- တစ္ -
ျမန္မာႏိုင္ငံကို နာဂစ္မုန္တိုင္းၾကီး ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးခဲ့တာ တႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႕၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၂ ရက္ေန႕၊ ေန႕လယ္ ၁ နာရီ ၅ မိနစ္မွာ က်ေနာ့္ေဖေဖ ဦးေက်ာ္ရွိန္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။
အသက္ ၈၄ ႏွစ္ ရွိျပီျဖစ္တဲ့ ဖခင္ၾကီးကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ သူ႕ေဘးမွာရွိေနတာကေတာ့ အႏွစ္ ၅၀ နီးပါး လက္တြဲခဲ့တဲ့၊ ဘဝရဲ့မုန္တိုင္းေတြကို အတူရင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ေမေမ တေယာက္ထဲပါ။ သားၾကီးျဖစ္တဲ့က်ေနာ္က အေမရိကားမွာ၊ သားလတ္ေရႊဖုန္းလူက သူ႕အရင္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဩဂုတ္လမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပီ။ သမီးအငယ္ဆုံး မိုးမိုးနဲ႕ သမက္ေဘာက္လြန္တို႕က မေလးရွားမွာ၊ သမီး မေနာ္ဟရီနဲ႕ တဦးတည္းေသာ ေျမးကေလး ကိုကိုေခတ္ေနတို႕က ဩစေၾတးလ်မွာ၊ ေမေမတေယာက္တည္းကိုသာ ဘဝတေလွ်ာက္လုံး အေဖာ္ျပဳခဲ့ရတဲ့ ေဖေဖ၊ ခုေတာ့လည္း ေမေမ့ကို တေယာက္ထဲ ခြဲထားခဲ့ပါျပီ။
- ႏွစ္ -
ေၾကကြဲရတာေတြမ်ားလြန္းလို႕ ႏွလုံးသားက ထံုက်င္ေနသလား မသိ။ ေဖေဖဆုံးေၾကာင္း ေနရိန္ေက်ာ္က မနက္အေစာၾကီး ဖုံးေခၚျပီး သတင္းေပးေတာ့ အံ့ဩ တုန္လႈပ္မိတာကလြဲလို႕ အေနထိုင္မပ်က္ခဲ့။ အိပ္ရာကထျပီး ေမေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို႕ ၾကိဳးစား၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားေပမဲ့ မေအာင္ျမင္၊ ဒါနဲ႕ပဲ အသိေပးရမဲ့လူေတြကို သတင္းပို႕၊ ဖုန္းနဲ႕ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က ေမးတာကို ေျဖၾကား၊ ငိုဖို႕သတိ မရခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္တေန႔မနက္ သူငယ္ခ်င္းေတြေပးပို႔တဲ့ ေဖေဖ့ရဲ့ေနာက္ဆုံးဓာတ္ပုံေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ မထိမ္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ ျပိဳက်လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ဖခင္ၾကီး၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ လက္ဦးဆရာ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ သူရဲေကာင္း၊ ဘဝတပါးကို ကူးေျပာင္းသြားခဲ့ျပီ…။
- သံုး -
ေဖေဖနဲ႕ပတ္သက္ျပီး က်ေနာ္မသိရတာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ မႏၲေလးသားတေယာက္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာက လြဲလို႕ သူ႕ရဲ႕ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ က်ေနာ္မသိပါ။ ေဖေဖကလဲ တခါမွ မေျပာဖူးပါ။ က်ေနာ့္တသက္ ေဖေဖ့ဘက္က ေဆြမ်ိဳးတေယာက္မွ မေတြ႕ဖူး၊ မသိဖူးခဲ့ပါ။
