သူ … သိေစခ်င္ပါသည္ …
ေဒါက္တာဓမၼပိယ (ITBMU)။ မတ္ ၁၁၊ ၂၀၁၃
မိတ္ဆက္
ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနလာခဲ့ၿပီး အေမရိကကို ျပန္လာခဲ့စဥ္ … ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ဟိုေတြး ဒီေတြး ေတြးရင္း …။ အေတြးေတြ အေတာ္စုံသြားတယ္။ အေတြးေတြကို ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ေတာ့ မိမိေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့တဲ့ ဘ၀ခရီးလမ္းဟာ ခရီးက အေတာ္ႀကီးကို ရွည္လ်ားသြားခဲ့ၿပီဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ ထင္ျမင္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀အစကို ေနထြက္ခ်ိန္ႏွင့္ ပမာျပဳၿပီး ႏွုိင္းခိုင္းေျပာဆိုလို႔ ရမယ္ဆိုရင္ ထိုလူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေ၀းႏိုင္ေတာ့မလဲဆိုတဲ့ သတိတရားတစ္ခုဟာ စိတ္ ထဲမွာ လင္းလက္ၿပီး ထင္ျမင္လာျခင္းပါ။
သတိတရားနဲ႔ေနၿပီး အသိတရားနဲ႔ေသႏိုင္တဲ့ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကို ဘုရားရွင္က ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူတယ္လို႔ စာေတြ ေပေတြထဲမွာေတာ့ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ လက္ေတြ႔က်င့္သုံးမွုအပိုင္းမွာေတာ့ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အၿမဲတမ္း သတိ တရားႏွင့္ေနဖို႔ဆိုတာ လြယ္တဲ့ကိစၥမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာ။ သတိမဲ့တဲ့သူဟာ အရာရာတိုင္းကို အရွုံးႏွင့္ခ်ည္း ရင္ဆိုင္ရတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အဆိုကလည္း ရွိထားျပန္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအမ်ားက်င့္သုံးေနတဲ့ အေတြးအျမင္ နဲ႔ေတာ့ တစ္မ်ဳိးစီ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ လူေတြရဲ့စိတ္ေတြထဲမွာ အရာအရာကို “ငါ”ဆိုတဲ့ မာန္မာနကို ေရွ႔တန္းတင္ၿပီး “ငါ”ကခ်ည္း အႏိုင္ယူခ်င္ေနၾကတာ။ ကိုယ္စိတ္ထဲမွာ မထင္ရင္ မထင္သလိုေျပာမယ္။ မခင္ရင္ မခင္သလို ႏွိပ္ကြပ္မယ္။ မႀကိဳက္ရင္ မႀကဳိက္သလို ဖိုက္မယ္။ ကိုယ္ႏွင့္ သေဘာထားမတူရင္ မတူသလို အျပစ္ျမင္မယ္၊ ဒီေနာက္ အျပစ္တင္မယ္၊ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ရန္သူလို သေဘာထားၿပီး အုပ္စုဖြဲ႔၍ တိုက္ခိုက္ မယ္။ လူ႔တို႔ရဲ့သဘာ၀ဟာ ဒီေဘာင္၊ ဒီစည္းကို မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ေအာင္ပဲ ရွိေနတယ္။ ဒီသေဘာသဘာ၀ေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနရသလဲဆိုတာကို ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ေတာ့ သတိတရားနည္းပါးလို႔ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေပၚလြင္ေနတယ္။
