Htoo Eain Tin by Kyi Lin Aye

ထူးအိမ္သင္ (၁၉၆၃-၂၀၀၄)

ေ၀းကြာေသာ အရပ္မွ ေ၀းကြာေသာ အရပ္သုိ႔

ၾကည္လင္ေအး
ၾသဂုတ္ ၁၂၊ ၂၀၀၈

၁၉၈၇ မွာ ‘နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား’ သီခ်င္း အယ္လ္ဘမ္ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ သီခ်င္းေတြက ဆုိလုိ႔၊ တီးလုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေတးသြားေလးေတြက ျမဴးၾကြတယ္၊ ဆန္းသစ္တယ္။ ၁၉၈၇ဟာ လူငယ္ေတြ ဆုိၾက၊ တီးၾက၊ ေပ်ာ္ၾက၊ ရႊင္ၾကတ့ဲ ပဲြလမ္းေတြ ႏုိင္ငံအႏွံ႔က တကၠသုိလ္၊ ေကာလိပ္ေတြမွာ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆုိပဲြ fresher welcome ဆုိၿပီး ပဲြတပဲြ၊ ဆရာကန္ေတာ့ပဲြ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္ပဲြ farewell ဆုိၿပီး ပဲြတပဲြ က်င္းပေနၾကတာပါ။ ပဲြေတြတိုင္းလည္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္သီဆုိ တီးခတ္မႈေတြနဲ႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာ စည္စည္ကားကားပါ။

ဒီလုိ ေပ်ာ္ရႊင္စည္ကား သာယာတ့ဲ ပဲြေတြအေပၚ ‘နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား’ သီခ်င္းေခြက သိမ္းပုိက္သြားတယ္လုိ႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ေက်ာင္းသား ဂီတပဲြတုိင္း ‘ေမ့လုိက္ေတာ့’ ကုိ ဆုိခ်င္သူ သုံးဦး၊ ငါးဦး၊ ‘သူပန္ထားတ့ဲ ပန္းနီနီ’ကုိ ဆုိမယ့္သူက ႏွစ္ဦး၊ သုံးဦး ျဖစ္သြားခ့ဲေတာ့တာပါ။ ဒါမ်ဳိးက ေနရာ တေနရာတည္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္မွာ၊ ျမစ္ႀကီးနားနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ေကာလိပ္ေတြမွာ၊ မႏၱေလးနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသုိလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းပဲြေတြလုပ္တုိင္း ေက်ာင္းသားေတြက ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ ဆုိခ်င္ၾကတာပါ။

