ေသနတ္တဖက္ ကေလာင္တဖက္
တာရာလင္းယုန္
ေအာက္တုိဘာ ၆၊ ၂၀၀၈
ဗမာျပည္တြင္စစ္ဗိုလ္မ်ား တမိုးလံုးေဖ်ာက္ဆိတ္ျဖစ္ေနသည္။ ၾကာၿပီ။
သို႔ေသာ္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာစရာျဖစ္ေနသည္က စာေပေလာကျဖစ္သည္။ စာေပ-မီဒီယာေလာကမွာ စစ္ဗိုလ္မ်ား၏မိုး ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားမွ အေၾကာင္းမသိသူမ်ား အ့ံၾသသြားၾကမည္။ ဗမာျပည္မွစစ္ဗိုလ္မ်ား စာေပလိုက္စား လွေခ်လား၊ စာေပအရည္အခ်င္း ျမင့္မားလွခ်ည့္လားဟု မသိသူမ်ားက ထင္ေကာင္းထင္ၾကေပမည္။ ျပန္စဥ္းစားလိုက္လွ်င္ ဗမာျပည္ေလာက္ စစ္ဗိုလ္စာေရးဆရာ ေပါမ်ားေသာႏိုင္ငံ ကမၻာတြင္ အျခားမရိွ ဆိုသည္ကိုလည္း ေတြ႔ၾကရမည္။
ေရးလည္းေရးႏိုင္ၾကပါေပသည္။ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ၫႊန္း၊ အကုန္ေရးသည္။ အေမရိကန္ မေကာင္းဘူး၊ (တခ်ိန္ကေတာ့ တရုတ္မေကာင္းဘူး)၊ အင္န္အယ္လ္ဒီ မေကာင္းဘူး။ ဗကပမေကာင္းဘူး၊ ဖဆပလ မေကာင္းဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြ မေကာင္းဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြ မေကာင္းဘူး။ သူတို႔မွတပါး ဘယ္သူမွ မေကာင္းဘူး။ ဘာပဲေရးေရး၊ ႏွစ္ႏွစ္-သံုးႏွစ္ေလာက္ေနလွ်င္ အမ်ိဳးသားစာေပဆုကို ေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ၿပီ။ အမ်ိဳးသားစာေပ ဆုရွင္ စစ္ဝန္ထမ္းအေရအတြက္သည္ မွန္မွန္ႀကီး တိုးတက္ေနသည္။ ဤတိုင္းျပည္တြင္ စစ္သားဦးေရႏွင့္ အရပ္သားဦးေရ အခ်ိဳးအစားမွာ တစ္အခ်ိဳး တရာခန္႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသားစာေပ ဆုရသူ အခ်ိဳးအစားမွာ တစ္အခ်ိဳးေလး၊ တစ္အခ်ိဳး သံုးေလာက္ ျဖစ္လာေနသည္။
တကယ္ကေတာ့ ဗမာျပည္တြင္ တပ္မေတာ္အမႈထမ္းမ်ား စာေရးဆရာလုပ္သည္ ဆိုျခင္းမွာ ဆန္းသည့္ကိစၥမဟုတ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကာစ ကာလတြင္ပင္ ေတြ႔ၾကရသည္။ နာမည္ေက်ာ္ၾကားသူ၊ မေက်ာ္ၾကားလွသူ၊ ေအာင္ျမင္သူ၊ မေအာင္ျမင္သူ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးပင္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးျခားသည္မွာ ထိုစဥ္က တပ္မေတာ္ထဲ၊ အထူးသျဖင့္ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ားထဲတြင္ တပ္မေတာ္ တာဝန္ကို ရိုးသားစြာ ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ား မ်ားျပားေသးသလို စာေရးေသာ တပ္မေတာ္ဝန္ထမ္းမ်ားထဲတြင္လည္း ယခုကဲ့သို႔ ဝါဒျဖန္႔ လုပ္ငန္း သေဘာထားၿပီး စာေရးေနသူမ်ား နည္းလွေပသည္။ ေမာင္ေသာ္က၊ ဆရာဝန္ေမာင္သင္၊ ဝင္းဦး၊ ေလသူရဲတဦး၊ ဗိုလ္ျမင့္၊ နာမည္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့၊ စာဖတ္သူမ်ားက သေဘာက်ခဲ့သည့္ စာဆိုစစ္သည္မ်ား၏ နာမည္အေရအတြက္မွာ မနည္းလွပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ သူတို႔၏စာကို ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးပစၥည္းအျဖစ္ အသံုးခ်မခံခဲ့ဘူး ဆိုသည့္အခ်က္ကို သတိထားမိသည္။