စာေရးသူဟာ ၂၀၁၂-ခုႏွစ္ႏွင့္ ၂၀၁၃-ခုႏွစ္ေတြထဲမွာ ျမန္မာျပည္မွာပဲ အေနမ်ားခဲ့တယ္။ ျမန္မာ ျပည္မွာ ျပန္ေရာက္ေနခိုက္မွာ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ သာသနာေရးဆိုင္ရာ အလုပ္ေတြထဲမွာပဲ စိတ္ကိုႏွစ္ျမွုပ္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ကိုပဲ ကိုယ္လုပ္ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ကာလီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၊ ဖရီးေမာင့္ၿမဳိ႔မွာရွိတဲ့ ေမတၱာနႏၵႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားမိခဲ့ပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဟုိေရာက္ေနခိုက္ ဒီကအေၾကာင္း ေတြကို ေတြးပူေနရင္၊ ဒီေရာက္ေနခိုက္ ဟုိကအေၾကာင္းေတြကို ေတြးပူေနခဲ့ရင္ စာေရးသူအတြက္ အသက္ရွည္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားႏုိင္လို႔ပါ။ ဒီေတာ့လဲ ဘယ္မွာပဲေနေန Don’t worry, Be happy ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးနဲ႔ပဲ ေနခဲ့တယ္။
သခၤါရဓမၼာရုံ …
အေမရိကမွာ (March 8, 2013-ခု)ျပန္ေရာက္လာေတာ့ (အေနၾကာသြားလို႔ထင္ပါရဲ)့ ပတ္၀င္က်င္ရဲ့ အေနအထားေလးေတြ ေျပာင္းလြဲေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ သက္ရွိလူေတြထဲမွာဆိုရင္လဲ တခ်ဳိ႔မိမိသိထားသူေတြ ေသပင္ ေသသြားၾကၿပီ။ ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ ႏွုတ္ဆက္ပါ၏။ သက္မဲ့ ၀တၳဳေတြထဲမွာဆိုရင္လဲ သခၤါရသေဘာအရ တခ်ဳိ႔ အေဆာက္အဦးေတြလဲ အနိစၥသေဘာအရ ေျမေပၚမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကၿပီ။ ဒီအေျခအေနေတြကို ေတြ႔လာရျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို တရားသေဘာႏွင့္ မ၀ံ့မရဲ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္မိတယ္။ မိမိဘ၀ရဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ဟာ ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမလဲ။ သိခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ သိလိုက္စမ္းခ်င္ပါဘိ။
သခၤါရသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ ပ်က္စီးသြားခဲ့တဲ အေဆာက္အဦေတြထဲမွာ ဖရီးေမာင့္ၿမဳိ႔က ေမတၱာနႏၵေက်ာင္းပရ၀ုန္အတြင္းမွာရွိတဲ ဓမၼာရုံငယ္ေလးတစ္လုံးပါ ပါ၀င္သြားခဲ့ျခင္းပါ။ ကရုဏာသက္စရာ အဲဒီဓမၼာရုံေလးေနရာမွာ ေျမကြက္လပ္ေလးတစ္ခုကိုပဲ ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ ပ်က္စီးျခင္းအထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ အဂၤေတခင္းျပားေလးေတြကေတာ့ သမိုင္းတစ္ခုကို ကုိယ္စားျပဳၿပီး သမိုင္းျဖစ္စဥ္ကို ျပန္လည္ေျပာခ်င္ဟန္ တူပါရဲ့။ ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတဲ့ ဓမၼာရုံေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဓမၼာရုံေလးကို လြမ္းမိတယ္လို႔ ေျပာျပန္ရင္လည္း အလြမ္းဓာတ္ခံရွိလို႔ ျဖစ္မွာပါလို႔ ဆိုလာဦးမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀တစ္ခုမွာ အမွတ္တရ အလြမ္းမ်ဳိးဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ေလမလားလုိ႔ ေတြးထင္လိုက္မိပါရဲ့။
