ပဥၤမဴမန္မာနုိင္ငံေတာ္တည္ေထာင္ခန္း (၇)


ပဥၥမျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္တည္ေထာင္ခန္း (၇)
ေအာင္ေ၀း
စက္တင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၀၈

တုိက္ပဲြေခၚသံေတြ ၾကားေနရတယ္။

နာဂစ္မုန္တုိင္း၊ သန္းေရႊမုန္တုိင္းေအာက္မွာ ၿပိဳလဲပ်က္စီးသြားရတ့ဲ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚႀကီးကုိ ၾကည့္ရင္း ဟုိး လြန္ခ့ဲတ့ဲ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သြားခ့ဲတ့ဲ ဧရာ၀တီတုိင္း စည္း႐ုံးေရးခရီးစဥ္ကုိ က်ေနာ္ ျပန္အမွတ္ရလာပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အင္အားတက္ၾကြ၊ တုိးတက္လွတ့ဲ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚရဲ႕ ႐ုပ္ပုံလႊာေတြ၊ တုိးျမစ္၊ ေရြးျမစ္၊ ျပာမေလာ့ျမစ္၊ ေျမာင္းျမျမစ္၊ င၀ံျဖစ္ေတြရဲ႕ ျမင္ကြင္းေတြဟာ က်ေနာ့္အာ႐ုံမွာ ထင္ဟပ္လာပါေတာ့တယ္။

၁၉၈၉ ဇန္န၀ါရီ၊ ႏွင္းေတြနဲ႔ ေ၀ေနတ့ဲအခ်ိန္ပါ။

ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြ တလူလူနဲ႔ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းက ထြက္ခြာလာတ့ဲ ‘ျမတ္ေမတၱာ’သေဘၤာႀကီးဟာ တုိးျမစ္ရင္ခြင္ထဲကုိ တုိး၀င္လာေနပါၿပီ။ ဧရာ၀တီတုိင္းနယ္ေျမထဲကုိ က်ေနာ္တုိ႔ စတင္ ၀င္ေရာက္လာေနၾကတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ ပထမဆုံး ဆုိက္ကပ္ရမယ့္ ဆိပ္ကမ္းက ‘ထနီး’ဆုိတ့ဲ မအူပင္ၿမိဳ႕နယ္အ၀င္က ရြာကေလးပါ။ ဒါ စစ္ပေဒသရာဇ္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္ရဲ႕ နတခ ဧရိယာအစပ္ေပါ့။ (အဲဒီတုန္းက စစ္ဧကရာဇ္ႀကီးကေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေစာေမာင္ပါ။)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဒီ ဧရာ၀တီတုိင္း အေနာက္ျခမ္း ပုသိမ္၊ ေျမာင္းျမ၊ ဟသၤာတ ၃ ခ႐ုိင္ ခရီးစဥ္မွာ အန္ကယ္ ဦးၾကည္ေမာင္ လုိက္ပါလာပါတယ္။ ကာနယ္ၾကည္ေမာင္လုိ႔ လူသိမ်ားတ့ဲ ဦးၾကည္ေမာင္ဟာ ၁၉၃၈ ဒီဇင္ဘာ ၂၀ တတိယ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားသပိတ္တုိက္ပဲြတုန္းက တပ္ဦးမွာ အလံကုိင္ခ့ဲတ့ဲ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္တဦးပါ။

အဲဒီေန႔က အတြင္း၀န္႐ုံးေရွ႕မွာ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ အ႐ုိက္ခံရတ့ဲေန႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔က ဦးၾကည္ေမာင္နဲ႔အတူ အလံကုိင္ခ့ဲတ့ဲ အမာခံ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္တဦးကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ဆရာ ဒဂုန္တာရာပါပဲ။

အန္ကယ္ ဦးၾကည္ေမာင္ဟာ ဦးေအာင္ႀကီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦးတုိ႔ ‘ေအာင္-စု-တင္’ ဆုိၿပီး NLD ပါတီ စေထာင္စဥ္အခ်ိန္က ဦးေအာင္ႀကီးအဖဲြ႔ထဲကပါ။ ပါတီဖဲြ႔ၿပီးလုိ႔ သိပ္မၾကာလုိက္ဘူး၊ ဦးေအာင္ႀကီး ႏႈတ္ထြက္သြားခ့ဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးၾကည္ေမာင္က ဦးေအာင္ႀကီးေနာက္ ျပန္္ပါမသြားဘဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦးတုိ႔နဲ႔ NLD မွာပဲ ေနရစ္ခ့ဲပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းခံထားရတ့ဲ ကာလ၊ ၁၉၉၀ ေမလ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ NLD အႏုိင္ရေအာင္ ဦးေဆာင္ခ့ဲသူဟာ အန္ကယ္ဦးၾကည္ေမာင္ပါပဲ။