အလွည့္အေျပာင္း၏အစမွာ တပ္မေတာ္အတြင္း၌ ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္ဂိုဏ္းက အုပ္စီးထားေသာ ဆိုက္ကို ေခၚ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဌာနကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဌာနမွေန၍ တပ္တြင္းရွိစာေရးသူမ်ားထဲမွ သူတို႔လိုခ်င္သူအခ်ိဳ႔ကို ေရြးေခၚခဲ့သည္။ အေခၚခံရသူမ်ား မျငင္းႏိုင္ပါ။ သို႔တိုင္ေအာင္ စာေရးဆရာမင္းရွင္လို လူအခ်ိဳ႔ကဆိုလွ်င္ ဆိုက္ကိုဌာနတြင္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ရာ၌ စာဖတ္ ပရိသတ္ လက္ခံထားေသာ မိမိ၏ ပင္ကိုကေလာင္နာမည္ကို လံုးဝ အသံုးမျပဳခဲ့ၾကေခ်။ ကိုယ့္ကေလာင္ညစ္ႏြမ္းမွာကို ေရွာင္က်ဥ္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ဤအခ်ိဳးအေကြ႔မွာ သာမန္အခ်ိဳးအေကြ႔မဟုတ္၊ ဗမာျပည္သမိုင္းကို ႀကီးမားစြာ ဂယက္ရိုက္မည့္ အေျပာင္းအလဲႀကီးတရပ္ ေပၚေပါက္လာသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ေနသည္။ အျခားမဟုတ္ပါ၊ ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔က တပ္မေတာ္တြင္း၌ ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္မ်ား၏ ဂိုဏ္းကို ထူေထာင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ တဆက္တည္းမွာ ယင္း၏ေနာက္ဆက္တြဲမ်ားျဖစ္ေသာ ၁၉၅၈ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းမႈ၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တြင္က်ယ္လာမႈ၊ ထိုမွတဆင့္ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းမႈအထိ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာသည္။ အာဏာရ ဖဆပလအစိုးရ၏ ေပ်ာ့ညံ့မႈေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုသည္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္အတြင္း တဟုန္ထိုး ေရွ႕ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔၏ အံုဖြ မန္းခ်က္ျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးသည္ တမုဟုတ္ျခင္းပင္ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ သို႔ျဖင့္တပ္မေတာ္အရာရွိ အမ်ားစုမွာ မိမိတို႔အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေရးအတြက္ မဆလပါတီထဲသို႔ ဝင္ၾကရေတာ့သည္။
မဆလပါတီဆိုသည္မွာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ အမည္ခံထားေသာ္လည္း စင္စစ္တြင္ စစ္အုပ္စုပါတီသာ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ မဆလပါတီထဲတြင္ တြင္က်ယ္၊ ေနရာရလိုသူမ်ားမွာ စစ္အုပ္စုအလိုက်မ်ား လုပ္ၾကရေတာ့သည္။ နဂိုက သာမန္တပ္မေတာ္သားမ်ား၏ ခံစားခ်က္မ်ားကို စာဖြဲ႔ေနေသာ ကဗ်ာဆရာထီလာစစ္သူသည္ စစ္အုပ္စုအတြက္ ဝါဒျဖန္႔ေပးသူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ တခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဝန္ႀကီးျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူလို အေရခြံေျပာင္းရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္မႉးေမာင္ေသာ္ကမွာေတာ့ ေထာင္တြင္း၌ ေသသြားေအာင္ စစ္အုပ္စုက ဇာတ္လမ္းဆင္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ အျခားေသာ ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ စစ္အုပ္စုကို မေထာက္ခံသူမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ တပ္မေတာ္ျပင္ပသို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ား၏ စစ္တပ္အတြင္း၌ ဦးေႏွာက္ျဖင့္စာေရးသူမ်ားအတြက္ ေနရာ မရွိေတာ့။
အခ်ိန္ကာလေရြ႔လ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် ဗမာႏိုင္ငံ၏ နယ္ပယ္အသီးသီးကို စစ္ဗိုလ္မ်ားက ခ်ဳပ္ကိုင္လာခဲ့ၾကသည္။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ စာေပအႏုပညာ၊ ရုပ္ရွင္၊ အကုန္ပဲဟု ဆိုရမည္။ ပိုဆိုးသည္က သူတို႔သည္ ထိုသို႔ခ်ဳပ္ကိုင္ယံုႏွင့္ မေက်ႏိုင္ၾက။ သူတို႔၏ သစၥာရွိလူယံုမ်ားမ်ားႏွင့္ လႊဲထားယံုႏွင့္ မေက်နပ္ႏိုင္ၾက။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ နယ္ပယ္မ်ားအတြင္းသို႔ သ႑ာန္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ပါဝင္လာ ၾကသည္။ အထင္ရွားဆံုးဥပမာမွာ စာနယ္ဇင္းေလာကပင္ျဖစ္သည္။
သတင္းစာမွန္သမွ်မွာ စစ္အစိုးရပိုင္ျဖစ္သည္။ မီဒီယာအားလံုးကို စာေပစိစစ္ေရးက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းမ်ားထဲတြင္ သူတို႔လူေတြ ဝင္ထားသည္။ သူတို႔သားသမီးမ်ား၊ ႀကံ႔ဖြတ္မ်ားက ထုတ္ေဝေနျခင္း၊ ေငြထုတ္ေပးထားျခင္းမ်ားလည္း ရွိေနသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ သူတို႔ အားမရႏိုင္ၾက။ ကိုယ္တိုင္ စာေရးဆရာလုပ္ၾကသည္။ သူတို႔မို႔ေရးၿပီဆိုလွ်င္ မည္သည့္အယ္ဒီတာကမွ် မပယ္ရဲသလို မည္သည့္စာေပစိစစ္ေရးကလည္း စာတလံုး မျပင္ရဲ။
ထို႔ျပင္အာဏာရွိသူက စာေရးေနျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရးသက္သက္ကိုသာ ေထာက္ရႈသည့္ မီဒီယာလုပ္ကိုင္သူ အခ်ိဳ႔ကလည္း သူတို႔စာမူမ်ားကို ေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္ နအဖအာဏာပိုင္မ်ားကို မ်က္ႏွာလုပ္ၾကသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ စကၠဴခ်ေပးျခင္းလို လက္ငင္းအက်ိဳးခံစားခြင့္မ်ားပင္ ခံစားရတတ္သည္မဟုတ္ေလာ။