ေမတၱာနႏၵေက်ာင္းရဲ့ ဖြားဖက္ေတာ္ေလးလို ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဒီဓမၼာရုံေလးဟာ လြမ္းမယ္ဆိုလဲ လြမ္းေလာက္ စရာပါ။ ရုပ္၀တၳဳတန္ဖိုးတစ္ခုအေနနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီဓမၼာရုံေလးဟာ တန္ဖိုးလည္းမႀကီး၊ ခမ္းနား ထည္၀ါမွုလည္းမရွိတဲ့ အေဆာက္အဦးငယ္ေလး တစ္လုံးမွ်သာျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္ ထိုဓမၼာရုံေလးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းၿပီး စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခမ္းနားထယ္၀ါမွုအပိုင္းမွာေတာ့ စာဖြဲ႔ျပ၍ပင္ ကုန္ႏိုင္မည္မထင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ ဒီဓမၼာရုံေလးအတြင္းမွာ တရားအားထုတ္သြားၾကတဲ့ ေယာဂီပုဂၢဳိလ္ေတြရဲ့သႏၱာန္မွာ ရရွိသြားၾကတဲ့ ထူးျခားတဲ့ တရားအသိၪာဏ္ေတြ၊ တရားသင္တန္းမ်ားကို တက္ေရာက္ၿပီး တန္ဖိုးႀကီးလွတဲ့ တရားဓမၼေတြကို ခံယူသြားၾကတဲ့ သင္တန္းသူ၊ သင္တန္းသားေတြရဲ့ အသိတရားေတြ၊ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမွုသင္တန္းမ်ားကို တက္ေရာက္ သြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအား သင္တန္းမွ ပို႔ခ်ေပးလိုက္တဲ့ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမွု အေမြအႏွစ္ေတြႏွင့္ ဘာသာေရး အသိတရားေတြဆိုတာ ဘယ္အရာမ်ဳိးနဲ႔မွ ႏွုိင္ခိုင္းျပလို႔ မရႏိုင္တဲ့ အေန အထားမ်ဳိးမွာ ရွိေနျခင္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ ဒီဓမၼာရုံေလးကိုေတာ့ လြမ္းေမာတမ္းတ ေနမိျခင္းပါ။
ဒီလိုအလြမ္းေတြကို ေျဖႏိုင္ဖို႔ ဒီေနရာမွာ သင့္ေတာ္ေလွ်ာက္ပတ္တဲ့ အေဆာက္အဦးတစ္ခုကို ၿမဳိ႔ျပ စီးတီးမွာ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ေဆာက္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားရမွာပဲလို႔ ဆႏၵေတြ ျဖစ္ရွိေနျခင္းပါ။ သို႔ေသာ္ အေမရိကႏိုင္ငံမွာ ၾကာၾကာေနေပးဖို႔ အေျခအေနမေပးေသးေတာ့ ဒီအႀကံအစည္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖၚႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အခ်ိန္အခါတစ္ခုအထိေတာ့ ေစာင့္စိုင္းေပးရဦးမယ္ဆိုတာ နားလည္သေဘာေပါက္ထားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒီမွာရွိေနၾကတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြကုိပဲ ေဆာက္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္တြန္းရေတာ့မွာပဲလို႔ စိတ္ထားမွာေတာ့ ျဖစ္ေနမိပါရဲ့။ သာသနာေတာ္ရဲ့ကံ ရွိမယ္ဆိုရင္ သာသနာအလုပ္ေတြကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေမတၱာနႏၵဓမၼရိပ္သာမွာ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္တဲ့ အေဆာက္အဦးမ်ဳိး လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ ျဖစ္လာ ႏိုင္ပါေစရယ္လို႔ ေတာင္းဆုေတြကိုလဲ အခါခါ ေခၽြေနမိပါရဲ့။
မျပီးေသးသည့္ တာ၀န္မ်ား …
ဘ၀ဆိုတာ အေကြ႔ အေကာက္၊ အခ်ဳိး အဆစ္၊ အေျပာင္း အလဲေတြ မ်ားလြန္းလွတာမို႔ ေနာက္ဆုံး ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ တိတိက်က် ေျပာျပႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ စာေရးသူရဲ့ဘ၀မွာ အေမရိက မွာ အၾကာႀကီးေနဖို႔ အခြင့္အေရးရွိေပမဲ့ ၾကာၾကာေနေပးဖို႔ အခြင့္အလန္းေတြက တစ္ေန႔တျခား နည္းပါးလာ ေနတယ္။ ေနလုိတဲ့ဆႏၵရွိေပမဲ့ ေနဖို႔အေၾကာင္းက မတိုက္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္း(၅)ေက်ာင္းကို ဦးေဆာင္မွဳ ေပးေနရတဲ့အခ်ိန္အခါမို႔ အေမရိကမွာ ၾကာၾကာေနေပးဖို႔ အေၾကာင္းက မျဖစ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးမွာ ရွိေနျခင္းပါ။ ဒါကို နားလည္ေပးၾကတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြကိုေရာ၊ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကိုပါ တိတ္တခုိးေလး ေက်းဇူးတင္ေနမိျခင္းပါ။
