Students Movement in Burma (12)

ကုိဗဟိန္းမွသည္ ေက်ာ္ကုိကို အထိ (၁၂)
‘၁၉၆၃ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ ႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ’
ေအာင္ေဝး
ဧၿပီ ၂၅၊ ၂၀၀၉

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္ အေရးအခင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဘိုကေလး ဦးလွေရႊက ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု အတြင္း (၂၈)ရက္၊ (၈)လ၊ ၈၈ ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ျပည္လည္ ဖြဲ႔စည္းေရး ညီလာခံ မိန္႔ခြန္းမွာ-
‘၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္က ဒုတိယအႀကိမ္ အာဏာ သိမ္းခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ားက ပထမဆံုး တပ္ဦးက ထြက္ၿပီး ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္မယ့္ ဇူလုိင္လ(၇) ရက္ ေက်ာင္းသား အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ရာခ်ီၿပီး အသတ္ခံရတယ္။ ရာခ်ီၿပီး အဖမ္း ခံခဲ့ရတယ္။ ရာခ်ီၿပီး ဝရမ္းေျပးဘဝ ေရာက္ခဲ့ၾကရတယ္။ ရာခ်ီၿပီး ရာသက္ပန္ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ၾကရတယ္။ သမဂၢမ်ား တရားဝင္ ရပ္တည္မႈကို ဖ်က္သိမ္းခံရတယ္။ ဗကသ၊ တကသ၊ ရကသ စတဲ့ ဗဟုိ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ၿမိဳ႔နယ္ေပါင္း (၂ဝဝ) ေက်ာ္က ၿမိဳ႔နယ္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေျမာက္မ်ားစြာ အသက္စြန္႔သြားၾက၊ အခ်ဳိ႔ ေထာင္ထဲမွာ၊ ကုိကုိးကြၽန္မွာ လူျဖစ္ရံႈးသည္ အထိ ညွဥ္းပန္း ခံခဲ့ၾကရတယ္’ လုိ႔ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။

ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္ တုိက္ပြဲဝင္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္တဲ့ ပဒိုမန္းရွာကလည္း ‘စစ္အုပ္စုသည္ မတရားမႈကို ဆန္႔က်င္သည့္ လူငယ္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ဓာတ္ကို ႏုတ္ပယ္ပစ္ရန္၊ လူငယ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ကြၽန္ပညာေရးစနစ္ က်င့္သုံးၿပီး ကြၽန္သေဘာက္လို ဖိႏွိပ္ ကြၽန္ျပဳထားရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ လူငယ္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈကို ျမတ္ႏိုးသည့္ စိတ္ဓာတ္ကုိ ႏုတ္ပယ္ ဖ်က္ဆီးျခင္းငွာ မစြမ္းႏုိင္ေခ်။ ဇူလုိင္ (၇)ရက္၏ စိတ္ဓာတ္သည္ အစဥ္ ရွင္သန္ေနမည္သာ ျဖစ္သည္’ လုိ႔ေရးခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ျပန္အမွတ္ရလာပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္း ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ အစုိးရဟာ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ သတ္ၿပီး ျပည္သူေတြကို စစ္ကြၽန္ဇာတ္သြင္းဖုိ႔ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရး ဇာတ္ခံုေပၚကုိ ေခတ္သစ္ ဖက္ဆစ္ေတြအျဖစ္နဲ႔ တက္လာၾကပါၿပီ။ စစ္အုပ္စုဟာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ားကုိ မတရား ပိတ္ပင္လုိက္ပါၿပီ။
သမဂၢမ်ား တရားဝင္ ရပ္တည္ခြင့္ မရတဲ့ ကာလမွာ သမဂၢမ်ား ကုိယ္စား ‘ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရး ကာကြယ္မႈ ေကာ္မတီ’ SAC (Student Affairs Committee) ကို ဖြဲ႔စည္း လႈပ္ရွားခဲ့ၾကရတယ္။ SAC ရဲ႕ ဥကၠဌက ဦးတင္ေမာင္ဝင္းပါ။

ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္ အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြကို SAC ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရး ကာကြယ္မႈ ေကာ္မတီကပဲ တာဝန္ယူ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ SAC က ဆဲဗင္း ဂ်ဴလုိင္ (၆) လျပည့္ ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ရာေက်ာ္ က်ဆံုးခဲ့တာကို ရည္စူးၿပီး ‘ရာေက်ာ္’ ေက်ာက္တုိင္ စုိက္ထူၾကပါတယ္။

ဒီေက်ာက္တုိင္ကို ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တုိင္နဲ႔ ေဘးခ်င္း ယွဥ္ၿပီး ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြက ညတြင္းခ်င္း အၿပီး စုိက္ထူခဲ့ၾကတာပါ။ ေက်ာက္တုိင္က ေအာက္ေျခအက်ယ္ (၆၂) လက္မ၊ အျမင့္(၇)ေပ၊ (၇)လက္မ ရွိပါတယ္။

ရာေက်ာ္ေက်ာက္တုိင္ ဖြင့္ပဲြမွာ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းက ‘အေဆာက္အအံု ကိုသာ ၿဖိဳလို႔ရမယ္။ အေမာင္တုိ႔ ရင္ထဲက သမဂၢ စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ၿဖိဳလုိ႔ မရပါဘူး’ လုိ႔ မိန္႔ခြန္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။