ေဖေဖ့ကိုယ္မွာ ဒဏ္ရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ရင္ဘတ္မွာ၊ ပခုံးမွာ၊ ေက်ာမွာ၊ ဗိုက္က ဒဏ္ရာၾကီးကေတာ့ ေနာက္ေက်ာထိ ေပါက္သြားတဲ့ လွံစြပ္ဒဏ္ရာပါ။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလက ရခဲ့တာလို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ ပခုံးဒဏ္ရာက အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္တုံးကရခဲ့တဲ့ ေသနတ္ဒဏ္ရာျဖစ္ျပီး ရင္ဘတ္က ဒဏ္ရာကေတာ့ ပဲခူး႐ိုးမတေနရာမွာ ေဖေဖပါဝင္တဲ့ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ တပ္ဖြဲ႕နဲ႕ ဖဆပလအစိုးရတပ္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲမွာ ရခဲ့တာလို႕ ဆိုပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရးနဲ႕ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ပါဝင္ခဲ့ေပမဲ့ ေဖေဖ့မွာ လြတ္လပ္ေရးေမာ္ကြန္းဝင္လက္မွတ္ မရွိပါ။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေဖေဖ့ကို အိမ္မွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ျမင္ရခဲပါတယ္။
"ေမးစရာနဲနဲရွိလို႕ ခဏေလာက္လိုက္ခဲ့ပါ …"
ဆိုျပီး လာေခၚတဲ့ ႐ိုင္း႐ိုင္းၾကမ္းၾကမ္းလူၾကီးေတြေနာက္ ေဖေဖလိုက္ပါသြားျပီး တခါတခါ လနဲ႕ခ်ီျပီး ၾကာ၊ တခါတခါ ႏွစ္နဲ႕ခ်ီျပီး ၾကာ၊ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ပါတယ္။ ေရၾကည္အိုင္တို႕၊ အင္းစိန္ေထာင္တို႕၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ ဆိုတာ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ယဥ္ပါးေနရတဲ့ စကားလုံးေတြပါ။
အိမ္ကို ေဖေဖျပန္ေရာက္လာေတာ့လဲ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ၊ ေရာဂါေတြနဲ႕ပါ။ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကာ ေဆးကုရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေမာင္ႏွမေတြ ေဖေဖနဲ႕ အတူၾကာၾကာေနခြင့္ရတဲ့ ကာလေတြေပါ့။
ေဖေဖမရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလဲ က်ေနာ္တို႕မိသားစု အားမငယ္ရ၊ အထီးက်န္မျဖစ္ရပါ။ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြေတြ အိမ္ကို ပုံမွန္လာျပီး အားေပးၾက၊ ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့ၾကပါတယ္။ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြေတြကလဲ လူစုံပါပဲ။ ကြၽန္းျပန္ၾကီးေတြ၊ ေရွ႕ေနေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြ၊ ဆိုက္ကားဆရာေတ၊ြ ေစ်းသည္ေတြ၊ အငွါးကားေမာင္းသူေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြ အစုံ ပါပဲ။
ေဖေဖက က်ေနာ့္ကိုဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္ အလိုမလိုက္ခဲ့တာေတြလဲ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္ငယ္ဘဝမွာ လမ္းေပၚထြက္ျပီး ကစားခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အျခားကေလးေတြလို ဂ်င္ မေပါက္တတ္ခဲ့ဖူး၊ စြန္ မလႊတ္တတ္ခဲ့ဖူး၊ စက္ဘီး မစီးတတ္ခဲ့ဖူး၊ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ေဖေဖက က်ေနာ့္ကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႕ စာအုပ္ေတြ တအုပ္ျပီး တအုပ္ဖတ္ဖို႕ပဲ အားေပး သင္ၾကားခဲ့တာပါ။ ဖတ္ရတဲ့စာအုပ္ေတြကိုလဲ ၾကည့္ၾကပါဦး … က်ေနာ္ ၅ ႏွစ္သားမွာ ဖတ္ရတာက ဇိနတၱပကာသဏီ၊ အရင္းက်မ္း၊ ေရေသာက္ျမစ္ ၃ သြယ္၊ အႏုပဋိေလာမရုပ္ဝါဒ၊ ငါတို႕ေခတ္နဲ႕အျပိဳင္၊ စစ္ေရး ၆ ေစာင္တြဲ၊ အဲဒီလို စာအုပ္ၾကီးေတြပါ။ ဖတ္ရုံတင္လား ဆိုေတာ့ မဟုက္ေသးပါဘူး။ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြေတြ က်ေနာ္တို႕ ေတာင္ဥကၠလာပက အိမ္ကေလးမွာ စုေဝးၾက စကားေျပာၾကတဲ့အခါ ေဖေဖက က်ေနာ့္ကို ေခၚျပီး သူ႕မိတ္ေဆြေတြေရွ႕မွာ အဲဒီ စာအုပ္ၾကီးေတြထဲက စာသားေတြကို အလြတ္ ရြတ္ျပခိုင္းျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အလြတ္ရြတ္ျပတာကို နားေထာင္ျပီး ေဖေဖနဲ႕ သူ႕မိတ္ေဆြေတြ သေဘာက်ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။
က်ေနာ္တို႕အိမ္ကေလးမွာ အင္မတန္ ဧည့္သည္ မ်ားလွပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ရုံးပိတ္ရက္ေတြမွာပါ။
အားလုံးလိုလိုက ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းၾကီးေတြပါ။ က်ေနာ္ မွတ္မိေနတဲ့သူတခ်ိဳ႕က ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေလထီးလို႕ေခၚၾကတဲ့ အဘေလထီးဦးအုန္းေမာင္၊ မီးရထားၾကီးလို႕ ေခၚၾကတဲ့ အဘဦးလွေမာင္၊ က်ဴရွင္ျပေနတဲ့ ဆရာေကတီဦးေက်ာ္တင့္၊ ေရွ႕ေနၾကီး အဘတီပီဝမ္း၊ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာ ႐ႉမဝ ဦးခ်စ္စိန္၊ ဓတ္ပုံဆရာ ဥကၠလာဦးဝင္းေမာင္၊ စာေရးဆရာ ညိဳဝင္း စသူေတြပါပဲ။ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ရဲ့ အေဖ ေက်ာင္းဆရာ ကိုေနဝင္းလဲ လာပါတယ္။ သူတို႕ေတြ အားလုံးလိုလို ေဖေဖ့အရင္ ဆုံးပါးသြားခဲ့ၾကပါျပီ။ က်ေနာ္က အဲဒီစကားဝိုင္းေတြမွာ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေတြ တအိုးျပီး တအိုးခ်ေပးျပီး သူတို႕ရဲ့ဘဝအေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ နာက်င္မႈေတြ၊ စြန္႕စားခန္းေတြကို တေမ့တေမာ နားေထာင္ခဲ့ရတာပါ။
က်ေနာ့ရဲ့ငယ္ဘဝမွာ ေရႊယုန္နဲ႕ ေရႊက်ား သက္ကယ္ရိပ္သြားတဲ့ပံုျပင္ေတြ တခါမွ မၾကားခဲ့ရပါဖူး။ ေဖေဖနဲ႕ သူ႕မိတ္ေဆြေတြရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကာလ အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ ကိုကိုးကြၽန္း အက်ဥ္းစခန္းက တိုက္ပြဲေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႕က်င္ၾကတာေတြ၊ ဒါေတြသာ က်ေနာ့္ငယ္ဘဝရဲ့ အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊
- ေလး -
ေဖေဖနဲ႕က်ေနာ္ အျမင္မတူၾကတာေတြလဲ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ က်ေနာ္ ၁၈ ႏွစ္သား အရြယ္ စက္မႈတကၠသိုလ္္ စတက္ခ်ိန္မွာ ကဗ်ာေလးေတြ စ ေရးပါတယ္။ က်ေနာ့္ညီ ေရႊဖုန္းလူ ကလဲ စာေမးပြဲ တဖုံးဖုံးက်ျပီး ကဗ်ာေရးေနပါျပီ။ ေဖေဖက က်ေနာ္တို႕ ကဗ်ာေရးတာ လုံးဝမၾကိဳက္ပါဘူး။ စိတ္ေလလြင့္တယ္လို႕ ယူဆပါတယ္။ က်ေနာ္က ကဗ်ာဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာကို ၾကိဳက္တယ္ဆိုေတာ့ ေဖေဖကေျပာဖူးပါတယ္။