တာ၀န္တစ္ခုကို ယူထားၿပီးၿပီဆိုရင္ ထိုတာ၀န္ကို ၿပီးဆုံးသည္အထိ ေဆာင္ရြက္တတ္ျခင္းဟာ စာေရးသူရဲ့ အေလ့အထတစ္ခုပါ။ စာေရးသူ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ စာေရးသူႏွင့္ ႏွင့္နီးစပ္သူေတြပဲ သိႏိုင္တဲ့အေျခအေနမ်ဳိးပါ။ တမင္တကာ လွ်ိ႔၀ွက္ထားျခင္းမ်ဳိးလည္းမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ လွ်ိ႔၀ွက္ထားသလို ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေတာင္းပန္စကားဆိုဖို႔ ၀န္ေလးသူမဟုတ္ပါ။ စာေရးသူ ျမန္မာျပည္မွာ ေအာက္ေဖၚျပပါ ပရုိဂ်က္ေတြကို စြမ္းႏိုင္သမွ် ေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။
(၁) သကၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႔နယ္မွာရွိတဲ့ ငါးက်မး္ျပန္ေက်ာင္းတိုက္မွာ နိေျဂာဓသာမေဏစီမံကိန္းသို႔ တက္ေရာက္ သင္ၾကားေနတဲ့ ရွင္သာမေဏ အပါးတစ္ရာကို ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာပညာေရးကို (ဘုန္းႀကီးစာ၊ အတန္းစာ၊ ဘုန္းႀကီးစာမွာ အႀကီးတန္းေအာင္ျမင္ၿပီး သာမေဏမ်ားရွိလာၿပီး၊ အတန္းစာမွာလဲ တကၠသိုလ္၌ စာေပးစာယူျဖင့္ ဒုတိယႏွစ္သို႔ (ဥပေဒ၊ စီးပါြးေရး၊ ဆိုက္ိုလုိဂ်ီ၊ ဖီလိုဆိုဖီ ပညာရပ္မ်ားပါ၀င္သည္) တက္ေရာက္ေနၾကေသာ သာမေဏမ်ားအထိရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ၾကာၾကာႀကီးပစ္ထားလို႔ မရႏိုင္ေသးတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္သူေတြ ျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊
(၂) အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶ သာသနာျပဳတကၠသိုလ္မွာလည္း (အခ်ိန္ျပည့္) ပါေမာကၡ (မဟာဌာနမွဴး)တာ၀န္ကို ယူထားၿပီး၊ ဒီတကၠသိုလ္မွာ အခ်ိန္ျပည့္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနရေတာ့ တကၠသိုလ္ႏွင့္စပ္တဲ့ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ ဆီမီနာေတြ၊ ကြန္းဖရင့္ေတြကို အခါအားေလ်ာ္စြာ တက္ေရာက္ေပးေနရတဲ့ တာ၀န္ေတြကလည္း ရွိေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊
(၃) မဂၤလာဒုံၿမဳိ႔နယ္မွာရွိတဲ့ ေမတၱာနႏၵ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းႏွင့္ မိဘမဲ့ေဂဟာအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကး အေထာက္အပံ့ေတြ၊ ပညာေရး၊ က်န္မားေရးႏွင့္ စား၀တ္ေနေရးေတြ၊ ဒီလိုအေရးမ်ဳိးေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် အကူအညီမ်ား ေပးေနရတာကတစ္ေၾကာင္း၊