၁၉၈၈ မွာ ‘ေမွာ္ဆရာအိပ္မက္’အယ္လ္ဘမ္ ထြက္ပါတယ္။ ဂီတမွာ အာ႐ုံစူးစုိက္လြန္္းသူေတြရဲ႕ လမ္းကုိ ထူးအိမ္သင္လည္း လုိက္ခ့ဲတယ္ ေျပာရမွာပါ။ ပထမ သီခ်င္းေခြ ေအာင္ျမင္သြားၾကရင္ ဒုတိယ သီခ်င္းေခြဟာ ဂီတပညာရပ္ပုိင္းအရ ပညာသားပါတ့ဲ ေတးသြားေတြ၊ သီခ်င္းေတြကုိပဲ ဆုိျပၾကတာက ျမန္္မာဂီတနယ္မွာ ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ အခု ‘ေမွာ္ဆရာအိပ္မက္’မွာလည္း ပထမထြက္ခ့ဲတ့ဲ သီခ်င္းအယ္လဘမ္လုိ လုိက္ဆုိလုိ႔၊ တီးလုိ႔ လြယ္ကူတ့ဲ သီခ်င္းေတြ သိပ္မပါေတာ့ဘဲ တီးခတ္မႈအပုိင္းေရာ၊ သီဆုိမွအပိုင္းပါ ပညာပါတ့ဲ သီခ်င္းေလးေတြ ပါ၀င္လာခ့ဲပါတယ္။ ဥပမာ ‘နတ္မိမယ္’ သီခ်င္းဆုိရင္ ဒီကေန႔အထိ အဆုိပညာေလ့လာထားသူေတြ ျပန္ဆုိၾကတာေတာင္ လြန္ခ့ဲတ့ဲ ၁၅ ႏွစ္က ထူးအိမ္္သင္ ဆုိထားတ့ဲ jazz စတုိင္ တုိင္မင္အ၀င္အထြက္ အရသာေတြကုိ မမီခ့ဲတာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ သီခ်င္းအယ္လ္ဘမ္ေတြ ၁၉၈၇မွာ စၿပီး ေရးစပ္ သီဆုိ ထြက္ေပၚလာတ့ဲ ထူးအိမ္သင္ဟာ ေဖာ့စ္ထေရာ့၊ ခ်ာခ်ာ၊ ဂုိးဂုိး၊ ေဘာ့စႏုိဗာတုိ႔ စနစ္မက်တက်နဲ႔ ဒႆနေတြ၊ စကားလုံးေတြဘက္ ပုိၿပီး အားျပဳၾကရင္း ဂီတသစ္ကုိ ပ်ဳိးေထာင္ေနၾကတ့ဲ ျမန္္မာ ကုိယ္ပုိင္ေတးသြား လႈပ္ရွားမႈထဲမွာ ေတးဂီတဖဲြ႔စည္းမႈ စနစ္တက်နဲ႔ ကုိယ္တုိင္လည္းေရး၊ ကုိယ္တုိင္လည္း ဆုိသူတေယာက္ အေနနဲ႔ ထူးျခား ေတာက္ပစြာ ေပၚထြက္လာခ့ဲတာလုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဂီတကုိ စနစ္က်ခ်င္လြန္းအားႀကီးေလေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ဟန္ မရခင္ ကာလ တေလွ်ာက္လုံး အေနာက္ကRock & Rollေခတ္ဦးဟန္ေတြ လႊမ္းခ့ဲတာ သူ႔သီခ်င္းေတြမွာ ေတြ႔ရတာပါပဲ။

၁၉၈၉-၉၀ ေတြမွာ ‘သက္ၿငိမ္’သီခ်င္းအယ္လ္ဘမ္ ထြက္ခ့ဲပါတယ္။ ‘သက္ၿငိမ္’ရဲ႕ေနာက္ ‘အတၱပုံေဆာင္ခဲမ်ား’၊ ‘အၾကင္နာအိပ္မက္’၊ ‘အရင္အတုိင္း’ စတာေတြ တႏွစ္ကုိတေခြ ဆုိရမလုိ ၁၉၉၃ အထိ သီခ်င္းအယ္လ္ဘမ္ေတြ သီဆုိျဖတ္သန္းလာပါတယ္။ ၁၉၉၄ - - - ။

အဲဒီ ၁၉၉၄ မွာေတာ့ ‘စကားလုံးမရိွတ့ဲေကာင္းကင္’ဆုိတ့ဲ အယ္လ္ဘမ္ ထြက္လာပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းအယ္လ္ဘမ္နဲ႔အတူ သူ႔ရဲ႕ ပုသိမ္က သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီသမား၊ ကဗ်ာသမား ျမင့္မုိးေအာင္ဟာ သီခ်င္းေရးသူအျဖစ္ ေပၚထြက္လာခ့ဲေစပါတယ္။

ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြထဲက ‘ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတုိ႔သမီး’ ဆုိၿပီး ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးအေၾကာင္း ေရးတ့ဲသီခ်င္းမွာေတာ့ သူဖန္တီးခ်င္တ့ဲ ဂီတမ်ဳိး သူ႔အတြက္ ေရာက္မေရာက္ မသိေပမယ့္ ကုိယ့္အတြက္ သူ႔ကုိ နားလည္လုိ႔ ရသြားခ့ဲပါၿပီ။ ထူးအိမ္သင္ကုိ ကုိယ္ပုိင္ေတးသြား၊ ကုိယ္ပုိင္ သီခ်င္းစာသား၊ ကုိယ္ပုိင္ ဒႆန ပီပီျပင္ျပင္ ရိွသူပါလားလုိ႔ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ခြင့္ ရလုိက္ပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္း နားလည္ခြင့္ရတာေတြထဲမွာ သူဟာ ဂီတနယ္ထဲမွာေန၊ ဂီတနဲ႔ ေရရွည္ခရီးဆက္ႏုိင္ဖုိ႔၊ ေခတ္နဲ႔ ေ၀းမသြားဖုိ႔၊ ေခတ္ကုိ မခဲြခြာဖုိ႔၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေရွ႕နား မနီးမေ၀းကေန လူငယ္ေတြ လုိက္ပါလာဖုိ႔ (အခ်ိန္ေပးေစာင့္ဆုိင္း စုယူရတ့ဲ ကုိယ္ပုိင္ေတးသြား ကုိယ္ပုိင္စာသားေတြ ဖန္တီးရမွာ ျဖစ္သလုိ) ေကာ္ပီလုိ႔ ေခၚတ့ဲ ႏုိင္ငံတကာေတးသြားထဲကုိ ေခတ္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ စာသား ေရးဖဲြ႔ထည့္သြင္းတ့ဲ သီခ်င္းအမ်ဳိးးအစားေတြနဲ႔လည္း ျဖတ္သန္းရဦးမယ္လုိ႔ သူ ခံယူသြားတ့ဲအေၾကာင္းလည္း ပါ၀င္ခ့ဲပါတယ္။

သူနဲ႔ ျမင့္မုိးေအာင္တုိ႔ရဲ႕ ‘စကားလုံးမရိွတ့ဲေကာင္းကင္’ အရမ္းေအာင္ျမင္ခ့ဲပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ထိသမွ် ေရႊျဖစ္ေနတ့ဲ ႏွင္းဆီလိႈင္း ေတးထုတ္လုပ္ေရးရဲ႕ တပြင့္ၿပီးတပြင့္ ဖူးပြင့္ၾကတ့ဲ ႏွင္းဆီေတြထဲမွာ ‘စကားလုံးမရိွတ့ဲေကာင္းကင္’အယ္လ္ဘမ္ဟာ အထင္ကရတခု ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။ ေကာ္ပီလုိ႔ ေခၚေနၾကတ့ဲ သီခ်င္းေတြထဲမွာ ျမင့္မုိးေအာင္ရဲ႕ အေတြးနဲ႔႔ အေရးက မာမာတင္းတင္းနဲ႔ ခပ္နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ျဖစ္ေအာင္ ေရးဖဲြ႔ခ့ဲတာေတြက တဘာသာ ကဲြေနခ့ဲတာေၾကာင့္လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ ထူးအိမ္္သင္က ျမင့္မုိးေအာင္ဆီမွာရိွေနတ့ဲ အေတြး အတြင္းသားကုိ နားလည္ပါးနပ္စြာ သူ႔အႏုပညာနဲ႔ ေပါင္းၿပီး တင္ဆက္တတ္တာကလည္း တေၾကာင္းလုိ႔ ေျပာရပါမယ္။

၁၉၉၄-၉၅ က်ေတာ့ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ပါၿပီ၊ ရန္ကုန္ပါး နည္းနည္း၀ပါၿပီ။ ထူးအိမ္သင္ကုိ ျမင္ဖူးေနပါၿပီ။ ထူးအိမ္သင္ဆုိတာ လူတမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားဖူးေနပါၿပီ။

ရန္ကုန္ ေအာင္ဆန္းကြင္းက သူ႔ရဲ႕ Unplugged Live။ သူ႔ေဒါသ၊ သူ႔ရဲ႕ တဖက္စြန္းေတြ ၾကားသိေနခ့ဲရပါၿပီ။ သူ တကယ့္လူပါလား။