"ကိုေဌးျမိဳင္က စိတ္ကူးယဥ္သမားကြ။ သူ႕ကို ၾကိဳက္ရင္ မင္းတို႔ မွားလိမ့္မယ္" တဲ့။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ကဗ်ာအေပၚ႐ူးသြပ္မႈကို သူ တားလို႕မရႏိုင္ေတာ့မွန္း သိတဲ့အခါက်ေတာ့လဲ က်ေနာ္ မထင္မွတ္တဲ့ အကူအညီ ေပးျပန္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကာလ ၁၉၈၀ ဝန္းက်င္မွာ က်ေနာ္တို႕လူငယ္ကဗ်ာသမားေတြအတြက္ မိုးေဝနဲ႕ ရႈမဝ မဂၢဇင္းၾကီး ႏွစ္ေစာင္ဟာ မီး႐ႉးတန္ေဆာင္ပါ။ မိုးေဝနဲ႕ ႐ႈမဝကိုပဲ ကဗ်ာေတြပို႕ျပီး မိုးေဝနဲ႕ ႐ႈမဝမွာ ကဗ်ာပါမွ ေအာင္ျမင္တယ္လို႕ ယံုၾကည္ၾကတာပါ။ အဲဒီမဂၢဇင္းၾကီးႏွစ္ေစာင္မွာ ကဗ်ာပါဖို႕ကလဲ အင္မတန္ မလြယ္ကူတဲ့ အေနအထားပါ။ ေဖေဖက တေန႕ေတာ့ က်ေနာ့္ကို စာတေစာင္ ေပးပါတယ္။
"မင္း မိုးေဝသြားရင္ ယူသြား" တဲ့။
စာက မိတ္ဆက္စာ တိုတိုေလးပါ။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာနတ္ႏြယ္ကို အမည္ရင္း ဦးလွျမင့္နဲ႕ လိပ္စာတပ္ျပီး ေရးထားပါတယ္။
"ကိုလွျမင့္ေရ၊ အခုစာနဲ႕လာသူဟာ က်ေနာ့္သား အၾကီးေကာင္ပါ၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေဖးမေစခ်င္ပါတယ္ …" တဲ့။
က်ေနာ္ကလဲ အဲဒီစာကေလးယူျပီး ေက်ာက္ေျမာင္းက မိုးေဝတိုက္ကို သြားပါတယ္။ ဆရာနတ္ႏြယ္ကို ေတြ႕ျပီး ေဖေဖ့စာကို ေပးပါတယ္။ ဆရာနတ္ႏြယ္က စာကို ဖတ္ၾကည့္ျပီး ေဖေဖ့ရဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို ေမးပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလဲ လူရင္းတေယာက္လို ပံုမွန္ တိုက္ကိုဝင္ထြက္ဖို႕ မွာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်ေနာ့္ကဗ်ာေလးေတြ မိုးေဝမွာ ေဖာ္ျပျခင္းခံရပါတယ္။ ေဖေဖနဲ႕ ဆရာနတ္ႏြယ္တို႕က ဆရာဦးညိုျမရဲ့ အိုးေဝသတင္းစာမွာ လက္ေထာက္ အယ္ဒီတာေလးေတြအျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့ၾကတယ္လို႕ သိရပါတယ္။
မတတ္သာလို႕ သည္းခံေနရေပမဲ့ က်ေနာ့္ဆီ လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာသမားေတြကိုေတာ့ ေဖေဖ သိပ္ၾကည့္လို႕မရခဲ့ပါဘူး။ မၾကာခဏ လာျပီး က်ေနာ့္ကို လဘက္ရည္ဆိုင္သြားဖို႕ ေခၚတတ္တဲ့ "ေႏြလယ္ေန"ကို သူ ေတာ္ေတာ္မ်က္မုန္း က်ိဳးပါတယ္။ တခါတရံမွ လာတတ္တဲ့ အကိုၾကီး ကိုေအာင္ခ်ိမ့္နဲ႕ ကိုေခ်ာႏြယ္တို႕ကိုလဲ လူၾကီးလမ္းသူရဲေတြ ဆိုျပီး မဆက္ဆံပါ။ က်ေနာ့္ကဗ်ာသူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွာ သူ ခင္ခင္မင္မင္ ဆက္ဆံတာ ေဇယ်ဝတီမင္းလြင္စိုး လို႕ေခၚတဲ့ ကိုေအာင္ျမင့္နဲ႕ အခု ေနာ္ေဝႏိုင္ငံကို ေရာက္ေနတဲ့ ႏွင္းခါးမိုး ေခၚ ကိုေဝလင္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။
- ငါး -