(၄) မႏၱေလးၿမဳိ႔၊ ေျမာက္စလင္းတိုက္ထဲမွာရွိတဲ့ ေမတၱာနႏၵဓမၼဒူတေက်ာင္းမွာ မရွိဆင္းရဲတဲ့ (ကိုးတန္း ဆယ္တန္း) ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအား အခမဲ့က်ဴရွင္ ဖြင့္ေပးႏိုင္ရန္ႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၊ (အဂၤလိပ္စာ)သင္တန္းမ်ားကို မတက္ႏိုင္ၾကရွာတဲ့ စက္ရုံ အလုပ္ရုံမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအား အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားပို႔ခ်ႏိုင္ရန္ ေဆာက္လုပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ သုံးထပ္ ေက်ာင္းေဆာင္ ပညာပါရမီေက်ာင္းေဆာင္ေတာ္ႀကီးကို အၿပီးသတ္ႏိုင္ေအာင္ က်ဳိးစားေပးေနရတာက တစ္ေၾကာင္း၊
(၅) ရွမ္းျပည္နယ္၊ က်ဳိင္းတုံးၿမဳိ႔ေပၚမွာရွိတဲ့ ေဇတ၀န္ပရိယတၱိကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းတိုက္ကို သာသနာ ေတာ္အက်ဳိးငွာ လက္ခံၿပီး၊ တိုင္းရင္းသူ၊ တိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ့ ပညာေရးအတြက္ အလယ္တန္းအထိ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းႏွင့္ ထိုေက်ာင္းတုိက္မွာပင္ တိုင္းရင္းသား ကိုရင္မ်ား အတြက္ နိေျဂာဓသာမေဏစီမံကိန္းကို စတင္ႏိုင္ရန္ ေနာက္ထပ္ တိုးခ်ဲ႔သင္ၾကားေပးမည့္ ရွင္သာမေဏ အပါးတစ္ရာအတြက္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထိုင္ႏိုင္ရန္ အေဆာက္အဦးမ်ား မြမ္းမံျပင္ဆင္ျခင္း၊ အသစ္ ေဆာက္ျခင္းတာ၀န္မ်ားကို ယူေပးေနရတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အေမရိကမွာ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရျခင္းပါ။ အက်ဳိးတစ္ခု ျဖစ္ထြန္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ အက်ဳိးတစ္ခုကို စြန္႔လြတ္ရ ျခင္းဟာ ေလာကဓမၼတာပင္မဟုတ္ပါလား။
လမ္းေဖာက္ရင္း လမ္းေပၚေရာက္ေနတဲ့ အရွင္ …
အထက္ပါ တာ၀န္ေတြအျပင္ အခါအားေလွ်ာ္စြာ တရားေဟာထြက္ရျခင္း၊ စာေစာင္မ်ား၊ သတင္း စာမ်ား၌ (တုိင္းျပည္အသြင္ ကူးေျပာင္းဆဲကာလမို႔ စာေရးသူ စြမ္းႏိုင္သမွ်) သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးသား ေပးေနျခင္း၊ (ရံဖန္ရံခါ) ဗုဒၶယဥ္ေက်းမွု သင္တန္းမ်ားကို ပို႔ခ်ေပးရျခင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္မွ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို အားသြန္ခြန္စိုက္ ေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အေရးႀကီးလွေသာ လုပ္ငန္း တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ပညာေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား၊ ပညာေရးဆီမီနာမ်ားကို အားတက္သေရာ တက္ေရာက္ေဆြးေႏြး ေပးျခင္း-စတဲ့ တာ၀န္္ေတြကလည္း ရွိေနေသးတာမို႔ စာေရးသူအတြက္ အခ်ိန္ဆိုတာ ပိုတယ္ဟူ၍ မရွိလွေၾကာင္း စာရွုသူတို႔အား သိေစျခင္းပါ။ ဤကဲ့သို႔ စာဖတ္သူတို႔အား ဤေဆာင္းပါးကို ေရးသားျခင္းဟာ တာ၀န္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ ညည္းညဴျပေနျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ စာရွုသူတို႔အား စာေရးသူ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိေစခ်င္တဲ့သေဘာမွ်ျဖင့္ ေရးသားျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ဒီထက္ပို၍ ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားၿပီး ေရသားေနျခင္းမ်ုိးမဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။
ထူးျခားတဲ့ တရုတ္ျပည္က ၈ ႏွစ္သား ကုိရင္ေလး ...