ယင္းသို႔ တေခတ္ထလာေသာ စစ္ဝတ္စာေရးသူမ်ားသည္ သူတို႔ေရးခ်င္သည္မ်ားကို ေရးခ်င္သလိုေရးၾကသည္။ တဖက္က ျပန္ေခ်ပႏိုင္ျခင္းမရွိျခင္းႏွင့္ စာေပစိစစ္ေရးက ဘာမွမေျပာရဲသည္တို႔ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေစာက္ထိုး ေျပာင္းျပန္ေရးၾကသည္။ သမိုင္းကိုပင္ ျပင္ေရးၾကသည္။ သမိုင္းမွ ေခတ္သစ္သမိုင္းကိုသာမက သမိုင္းမတင္မီေက်ာက္ေခတ္ အေၾကာင္းကိုပင္ သူတို႔လိုခ်င္သလို ျပင္ေရး၊ ထင္သလို ေရးေနၾကသည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေရးသည္၊ ခိုင္း၍ရေသာ သမိုင္း ဆရာတို႔ကိုလည္း ေရးခိုင္းသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက “လူထုဟာ သမိုင္းကိုဖန္တီးသူ ျဖစ္သည္”ဟု ဆိုၾကသည္။ နအဖေခတ္တြင္မူ သမိုင္းကို စစ္ဗိုလ္ေတြက ဖန္တီးေနၾကသည္။
သူတို႔ကိုယ္ရည္ေသြးတာ၊ မ႑ပ္တိုင္တက္တာေတြကိုေတာ့ စကားလုပ္ၿပီး ေျပာေနစရာမလိုဟု ယူဆပါသည္။ သူတို႔အထဲတြင္ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းလို “ငါေရးခ်င္သမွ်ငါအေၾကာင္း” ေရးဝ့ံသူရွိသလားဟုသာ ေမးခြန္းထုတ္လိုပါသည္။ အေၾကာင္းက သူတို႔ဘာအေၾကာင္းပဲေရးေရး၊ သိသိသာသာ ေရွာင္ကြင္းရသည့္ အခ်က္တခ်က္ရွိသည္။ ယင္းမွာ စစ္အုပ္စုေတြ၏ အတြင္းေရးမ်ား ျဖစ္သည္။ ဤသစၥာေတာ္ကို စစ္အုပ္စုျပင္ပေရာက္သြားသူ၊ အထုတ္ခံရသူ၊ အထုခံရသူမ်ားပါ ေစာင့္ထိန္းရသည္။ စစ္အုပ္စု၏ အတြင္းေရးေတြကို သူတို႔အမ်ားႀကီး သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေယာင္လို႔ပင္ မဟပါ။ အပုပ္ခ်ၿပီး အထုတ္ခံရသူပင္လွ်င္ သူ႔ကို ဘယ္လို အပုပ္ခ်ၿပီး ထုတ္လိုက္တာျဖစ္ေၾကာင္း မေရးပါ။ ဒါျဖင့္ သူတို႔ေက်နပ္ေနလို႔လားလို႔ ေမးစရာရွိပါသည္။ သူတို႔ မေက်နပ္ယံုမက ခံစားမႈမ်ားလည္း ရွိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အတြင္းမွာ “စစ္အုပ္စုဝံသာႏုဝါဒ” ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္မေရးပါ။ ေရးလွ်င္လည္း “စာေပစိစစ္ေရး”က လက္မခံယံုမက “ေဘး”ပင္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။
တပ္အျပင္ေရာက္မွ စာေရးသူမ်ားထဲတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္အပါအဝင္ အျခား ဆိုရွယ္လစ္ထိပ္သီး စစ္ဗိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါသည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းအေၾကာင္းကို သူတို႔အသိဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မေရးပါ။ တလံုးမွ်မေရးပါ။ (ရွစ္စ္ေလးလံုးအႀကိဳကာလတုန္းက ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး ေရးခဲ့သည္မ်ားကို ုၾကည့္ပါ)။ စစ္အုပ္စု အတြင္းေရးကို သူတို႔ လံုးလံုးမေရးပါ။ ဗိုလ္တင္ေဖကို အရူးလို႔ ေရးခ်င္ေရးမည္။ ဗိုလ္တင္ေဖက မံုရြာဦးဘၿငိမ္ကို ဆရာတင္ေနသူျဖစ္ေၾကာင္း ေရးခ်င္ေရးမည္၊ ဗိုလ္ေနဝင္း အေၾကာင္းကိုေတာ့ လံုးလံုးမေရးပါ။ ၅၈ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲ၊ ၇ရက္ ဇူလိုင္ လူသတ္မွအစ အေရးႀကီးကိစၥအားလံုးကို ဗိုလ္ေနဝင္း ေခါင္းမၿငိမ့္ဘဲ ဘယ္သူမွ ဘာကိုမွ မလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို သူတို႔အသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။
