အခန္း ၆ - မတ္လေတာ္လွန္ေရး (၁)
ေအာင္ဒင္၊ မတ္ ၁၂၊ ၂၀၁၃
(၆) မတ္လေတာ္လွန္ေရး
(၆/က) ေႏြတစ္ညမွာ တိုက္တဲ့ မုန္တိုင္း
၁၉၈၈ ဇန္နဝါရီလဆန္းမွာ စာသင္ႏွစ္အသစ္အတြက္ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ၆တန္းေရာက္ေနပါျပီ၊ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားၾကီးျဖစ္ေနပါျပီ၊ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ့ရဖို႕ အေတာ္နီးကပ္ေနျပီဆိုပါေတာ့၊ အဲဒီႏွစ္မွာ က်ေနာ္က ေန႕ေက်ာင္းသားျဖစ္ေပမည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အေဆာင္မွာမေနပဲ ျမိဳ႕ထဲက သူ႕မိသားစုပိုင္အိမ္မွာေနျပီး ေက်ာင္းတက္တာမို႕ သူရတဲ့ ေက်ာင္းဝင္းထဲက F ေဆာင္က အခန္းတစ္ခန္းမွာ က်ေနာ္ေနခြင့္ရပါတယ္၊
မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႕ညမွာ အေနာက္ၾကိဳ႕ကုန္းရပ္ကြက္ထဲက စနၵာဝင္းလက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕နဲ႕ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္တခ်ိဳ႕ ရန္ျဖစ္ၾကပါတယ္၊ ျပႆနာက အၾကီးၾကီးမဟုတ္ပါ၊ အေရာင္းေကာင္တာမွာ ထိုင္တဲ့ မိန္းကေလးက ငယ္ငယ္လွလွေလးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ အရပ္သားေတြေရာ အဲဒီဆိုင္မွာ အထိုင္မ်ားၾကပါတယ္၊ အဲဒီမိန္းကေလးအနားကို ေဆးလိပ္ဝယ္သလို၊ ပိုက္ဆံရွင္းသလို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ခ်ဥ္းကပ္ျပီး အသိအမွတ္အျပဳခံရေအာင္ ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူငယ္ေတြ ၾကိဳးစားေလ့ရွိပါတယ္၊ သူတို႕ပါလာတဲ့ ကက္ဆက္သီခ်င္းေခြကေလးေတြ မိန္းကေလးကို ေပးျပီး ဆိုင္က ကက္ဆက္နဲ႕ ဖြင့္ခိုင္းတာလဲ ရွိပါတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ မိန္းကေလးကိုပဲ ဆိုင္မွာရွိတဲ့ သီခ်င္းေခြေတြအထဲက သူတို႕နားေထာင္ခ်င္တဲ့ အဆိုေတာ္ရဲ့ သီခ်င္းေခြကို ဖြင့္ခိုင္းတာလဲ ရွိပါတယ္၊ အဲဒီညကလဲ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားအုပ္စုနဲ႕ ရပ္ကြက္လူငယ္အုပ္စုက သီခ်င္းေခြတစ္မ်ိဳးစီကို မိန္းကေလးကို ဖြင့္ခိုင္းရာကေန ရန္ပြဲစပါတယ္၊
ထုံးစံအတိုင္း မိန္းကေလးကလဲ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို အင္ဂ်င္နီယာေလာင္းေတြအျဖစ္ျမင္ထားေတာ့ ပိုျပီးအေလးေပးဆက္ဆံတာမ်ိဳးလဲ ရွိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လဲ ရပ္ကြက္လူငယ္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ မေက်နပ္မႈအေျခခံလဲ ရွိပါလိမ့္မယ္၊ ရန္ပြဲျဖစ္ၾကေတာ့ရပ္ကြက္လူငယ္ေတြက အင္အားမ်ားျပီး ေက်ာင္းသားေတြက ႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ အေတာ္ခံခဲ့ရပါတယ္၊ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္စလုံး ေက်ာင္းဝင္းထဲ ျပန္ ျပီးေရာက္ရွိလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႕ပါ၊ သူတို႕ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဆရာေတြက ခ်က္ခ်င္းပဲ အင္းစိန္ေဆး႐ံုပို႕ေတာ့ အတြင္းလူနာအျဖစ္နဲ႕ ေဆး႐ံုက လက္ခံထားလိုက္ပါတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြက တိုင္ခ်က္ဖြင့္လို႕ အင္းစိန္ျမိဳ႕နယ္ ရဲတပ္ဖြဲ႕က အမႈဖြင့္ျပီး သူတို႕ကို ဝိုင္း႐ိုက္တဲ့ ရပ္ကြက္လူငယ္ ၅ေယာက္ကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းလိုက္ပါတယ္၊