ေလ့လာဆည္းပူးအား ႀကီးလြန္းသူေတြတုိင္းလုိလုိ အစြန္္းတဖက္ကုိ ေရာက္သြားတတ္ၾကတာဟာ ေလာကရဲ႕ ဓမၼတာ။ ထူးအိမ္သင္ဟာ စာေရးတ့ဲလင္းထက္၊ ကဗ်ာေရးတ့ဲ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ကေန ဂီတသမား ထူးအိမ္သင္အျဖစ္ ေပါက္ေျမာက္သြားတ့ဲအခါ ဂီတရဲ႕ နက္႐ႈိင္း ၫႈိ႔ငင္မႈထဲ သူ တကယ္ပဲ က်ေရာက္ၿပီလား။ ဘယ္အရာမဆုိ လိပ္ပတ္လည္ ဘ၀င္က်၊ ဆုံးခန္းတုိင္တ့ဲအထိ သိနားလည္ရမွ ဆုိတ့ဲ သူ႔စ႐ုိက္ သဘာ၀ဟာ အဆုံးဘယ္မွာ မဆုိႏုိင္တ့ဲ ဂီတ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးထဲ မၿပီးႏုိင္ မဆုံးႏုိင္ အေမာတေကာ ရွာေဖြ စမ္းသပ္ျခင္းေတြနဲ႔ လုံးေထြးခ့ဲၿပီလား။

သူနဲ႔ ျမင့္မုိးေအာင္ ‘ၿမိဳ႔ျပလေရာင္တမ္္းျခင္း’အယ္လ္ဘမ္ကုိ သီခ်င္း ၆ ပုဒ္ေလာက္နဲ႔ ထုတ္ျဖစ္ခ့ဲပါေသးတယ္။ ၁၉၉၆ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ သီခ်င္းေခြ က်ဲသြားခ့ဲတယ္။ အတဲြေခြထဲမွာ တပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ၀င္ဆုိခ့ဲတယ္။ တကုိယ္ေတာ္ ထြက္ျပန္ေတာ့လည္း သူ တကယ္ျဖစ္ခ်င္တ့ဲ ဂီတဖဲြ႔စည္းပုံမ်ဳိး ထုတ္ျပတာ မဟုတ္။ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းတာမ်ဳိး ဆန္ဆန္သာ။ အယ္လ္ဘမ္နာမည္ေတြကေတာ့ ထားပါေတာ့။ တကယ္အားထည့္ၿပီး မႀကိဳက္မခ်င္း ျပင္ဆုိ၊ ျပင္တီးေနတ့ဲ ‘ႏွစ္ခ်ဳိ႕၀ုိင္’ထြက္မလာတာကလည္း သူျဖစ္ခ်င္ေနတ့ဲ ဂီတ အႏုပညာနဲ႔ သူနဲ႔ အနီးအေ၀းပဲလားေတာ့ မသိ။

ဘာသာေရး အေတြးဒႆနပါတ့ဲ သီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္သုံးပုဒ္လည္း သူဆုိလုိက္ေသး။ မဇၩိမ၊ မဟာ၀ီရ ဗုဒၶ။

ေနာက္ပုိင္းမွာ သူ လူရင္းထားၿပီး ေပါင္းသင္းတ့ဲ သူေတြရဲ႕ ၀န္္းက်င္ကုိ က်ေနာ္ေရာက္ေနလုိ႔ သူ႔စ႐ုိက္သဘာ၀၊ သူ႔အေၾကာင္း နားရည္၀ ရင္းႏွီးခြင့္ရ ျဖစ္ေနၿပီ။

၂၀၀၂ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ႐ုသ္ပက္ဒယ္ ဆုိတ့ဲ အဂၤလိပ္ ကဗ်ာဆရာမတေယာက္ အလည္အပတ္ခရီး၊ စာေပခရီးလာရာကေန ရန္ကုန္မွာ ေဇယ်ာလင္း၊ မင္းထက္ေမာင္၊ ၿငိဏ္းေ၀၊ ျမင့္မုိးေအာင္၊ ေစာေ၀၊ စန္းဦးတုိ႔ အဓိက ပင္တုိင္အျဖစ္ စုေျပာျဖစ္ၾကတ့ဲ ကဗ်ာ၀ုိင္းကေလး ထြက္ေပၚခ့ဲပါတယ္။ တလတခါ လတလရဲ႕ ပထမဆုံး ေသာၾကာေန႔ ညေနေတြမွာ ဆုံျဖစ္ခ့ဲၾကတာပါ။ အ့ံၾသဖြယ္ရာ တိတ္ဆိတ္ စူးစုိက္စြာ သူ လာနားေထာင္ပါတယ္။ အင္မတန္ နည္းပါးတ့ဲ ေဆြးေႏြးမႈေလး တခ်ဳိ႕ပဲ သူ လုပ္တတ္ပါတယ္။