ေနာက္တစ္ခု ထူးျခားတာက စာေရးသူ တရုတ္ျပည္ကို သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ခရီးမွာ (“ႏွင္းမွုံေတြၾကားက တရုတ္ျပည္ႀကီး” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ အပိုင္း (၁) (၂) ခြဲၿပီး မိုးမခမွာေရာ၊ ေၾကးမွုံသတင္းစာမွာေရာ ေဖၚျပၿပီး ျဖစ္သည္) ရွစ္ႏွစ္သား မဟာယာန ကိုရင္ေလးတစ္ပါး စာေရးသူထံ သူ႔ဆရာမ်ားႏွင့္အတူ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔ဆုံခဲ့ရတယ္။ စာေရးသူ ပီးကင္းၿမဳိ႔မွာ တရားျပေနစဥ္ အဲဒီ ကိုရင္ေလးဟာ သူ႔ဆရာႏွင့္အတူ စာေရးသူထံေရာက္လာျခင္းပါ။ သူတို႔ေရာက္လာေတာ့ စကားျပန္ျဖင့္ အလႅာပ၊ သလႅာပစကား ေျပာၾကရင္း ကိုရင္ေလးကို ျမန္မာျပည္ကို လုိက္ၿပီး ဘုရားစာေတြကို သင္မလားလို႔ ရုတ္တရက္ ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီကုိရင္ေလးဟာ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ မိဘႏွစ္ပါးကို သူျမန္မာျပည္ကိုလုိက္ၿပီး ဘုရားစာေတြကို သင္လိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက သူကို ျမန္မာျပည္ကို ေခၚမယ္လို႔ ေျပာတဲ့အေၾကာင္း မိဘမ်ားအား ျပန္ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ ကိုရင္ေလးဟာ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ စာေရးသူထံ ေရာက္ရွိလာၿပီး အေျခအေနကို လာေရာက္စုံစမ္းၾကတယ္။ မိဘမ်ားက သူတို႔သားေလးကို ဆရာေတာ္ ေခၚမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ကို ထည့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔သားေလးကို ထည့္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘာေတြလုပ္ေပးရမယ္ ဆိုတာကို ေမးျမန္းၾကတယ္။
သူတို႔သားေလးဟာ (၃)ႏွစ္ (၄)ႏွစ္သား အရြယ္ေလးတည္းက အိပ္ရာ၀င္ရင္ ပုတီးေလးကို ကိုင္ၿပီး အိပ္ေလ့ရွိေၾကာင္း၊ ဘုရားစာေတြကို သင္ယူရတာ သူႏွစ္သက္ပုံရေၾကာင္း သူတို႔သားေလးရဲ့ အေျခအေန မ်ားကို ေလွ်ာက္ထားျပၾကတယ္။ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ကေလးက ငယ္ေနေသးတာေၾကာင့္ မိဘ မ်ားမွ ထည့္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူးလို႔ ေတြးထင္မိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ ေနလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္သုံးေလး ရက္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ အဲဒီမဟာယာနကိုရင္ေလးထံမွ (မိဘမ်ားအကူ အညီျဖင့္ေရးထားတဲ့) စာေလးတစ္ေဆာင္ကို ကိုရင္ေလးဟာ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ ကိုယ္တိုင္လာေရာက္ ေပးအပ္ခဲ့တယ္။ စာႏွင့္အတူ ဓာတ္ပုံေလး သုံးပုံလည္းပါလာတယ္။
“ဆရာေတာ္ဘုရား ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္သြားရင္ တပည့္ေတာ္ကို ေမ့သြားမွာစိုးလို႔ ဓာတ္ပုံ(၃)ပုံႏွင့္အတူ ပုတီးေလးကိုပါ ဆရာေတာ္အား ေပးအပ္ပါတယ္။ ဘုရားစာေတြကို သင္ခ်င္လို႔ တပည့္ေတာ္ကို ျမန္မာျပည္ကို ေခၚဖို႔သတိရေတာ္မူပါ”တဲ့။ အေၾကာင္းအက်ဳိးေတြ တိုက္ဆိုင္လာခဲ့ၿပီဆိုရမွာပါ။ အဲဒီ မဟာယာနကိုရင္ေလးဟာ (၂၀၁၃-ခု၊ မတ္လ ၆ ရက္ေန႔က) ျမန္မာျပည္ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ စာေရးသူအတြက္ေတာ့ သူကို ေစာင့္ေရွာက္ရမဲ့ တာ၀န္၀တၱရား ေတြ ပုိိလာၿပီလို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မွာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သန္းေပါင္းတစ္ေထာင္သုံးရာရွိတဲ့ တရုတ္ျပည္ႀကီး အတြက္ အဲဒီကိုရင္ေလးကို စာတတ္ေပတတ္ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္လာၿပီး၊ ကမၼ႒ာန္းဆရာတစ္ပါးျဖစ္လာေအာင္ စြမ္းႏိုင္သမွ် ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမွာပဲ။
သံသရာခရီးသြား ...