ေနာက္တစ္ေန႕ မတ္လ ၁၃ရက္ မနက္ပိုင္းမွာ အင္းစိန္ရဲစခန္းက ဖမ္းဆီးထားတဲ့ လူငယ္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ကို အမႈနဲ႕ မသက္ဆိုင္ဘူးဆိုျပီး ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္၊
တကယ္က သူတို႕ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္သူက ရပ္ကြက္ေကာင္စီလူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ့ သားျဖစ္ျပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဦးေဆာင္႐ိုက္ႏွက္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီ အဓိက တရားခံက အခ်ဳပ္ကလြတ္ေျမာက္ျပီး ရပ္ကြက္ထဲ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သတင္းက ညေနပိုင္းေလာက္မွာ ေက်ာင္းဝင္းထဲကို ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ အေတာ္စိတ္ဆိုးၾကပါတယ္၊ အဲဒီေန႕က ေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႕ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ အေဆာင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြပဲ ရွိပါတယ္၊ ေဆး႐ံုတက္ေနရဆဲ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက လံႈ႕ေဆာ္တယ္ ထင္ပါတယ္၊ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္ၾကီးဟာ အေနာက္ၾကိဳ႕ကုန္းရပ္ကြက္ထဲကို ည ၈နာရီေလာက္မွာ ခ်ီတက္သြားၾကပါတယ္၊ သူတို႕ ဦးတည္ရာက ရပ္ကြက္ေကာင္စီရုံးပါ၊ က်ေနာ္က သူတို႕ စည္းေဝးလံႈ႕ေဆာ္ေနတာကို ေတြ႕ေပမည့္ သူတို႕နဲ႕ လိုက္ပါမသြားခဲ့ပါ၊ အရပ္သား နဲ႕ ေက်ာင္းသား တစ္ခါတစ္ရံ ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ၾကီးမားေအာင္ခ်ဲ႕ထြင္ရမည့္ ျပႆနာမဟုတ္ဘူးလို႕ ျမင္ပါတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ျပည္သူေတြနဲ႕ ပဋိပကၡမျဖစ္သင့္ပါ၊ အဲဒီလိုျမင္တဲ့အတိုင္း ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ရပ္ကြက္ထဲက ျပည္သူေတြ ထိတ္လန္႕ေအာင္မလုပ္ဖို႕၊ ရပ္ကြက္ထဲကို မသြားဖို႕ သတိေပးမိပါတယ္၊ က်ေနာ္႕လိုပဲ အျခားေက်ာင္းသားၾကီး ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္က သူတို႕အစီအစဥ္ကို ကန္႕ကြက္ပါေသးတယ္၊ဒါေပမည့္ က်ေနာ္႔တို႕စကား မေအာင္ျမင္ပါ၊
