အေရးေတာ္ပံု ရင္ခုန္သူမ်ား (အပုိင္း - ၉)
ေအာင္ေဝး
ဒီဇင္ဘာ ၇၊ ၂ဝဝ၉
မင္းသိခၤ(ပန္းခ်ီ ေအာင္လတ္)
ေအာင္ေဝး
ဒီဇင္ဘာ ၇၊ ၂ဝဝ၉
မင္းသိခၤ(ပန္းခ်ီ ေအာင္လတ္) ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး အတြင္းတုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ထူးထူးျခားျခား ထြက္ေပၚလာတဲ့ နံရံကပ္ပုိစတာတစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္အမွတ္ရ မိပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္တုိင္းျပည္လံုး လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ မဆလ တစ္ပါတီ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ျဖဳတ္ခ်ဖုိ႔ သပိတ္ေမွာက္ ဆႏၵျပ တုိက္ပဲြဝင္ေနၾကပါၿပီ။ တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ က်ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေသြးေတြ၊ ျပည္သူ႔ေသြးေတြဟာ စုစည္း လုိက္ရင္ ျမစ္ႀကီး အျဖစ္ ခ်င္းခ်င္းနီရဲသြားမယ့္ အခ်ိန္ပါ။
ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ တပ္မေတာ္သားေတြ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ပူးေပါင္းလာၾကပါၿပီ။ အစုိးရ ဝန္ထမ္းေတြ ဒီမုိကေရစီ ေတာင္းဆုိဖုိ႔ လမ္းမေပၚ ထြက္လာၾကပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက တုိက္ပဲြဝင္ ပုိစတာေပါင္းစံု ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလန္႕တၾကား ေတြ႕လုိက္ရတဲ့ ပုိစတာ တစ္ခုကေတာ့ “ေက်ာ္ဟိန္းဘာလဲ ဘယ္လဲ၊ ေမာင္သာရ ဘာလဲ ဘယ္လဲ”
ရွစ္ေလးလံုး မတုိင္ခင္တုန္းက ဆရာေမာင္သာရ ေရးတဲ့ “ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းက ေက်ာ္ဟိန္းပါပဲ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဟာ အလြန္ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ေက်ာ္ဟိန္းက ပရိသတ္ အင္အားႀကီးတဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသား။ ေမာင္သာရက ပရိသတ္ေတာင့္တဲ့ စာေရးဆရာ။ လူထုက ျပည္သူက သူတုိ႔ ခ်စ္တဲ့၊ သူတုိ႔ ေလးစားတဲ့ ဒီရုပ္ရွင္မင္းသား၊ ဒီစာေရးဆရာကို သူတို႔ရဲ႕ ဒီမုိကေရစီတုိက္ပဲြၾကားမွာ အတူယွဥ္တဲြ ျမင္ခ်င္ရွာၾကပါလိမ့္မယ္။
တျခား တျခား ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ တျခားတျခား စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြ ေက်ာင္းသား ျပည္သူေတြနဲ႔ အတူ တုိက္ပဲြဝင္ေနတာ ျမင္ေနရေလေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ဦးေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔ ဆရာေမာင္သာရတုိ႔ကိုလည္း လူထုႀကီးက တိုက္ပဲြၾကားမွာ ေတြ႕ခ်င္ရွာပါလိမ့္မယ္။ ဒါက ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဆႏၵပါ။ လူထုက ဒီလုိဆႏၵျဖစ္တယ္ ဆိုတာ လူထုက အဲဒီအႏုပညာသည္ေတြကို ခ်စ္လုိ႔ ျမတ္ႏုိးလို႔ တန္ဖိုးထားလုိ႔ပါ။
ဒီအတြက္ ဦးေက်ာ္ဟိန္းတုိ႔၊ ဆရာေမာင္သာရတို႔ ဘက္မွာလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ ရွိခဲ့လိမ့္မယ္ ဆုိတာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ နားလည္ လက္ခံေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
ျပည္သူက ခ်စ္တဲ့ အႏုပညာ သမားမွန္ရင္ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ ဘယ္အႏုပညာရွင္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ႕ အဓိက တာဝန္က ျပည္သူကုိ ျပန္ခ်စ္ဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား။