၁၉၈၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ ေငြစကၠဴအေရးအခင္း၊ ၁၉၈၈ မတ္လ အေရးအခင္းနဲ႕ ဂြၽန္လ အေရးအခင္းေတြထဲ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကစျပီး က်ေနာ္ အိမ္မွာ မေနရဲေတာ့ပါ။ ေနရာ မ်ိဳးစုံ ေရႊ႕ေျပာင္း ပုန္းေအာင္း ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ က်ေနာ့္ကို လက္ခံဖြက္ထားေပးၾကတာက ေဖေဖ့ရဲ့ မိတ္ေဆြၾကီးမ်ား ပါပဲ။ သူတို႕အားလုံးက သူတို႕ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ထဲက ကေလးတေယာက္ သူတို႕မျပီးျပတ္ခဲ့တဲ့ တာဝန္ေတြကို ဆက္ျပီး ထမ္းေဆာင္ေနတာကို ဂုဏ္ယူၾက ဝမ္းသာၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖဟာ သူ႕ရဲ့မိတ္ေဆြမ်ားအလယ္မွာ သူ႕သား ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေလး ၂ ေယာက္အတြက္ ဂုဏ္တက္ေနခဲ့ရတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့လဲ မတူညီမႈေတြကေတာ့ ရွိေနတာပါပဲ။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုၾကီးရဲ့ အျမင့္မားဆုံးကာလမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုက စင္ျပိဳင္အစိုးရ တည္ေထာင္ပါတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီ စင္ျပိဳင္အစိုးရကို လက္ေတြ႕ အေျခအေနအရ လိုအပ္တယ္လို႕ ယံုၾကည္ျပီး ပထမဆုံး ေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဒါတင္မက စင္ျပိဳင္အစိုးရကို အမ်ားက ေထာက္ခံၾကေအာင္လဲ စည္းရုံးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဘဘဦးႏုက က်ေနာ့္ကို အစိုးရအဖြဲ႕အတြင္းဝန္အျဖစ္ တာဝန္ေပး ခန္႕အပ္ပါတယ္။ ဒါကို ေဖေဖနဲ႕ သူ႕မိတ္ေဆြၾကီးမ်ားက သေဘာမက်ၾကပါဘူး။ အတိတ္ကာလက အျဖစ္အပ်က္ေတြအတြက္ ဦးႏုဟာ သူတို႕ေထာက္ခံရ လက္တြဲရမဲ့လူ မဟုက္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႕ထဲက တေယာက္လို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့က်ေနာ္က ဦးႏုအနားမွာ ေထာက္ခံေနတာ သူတို႕ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ သူ႕မိတ္ေဆြၾကီးမ်ားရဲ႕ တာဝန္ေပးခ်က္အရ က်ေနာ္ပုန္းေအာင္းရာေနရာကို ေဖေဖတေယာက္ ေနပူၾကီးထဲမွာ ထီးအနက္ၾကီး ေဆာင္းျပီး ေမာၾကီးပန္းၾကီး ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေဒါသတၾကီးနဲ႕ ဦးႏုကို မေထာက္ခံဖို႕၊ ဦးႏုရဲ့စင္ျပိဳင္အစိုးရက ႏႈတ္ထြက္ဖို႕ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ့္ယံုၾကည္မႈကို ျပန္ျပီး ရွင္းျပပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ့္ကို ေျပာမရေတာ့တဲ့အဆုံး ေနပူၾကီးထဲမွာပဲ ေဖေဖတေယာက္ ေဒါသတၾကီးနဲ႕ ထီးအနက္ၾကီး ေဆာင္းျပီး ထြက္ခြာသြားတာကို ေငးၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ က်န္ရစ္ခဲ့ရပါတယ္၊
- ေျခာက္ -
အခုလဲ က်ေနာ္ က်န္ရစ္ခဲ့ရ ျပန္ပါျပီ။
ေျပာမရတဲ့ သားတေယာက္ကို အျပစ္ေတြနဲ႕ ခ်န္ထားခဲ့တာလား …
( ေမ ၅၊ ၂၀၀၉ )
(မိုးမခမီဒီယာ၀ိုင္းေတာ္သားမ်ား၏ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ကိုေအာင္ဒင္၏ ဖခင္ ဦးေက်ာ္ရွိန္ကြယ္လြန္ခဲ့သည့္အတြက္ မိုးမခက က်န္ရစ္သူ မိသားစု၀င္မ်ားအားလုံးႏွင့္အတူ ၀မ္းနည္းေၾကာင္း မွတ္တမ္းျပဳအပ္ပါသည္။)
Comments