ည ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းဝင္းျခံစည္း႐ိုးဘက္က ဆူညံသံေတြ ၾကားရပါတယ္၊ က်ေနာ္ေနတဲ့ အေဆာင္က ပင္မအေဆာက္အအံုၾကီးအနီးက ေက်ာင္းဝင္းထဲဝင္တဲ့ လူဝင္ေပါက္နဲ႕ အေဝးဆံုးမွာ တည္ရွိတာမို႕ ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရပါ၊ ဒါေပမည့္ ေက်ာင္းေရွ႕ကားလမ္း တစ္ဘက္က အေနာက္ၾကိဳ႕ကုန္းရပ္ကြက္ထဲမွာ မီးလွန္႕သံေခ်ာင္းေခါက္ေနတာ၊ တစ္ေနရာရာမွာ မီးေလာင္ေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြနဲ႕ မီးသတ္ကားဥဩသံေတြကိုလဲ ဆူညံစြာ အဆက္မျပတ္ၾကားေနရပါတယ္၊ ေဘးခန္းေတြ၊ အျခားအေဆာင္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းရဲ့ လူဝင္ေပါက္နားက လူစုလူေဝးရွိရာဆီ ေျပးသြားေနတာလဲ ေတြ႕ရပါတယ္၊ က်ေနာ္လဲ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ပိတ္ျပီး လူအမ်ားစုေဝးရာဆီ ေျပးသြားမိပါတယ္၊
ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာပါ၊ ေစာေစာက ရပ္ကြက္ထဲ ခ်ီတက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ျပန္ေရာက္ျပီး ေက်ာင္းျခံစည္း႐ိုး အတြင္းဘက္က ျမက္ခင္းျပင္မွာ စုေဝးေနၾကပါတယ္၊ ျခံစည္း႐ိုးရဲ့အျပင္ဘက္၊ အင္းစိန္ကားလမ္းရဲ့ တစ္ဘက္မွာလဲ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ျပည္သူေတြပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေနာက္ၾကိဳ႕ကုန္းရပ္ကြက္ထဲကိုဝင္တဲ့ ဘီပီအိုင္လမ္းထိပ္ကို စစ္တပ္သုံး ထရပ္ကားၾကီးေတြ နဲ႕ မာဇဒါဂ်စ္ကားေတြ ေရာက္ရွိလာပါတယ္၊ အဲဒီကားေတြေပၚက ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္ေတြ ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ လံုထိန္းရဲတပ္သားေတြ ဆင္းလာျပီး ကားလမ္းအလယ္ေခါင္မွာ ေနရာယူၾကပါတယ္၊ ေဝၚကီေတာ္ကီေတြ ကိုင္ျပီးအမိန္႕ေပးေနတဲ့ ပုခုံးမွာ ေရႊၾကယ္ပြင့္ေတြနဲ႕ စစ္အရာရွိေတြကိုလဲ ေတြ႕ရပါတယ္၊ ပထမေတာ့ ဒီ လံုထိန္းရဲေတြဟာ ေဒါသထြက္ျပီး ရန္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ရပ္ကြက္ျပည္သူေတြရဲ့ ပဋိပကၡကို ျဖန္ေျဖေပးဖို႕ ေရာက္လာၾကတယ္လို႕ ထင္မိပါေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ထင္တာ မွားမွန္းသိလိုက္ရပါတယ္၊
က်ေနာ္တို႕ ၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ လုံထိန္းရဲအခ်ိဳ႕က လမ္းတစ္ဘက္က အရပ္သားေတြကို ေမာင္းထုတ္လို႕ အရပ္သားေတြ ရပ္ကြက္ထဲ ျပန္ဝင္သြားၾကပါတယ္၊ အဲဒီေနာက္ လုံထိန္းရဲေတြဟာ လမ္းအလယ္ေခါင္မွာ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္ကို မ်က္ႏွာျပဳ၊ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ျပီး သူတို႕လက္ထဲက ေသနတ္ေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ခ်ိန္ရြယ္တာေတြ႕ရပါတယ္၊ စစ္အရာရွိတစ္ဦးက အသံခ်ဲ႕စက္တစ္လုံးနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ့္အေဆာင္ကို ျပန္ျပီးလူစုခြဲၾကဖို႕၊ လူစုမခြဲရင္ သက္ဆိုင္ရာက အေရးယူရလိမ့္မယ္ဆိုျပီး ေအာ္ဟစ္သတိေပးတာလဲ ၾကားရပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားထုရဲ့ တုန္႕ျပန္မႈက "ေဟး၊ ဝါးလားလားလား" ဆိုတဲ့ အင္မတန္က်ယ္ေလာင္တဲ့ ေလွာင္ေျပာင္မႈပါပဲ၊ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးဟာလဲ သူတို႕ကို ေသနတ္နဲ႕ခ်ိန္ထားတဲ့ လမ္းေပၚက လုံထိန္းရဲေတြကို ၾကည့္ျပီး အလြန္ေဒါသထြက္ေနၾကပါျပီ၊ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ အင္မတန္ ခံျပင္းမိပါတယ္၊ ေဒါသစိတ္ေတြနဲ႕အတူ က်ေနာ္လဲ ျမက္ခင္းေပၚက ေက်ာင္းသားအုပ္ထဲ ပါဝင္ပူးေပါင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္၊
(၆/ခ) ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႕ ေႏြတစ္ည
ညကလဲ နက္သထက္နက္လာပါျပီ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ လံုထိန္းရဲေတြၾကား တင္းမာမႈကလဲ ပိုျပီး ျမင့္မားလာပါျပီ၊ အေဆာင္အသီးသီးက အေဆာင္မႉးဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းက ဆရာမ်ားရိပ္သာမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ဆရာေတြလဲ အေျပးအလႊားေရာက္ရွိလာၾကျပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကို အေဆာင္ေတြကို ျပန္ၾကဖို႕ ေျပာေနၾကပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘီပီအိုင္လမ္းထဲက မီးသတ္ကားၾကီးတစ္စီးထြက္လာျပီး ေက်ာင္းေရွ႕ကားလမ္းေပၚမွာရပ္လိုက္ပါတယ္၊ ဒီကားၾကီးက ေစာေစာကတင္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မီးေလာင္ေနတာကို ျငိမ္းသတ္ဖို႕ ဝင္သြားတာပါ၊ အခုေတာ့မီးသတ္သမားေတြက ရပ္ကြက္ထဲက မီးကို မျငိမ္းပဲ ကားေပၚက မီးသတ္ပိုက္ကိုခ်ျပီး က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြကို ခ်ိန္ရြယ္လိုက္ပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ မီးသတ္သမားေတြက မီးသတ္ပိုက္ကေရေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ပက္ျဖန္းပါေတာ့တယ္၊
အစပိုင္းမွာေတာ့ မီးသတ္ပိုက္ကထြက္တဲ့ ေရလုံးက မမ်ားလွပါ၊ အရွိန္မျပင္းလွပါ၊ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ေရပန္းဖြဲဖြဲေအာက္မွာ သၾကၤန္ေရအပက္ခံေနရသလိုမ်ိဳး "သၾကၤန္ေႏြဦး တူးပို႕ တူးပို႕" "ျမနနၵာ" စတဲ့ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြကို သံျပိဳင္ဆိုျပီး လံုထိန္းေတြကို ေျပာင္ေလွာင္ၾကပါတယ္၊ ကတဲ့လူကလဲ ကလို႕ပါ၊ ဒါေပမည့္ မီးသတ္ပိုက္ကေရက အရွိန္အဟုန္ျပင္းထန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သီခ်င္းမဆိုႏိုင္၊ မကႏိုင္၊မေလွာင္ေျပာင္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ၊ ျပင္းထန္လွတဲ့ ေရလုံးၾကီးရဲ့ေအာက္မွာ စိုရႊဲျပီး နီးစပ္ရာလူ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ကူတြဲျပီး အႏိုင္ႏိုင္ရပ္ၾကရတာပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ "ေဖာင္း၊ ေဖာင္း" ဆိုတဲ့ အသံေတြၾကားရျပီး က်ေနာ္တိုနံေဘးကို သတၲဳဗူးကေလးေတြက်လာျပီး အဲဒီ သတၲဳဗူးကေလးေတြကေန မီးခိုးေတြထြက္လာလို႕ ပါတ္ဝန္းက်င္ကို မျမင္ရေတာ့ပါ၊ " မ်က္ရည္ယိုဗုံးေတြနဲ႕ ပစ္တယ္ေဟ့၊ မ်က္စိထဲမဝင္ေစနဲ႕" လို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ့ သတိေပးသံၾကားလိုက္ရေပမည့္ မ်က္စိထဲမွာ ေရေတြေရာ၊ မီးခိုးေတြေရာ စုျပဳံဝင္ေရာက္လို႕ ၾကိမ္းစပ္နာက်င္ေနပါျပီ၊ မီးသတ္ပိုက္ကေရပန္းၾကီးက ျမက္ခင္းကိုေက်ာ္ျပီး ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚအထိေရာက္လို႕ ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚမွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ နဲ႕ ဆရာတခ်ိဳ႕ ေရစီးနဲ႕ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးေမ်ာပါသြာတာလဲ ေတြ႕ရပါတယ္၊
အဲဒီလို က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြ အျပိဳျပိဳအလဲလဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ "ဒိန္း၊ ဒိန္း" ဆိုျပီး က်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံေတြၾကားလိုက္ရပါတယ္၊ "ဟာ၊ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္တယ္ေဟ့" "ေျပးၾက၊ ေျပးၾက" လို႕ ေအာ္ဟစ္သတိေပးသံေတြၾကားရျပီး က်ေနာ္တို႕အားလုံး နီးရာလူကိုတြဲျပီး ပင္မအေဆာက္အအံုၾကီးဆီ ေျပးလႊားဆုတ္ခြါခဲ့ၾကပါတယ္၊ မီးေတြ လင္းထိန္ေနတဲ့ ပင္မအေဆာက္အအံုၾကီးေအာက္မွာ အားလုံးျပန္ဆံုၾကတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ဟာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ဒါဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႕ပါ၊ တစ္ကိုယ္လုံးမွာလဲ စိုရႊဲလို႕၊ မ်က္လုံးေတြ နီရဲ၊ က်ိမ္းစပ္လို႕၊ ေခ်ာ္လဲလို႕ ပုဆိုးကြဲျပီး ဒူးျပဲတဲ့လူေတြ၊ မီးခိုးေတြအဆုပ္ထဲေရာက္သြားလို႕ အသက္႐ႉလို႕မရသူေတြ၊ နာက်ည္းစိတ္နဲ႕ ငိုေကြၽးေနၾကသူေတြ၊ ဖိနပ္ေတြလဲ မရွိၾက၊ ဒါမွမဟုတ္ မစံုၾကေတာ့ပါ၊ အဲဒီထဲမွာ ေသြးေတြအလိမ္းလိမ္းနဲ႕ သတိေမ့ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားသုံးေယာက္၊ ကိုဘုန္းေမာ္၊ ကိုစိုးႏိုင္ နဲ႕ ကိုျမင့္ဦးတို႕ပါ၊ သူတို႕အနားမွာ ျပဳစုဖို႕ေရာက္ရွိေနတဲ့ ဆရာဦးသိန္းထြန္းေအာင္၊ ဦးဗိုလ္ေအး တို႕က ေသနတ္ဒဏ္ရာေတြျဖစ္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္၊
က်ေနာ္႕ဘဝမွာ ဒါ ပထမဆုံး ေသနတ္က်ည္ဆံထိမွန္ထားသူကို ေတြ႕ဘူးျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊ အရင္တုံးက ဒါမ်ိဳးရုပ္ရွင္ထဲမွာပဲ ေတြ႕ဘူးတာပါ၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေရွ႕မွာတင္ ေသနတ္နဲ႕အပစ္ခံရလို႕ ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႕ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႕ စက္မႈတကၠသိုလ္ပင္မအေဆာက္အအံုၾကီးရဲ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ကို က်ေနာ္ေတြ႕ျမင္ေနရပါျပီ၊ ဒါ ရုပ္ရွင္မဟုတ္ပါ၊ တကယ္ျဖစ္ေနတာပါ၊ ေသြးအိုင္ထဲလဲေနတဲ့ ေက်ာင္းသား သုံးေယာက္ထဲက ကိုဘုန္းေမာ္ကို မသိေပမည့္ ကိုစိုးႏိုင္ နဲ႕ ကိုျမင့္ဦးကို က်ေနာ္သိပါတယ္၊ ကိုစိုးႏိုင္က စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ႒ာနကပါပဲ၊ က်ေနာ္႔ထက္ တစ္တန္းငယ္ပါတယ္၊ ကိုျမင့္ဦးက စက္မႈတကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္း၊ မဂၢဇင္းေကာ္မီတီေတြမွာ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး က်ေနာ္ခင္မင္ရတဲ့ ကဗ်ာေရးေဖာ္တစ္ေယာက္ပါ၊ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းထဲမွာ ဦးသန္႕စ်ာပနအေရးအခင္း မဆလအစိုးရရဲ့ အၾကမ္းဘက္ေျဖရွင္းမႈကို ခ်က္ခ်င္းသတိရမိလိုက္ပါတယ္၊ အဲဒီတုံးက က်ေနာ္က အေဝးက ရပ္ၾကည့္ခဲ႕သူ၊ အခုေတာ့က်ေနာ္ဟာ မဆလအစိုးရရဲ့ အၾကမ္းဘက္မႈကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ခံစားရသူတစ္ေယာက္၊
ဆရာမ်ားရဲ့အစီအစဥ္နဲ႕ အေဆာင္မႉးတစ္ေယာက္ရဲ့ကားနဲ႕ ေသနတ္ဒဏ္ရာရ ေက်ာင္းသားသုံးေယာက္ကို ရန္ကုန္ေဆး႐ံုၾကီးကို ပို႕လိုက္ပါတယ္၊ ေက်ာင္းေရွ႕လမ္းမၾကီးေပၚက လံုထိန္းရဲေတြကို ရုတ္သိမ္းလိုက္ျပီျဖစ္ေပမည့္ ထရပ္ကားၾကီးမ်ားနဲ႕ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနဆဲပါ၊ ကားလမ္းကိုလဲ ပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္၊ ေဆး႐ံုကိုသြားတဲ့ကား ဦးလူေပါၾကီးအေပါက္ကေန လမ္းမေပၚကို ထြက္ေတာ့ လံုထိန္းရဲေတြက တားဆီးစစ္ေဆးပါေသးတယ္၊
က်န္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမွာေတာ့ နာက်ည္းခံျပင္းမႈေတြနဲ႕ပါ၊ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ျပန္႕က်ဲေနတဲ့ က်ည္ဆံခြံေတြ၊ မ်က္ရည္ယိုဗုံးအခြံေတြကို လိုက္ေကာက္ၾကပါတယ္၊ပင္မအေဆာက္အအံုေရွ႕ ပန္းျခံထဲမွာ ငါးေျမႇာင့္ၾကယ္ ပံုသဏၰန္အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုကို စာသင္ေဆာင္အသစ္ေဆာက္ေနတဲ့ေနရာက အုတ္ခဲေတြ၊ သဲေတြ၊ ဘိလပ္ေျမေတြကို သုံးျပီး တည္ေဆာက္လိုက္ၾကပါတယ္၊ ေသြးစြန္းေနတဲ့အက်ၤီစေတြ၊ ဘိနပ္ကေလးေတြကို က်ည္ဆံခြံ၊ မ်က္ရည္ယိုဗုံးခြံေတြနဲအတူစုျပီး အဲဒီ ၾကယ္ပံုစံအမွတ္တရထဲမွာထည့္ျပီး အားလုံးအေလးျပဳၾကပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့အေဆာင္မ်ားေရွ႕ လမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ၾကျပီး အစိုးရဆန္႕က်င္ေရး ေႂကြးေက်ာ္သံမ်ား ေႂကြးေက်ာ္ ပါေသးတယ္၊ အဲဒီေနာက္ အားလုံးလဲ ပင္ပန္းလြန္းလွျပီမို႕ အေဆာင္အသီးထဲလူစုခြဲလိုက္ၾကပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မတ္လ ၁၄ ရက္ေန႕ကို ကူးေျပာင္းလို႕ မနက္ သုံးနာရီေလာက္ ျဖစ္ေနပါျပီ၊
(ေအာင္ဒင္ ရဲ့ ေရးသားေနဆဲ “လူတေယာက္ရဲ့ ဘ၀တျခမ္း မွတ္တမ္းတခ်ဳိ႔ ”(မွတ္စုုစာအုုပ္) ထဲကေန ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းျပီး မတ္လ ၁၃၊ အေရးအခင္းမွတ္တမ္းကိုု မိုုးမခမွာ ေကာက္ႏုုတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ က႑ (၆) ကိုု အစအဆုုံး ဆက္လက္ထည့္သြင္းပါ့မယ္)
Comments