အေရးေတာ္ပံုႀကီး အတြင္းမွာ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ဒီမုိကေရစီ ေဟာေျပာပဲြေတြ ေန႔မနား ညမနား ဖိတ္ၾကားခံရပါတယ္။ ဒီအတြက္ စာနယ္ဇင္းသမဂၢ (ဗဟုိ)နဲ႔ သက္ဆုိင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ရပ္ကြက္ သပိတ္ေကာ္မတီေတြက စီစဥ္ တာဝန္ယူၾကပါတယ္။ လူထု လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ သူေတြဟာ ဒီမုိကေရစီ စင္ျမင့္မွာ ရဲရဲတင္းတင္း ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ၂၆ ႏွစ္တာ မဆလ ေခတ္ရဲ႕ အနိ႒ာရံုေတြကုိ မေၾကာက္တမ္း မရြံ႕တမ္း ေဝဖန္ထုိးႏွက္ ခဲ့ၾကတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ဖိတ္ၾကားခံရလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေနရာအႏွံ႔ သာမက ၿမိဳ႕႔ျပင္ဘက္ပါ ထြက္ၿပီး ေဟာခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ မအူပင္ သပိတ္ေကာ္မတီက တကူးတက လာေရာက္ ဖိတ္ေခၚလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနာင္ေတာ္ က်ဴရွင္ဆရာ၊ စာေရးဆရာ တစ္ဦး မအူပင္မွာ ေဟာေျပာဖို႔ လုိက္သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ မအူပင္ ဒီမုိကေရစီ ေဟာေျပာပဲြ သြားၾကမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက ဆရာမင္းသိခၤဆီကုိ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဆရာမင္းသိခၤက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ သပိတ္စခန္းျဖစ္တဲ့ ၃၃ လမ္း၊ ေရႊၾကည္ေအး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ သူကိုယ္တုိင္ ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ေနာက္ကလည္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြက တဝုန္းဝုန္း လုိက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ သူေဟာေျပာရာ စင္တုိင္း စင္တုိင္းမွာ ပရိသတ္ကလညး္ ဝက္ဝက္ကဲြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။
ဆရာမင္းသိခၤက မအူပင္သြားမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕ စာေပလုပ္သား ကဒ္ကေလး တရုိတေသ ေပးအပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက အႏူးအညြတ္ ေမတၱာရပ္ခံ မွာၾကားပါတယ္။ “ေမာင္ရင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္ဇာတိ မအူပင္ေရာက္ရင္ ပရိသတ္ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ စာေပလုပ္သားကဒ္ကို မီးရႈိ႕ ဖ်က္ဆီးေပးၾကပါ” တဲ့။
ဆရာခနဲ႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ပဲြအေတာ္မ်ားမ်ား တဲြေဟာဖူးၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔က ဗုိလ္တေထာင္ သစ္စက္ တစ္ခုမွာ ဆရာခနဲ႔အတူ ေဟာခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာမင္းသိခၤ ေဟာေျပာပဲြတုိင္းဟာ စစ္သားေတြ၊ စစ္ကားႀကီးေတြ၊ ေသနတ္ေတြ၊ သံဆူးႀကိဳးေတြ ေဘးက ၿခံရံ ေစာင့္ၾကပ္ၿပီး ေဟာခဲ့ ေျပာခဲ့ရတဲ့ ပဲြေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဆရာမင္းသိခၤက တပ္မေတာ္သားေတြကုိ တုိက္ခုိက္ၿပီး မေျပာပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ စစ္တပ္ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အာဏာရွင္ လက္တစ္ဆုပ္စာကိုသာ ဦးတည္ တိုက္ခိုက္ေဟာေျပာတာပါ။ ဆရာခရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေတြဟာ မွ်တတယ္လုိ႔ လူထုက ယူဆၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕တပ္မေတာ္သားႀကီးေတြ ငိုင္ၿပီး ၿငိမ္နားေထာင္ေနတာ၊ တခ်ိဳ႕စစ္သားေလးေတြ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီး ၾသဘာေပးကာ ဆရာခရဲ႕ စင္တုိင္းလိုလိုမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။
အဲဒီဆရာခက သူ႔ရဲ႕ စာေပလုပ္သားကဒ္ကုိ သူ႔ဇာတိ မအူပင္မွာ မီးရႈိ႕ခုိင္းလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ေအာင္ျမင္ ခမ္းနားစြာ မီးရႈိ႕ခဲ့ၾကတာပါပဲ။
စက္တင္ဘာ(၁၆)ရက္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စစ္တပ္က အာဏာမသိမ္းခင္ ႏွစ္ရက္အလို၊ ကန္ေတာ္ကေလး ဖဆပလ ရပ္ကြက္ (စစ္ဝန္ႀကီးရံုးေရွ႕က ဆရာမင္းသိခၤ ေဟာေျပာပဲြကေတာ့ မဆလ စစ္တပ္နဲ႔ လူထု အႀကီး အက်ယ္ အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပဲြႀကီး ပဲြေကာင္း တစ္ပဲြလို႕ ဆုိရမွာပါ။
