလဲလို႔ မေမးပါနဲ႔” ဟူ၍ သီခ်င္း စာေၾကာင္း တေၾကာင္းကို ေဆာက္လုပ္ ၿပီးဆံုး ေစလိုက္ပါေတာ့သည္။
ေနာက္ဆက္တြဲ ပါလာေသာ သီခ်င္း စာသားမ်ားကား သူတလွည့္၊ ကိုယ္တလွည့္ ျဖည့္စြက္ ကြန္႔ျမဴးထားၾကသည္ ျဖစ္၍ မည္သူက မည္သည့္ အပိုင္း ကို လႊျဖတ္၊ သံမႈိရိုက္၍ ေဆာက္လုပ္ၿပီးေစသည္ ဆိုသည္ကိုပင္ မေျပာႏိုင္ေလာက္ေသာ အေျခအေန သို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ အေသးစိတ္ သိလိုက ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ မွတ္ဉာဏ္ အားေကာင္းေသာ ကိုဂၽြန္ အေနျဖင့္ မွတ္မိေကာင္း၊ မွတ္မိေနလိမ့္ ဦးမည္။
(စီစဥ္သူ တင္ဆက္သူ မွတ္ခ်က္ - ဆလိုင္းသႊေအာင္ ႏွင့္ ေစာဘြဲမွဴး တို႔ ပူးေပါင္း ေရးဖြဲ႕သီးကံုးခဲ့ၿပီး ဤ အမွတ္တရ ေဆာင္းပါး ေရးသားသူ ဆလိုင္းသႊေအာင္ သီဆိုခဲ့သည့္ တကၠသိုလ္ အေဆာင္ညေတြ ရဲ႕ အမွတ္သေကၤတ၊ ေခတ္ အဆက္ဆက္ အဆိုေတာ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္လည္ သီဆိုခဲ့ၾကသည့္ ဗမာ့ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ စတီရီယို ေခတ္ေပၚ ဂႏၱဝင္သီခ်င္း “အေဆာင္သူရဲ(၁၉၇၉)”။)
Music Video URL: http://youtu.be/7Lym4djiwHE
သို႔ရာတြင္ မည္သူက မည္သည့္အပိုင္း ေရးသြားသည္ ဆိုသည္ကို ေဖာ္ျပလိုသည္ထက္ ေတးခ်စ္သူ ကိုဘြဲ႕မွဴး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု ထိုေခတ္၊ ထိုအခါတုန္းက မည္သို႔ ေတြ႕ဆံု ေပါင္းသင္းၾကသည္ ဆိုသည္ကို ေဖာ္က်ဴး လိုျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုည၌ သီခ်င္း တပုဒ္လံုး ၿပီးဆံုးသည့္ အထိ တဟားဟား၊ တဝါးဝါး ရယ္ေမာ ေရးဖြဲ႕ ခဲ့ၾကသည္။ အရက္မေသာက္၊ ေဆးမရွဴ၊ ဖဲမခ်ဘဲ ဂီတ၌ ရစ္မူးခဲ့ၾကသည္။ ထိုအရာမ်ားသည္ တသက္ ေမ့ေလ်ာ့၍ ရႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ား ဟူ၍ သမိုင္း၌ မွတ္တမ္းတင္ထား ရေတာ့မည္ပင္။
မွတ္မွတ္ရရ ထိုည၌ သီခ်င္းစပ္ၿပီးခ်ိန္ျဖစ္၍ တျခားေသာသူမ်ား အသီးသီး အိမ္ျပန္သြားၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္ျပန္ရန္ ညဥ့္နက္လြန္းၿပီ ျဖစ္၍ ဘတ္စ္ကားမ်ား မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သက္ညွာေသာ အားျဖင့္ ကိုဘြဲ႕မွဴး သည္ ေနအိမ္သို႔ မျပန္ေတာ့ဘဲ ထိုတိုက္ခန္း၌ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ေနရစ္ခဲ့သည္။ စိတ္ေစတနာ အလြန္ ႀကီးမားေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း တေယာက္ပင္။
ညဦး သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္၌ တဒုန္းဒုန္း ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕က တံခါး ေခါက္သံေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးၾကရာ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိလိုက္။ မိနစ္ အနည္းငယ္ အတြင္း တံခါး ေခါက္ေသာသူမ်ား ေနာက္သို႔ မိမိသည္ ကိုဘြဲ႕မွဴး ႏွင့္ အတူ ဘုမသိ၊ ဘမသိ တေကာက္ေကာက္ လိုက္သြားမိလ်က္သား ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔အၾကာ အခ်ဳပ္စခန္းေရာက္မွ ကိုဘြဲမွဴးက ျပံဳးၿဖီးၿဖီး ႏွင့္ ရွင္းျပခ်က္ အရ ထိုလူမ်ားသည္ ရပ္ကြက္ လံုျခံဳေရး အဖြဲမ်ား ျဖစ္ၿပီး ဧည့္စာရင္းမတိုင္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္အား လက္ခံထားသည္ကို တိုင္တန္းထားခ်က္ေၾကာင့္ လာေရာက္ဖမ္းဆီးရန္ လာၾကသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရပါေတာ့သည္။ “မင္းမေၾကာက္နဲ႔ေနာ္” ဟူ၍ ကိုဘြဲ႕မွဴးက ကၽြန္ေတာ့္ အား တဖြဖြ အားေပးရွာသည္။ သို႔ႏွင့္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ၌ ႏွစ္ေယာက္သား တေရးမွ မအိပ္လိုက္ရဘဲ မနက္မိုးလင္းသြားေတာ့၏။