၁၉၆၃ ဧၿပီလထဲမွာ စစ္အစုိးရက အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ အမိန္႔ ထုတ္ျပန္တယ္။ ဇြန္လ ဒုတိယပတ္ထဲက်ေတာ့ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးဖို႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ေတာတြင္း လက္နက္ကုိင္ အင္အားစုေတြကို ဖိတ္ေခၚတဲ့ ေၾကညာခ်က္ ထြက္လာပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရး အေနအထားအရ ထိန္းသိမ္းခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ တခ်ဳိ႔ ျပန္လြတ္ေျမာက္လာၿပီး ဗကသ၊ တကသ၊ ရကသ ေက်ာင္းသား သမဂၢႀကီး (၃)ခု ျပန္လည္ ရပ္တည္လုိ႔ ရလာပါတယ္။

၁၉၆၃ ဇူလိုင္လ (၇)ရက္ ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ၿဖိဳဖ်က္ခံရတဲ့ သမဂၢၢအေဆာက္အအံု Union ေနရာမွာ အလ်ားေပ ၂ဝဝ၊ အနံေပ ၂ဝ ယာယီ သမဂၢ အေဆာက္အအံုကို ဝါးဓနိ နဲ႔ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္ တႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားကုိ ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ႀကီးမွဴး က်င္းပခဲ့တယ္။ အခမ္းအနားမွာ ဇူလုိင္လ(၇)ရက္ အေရးေတာ္ပံုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး တုိက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။

၁၉၆၃ ႏိုဝင္ဘာလမွာ တကၠသုိလ္ ေကာလိပ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီနဲ႔ ေတာတြင္း လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုေတြရဲ႕ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။

ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ အတြက္ ဥပေဒတြင္း ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုမ်ား အားလံုး ပါဝင္ဖြဲ႔ စည္းထားတဲ့ ‘ျပည္သူ႔ ေကာ္မတီႀကီး’ အတြင္းမွာ ေက်ာင္းသာ းသမဂၢနဲ႔ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ပါဝင္ တာဝန္ယူခဲ့ၾကတာပါ။

၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ (၁ဝ)ရက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမ ေရွ႔မွာ က်င္းပတဲ့ (၆)ခရုိင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ တကၠသုိလ္နဲ႔ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားထု တရပ္လံုး သိန္းခ်ီၿပီး ပါဝင္ ဆႏၵျပၾကပါတယ္။ (၆)ခရုိင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပဲြႀကီးကုိ လူ(၅)သိန္း နီးပါး တက္ေရာက္ခဲ့တယ္ လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ႏိုဝင္ဘာလ (၁၄)ရက္ေန႔မွာေတာ့ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပဲြ ပ်က္ျပားသြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္း ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ အစိုးရဘက္က တစ္ဖက္သတ္ ရပ္ဆိုင္းပစ္လုိက္တာပါပဲ။

စစ္အစိုးရဟာ အဲဒီေန႔ကပဲစၿပီး ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြကို အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ ဖမ္းဆီးပါေတာ့တယ္။ တႏုိင္ငံလံုးက ဒီိမိုကေရစီလုိလားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ (၃ဝဝဝ)နီးပါး အဖမ္းခံၾကရပါၿပီ။ ဒီအထဲမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာနဲ႔ အျခား တုိးတက္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြလည္း ပါသြားပါတယ္။

ဗကသ ဥကၠဌ ကိုသက္၊ တကသဥကၠဌ ကိုဗေဆြေလး၊ လူထုဦးလွ လူထုေဒၚအမာ တုိ႔ရဲ႕သား ရဲေဘာ္စုိးဝင္းတုိ႔ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားအျပား ေတာခုိသြားခဲ့ရပါတယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပဲြ ပ်က္ျပားသြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ စစ္အစုိးရဟာ ဆဲဗင္းဂ်ဴလုိင္ အထိမ္းအမွတ္ ယာယီ သမဂၢ အေဆာက္အအံုနဲ႔ ရာေက်ာ္ ေက်ာက္တုိင္တို႔ကုိ ထပ္မံ ၿဖိဳဖ်က္ပစ္လုိက္ျပန္ပါေတာ့တယ္။

၆၂ ဇူလုိင္လ(၇)ရက္ Union အေဆာက္အအံု ဗံုးခဲြခံရၿပီး ေနာက္မွာ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီဝင္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေအာင္ႀကီးက ‘သမဂၢ အေဆာက္အအံုသစ္ကို ေရႊအုတ္နဲ႔ ျပန္ေဆာက္ေပးပါမယ္’ လုိ႔ သတင္းေထာက္ေတြကုိ ေျပာခဲ့တဲ့ စကား၊ ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး အတြင္းမွာ သမၼတ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ က သမဂၢ အေဆာက္အအံုသစ္ႀကီးကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အုတ္ျမစ္ခ်ၾကတာပါ့’ လုိ႔ေျပာခ့ဲတဲ့ စကားေတြကို ဘယ္သူမွ မေမ့ၾကေသးပါဘူး။ ။

[ မူရင္း - လြတ္လပ္သည့္အာရွအသံ Radio Free Asia, Burmese Service ]