စက္တင္ဘာ (၁၈)ရက္ စစ္တပ္က အဏာသိမ္းလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြ တခ်ဳိ႕ ေတာထဲေရာက္၊ တခ်ဳိ႕ ေထာင္ထဲဝင္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က NLD ဌာနခ်ဳပ္ ၿခံႀကီးထဲမွာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုရံုးအဖဲြ႔မွဴးက ဆရာဦးဝင္းခက္ပါ။ ေဒၚစမ္းစမ္းေအာင္ ခ်က္ေကြ်းတဲ့ ဒီမုိကေရစီ ထမင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တိုကင္ ယူၿပီး စာၾကရပါတယ္။ ဆရာမင္းသိခၤလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အတူတူပါပဲ။
ဆရာမင္းသိခၤက တစ္ရံုးလံုးရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥ ေတြကို သူတစ္ေယာက္တည္း အကုန္လုပ္ပါတယ္။ ေသာက္ေရအုိးေတြ ျဖည့္တယ္။ ၿခံတစ္ၿခံလံုး အမိႈက္ေတြ သူရွင္းတယ္။ တံျမက္စည္း လွည္းတယ္။ ဆရာခမွာ ဘာမာန္မာနမွ မရွိသလုိပါပဲ။ ေအာက္ေျခ အလုပ္ေတြကို မညည္း မျငဴဘဲ သူဒုိင္ခံလုပ္ေနတာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေန႔တုိင္း NLD ၿခံဝ လာလာၿပီး ဆရာမင္းသိခၤကုိ အပ္ဖို႔၊ ထုတ္ေပးဖို႔ခ်ည္း ေျပာေနပါတယ္။ ၿခံထဲ၊ ရံုးထဲကိုေတာ့ သူတုိ႔ ဝင္ၿပီး မဖမ္းပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ အသိမေပးရေသးဘူး။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြက ဆရာမင္းသိခၤ NLD ၿခံထဲမွာ ရွိေနတာကို သိေနၿပီ။ ထြက္အဖမ္း မခံရင္ ဌာနခ်ဳပ္ကုိပါ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာရွာႏုိင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ကာယကံရွင္ကိုယ္တုိင္ကေကာ။ ကာယကံရွင္ ကေကာ ဘာလုပ္မလဲ။
မင္းသိခၤဘာလဲ ဘယ္လဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာခက ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထြက္ အဖမ္းခံလုိက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထားရစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ လြမ္းပါတယ္။ အလြမ္းေတြကို အင္အားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ၾကပါစို႔။ ။
ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္တုိင္းျပည္လံုး လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ မဆလ တစ္ပါတီ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ျဖဳတ္ခ်ဖုိ႔ သပိတ္ေမွာက္ ဆႏၵျပ တုိက္ပဲြဝင္ေနၾကပါၿပီ။ တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ က်ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေသြးေတြ၊ ျပည္သူ႔ေသြးေတြဟာ စုစည္း လုိက္ရင္ ျမစ္ႀကီး အျဖစ္ ခ်င္းခ်င္းနီရဲသြားမယ့္ အခ်ိန္ပါ။
ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ တပ္မေတာ္သားေတြ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ပူးေပါင္းလာၾကပါၿပီ။ အစုိးရ ဝန္ထမ္းေတြ ဒီမုိကေရစီ ေတာင္းဆုိဖုိ႔ လမ္းမေပၚ ထြက္လာၾကပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက တုိက္ပဲြဝင္ ပုိစတာေပါင္းစံု ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလန္႕တၾကား ေတြ႕လုိက္ရတဲ့ ပုိစတာ တစ္ခုကေတာ့ “ေက်ာ္ဟိန္းဘာလဲ ဘယ္လဲ၊ ေမာင္သာရ ဘာလဲ ဘယ္လဲ”
ရွစ္ေလးလံုး မတုိင္ခင္တုန္းက ဆရာေမာင္သာရ ေရးတဲ့ “ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းက ေက်ာ္ဟိန္းပါပဲ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဟာ အလြန္ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ေက်ာ္ဟိန္းက ပရိသတ္ အင္အားႀကီးတဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသား။ ေမာင္သာရက ပရိသတ္ေတာင့္တဲ့ စာေရးဆရာ။ လူထုက ျပည္သူက သူတုိ႔ ခ်စ္တဲ့၊ သူတုိ႔ ေလးစားတဲ့ ဒီရုပ္ရွင္မင္းသား၊ ဒီစာေရးဆရာကို သူတို႔ရဲ႕ ဒီမုိကေရစီတုိက္ပဲြၾကားမွာ အတူယွဥ္တဲြ ျမင္ခ်င္ရွာၾကပါလိမ့္မယ္။