သေဘၤာက ဆိပ္ကမ္း ကပ္ေတာ့မယ္ဆုိတ့ဲသေဘာနဲ႔ ဥၾသသံ ေပးလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံး အသင့္ျပင္လုိက္ၾကပါၿပီ။

“အုိဘယ့္ဘယ္ အုိဘယ့္ ဧရာ၀တီ၊ သင္သည္ စီးဆင္း၊ တုိ႔ရင္တြင္းမွာ၊ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ၊ ရဲရဲေၾကြၿပီ၊ ေ၀လည္းရဲရဲ၊ ေၾကြရဲရဲမုိ႔၊ နီနီရဲရဲ၊ သင့္အသည္းကုိ၊ မခဲြတုံေလာ … ခဲြတုံေလာ။” ခရီးစဥ္မွာ ျဖန္႔ေ၀ဖုိ႔ ပါလာတ့ဲ က်ေနာ့္ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးကုိ က်ေနာ္ ကုိင္ၾကည့္ေနမိတယ္။

သေဘၤာတစင္းလုံးဟာ တက္ၾကြ ရႊင္လန္းေနေတာ့တာပါ။ ပထမဆုံး ဆုိက္ကပ္မယ့္ ဆိပ္ကမ္းလည္းျဖစ္လုိ႔ ရင္ခုန္ စိတ္ေစာေနၾကပုံလည္း ရပါတယ္။ တုိးျမစ္ႀကီးကေတာ့ ညင္ညင္သာသာ စီးဆင္းေနတုန္းပါ။

ဒီခရီးစဥ္မွာ က်ေနာ္က ‘ပိြဳင့္’တာ၀န္ က်ပါတယ္။ ဆိပ္ကမ္းတခုကပ္တာနဲ႔ က်ေနာ္ အရင္ ေရွ႔ေျပးဆင္းရမယ္။ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ ဗုိလ္ႀကီး၀င္းထိန္ရိွမယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အဲဒီလုိ အမိန္႔ေပးထားပါတယ္။

ဗုိလ္ႀကီး၀င္းထိန္ဆုိတာ ၁၉၇၆ တုန္္းက ဦးေန၀င္းကုိ လုပ္ႀကံၿပီး အာဏာသိမ္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားတ့ဲ ဗုိလ္္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္တုိ႔ရဲ႕ အမႈတဲြပါ။ အခု ဗုိလ္ႀကီး၀င္းထိန္ အက်ဥ္းေထာင္တခုထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ထိန္းသိမ္းခံေနရဆဲပါ။

န၀တ စစ္အာဏာရွင္အုပ္စုနဲ႔ NLDရဲ႕ အားစမ္းပဲြကေတာ့ စပါၿပီ။ ထနီးရြာဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ပထမဆုံး ဆုိက္ကပ္မယ့္ ဆိပ္ကမ္း။ တနည္းအားျဖင့္ ပထမဆုံးတုိက္ပဲြလည္း ျဖစ္တယ္။ ပထမဆုံး တုိက္တ့ဲတုိက္ပဲြဟာ မႏုိင္ရင္သာေနရမယ္၊ မ႐ႈံးေစရဘူး။ ပထမဆုံးတုိက္တ့ဲတုိက္ပဲြဟာ မႏုိင္ရင္သာေနရမယ္၊ မ႐ႈံးေစရဘူး။

က်ေနာ္က သေဘၤာေပၚမွာ ပါလာတ့ဲ သုံးေရာင္ျခယ္ နဲ႔ NLD လူငယ္ေတြကုိ ၁၉၇၄၊ ၇၅၊ ၇၆ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ရခ့ဲတ့ဲ တုိက္ပဲြအေတြ႔အႀကဳံအရ ဒီစကား က်ေနာ္ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ထနီးရြာကမ္းပါးတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ကရင္တုိင္းရင္းသား ရြာလူထုဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ႐ုိးရာ၀တ္စုံေတြ၊ ဒုံးယိမ္းအကေတြနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ႀကိဳဆုိေနၾကပါၿပီ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း သေဘၤာအေပၚထပ္ကေန လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ေနပါတယ္။ မအူပင္ကလာႀကိဳတ့ဲ NLDၿမိဳ႔နယ္စည္းေတြကုိလည္း ရြာလူထုၾကားမွာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