ယင္းကဲ့သို႔ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ ကိုဘြဲ႕မွဴး သည္ မိမိအား အခ်စ္ဆံုး ဟူ၍ပင္ ထင္ခဲ့မိ၏။ အမွန္ကား ထိုသို႔ ကၽြန္ေတာ္ တေယာက္တည္း သာ မဆိုထားဘိ၊ သူသည္ မည္သူႏွင့္ မဆို စိတ္ထား ျဖဴစင္စြာျဖင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတတ္သျဖင့္ လူခ်စ္၊ လူခင္ ေပါမ်ားလွသည္သာမက အထက္က ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ အတိုင္း တပါးေသာ သူအေပၚ အင္မတန္ စိတ္ေစတနာထား၍ ေမတၱာျပတတ္ေသာ လူေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္သည္။
ကိုဘြဲ႕မွဴး ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ဘြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာ က်န္ရွိပါေသး၏။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သီခ်င္းေခြမ်ား ျဖစ္ေျဖာက္ေရးအတြက္ သူတတ္ႏိုင္သည့္ဘက္က စြမ္းစြမ္းတမန္ အစစ အရာရာ အားေပးေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ တပါးလည္း ျဖစ္၏။ သူ႕အား သတိရ ေအာက္ေမ့လြန္းလွပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လူတေယာက္အား ေျပာဖူးခဲ့သည္။ ကိုဘြဲ႕မွဴး ဘဝတပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည္ မွန္၏။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ အလွမ္းေဝးသြားသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူမကြယ္လြန္မီ အခ်ိန္အထိ ဘုရားတရားဖက္၍ အလြန္စိတ္အားထက္သန္လွသူ ျဖစ္ရကား “ငါ့ကိုယံုၾကည္ေသာသူသည္ ေသလြန္ေသာ္လည္း ရွင္လိမ့္မည္” ဟူေသာ ဘုရား၏ စကားေတာ္ကို ႏွလံုးမူ၍ သံုးသပ္စဥ္းစားၾကည့္မည္ ဆိုပါက အသစ္ေသာ ဘဝ၌ “ခ်စ္ေသာ ေစာဘြဲ႕မွဴး” သည္ ယခုအခ်ိန္ သူ အင္မတန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ေတးဂီတ ကို ဆက္လိုက္ လိုက္စားေနရံု သာမက တဖက္ကမ္းခပ္ေအာင္ သီဆို ေရးစပ္ တတ္ကၽြမ္းေနေလာက္ၿပီ ဟု ခန္႔မွန္းႏိုင္သလို၊ ယံုလည္း ယံုၾကည္မိပါ၏။
ဧည့္စာရင္းတုိင္ရန္ လိုေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာ သူစံျမန္းရာ ေနအိမ္၏ အခန္း တေနရာ၊ အံ့မခန္းဘြယ္ ေကာင္းကင္ စတူဒီယိုသစ္ႀကီး၌ တခ်ိန္ေသာအခါ အတူတကြ တေပ်ာ္တပါး သီခ်င္းေရးစပ္ သီဆို ေတးသြင္းရင္း ေရွးေဟာင္း၊ ေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားျမံဳ႕ျပန္ အခ်ိန္ျဖဳန္းပစ္ၾကဦးမည္ဟူ၍သာ။
ဆလိုင္းသႊေအာင္
၂၄ ၊ ဇူလိုင္ ၊ ၂၀၁၃
မုိးမခ မွတ္ခ်က္။ ။ အေဝးေျမ တေနရာတြင္ ဂီတဆိုင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ားႏွင့္ အျမဲမျပတ္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ၾကားမွ ေစာဘြဲ႕မွဴး အမွတ္တရ အစီအစဥ္ အတြက္ ယခုလို ေဆာင္းပါး ေရးသားခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ့သည့္ စတူဒီယိုေခတ္ဦးေႏွာင္း ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ေရာ့ခ္ဂီတ ကို စတင္လမ္းေဖာက္ခဲ့သူမ်ားထဲမွာ ထိပ္တန္းက ပါဝင္ခဲ့သည့္ ေတးေရး/ေတးဆို/ဂီတပညာရွင္ ဆလိုင္းသႊေအာင္ ကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိေၾကာင္း မိုးမခ က မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါသည္။
ဤ ေစာဘြဲ႕မွဴး ကြယ္လြန္ျခင္း (၁၉) ႏွစ္ျပည့္ အစီအစဥ္ အတြက္ ေဆာင္းပါးရွင္ ဆလိုင္းသႊေအာင္ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့သည့္ ေစာဘြဲ႕မွဴး ေရး၊ ဆလိုင္းသႊေအာင္ ဆို “စတိတ္ရိႈးဘုရင္မ (၁၉၈၀)” သီခ်င္းကိုလည္း မိုးမခ ပရိသတ္ အတြက္ တင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
Music Video URL: http://youtu.be/vSBPkPX069k
ဆလိုင္းသႊေအာင္ ၏ ဂီတသစ္ဖန္တီးမႈမ်ားကိုလည္း သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ YouTube စာမ်က္ႏွာ ႏွင့္ Facebook လူမႈကြန္ရက္ အြန္လိုင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ခံစားနားဆင္ ႏိုင္ေၾကာင္း မိုးမခ ဂီတ ခ်စ္သူမ်ားကို တပါတည္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါသည္။
Salai Thuah Awng Official YouTube Channel: https://www.youtube.com/user/wb1160
Salai Thuah Awng Official Facebook Page: https://www.facebook.com/salai.thuahawng
Comments