တျခား တျခား ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ တျခားတျခား စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြ ေက်ာင္းသား ျပည္သူေတြနဲ႔ အတူ တုိက္ပဲြဝင္ေနတာ ျမင္ေနရေလေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ဦးေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔ ဆရာေမာင္သာရတုိ႔ကိုလည္း လူထုႀကီးက တိုက္ပဲြၾကားမွာ ေတြ႕ခ်င္ရွာပါလိမ့္မယ္။ ဒါက ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဆႏၵပါ။ လူထုက ဒီလုိဆႏၵျဖစ္တယ္ ဆိုတာ လူထုက အဲဒီအႏုပညာသည္ေတြကို ခ်စ္လုိ႔ ျမတ္ႏုိးလို႔ တန္ဖိုးထားလုိ႔ပါ။
ဒီအတြက္ ဦးေက်ာ္ဟိန္းတုိ႔၊ ဆရာေမာင္သာရတို႔ ဘက္မွာလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ ရွိခဲ့လိမ့္မယ္ ဆုိတာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ နားလည္ လက္ခံေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
ျပည္သူက ခ်စ္တဲ့ အႏုပညာ သမားမွန္ရင္ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ ဘယ္အႏုပညာရွင္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ႕ အဓိက တာဝန္က ျပည္သူကုိ ျပန္ခ်စ္ဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား။
အေရးေတာ္ပံုႀကီး အတြင္းမွာ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ဒီမုိကေရစီ ေဟာေျပာပဲြေတြ ေန႔မနား ညမနား ဖိတ္ၾကားခံရပါတယ္။ ဒီအတြက္ စာနယ္ဇင္းသမဂၢ (ဗဟုိ)နဲ႔ သက္ဆုိင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ရပ္ကြက္ သပိတ္ေကာ္မတီေတြက စီစဥ္ တာဝန္ယူၾကပါတယ္။ လူထု လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ သူေတြဟာ ဒီမုိကေရစီ စင္ျမင့္မွာ ရဲရဲတင္းတင္း ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ၂၆ ႏွစ္တာ မဆလ ေခတ္ရဲ႕ အနိ႒ာရံုေတြကုိ မေၾကာက္တမ္း မရြံ႕တမ္း ေဝဖန္ထုိးႏွက္ ခဲ့ၾကတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ဖိတ္ၾကားခံရလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေနရာအႏွံ႔ သာမက ၿမိဳ႕႔ျပင္ဘက္ပါ ထြက္ၿပီး ေဟာခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ မအူပင္ သပိတ္ေကာ္မတီက တကူးတက လာေရာက္ ဖိတ္ေခၚလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနာင္ေတာ္ က်ဴရွင္ဆရာ၊ စာေရးဆရာ တစ္ဦး မအူပင္မွာ ေဟာေျပာဖို႔ လုိက္သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ မအူပင္ ဒီမုိကေရစီ ေဟာေျပာပဲြ သြားၾကမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက ဆရာမင္းသိခၤဆီကုိ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဆရာမင္းသိခၤက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ သပိတ္စခန္းျဖစ္တဲ့ ၃၃ လမ္း၊ ေရႊၾကည္ေအး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ သူကိုယ္တုိင္ ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ေနာက္ကလည္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြက တဝုန္းဝုန္း လုိက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ သူေဟာေျပာရာ စင္တုိင္း စင္တုိင္းမွာ ပရိသတ္ကလညး္ ဝက္ဝက္ကဲြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။
ဆရာမင္းသိခၤက မအူပင္သြားမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕ စာေပလုပ္သား ကဒ္ကေလး တရုိတေသ ေပးအပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက အႏူးအညြတ္ ေမတၱာရပ္ခံ မွာၾကားပါတယ္။ “ေမာင္ရင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္ဇာတိ မအူပင္ေရာက္ရင္ ပရိသတ္ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ စာေပလုပ္သားကဒ္ကို မီးရႈိ႕ ဖ်က္ဆီးေပးၾကပါ” တဲ့။