အေပၚနဲ႔ေအာက္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေ၀ွ႔ယမ္းလုိ႔ေပါ့။

သေဘၤာဆိပ္ကမ္းကပ္လုိ႔ ႀကိဳးခ်ည္၊ ကုန္းေပါင္ထုိးၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္ အရင္ဦးဆုံး သေဘၤာေပၚက ဆင္းလုိက္ပါတယ္။ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ” လူထုရဲ႕ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ၾကားမွာပဲ လက္နက္ကုိင္စစ္သား တပ္စုတစုနဲ႔ အသင့္ေစာင့္ေနတ့ဲ အရာရိွ စစ္ဗုိလ္ဆီကုိ က်ေနာ္ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ ေလးစားသမႈနဲ႔ အရင္ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ ညိွၾကႏိႈင္းၾက လုပ္ရပါတယ္။

တုိင္းမွဴး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္ ေပးထားတ့ဲ အမိန္႔အတုိင္း အဲဒီစစ္ဗုိလ္က တသေ၀မတိမ္း လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေပးထားတ့ဲ အမိန္႔အတုိင္း လုပ္တာပါ။ ဘယ္အမိန္႔က တရားသလဲ။ ဘယ္အမိန္႔က မတရားဘူးလဲ။

ညိွလုိ႔ႏိႈင္းလုိ႔ၿပီးသြားတ့ဲအခါမွာေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဦးေဆာင္ၿပီး သေဘၤာေပၚက ဆင္းလာပါၿပီ။ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ” ကရင္တုိင္းရင္းသား လူထုႀကီးဟာ အဆက္မျပတ္ ေၾကြးေၾကာ္ေနပါေတာ့တယ္။

ထနီးရြာ NLD ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္တ့ဲ ကရင္တုိင္းရင္းသားႀကီးတဦးနဲ႔ ကရင္တုိင္းရင္းသူႀကီးတဦးတုိ႔က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ပန္းကုံးစြပ္ၿပီး ႀကိဳဆုိၾကပါတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အုိ ဖထီးတခ်ဳိ႔၊ အမုိးတခ်ဳိ႕ဟာ ‘ငါတုိ႔ဗုိလ္ခ်ဳပ္သမီး၊ ငါတုိ႔ဗုိလ္ခ်ဳပ္သမီး’ ဆုိၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ဖက္ၿပီး ငုိၾကပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ရင္ထဲမွာ ေၾကကဲြပီတိကုိ ခံစားလုိက္ရပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ပါ။

ထနီးရြာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ၾကာၾကာ အခ်ိန္မရပါဘူး။ မအူပင္ၿမိဳ႔ကုိ ခရီးဆက္ရပါဦးမယ္။ ရပ္ရြာလူထုကုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီးတ့ဲအခါ အားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သေဘၤာေပၚ ျပန္တက္ၾကပါတယ္။ အန္ကယ္ဦးၾကည္ေမာင္ကေတာ့ ေရွ႔မထြက္ဘဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေဘးမွာ ရပ္ၿပီး ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ေက်နပ္အားရေနေတာ့တာပဲ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ထနီးရြာလူထု တသားတည္းျဖစ္သြားတာကုိၾကည့္ၿပီး အစ ပထမက တမင္ ခက္ထန္ တင္းမာေအာင္ လုပ္ယူထားရတ့ဲ စစ္သားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာတာကုိ က်ေနာ္ သိတာေပါ့။ က်ေနာ္ စစ္တပ္ထဲမွာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ႀကီးျပင္းလာတ့ဲသူပဲ။

သေဘၤာေပၚကုိ က်ေနာ္ ေနာက္ဆုံးမွ တက္ပါတယ္။ မတက္ခင္ အရာရိွစစ္ဗုိလ္ကုိ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗုိလ္ႀကီး”လုိ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း လက္ဆဲြ ႏႈတ္ဆက္ခ့ဲပါတယ္။

ထနီးဆိပ္ကမ္း၊ တုိးျမစ္၀ွမ္းေပၚမွာေတာ့ ဒုံးယိမ္းသံေတြက ညံေနဆဲ၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြက တလူလူ လြင့္ပ်ံေနဆဲပါပဲေလ။

ေအာင္ေ၀း (၀၇-၀၆-၀၈)

(မူရင္း - Radio Free Asia, Burmese Service)

Comments