သူတို႔ေရွာင္သည့္ ေနာက္တခ်က္လည္း ရွိေသးသည္။ ယင္းမွာ သမိုင္းအျဖစ္မွန္ကို ေရးရန္ ေရွာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ စာေပစိစစ္ေရးလည္း မသိႏိုင္ေသာ နအဖ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးေတြလည္း မမွီလိုက္ေသာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို လုပ္ထြင္ပစ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဥပမာ စာအုပ္ တအုပ္တြင္ ၁၉၃၆ေက်ာင္းသားသပိတ္ႏွင့္ ၁၉၃၈ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို လံုးေထြးပစ္လိုက္သည္။ ၁၉၃၆ေက်ာင္းသား သပိတ္တြင္ ကိုဗဟိန္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားသပိတ္သမားေတြကို စစ္ကိုင္းက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမစၥတာေဒါင္း (ဘိုးဝါး စစ္ျပန္ႀကီး) ဦးစီးသည့္ စေကာက္အဖြဲ႔က တုတ္ရွည္ေတြႏွင့္ ရိုက္ခဲ့သည့္ကိစၥကို မေရးပါ။ (ဘယ္ေရးမလဲ၊ ယင္း စေကာက္အဖြဲ႔တြင္ သူတို႔ ဆိုရွယ္လစ္ စစ္အုပ္စုဝင္တေယာက္ ပါေနတာပဲ) ေနာက္ ေျဗာင္လိမ္တာတခုကေတာ့ အာဏာသိမ္းပြဲကို သူတုိ႔ မသိလိုက္ပါ ဟု လိမ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဗကပ ပါတီအတြင္း ကိစၥေတြကိုေတာ့ အပ္က်တာကအစ သူတို႔သိေနသလို ေရးေလ့ရွိၾကေသာ္လည္း သူတို႔လက္ေအာက္က စစ္တပ္ထဲတြင္ အာဏာသိမ္းရန္ ျပင္ေနျခင္းကိုေတာ့ မသိပါဟု ေျဗာင္လိမ္ၾကသည္။ “စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းပြဲျဖစ္ေတာ့မည္” ဆိုျခင္းကို (ပြဲၾကည့္ပရိသတ္) ေဘးလူေတြက သိေနၾကေသာ္လည္း ဇာတ္စင္ေပၚက (စစ္တပ္ထဲက) လူက မသိပါဟု ဆိုျခင္းမွာ ေျဗာင္လိမ္ေနျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းက တေရးႏိုးမွ အႀကံေပၚၿပီး အာဏာသိမ္းခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ အတြင္းလူေတြႏွင့္ တိုင္ပင္၊ စီမံကိန္းခ်ၿပီးမွ အာဏာသိမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာစရာရွိသည္က အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ အာဏာေဝစု (တိုက္ရာပါပစၥည္း) ခြဲေဝရာ၌ “က်ေနာ္မပါဘူး၊ လက္မခံပါရေစနဲ႔” ဟုျငင္းခဲ့သူ တေယာက္မွမရွိ ဆိုေသာအခ်က္ျဖစ္ပါသည္။
ဗမာ့သမိုင္းတြင္ လက္နက္တဖက္ ကေလာင္တဖက္ျဖင့္ စာေရးခဲ့ေသာ စာဆိုစစ္သည္မ်ား ေက်ာ္ၾကား၊ လူေလးစားခံရျခင္းမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ ေရွးေခတ္သမိုင္းတြင္သာမက အနီးေခတ္သမိုင္းတြင္လည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ေခတ္တြင္မူ ယင္းသို႔ေသာ စာေပစစ္သည္မ်ား မေတြ႔ရသေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။ အဓိကအေၾကာင္းရင္းမွာ သူတို႔၏လက္ထဲကေသနတ္သည္ ျပည္သူလူထုကို ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ေသာ ေသနတ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
Comments