ဒီလိုတာ၀န္ေတြရွိေနတာေၾကာင့္ ဒီတစ္ေခါက္ စာေရးသူ အေမရိကမွာ တစ္လေလာက္ပဲ ေနႏိုင္မယ္။ အေမရိကမွာ အေနနည္းလို႔ ၀မ္းမနည္းဘူးလားလို႔ ေမးလာသူလဲ ရွိလာတယ္ေပါ့။ ၀မ္းေတာ့နည္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ လြမ္းဘြဲ႔ေတြကို မဖြဲ႔တတ္ေလေတာ့ လြမ္းခ်င္းဆိုတာ စာေရးသူရဲ့ ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေသာခါမွ ေပါက္ဖြားလာမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဟာသေလးေႏွာၿပီး ေျဖလုိက္ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ အမုန္းခံဘ၀နဲ႔ သံသရာမွာ က်င္လည္ရတာမ်ဳိးနဲ႔ ႏွုိင္းစာရင္ေတာ့ အလြမ္းသည္ဘ၀ႏွင့္ သံသရာမွာ က်င္လည္ရတာမ်ဳိးက ေျဖသာေနသာ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ေတြးထင္မိပါရဲ့။
ဧၿပီလ (၅)ရက္ေန႔မွာေတာ့ စာေရးသူ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ရလိမ့္မယ္။ အလုပ္မ်ားတဲ့စာေရးသူဟာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ရင္ ျပည္တြင္းမွာလဲ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ကြန္႔ဖရင့္မ်ား၊ တရားစခမ္းမ်ားသို႔ တက္ေရာက္ေနရတဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာေတာ့ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားသို႔လည္း ေရာက္ေကာင္းေရာက္ေနႏိုင္တယ္။ ျပည္တြင္းမွာရွိေနတဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာလည္း ရန္ကုန္ၿမဳိ႔က (ငါးက်မ္းျပန္)၊ သို႔မဟုတ္ မဂၤလာဒုံက (ေမတၱာနႏၵဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရး ေက်ာင္းႏွင့္ မိဘမဲ့ေဂဟာ)၊ သို႔မဟုတ္ မရမ္းကုန္းၿမဳိ႔နယ္မွာရွိတဲ့ (အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာျပဳ တကၠသိုလ္)၊ သုိ႔မဟုတ္ မႏၱေလးၿမဳိ႔က (ေမတၱာနႏၵ ဓမၼဒူတေက်ာင္း)၊ သို႔မဟုတ္ က်ဳိင္းတုံၿမဳိ႔က (ေဇတ၀န္ ပရိယတၱိကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းတိုက္) သုိ႔မဟုတ္ ျမန္မာျပည္ တစ္ေနရာရာမွာ ရွိေနမွာပါလို႔သာ ေျပာၾကားလိုျခင္းပါ။ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာကို အတိအက် သိလိုတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းႏိုင္ရန္ ျမန္မာျပည္ ဖံုးနံပတ္ကို ေပးခဲ့မယ္။ ဖုံးနံပတ္က ၀၉၅၁၀၈၉၅၃။
တန္ဖိုးရွိတဲ့ဘ၀တစ္ခုအတြက္ တန္းဖိုးျမင့္တဲ့ကုသိုလ္မ်ဳိးကို ျဖည္းဆည္းလိုတယ္ဆိုရင္ ဘ၀ႏွင့္တန္ဖိုး ညီတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကို ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။ ဘ၀တစ္ခုမွာ ကိုယ္တိုင္လုပ္မွ ရႏိုင္တဲ့ ကုသိုလ္မ်ဳိးရွိသလို၊ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ဘဲ ရႏိုင္တဲ့ ကုသိုလ္မ်ဳိးေတြလဲ ရွိေနျခင္းပါ။ ကုသိုလ္တရားေတြကို မ်ားမ်ားမလုပ္ႏိုင္ ေသးေတာင္ ကုသုိလ္တရားေတြကို မ်ားမ်ားရႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းကေတာ့ သူမ်ားလုပ္တဲ့ကုသိုလ္ကို ျငဴစူ ၀န္တိုျခင္းမရွိပဲ စိတ္ေစတနာ ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ေလးျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။ ဒီအခါမွာ ေအးျမတဲ့ေမတၱာတရားေတြ သာဓုေခၚႏုိင္သူရဲ့ ရင္ထဲမွာ စမ္းေရပမာ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနမယ္ဆိုတာ စာေရးသူ ယုံၾကည္ထားမိလို႔ပါ။
ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေဒါက္တာဓမၼပိယ (ITBMU)
Comments