ဂီတရဲ႕ နက္႐ိႈင္းမႈေတြထဲ တုိး၀င္ရွာေဖြကာ ၾကယ္ေရာင္ ၿပိဳးျပက္တ့ဲ ဂီတရပ္၀န္း မ်က္ႏွာစာကုိ ပုန္းခ့ဲသူဟာ ကဗ်ာအေၾကာင္း အထူးသျဖင့္ လြတ္လပ္တ့ဲ ေခတ္ေပၚကဗ်ာအေၾကာင္း ျငင္းခုံမႈကင္းတ့ဲ စကား၀ုိင္းကုိေတာ့ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ေရာက္လာ ပါ၀င္ခ့ဲရင္း သူ အာ႐ုံစူးစုိက္ထားတ့ဲ ျမန္မာ့ဂီတ ခရီးကာလ အရွည္ႀကီးထဲက ကဗ်ာနဲ႔ ႏြယ္တ့ဲ သေဘာတရား တစြန္းတစကုိလည္း ေျပာတတ္ဆုိတတ္ သုံးသပ္ၾကည့္ေနတတ္တာလည္း ႀကဳံဆုံခ့ဲရပါတယ္။

က်ေနာ္က ကဗ်ာ၀ုိင္းမွာ နားေထာင္သူ၊ မွတ္တမ္း သေဘာေလးေတြ ျပဳစုေပးသူ၊ ဒီစကား၀ုိင္းကုိ လာတ့ဲအခါ သူက သူ႔ပင္ကုိစ႐ုိက္နဲ႔ ကဲြျပားစြာ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေအးေအး ေနထုိင္တတ္တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ သူနဲ႔ နီးသြားၿပီလုိ႔ ထင္မွတ္ခ့ဲတယ္။

စကား၀ုိင္းကာလေတြ ၿပီးရင္ေတာ့ ထမင္း စုစားၾကတယ္။ တခါတရံ ယမကာလည္း ပါတတ္တယ္။ ကဗ်ာ၀ုိင္းက ထမင္း၀ုိင္းကုိ ကူးရင္ေတာ့ သူ႔အသံ နည္းနည္းျပန္ၾကားရတတ္တယ္။

၂၀၀၂ ထဲမွာ အႏုပညာေပါင္းကူး ဖံြ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈေတြ ရိွလာေအာင္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက လာေရာက္ ၀ုိင္း၀န္းတ့ဲ NICA အဖဲြ႔က က်ေနာ္တုိ႔ ကဗ်ာ၀ုိင္း အပါအ၀င္ ကဗ်ာျမတ္ႏုိးသူေတြကုိ ဖိတ္ၾကားၿပီး ေခတ္ေပၚကဗ်ာ အခမ္းအနားေလး လုပ္ေတာ့ ကဗ်ာဖတ္သူ ႐ႈေထာင့္ကေန ေရးထားတ့ဲ က်ေနာ့္ စာတုိေလးတပုဒ္ကုိ အခမ္္းအနားထဲမွာ ဖတ္ၾကားသူက ‘ထူးအိမ္သင္’ပါ။ (က်ေနာ္က အဲဒီပဲြကုိ မတက္ျဖစ္လုိက္ပါ။)

