2 Burmese Literature Talk in Singapore - Letter from Singapore

စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ စ လုံးမွာ ၂ ပြဲ စင္ျပိဳင္ ၾကည့္ၾကရေတာ့မယ္

မိုးမခစာဖတ္သူတဦး စကၤာပူ

မတ္ ၁၉၊ ၂၀၁၁

မုိးမခက ႏြားေက်ာင္းသားေတြဆီကို စာေရးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အီးေမးက လက္ခံရရွိတဲ့ စကၤာပူက သဇင္မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ ဆရာေကာင္းျမတ္ႏြယ္ရဲ့ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးစာကိုလည္း ေပးလိုက္တယ္။ အမ်ားဖတ္သင့္တယ္ ထင္ရင္ ထည့္ေပးပါ။ အျခားတဖက္က အဖြဲ႔ေတြကလည္း ဘာေျပာခ်င္မလဲ မသိဘူး။ ျပန္ေျပာလာရင္လည္း ထည့္ေပးပါ။ သို႔မဟုတ္ စိတ္၀င္စားသူမ်ား သတင္းတိုက္ရိုက္ေမးႏိုင္ရန္ လိပ္စာမ်ား ထည့္ေပးလိုက္ပါ။ ေျပာခ်င္တာက စကၤာပူမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ ၂ ပြဲ အျပိဳင္ႏႊဲၾကမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က ေၾကာ္ျငာထည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း စိတ္၀င္စားသြားတယ္။

စာေပေဟာေျပာပြဲစီစဥ္သူေတြ ၂ ဖြဲ႔ကြဲေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ ပရိသတ္က ၂ ပြဲ ၾကည့္ရတာေပါ့လိ္ု႔ အေကာင္းျမင္လိုက္ပါတယ္။ ျပီၤးေတာ့ အသင္းအဖြဲ႔ေတြ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ဒီလိုပဲ သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္တာေတြ၊ အျငင္းပြားၾကတာေတြ ျဖစ္တာ ထုံးစံပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာမွ ဖုံးထားစရာ မလိုဘူး ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွန္တယ္ ထင္တဲ့ဘက္က လိုက္ၾကတာလဲ လူ႔သဘာ၀ပဲ ထင္ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ၊ ခရစ္ယာန္အသင္းေတာ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ စသည္ျဖင့္ လူမႈေရးအသင္းေတြလည္း တူရာ သန္ရာ တခုစီ တမ်ဴိးစီ တပုံစံစီ ခ်ီတက္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

ဆရာဦးတင္မိုးက ေျပာဖူးတယ္ဆိုလား ငါတို႔ျမန္မာေတြက ေမြးကတည္းက အကြဲေလးနဲ႔ တဲ့။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ျမန္မာေတြၾကားမွာ လူ ၂ ေယာက္ရွိရင္ ၃ ဖြဲ႔ ဆုိလား။ ၁ ေယာက္စီ ၁ ဖြဲ႔ေထာင္တယ္။ ျပီၤးေတာ့ ၂ ေယာက္ကလည္း တြျဲပီး ၁ ဖြဲ႔ ေထာင္ထားလိုက္ေသးတယ္။ ျမန္မာေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး ေနရာတိုင္းမွာ ရွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါကို အေရခြံထူထူနဲ႔ ဆက္ျပီး အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

က်ေနာ့္အေဖေျပာတာကုိ ျပန္ေျပာရရင္ေတာ့ မတူဘဲနဲ႔ အတူတြဲ ေနႏိုင္တာ၊ ကိုယ္လမး္ကိုေလွ်ာက္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနႏိုင္တာဟာ “မိသားစု” ပဲကြ … တဲ့။  