ဆရာခနဲ႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ပဲြအေတာ္မ်ားမ်ား တဲြေဟာဖူးၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔က ဗုိလ္တေထာင္ သစ္စက္ တစ္ခုမွာ ဆရာခနဲ႔အတူ ေဟာခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာမင္းသိခၤ ေဟာေျပာပဲြတုိင္းဟာ စစ္သားေတြ၊ စစ္ကားႀကီးေတြ၊ ေသနတ္ေတြ၊ သံဆူးႀကိဳးေတြ ေဘးက ၿခံရံ ေစာင့္ၾကပ္ၿပီး ေဟာခဲ့ ေျပာခဲ့ရတဲ့ ပဲြေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဆရာမင္းသိခၤက တပ္မေတာ္သားေတြကုိ တုိက္ခုိက္ၿပီး မေျပာပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ စစ္တပ္ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အာဏာရွင္ လက္တစ္ဆုပ္စာကိုသာ ဦးတည္ တိုက္ခိုက္ေဟာေျပာတာပါ။ ဆရာခရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေတြဟာ မွ်တတယ္လုိ႔ လူထုက ယူဆၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕တပ္မေတာ္သားႀကီးေတြ ငိုင္ၿပီး ၿငိမ္နားေထာင္ေနတာ၊ တခ်ိဳ႕စစ္သားေလးေတြ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီး ၾသဘာေပးကာ ဆရာခရဲ႕ စင္တုိင္းလိုလိုမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။
အဲဒီဆရာခက သူ႔ရဲ႕ စာေပလုပ္သားကဒ္ကုိ သူ႔ဇာတိ မအူပင္မွာ မီးရႈိ႕ခုိင္းလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ေအာင္ျမင္ ခမ္းနားစြာ မီးရႈိ႕ခဲ့ၾကတာပါပဲ။
စက္တင္ဘာ(၁၆)ရက္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စစ္တပ္က အာဏာမသိမ္းခင္ ႏွစ္ရက္အလို၊ ကန္ေတာ္ကေလး ဖဆပလ ရပ္ကြက္ (စစ္ဝန္ႀကီးရံုးေရွ႕က ဆရာမင္းသိခၤ ေဟာေျပာပဲြကေတာ့ မဆလ စစ္တပ္နဲ႔ လူထု အႀကီး အက်ယ္ အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပဲြႀကီး ပဲြေကာင္း တစ္ပဲြလို႕ ဆုိရမွာပါ။
စက္တင္ဘာ (၁၈)ရက္ စစ္တပ္က အဏာသိမ္းလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြ တခ်ဳိ႕ ေတာထဲေရာက္၊ တခ်ဳိ႕ ေထာင္ထဲဝင္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က NLD ဌာနခ်ဳပ္ ၿခံႀကီးထဲမွာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုရံုးအဖဲြ႔မွဴးက ဆရာဦးဝင္းခက္ပါ။ ေဒၚစမ္းစမ္းေအာင္ ခ်က္ေကြ်းတဲ့ ဒီမုိကေရစီ ထမင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တိုကင္ ယူၿပီး စာၾကရပါတယ္။ ဆရာမင္းသိခၤလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အတူတူပါပဲ။
ဆရာမင္းသိခၤက တစ္ရံုးလံုးရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥ ေတြကို သူတစ္ေယာက္တည္း အကုန္လုပ္ပါတယ္။ ေသာက္ေရအုိးေတြ ျဖည့္တယ္။ ၿခံတစ္ၿခံလံုး အမိႈက္ေတြ သူရွင္းတယ္။ တံျမက္စည္း လွည္းတယ္။ ဆရာခမွာ ဘာမာန္မာနမွ မရွိသလုိပါပဲ။ ေအာက္ေျခ အလုပ္ေတြကို မညည္း မျငဴဘဲ သူဒုိင္ခံလုပ္ေနတာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေန႔တုိင္း NLD ၿခံဝ လာလာၿပီး ဆရာမင္းသိခၤကုိ အပ္ဖို႔၊ ထုတ္ေပးဖို႔ခ်ည္း ေျပာေနပါတယ္။ ၿခံထဲ၊ ရံုးထဲကိုေတာ့ သူတုိ႔ ဝင္ၿပီး မဖမ္းပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ အသိမေပးရေသးဘူး။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြက ဆရာမင္းသိခၤ NLD ၿခံထဲမွာ ရွိေနတာကို သိေနၿပီ။ ထြက္အဖမ္း မခံရင္ ဌာနခ်ဳပ္ကုိပါ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာရွာႏုိင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ကာယကံရွင္ကိုယ္တုိင္ကေကာ။ ကာယကံရွင္ ကေကာ ဘာလုပ္မလဲ။
မင္းသိခၤဘာလဲ ဘယ္လဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာခက ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထြက္ အဖမ္းခံလုိက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထားရစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ လြမ္းပါတယ္။ အလြမ္းေတြကို အင္အားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ၾကပါစို႔။ ။
[ မူရင္း - လြတ္လပ္တ့ဲ အာရွအသံ / Radio Free Asia - www.rfa.org/burmese ]
Comments