အဲဒီလုိ ႀကဳံဆုံမႈေတြနဲ႔ နီးလာၿပီလုိ႔ ထင္မွတ္ထားခ့ဲတယ္။ ေရွ႔ဆက္ၿပီး အဓိပၸာယ္ရိွတ့ဲ အႏုပညာအ၀န္းအ၀ုိင္းေတြမွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆုံၾကလိမ့္္မယ္။ သူ ဖန္တီးတ့ဲ ဂီတေတြကုိ ခံစားရင္း သူ႔အႏုပညာ ရမၼက္ေဇာကုိ မွန္းဆၾကည့္ခြင့္ ႀကဳံလိမ့္မယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ရိွေနတုန္းမွာပဲ က်ေနာ္တုိ႔လုိ သာမန္လူေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေ၀းတ့ဲ အရပ္ကုိ သူ ထြက္ခြာသြားလုိက္ျပန္ပါၿပီ။

ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္း ျမင့္မုိးေအာင္ကေတာ့ ပုသိမ္မွာ ပန္းခ်ီ၊ ကဗ်ာ စတာေတြနဲ႔ ၀ါသနာပါရာ စူးစူးစုိက္စုိက္ လုပ္ကုိင္သူ ‘အႏုပညာပုိး’ ဘ၀ကေန တကယ့္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေရးသူျဖစ္ေအာင္ သူ႔ကုိ ဆဲြေခၚခ့ဲတ့ဲ သူ႔ရဲေဘာ္ ထူးအိမ္သင္ဟာ သီခ်င္းေတြကေန လူေနမႈဘ၀ ပီပီျပင္ျပင္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔က်ျပန္ေတာ့လည္း ‘အေမ(သုိ႔မဟုတ္)ေမတၱာေတာ္ဘဲြ႔’ အယ္လ္ဘမ္နဲ႔ သူ႔ကုိ ကူညီခ့ဲျပန္တ့ဲအေၾကာင္း၊ အခု လတ္တေလာ ျမင့္မုိးေအာင္ရဲ႕ ငယ္လက္ရာ ၀တၳဳတုိတုိေလးေတြ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ စီစဥ္ေနရာမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ကုိ ေရးေပးတ့ဲ ပုသိမ္္က ကုိတူးကုိ ထူးအိမ္သင္ဆုံးပါးတာကုိ ၾကားၿပီး ေရာက္လာတာေၾကာင့္ စာအက်အေပါက္မရိွေအာင္ စစ္ေဆးေပးခြင့္ ႀကဳံသြားလုိ႔ ကြယ္လြန္တာေတာင္ သူ႔ကုိ အက်ဳိးျပဳဖုိ႔ျဖစ္ေနေသးတယ္ရယ္လုိ႔ ျမင့္မုိးေအာင္က ေၾကကဲြစြာ ဆုိေနပါေသးတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔တေတြရဲ႕ ၀န္းက်င္မွာ တန္ဖုိးႀကီးတ့ဲ အႏုပညာေတြကုိ ေမြးဖြားဖန္တီးခ့ဲၾကတ့ဲ အႏုပညာရွင္ေတြ ေလာကထဲကေန ထြက္ခြာသြားတုိင္း ထုိက္တန္တ့ဲ မွတ္မွတ္သားသား ေမာ္ကြန္းထုိး ဂုဏ္ျပဳႏုိင္မႈ အေတာ္နည္းပါးေနခ့ဲတာ ၾကာပါၿပီ။ လုပ္သင့္မွန္း အသိထဲမွာသာ ရိွၾကေပမယ့္ လက္ေတြ႔စြမ္းေဆာင္ဖုိ႔ေတာ့လည္း ေႏွးေကြးေနခ့ဲၾကပါတယ္။ ဒီလုိ ေႏွးေကြးေလ်ာ့ရဲေနမႈေတြကုိ ရပ္တန္႔ေစၿပီး လုပ္သင့္တာကုိ စလုပ္ျဖစ္ၾကဖုိ႔လည္း သူ႔ရဲ႕ အခ်ိန္မတုိင္မီေၾကြလြင့္မႈက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ႏႈိးေဆာ္သလုိ ျဖစ္ခ့ဲရပါတယ္။

ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ဂီတကုိ တန္ဖုိးထား သတိရစြာျဖင့္။

(မွတ္ခ်က္ - ၂၀၀၄ ေအာက္တုိဘာလထုတ္ သရဖူမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခ့ဲေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။)


Comments