မိသားစုဆိုျပီး တအိမ္တည္း တစုတည္းေတာ့ ေနၾကပါရဲ့ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ ရွာစား၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္၊ ကိုယ့္ပညာကိုယ္ သင္၊ ရွိတာေလးေတြကို ေ၀မွ်ျပီး သုံး၊ ခြဲစာရာရွိလည္း ခြဲေပး၊ ဆင္းခ်ိန္တန္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆင္းသြား၊ ျပန္တက္ခ်င္လည္း တက္လာၾက။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ ငါတို႔ မိသားစုဆိုတာမွာ အျမဲတန္း ခ်စ္ေနတာမွ မဟုတ္တာကြာ။ အခ်င္းခ်င္းေတြ ရန္ျဖစ္လိုက္၊ သတ္လုိက္ ပုတ္လိုက္၊ မဟုတ္ရင္လည္း အရပ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လိုက္၊ သည္လိုပဲ သြားေနတာပဲ မဟုတ္လား ကြ … တဲ့။

 သူမ်ားေတြၾကားထဲလည္း ငါတို႔ မင္းတို႔ေတြက မၾကည္ရင္ မၾကည္သလို လွည့္ျပီး အခ်င္းခ်င္းအေၾကာင္း မေကာင္းေျပာၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ မိသားစု ဆိုတာေတြဟာ ကြဲကြဲ ျပဲျပဲ တြဲတြဲ ဆဲဆဲ အျမဲတန္းမွာ စိမ္းကား ျပီးျပတ္ လမ္းခဲြၾကတာမ်ဴိးမွ မဟုတ္တာ ဆိုေတာ့ … ငါတို႔တေတြဟာ မိသားစုေတြလိုပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ထားႏိုင္ရင္ ငါတို႔ ရပ္ကြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ျမိဳ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံျဖစ္ျဖစ္၊ အသင္းအဖြဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႔ဆက္ျပီး အလုပ္ျဖစ္ေနမွာပါကြာ … တဲ့။ အေဖက အဲလိုမ်ဴိး ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တဲ့လူက ခြင့္လႊတ္၊ သင္ခန္းစာ ယူႏိုင္တဲ့သူက ယူ ျပီးတာပဲေလ။ ခြင့္လႊတ္တယ္လည္း မေျပာခ်င္၊ သင္ခန္းစာယူတယ္လို႔လည္း ၀န္မခံခ်င္တဲ့ သားသမီးေတြ၊ အေဖေတြ အေမေတြ က်ေတာ့လည္း က်န္တဲ့သူေတြက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး အသာေလး လက္ခံျပီး ေပါင္းသင္းေနရပဲ မဟုတ္လားကြာ … တဲ့။

ငါတို႔ ေလာကၾကီးဟာ မိသားစုၾကီးလိုပါ တဲ့။ မင္း ငါ့ဆီကို ပိုက္ဆံပို႔ႏိုင္မွ ပို႔ပါ။ မပုိ႔ႏိုင္လို႔ အားနာျပီး ဖုန္းမဆက္ဘဲ မေနနဲ႔။ ဆက္သာဆက္။ ငါကေတာ့ အတင္းၾကီး မိဘေက်းဇူးဆပ္ပါ လို႔ အမိန္႔လည္း မထုတ္ပါဘူးကြာ … တဲ့။

ဒါက က်ေနာ္ရဲ့ အေဖဆီက စာပါ။

ျမန္မာေတြဟာ မိသားစုေတြပါ။ ေလာကၾကီးဟာ မိသားစုေတြပါ။ ေသကြဲ ရွင္ကြဲ ကြဲၾကရေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာမွ ကြဲစရာ မရွိပါ။

ကဲဗ်ာ … ႏြားေက်ာင္းသားေတြ ဖတ္ဖို႔ ဆရာေကာင္းျမတ္ႏြယ္ ေရးတဲ့စာ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ http://moemaka.net/displayimage.php?pid=2161

 ေနာက္ တဖက္က ဟုိ … စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား ဆိုလားရဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္လင့္ခ္လည္း ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ http://www.facebook.com/profile.php?id=100001686530742&ref=ts#!/sarpaymyatnoethumyar

ေမတၱာေတြ ဖြ ႏိုင္ၾကပါေစ။